Momenteel ben ik in een wreed ambetante periode. Ik erger me aan alles en nog wat. Niet dat dat uitzonderlijk is, verre van, maar aangenaam is het niet. Gisteren was ik ook weer knap opgenaaid. Ik had een afspraak bij één of ander interimkantoor dat al niet in mijn omgeving gelegen is, omdat mijn profiel zogezegd beantwoordde aan een functie waarvoor ik via internet had gesolliciteerd. Uiteraard was den dezen enorm enthousiast en zag ik alle donkere wolken met de snelheid van het licht wegvluchten. Misschien zou ik voor november dan toch nog werk vinden. Na mijn werkdag spurt ik dan naar dat bewuste interimkantoor. Daar aangekomen moet ik nog even wachten omdat de enige die daar "werkt" nog in gesprek is met een andere kloothummel die het nogal goed kan uitleggen. Ik heb dat systeem in interimkantoren nooit gesnapt eigenlijk. Ze waren daar met drie van die huppelkutjes, en twee daarvan deden alsof ze werkten en de andere nam gewoon een interview van die kloothommel met zijn dikke kont af. En ik zat op een stoeltje de foldertjes van het tafeltje naast me te lezen. Na veel vijven en zessen heeft mr I'm pratically perfect in every way and I love to work gedaan en opperhoofdhuppelkut neemt uitgebreid afscheid en met een brede glimlach. Dan is het eindelijk mijn beurt: die glimlach is al wat groener - blijkbaar had ze een mooier exemplaar van mannetjesdier verwacht- of tenminste dat is wat ik er van gevoel aan overhield. Banale vraagstelling over mijn professionele verwachtingen enz... Je kent dat wel en ik moet daar niet over uitbreiden want ik wil dat niet. Het is niet alsof je een reis boekt aub, het gaat hier over werk. En dat is bij uitstek het enige waar mensen hypocriet over doen: niemand doet het graag en iedereen doet alsof ze de beste zijn. Enfin op het einde van het gesprek blijkt dat de job waarvoor ik solliciteerde ingevuld bleek (sic!) en dat ze me wel iets zou laten weten, want dat er momenteel niets is waarvoor ik in aanmerking kom. Nu vraag ik me af waarvoor interimkantoren dienen. Ik heb daar dan ook weeral mijn conclusies uit getrokken en ik denk dat ik beter op eigen houtje werk zoek, want intussen ben ik al ingeschreven in zo'n zeven interimkantoren en nog nooit is er iets uit de bus gekomen. Ik word daar zo wanhopig van... Het enige wat ik nu weet is dat ik zelf tegen november moet werk gevonden hebben, want op interimkantoren kan je niet rekenen. Ik verdenk ze er trouwens van dat het vermomde huwelijksbureaus zijn om hun personeelsleden aan een partner te helpen, want ik denk dat ze daar alleen maar voor mooie mensen jobs hebben: die van "sprekende sacochen" een job voor het leven aan de zij van één of ander leeghoofd.
Ik denk dat ik vandaag weer een stommiteit begaan heb. Mijn zoveelste. Op de duur begint dat een gewoonte te worden, ik moet me er al geen zorgen over maken. Ik heb namelijk gezegd dat ik mijn werk wil verlaten. Aangezien het een kalme periode is, ziet mijn baas het zitten om me al op het einde van de maand te laten vervangen.
Dit betekent dus dat ik amper 14 dagen de tijd heb om wat anders te zoeken! Ik vraag me af hoe ik dat moet doen. Misschien moet ik alles maar wat beter overwegen, dat is meer aangewezen voor mannen van mijn leeftijd! Maar ja, die vent zit altijd te zagen dat hij iemand dynamisch zoekt, met karakter. Op de duur ga je dat echt wel persoonlijk opnemen. En dan doe je eens iets dynamisch - want wat ik gedaan heb heeft toch met dynamiet te maken, geloof ik graag - dan is het nog niet goed. Grrrrrr bazen en patroons! Raar volkje!
Enfin, dat wil zeggen dat ik me weer eens heb verrast met een nieuw ongemakje: eerst mijn vriendin na tien jaar weg, dan wil ik verhuizen, en nu mijn job... Het zal weer wat worden volgend jaar! En dan durven ze nog beweren dat ik niet dynamisch ben! Mijn hele leven is een hele dynamiek op zich...
Maar ik zal het maar positief benaderen: alles komt in orde, dat is een natuurwet...
Ik ga me even voorstellen: ik ben 32 jaar enne voor de rest ben ik gewoon mezelf. Ik heb al een heel deeltje van mijn leven achter de rug. De meest fantastische ervaring hierin was de geboorte van mijn dochtertje. De meest nare, tot nu toe, was die waarin mijn vriendin en de moeder van mijn dochtertje me de rug toekeerde en me verliet. Het ergste van die zaak is dat ze me daarmee een deel van mijn vaderschap heeft afgenomen. Ik zie mijn kindje zo graag en ik snap niet waarom vrouwen een jaar na de geboorte van hun kind de vader gewoon kunnen laten stikken. Maar, ze zal hiervoor haar reden wel gehad hebben...
Professioneel ben ik bediende, maar op dat gebied wil het bij mij al acht jaar niet lukken. Ik vind gewoon mijn ding niet op professioneel gebied. Ik probeer daar allang geen verklaring meer voor te zoeken, laat het zo maar zijn. Ik vind mijn weg wel, hierin ook.
Privé ben ik nogal een onrustig geval. Ik word vaak als nerveus bestempeld, maar dat is gewoon mijn manier van doen. Ik ben nogal drukdoeniger, dat is mijn natuur, en de natuur van het beestje kan je niet veranderen. Ik hou me in mijn vrije tijd hoofdzakelijk bezig met sport. (ik zeg wel hoofdzakelijk omdat dat na mijn werk het enige is waar ik wat tijd in steek.) Ik zou mijn ontspanningen wel willen aanvullen met terug toneel te gaan spelen.
Voor de rest moet er niet meer verteld worden over mij. Mocht u hier toevallig belandt zijn en u wenst iets te vragen, stel die vraag gerust! Ik ben heel open-minded en ben heel behulpzaam. En in alle omstandigheden onbevangen eerlijk.
Enkele facts:
- geboren te Brussel op negen december 1975 - woon in Vlaams-Brabant (Pajottenland) - ben alleenstaand - heb een dochter
