Het is alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens iets postte. Ik zal het laatste half jaar zo kort mogelijk proberen samen te vatten.
We gaan ff terug in de tijd naar de maand juni. Alles liep op wieltjes. Ik liep enkele goede 3000 m's op de pistes van Tongeren en Alken (9'43" en 9'35"PR) alsook een 3de plaats op de BVV in Merksem waar we de titel in 2de landelijke binnenhaalden.
Halverwege juli deed ik een eerste poging om m'n PR op de 5000m (16'35") te verbreken tijdens de Nacht van Alken. Door iets te hoog te mikken (16'15"/3'15"km) crashte ik halverwege en klokte ik slechts 16'45". Enkele jaren geleden zou dit nog een topchrono voor me zijn, maar op basis van m'n PR 3000m had ik toch zeker gehoopt op een chrono onder de 16'30".
Er zouden later tijdens het zomerseizoen nog kansen komen trooste ik me, maar van toen af ben ik helaas op de sukkel geraakt met allerhande blessures. Eerst kreeg ik problemen met de kuit waardoor ik enkele weken weinig tot niet mocht lopen. Wanneer ik terug groen licht kreeg om m'n trainingen terug op te drijven, begonnen plots m'n onderrug (bulging) en adductoren (overbelasting) tegen te sputteren. Eerst dacht ik aan wat stijfheid doordat ik 3 weken minder gelopen had en dat ik gewoon ff terug op gang moest komen. Maar weken werden maanden en de problemen waren pas begin november onder controle. Ik mocht de trainingen en tempo's stelselmatig opvoeren maar tot op heden is het nog steeds niet 100% hersteld al gaat het wel steeds beter en beter.
Eind december durfde ik me eindelijk nog eens aan een wedstrijd wagen. Het werd een cross voor het LCC in Dilsen. Ik nam me voor om zeker niet te forceren en liet al m'n concurrenten meteen vanaf de start bij me weglopen. Gaandeweg kwam ik beter en beter in m'n ritme en kon ik toch nog enkele atleten oppikken. Ik eindigde nog net in de top-10 en daar was ik gezien de omstandigheden best wel tevreden mee.
Doordat ik me niet geforceerd had, was ik vrij snel hersteld van deze cross zodat ik 5 dagen later me al aan een wegwedstrijd over 10-km waagde. Ik was best benieuwd wat ik momenteel nog waard was op deze afstand. Ik koos dit jaar opnieuw voor de Kerstcorrida in Oudsbergen. Een vlak en snel parcours waar ik veel referenties had omdat ik er al meerdere keren deze afstand liep. M'n beste prestatie daar was 34'28'', met een tijd onder de 36' zou ik al behoorlijk tevreden zijn. Ik ging opnieuw voor dezelfde tactiek als Dilsen en wou me zeker het eerste wedstrijdgedeelte niet forceren. Meteen vanaf het startschot merkte ik dat de benen zeer goed draaiden en ik kon vrij makkelijk mee met het groepje Pascal Vanmarcke en Mieke Gorissen (1ste dame). Halverwege passeerden we maar net boven de 17' (3'25"/km). Het draaide nog steeds vrij goed en hier besefte ik dat m'n doel 36' zeker zou behaald worden. Ondertussen was Mieke (Europees masterkampioene) bij ons weggelopen. Pascal deed vanaf hier bijna alle kopwerk en ons tempo bleef mooi rond de 3'30"/km tot aan de finish. Uiteindelijk liepen we samen als 5de en 6de master over de finish in een onverhoopt mooie tijd van 34'25". M'n beste prestatie ooit in Meeuwen zowaar!
Na afloop zette ik m'n zinnen meteen op het PK cross in Tessenderlo. Zou ik dan toch nog tijdig klaar geraken om mee te strijden voor de medailles? Als je me dat in oktober gezegd zou hebben, verklaarde ik je voor gek. Ik had nog 2 weken de tijd om de conditie extra aan te scherpen dus dat moest goed komen. Maar na Meeuwen draaide het plots vierkant op training. De 2 weken die ik trainde voor het PK werden een hel. Ik moest het snelle werk noodgedwongen aanpassen aan het extensieve, maar zelfs dat tempo voelde aan als wedstrijdtempo. De eerste dagen na Meeuwen waren precies alsof ik er een marathon gelopen had. Op de koop toe kreeg ik de laatste week voor het PK ook nog af te rekenen met een lichte scheenbeesvliesontsteking, het zou toch niet waar zijn zeker? Met de nodige lapmiddelen stoomde ik me met de moed der wanhoop toch nog klaar voor het PK want een medaille laat je niet zomaar liggen. Natuurlijk was dit niet zonder risico maar dat waren zorgen voor de dag erna. Met weinig vertrouwen en lichte pijn stond ik aan de start en zag dat er 2 belangrijke concurrenten niet waren. Met de benen van Meeuwen was ik plots zelfs de grootste favoriet voor goud. Maar je voelt me al aankomen, de benen waren na de eerste bocht al zeker van hun stuk, het goud zou niet voor mij zijn vandaag. Na de eerste ronde liep ik al een dikke 50 m achter Wouter Enkels en was de vogel vliegen. Dan maar voor zilver dacht ik en de wedstrijd zonder de scheen al te zwaar te belasten, gewoon uitlopen. Maar plots tijdens de 3de ronde merkte ik dat er nog een 45+ master uit de achterhoede kwam opgedoken en plots moest ik nog alle zeilen bijzetten om het zilver te pakken. Voor het ingaan van de laatste rond plaatste ik een versnelling (al zat er niet veel op) en kon ik vrij snel een mooie kloof slaan en liep ik de wedstrijd verder rustig uit.
Zilver was het hoogst haalbare. Eerst was er ff ontgoocheling omdat ik zo een mooie kans liet liggen maar achteraf bekeken moet ik hier zeer tevreden mee zijn als je ziet vanwaar ik kom. Ook daags nadien was ik zeer opgelucht dat de pijn aan de scheen niet verergerd was. Ik zal het waarschijnlijk de komende 2 weken wat rustiger aan moeten doen maar het komt zeker goed met deze lichte blessure. Wat m'n plannen zijn de komende weken of maanden? Ik heb geen flauw idee, eerst terug op niveau geraken en dan zien we wel weer.
