4u30... daar gaat de wekker, verwarming staat af... al bibberend koffie gedronken en tanden gepoetst. Laatste spullen ingepakt, thermostaat op VAKANTIE en weg zijn we...
Inchecken gaat als een fluitje van een cent. De 'inchecklady' vraagt of het klopt dat we maar 18 kg bagage bij hebben... Tja, 't is niet omdat we nichten zijn dat we onze beautycase overladen hé (trut ;-) )
7u15 vliegen we over de Brusselse ring en ja hoor, het doet deugd te zien dat er ook vandaag file is! De E19 staat goed vol.
We vliegen bijna 6uur, tussenlanding in Lanzarotte. Bespaar ons aub de herinneringen aan Lanzarotte. Salmonella en hernia, die hopen we deze keer niet tegen te komen...
Valiezen oppikken en de bus op richting hoofdstad! In de stad overstappen en naar het enige hotel dat je al van kilometers ver ziet staan... Een hoge ronde toren van 25 etages, met bovenop een, van de wind afgeschermd, zwembad. Best gezellig... alleen, we worden hier blijkbaar niet echt verwacht. U heeft via internet geboekt? mmm, oei, probleempje met de pc, we helpen u zodadelijk verder. Na wat talmen en zoeken vraagt de receptionist of we komen om carnaval te vieren of om te slapen... we besluiten toch maar om voor de laatste optie te kiezen en krijgen een kamer aan de 'achterkant' van het ronde gebouw... begrijpen wie kan, maar de goede bedoelingen zijn er alleszins.
In tussentijd ook contact genomen met de Leuters. Ja, John en Bjorn (wonen in Leut, vandaar), 2 gasten die we sinds vorige week kennen. Allez, ttz John ken ik (Bart) van heeeeel vroeger en ondertussen zijn ze getrouwd en terug in het land... een lang verhaal, omdat wat in te korten, zij zijn ook een week op Gran Canaria. Wel in het zuiden, maar 40km is niks om eens af te spreken.
We besluiten om ons op een terrasje te installeren en onze planning voor de komende dagen is te bekijken. Wie terras zegt, zegt mensen begluren... neen, geen details, maar de 24° zorgt er precies voor dat de lelijke mensen binnen blijven en de mooie buiten komen. Jammer genoeg op enkele uitzonderingen na...
Na een fikse wandeling, frissen we ons op de 13e verdiepen van de 'conselador' op. Nog even naar het winkelcentrum hier rechtover voor korte sokken (tja... wij kunnen toch nooit op reis vertrekken zonder iets te vergeten...) en dan een hapje eten en vermoedelijk snel onze nest in. 't Was een lange dag!
22/02/2011 : Gran Canaria 2011 : Nog 1 keer slapen.
Nog een paar drukke dagen op het werk achter de rug, backup geregeld (thx James) en eindelijk is het zover: zon, zee, strand.... hier komen we. 't zal deugd doen! 10 dagen lekker niksen, stadje bezoeken, aperitief, weer lekker niksen, eten, feestje, slapen, niksen,... We houden jullie alleszins op de hoogte!
Zoals men gisteren beloofde : 3u30, bonjour réveille. 45 minuten om ons klaar te maken, te ontbijten, de valiezen boven op de bus te gooien en ons in de bus te zetten. We zijn klaar voor de reis naar huis. Het wordt een lange dag. We vliegen eerst naar Casablanca, waar we pas om 11u30 onze vlucht naar Brussel hebben. Uiteraard komt daar nog een uurtje vertraging bij. Om 12u40 dan eindelijk de lucht in richting Brussel. Aangekomen nog langs de paspoortcontrole en wachten op de valiezen. Dan komt het moment waar je afscheid moet nemen van mensen die je eigenlijk niet kent, maar waar je wel 6 dagen ongelooflijk intens mee genoten hebt. En ja, dat schept een band.
Lieve mensen allemaal : Isabelle en Caroline, Yorunn en Tomas, Kwinten en Gerry, Hern en Walter, Pascal en Sandrine, An en Jan, Bruno et Vincent, Bruno et André, Sylvie et Michaela, Hélène et Virginie, Michaël et Sabrina, Nico en Katrien en Andrea en Marcel: wij vonden het heel leuk om jullie te leren kennen en dat we dit avontuur met jullie mochten delen.
Tot binnenkort bij pot en pint om de foto's uit te wisselen. Inshallah!
Om 5u30 wakker gemaakt door het geroezemoes van de medereizigers die op het middenplein van het tentenkamp verzamelen. Alhoewel, wakker gemaakt... Slapen was moeilijk vannacht. Ons toch bij de verzameling gevoegd en 20 minuutjes gestapt naar een hoge duin wat verderop. Hopelijk speelt de sluierbewolking ons geen parten bij het aanschouwen van de zonsopgang. Ons geduld wordt beloond. Op 4 minuten tijd is het kleine staafje goud dat verschijnt aan de horizon, omgevormd tot een gloeiende warme bol. Meteen doet de eerste zonnestraal deugd. Terug aangekomen in het tentenkamp, staat het ontbijt klaar. Beignets berbères met honing, tis eens iets anders. 7u45 en weg zijn we, onze tocht in de zandbak van afrika wordt verder gezet.
Na een kleine aerobic sessie van Mimi, mogen we om de 2 minuten vertrekken. Eerst terug door de zandbak, daarna komen we in een grote uitgeharde vlakte terecht. In de helft van deze vlakte stoppen we voor een groepsfoto. De zon brandt vanaf het moment dat je uit de auto komt. Deze vlakte is eigenlijk het vroegere Tiriki meer. Nu volledig uitgedroogd, 45 jaar geleden zaten hier nog krokodillen. De opwarming van de aarde.... Na de foto nog een korte briefing. We mogen ons de volgende 8 km laten gaan, alleen niet sneller dan 100 km/uur. Die vlakte is echt indrukwekkend! We moeten stoppen bij een militaire controlepost. Onze begeleider Abdu heeft met de militair afgesproken om de eerste wagen een goed beet te nemen. Volledige controle van de auto. Valiezen, papieren, alcohol,..... Bruno en André zijn er dan ook ingetrapt. Het volgende stuk is het meest onaangename van de hele trip. We moeten over een stuk dat er zo slecht bijligt dat we maar 30 km/u mogen rijden. Tijdens de lunch krijgen we dan ook allemaal een opmerking omdat niemand, behalve Hern en Walter, zich hieraan heeft kunnen houden. In de namiddag rijden we terug naar Ouarzazate. Eerst een lang stuk asfalt, daarna door een vallei waar we verschillende malen de rivier over steken. Weer een nieuwe ervaring. Die hummers kunnen echt alles aan.
We zijn relatief op tijd (en als eerste) in ons hotel, maar we zijn doodop. We nemen een douche en om te vermijden dat we op bed in slaap vallen gaan we naar het oude stadsgedeelte. Voor we het goed en wel beseffen, worden we rondgeleid door een jonge kerel. Hij vertelt enthousiast over zijn stad. Na een kwartiertje en 20 dirham, nemen we afscheid en hij hoopt ons gauw weer te zien.
Voor we aan het laatste avondeten starten hebben we allemaal afgesproken in de bar. Een laatste de-briefing zou hier plaatsvinden, ware het niet dat we (de deelnemers) eerst een speechje (dank u Caroline) en daarna een bedankliedje (dank u Yorrun en Thomas) in elkaar hadden gestoken. Ze staken het goed weg, maar Ludo, Philippe, Abdu en Jamal waren aangedaan. Van 't slag kregen we het aperitief aangeboden. Na het eten krijgen we nog allemaal een diploma uitgereikt en krijgen we het goede nieuws dat we om 3u30 gewekt zullen worden. Dan zijn er dus 2 mogelijkheden, ofwel ga je nu slapen, ofwel blijf je gewoon wakker. Wij besluiten om toch maar even in het gigantische bed te gaan liggen en we slapen dan ook binnen de 10 minuten als 2 roosjes.
Vandaag wordt weer een andere dag, we trekken de woestijn in. Jieha! Maar eerst in de voormiddag door een stenen vlakte. Snelheid wordt wat opgedreven hetgeen een kick geeft. Dilemma : rijden we in de sporen van onze voorgangers of maken we een nieuw spoor? Voorlopig blijven we in het bestaande spoor. Via de gewone weg steken we de Atlas over en rijden we tot bij 'chez le Pacha' een klein hotelletje in het laatste dorp voor de woestijn. Hier zwemmen we nog even en lunchen we. Daarna wordt onze 'voortrein' gesperd om makkelijker door het zand te kunnen rijden en wordt de airco afgezet en de verluchtingsroosters gesloten. We kwamen aan als derde, dus we vertrekken ook als derde. Dit is een leuk voordeel omdat je dan minder kans hebt om in een kolonne terecht te komen. Duinen op, duinen af, losse zand, harde zand, diepe sporen,... Het vergt allemaal grote concentratie van zowel chauffeur als co-piloot, maar het is ongelooflijk. We voelen ons als kleine kinderen in de zandbak! Met heel plezant speelgoed. Afspraak aan 'de waterput'. In het midden van de woestijn staat hier effectief een waterpomp! Ze doet vooral dienst als drinkplaats voor de kamelen. Eigenlijk dromedarissen, want kamelen hebben we hier nog niet gezien. We worden weer om de 2 minuten gelost om nog wat verder te crossen. Afspraak aan 'waypoint 82'. Die waypoint zijn eigenlijk de referentiepunten van onze Tripy, het gps-systeem dat we gebruiken. Hier verzamelen we om dan in kolonne naar het bivak te rijden. Iedereen zijn auto geparkeerd en we worden ontvangen door een Berbers orkestje. Het duurt niet lang of iedereen is aan het dansen. Ja, zelfs wij! Ondertussen is de zon weg, staat de volle maan aan de hemel en draait de dieselgenerator op de achtergrond om elke tent van een vleugje electriciteit te voorzien voor een lamp. Na het aperitief gaan we aan tafel en krijgen we harrirra (een berberse soep) en couscous. Lekker! Groot kampvuur achteraf brengt een leuk sfeertje naar boven. Jammer dat we een regenbui over ons krijgen. Tja, we zitten nu eenmaal in het midden van de woestijn, waar het amper regent! Maar, de berbers hebben aan alles gedacht en we kunnen binnen zitten in een lemen hutje. Er wordt lustig verder gedanst op de lokale tonen van fluit en drum. Alleen jammer dat de grondbedekking een soort tapijt is die als ze nat wordt naar kameel ruikt. Na een vermoeiende dag, zoeken we onze tent op. 4 lemen muren, met een grote doek over. Ruikt niet echt fris, maar een zyrtec en een puffertje doen wonderen, we overleven dit wel. Afspraak morgenochten om 5u30 om naar de zonsopgang te gaan kijken. We zullen nog wel zien...
Na het ontbijt zijn we vandaag vertokken voor een tocht van 250 km. Een eerste deel door de zuidelijke oasen. Dit is onbeschrijfelijk mooi. Met de hummer door een half-uitgedroogde rivierbedding, palmbomen overal. We komen op plaatsen waar de co-piloot moet uitstappen om de chauffeur meter per meter te begeleiden. Bergaf valt dat nog mee, bergop lijkt het onoverkomelijk, maar de hummer kruipt letterlijk steen per steen naar boven. Ook dat is heel indrukwekkend! Weer prachtige vergezichten, maar toch weer anders. Smiddags geluncht en gezwommen, wat echt deugd deed. Luxe alom en vooral lekker! In de namiddag langs de vallei van de dra. 3000000 palmbomen staan er in deze vallei. De grootste verzameling ter wereld. We komen weer langs authentieke dorpjes waar de kinderen stylo's, bonbon en dirhams vragen. We hebben geleerd om onze ramen gesloten te houden. We komen aan in zagorda, vanwaar het per kameel 52 dagen rijden is naar timboektoe! We slapen in hotel riad bin salaam. Autheniek, kleurrijk, lekker eten onder de blote hemel! Tof in den hof!
4u : klaarwakker! het uurverschil eist zijn tol. De spanning voor de eerste dag zal er ook wel voor iets tussen zitten heel waarschijnlijk. Toch maar wat blijven liggen en als ne mens dan net terug begint in te dommelen, wordt er om 4u45 opgeroepen voor het gebed. Door de straten weerklinken arabische klanken... Stipt om 6u45 gaat de telefoon voor de wake-up call. Snel klaarmaken, aankleden en dan naar het ontbijt. Lanzarotte in het achterhoofd laten we voorlopig de (salmonella) eitjes voor wat ze zijn en eten wat fruit en koffiekoeken. Nog even tanden poetsen en is op de pot gaan zitten (ja sorry, maar in de woestijn...) en dan uitchecken en naar de parking. We kregen gisteren tijdens de briefing bij loting auto nummer 12 toegewezen. Vandaag wil dat zeggen dat we ook als 12e vertrekken. Telkens met 3 minuten tussen de verschillende teams.. We kruipen hoog in onze tank en vertrouwen vanaf nu op onze 'tripy'. Tripy is een belgisch gps-systeem speciaal ontwikkeld om ralleys mee te doen. We zijn dus afhankelijk van het 'bolleke-pijltje' systeem. De eerste 30km stuurt men ons langs gewone wegen om de auto wat gewoon te worden. We vermoeden dat dit de gevaarlijkste van de trip zouden kunnen worden, remember the african way of driving... En dan plots, na 500m rechtsaf de piste op. Hobbel en sobbel, putten, keien, maar vooral : adembenemende vergezichten. Wonderlijke kleurschakeringen gaande van oker over taupe naar donkerrood. We rijden door dorpjes waar kinderen in de meest kleurrijke klederdracht komen bedelen aan de auto. Ze kennen maar 3 woorden : stylo, bonbon en dirham. Er werd ons afgeraden om te stoppen en in te gaan op hun vragen. In het begin doen we dat dan ook braaf. Als er eens ergens een kind alleen loopt, geven we wel eens een snoepje. Ze zijn toch zo schattig. Maar het blijft, voor hen, levensgevaarlijk. Als chauffeur zie je niet wat er gebeurt rond zo'n hummer. Een kind van 4 verdwijnt zo onder je wielen. Zo rijden we van dorpje naar dorpje, waar je duidelijk merkt dat de tijd 70 jaar is blijven stilstaan. Transportmiddel bij uitstek is de ezel, was wordt te drogen gehangen in de bomen, bakstenen worden van aarde en stro gemaakt en te drogen gelegd in de zon. We zijn onderweg naar Telouet waar ons een welgekome lunch te wachten staat. Tomatenslaatje met 2 soorten tagine. (omelet en een stoofpotje met wortel) nog een muntthee en alweer tijd om met 2 minuten verschil te vertrekken. De piste die nu voor ons ligt is er één die men aan het verbreden is. Allemaal losse grove kiezel, waar de auto op danst en waar je toch geconcentreerd en gecontroleerd over moet. Vooral bergaf, voor je het weet schuif je de ravijn in. Maar, we zijn goed aangekomen in een bar waar we een thee krijgen als 4-uurtje. Het laatste stuk is weer een ander soort piste. Eigenlijk rijden we door een vlakte waar gewoon wat sporen staan van voorgangers. Wij zijn nummer 10 in de rij, maar aangezien iedereen voor ons het verkeerde padje koos, rijden wij nu plots 3de. Hetgeen aangenamer is omdat je dan minder vertraagd wordt door het stof van je voorgangers. We rijden bijna letterlijk door de decors van bekende films als kingdom of heaven, babel, asterix en cleopatra,... Indrukwekkend! Terug op asfalt en afspraak in het tankstation, want met de 250km die we vandaag gedaan hebben is den bak half leeg. Zo'n hummertje drinkt wel wat! Met de olieprijzen die ze hier hanteren speelt dat ook niet zo'n rol. 0,50 euro voor een liter benzine! Aangekomen in ons hotel riad tichka salam nemen we een lekkere douche en worden we getrakteerd op een aperitief omwille van de verjaardag van één van de deelnemers. Om 9u eten we typische marrokaanse dingen. Nog een kleine wandeling en ons bed in, want morgen belt men ons weer om 6u45 wakker. Slaapwel!
Vandaag de grote dag, vertrek voor de 6daagse. Gelukkig moeten we pas om 11u30 op de luchthaven zijn, wat ons de nodige tijd geeft om rustig de valiezen te maken. Het enige wat we moeten meenemen zijn rijbewijs, paspoort en zonnemelk. Nog wat tshirts en korte broeken en klaar. Zoals altijd is mopi goed op tijd om ons naar de luchthaven te voeren. Voor de niet insiders, mopi zijn moeke en nonkel pie. (aka barts ouders) Door de gietende regen naar zaventem. In de vertrekhal staat er al een groepje medereizigers. Veel bekende gezichten van op de preselecties, maar toch ook wat onbekenden. De sfeer zit er meteen goed in. Walen en vlamingen doen hun best om elkaars landstaal te spreken. Dewever moest ons bezig zien... Inchecken, douane en duty free shopping. Na 2 uur zitten we op het vliegtuig. Vlucht AT677 is klaar om te vertrekken, maar wacht nog op een vrij slot. Voorlopig staat de deur van de cockpit nog open. Met 9/11 in het achterhoofd... En ja hoor, bedankt Sarkozy, omwille van de stakingen in Frankrijk mogen we voorlopig niet over Frankrijk vliegen. Vermoedelijk vertrek om 14u40 ipv 13u30. Goe bezig... Toch om 14u15 vertokken. Aangename vlucht met alle opschriften in het arabisch, wat meteen de sfeer zet. Vooral van de veiligheidsdemo in het arabisch steken we veel op. Geland om 15u26 lokale tijd, aanschuiven aan de paspoortcontrole en hier zijn we. Zonnig, blauwe hemel, 26 graden en een goede ontvangst door de organisatie. De shuttle in, op weg naar het hotel, meteen ervaren we 'the african way of driving' ! Witte lijnen zijn voor mietjes, voorrang is 'op goed gevoel' en vooral voor dieren en kinderen moet je oppassen brommertjes beladen met mannen, vrouwen en kinderen komen van overal. Liefst nog met alle 3 op één brommertje. De uitvinder van de claxon doet hier gouden zaken. Gelukkig rijden wij vanaf morgen off-road, weg van de drukte van de stad! In ons hotel 'tikida garden' (best western) worden we onthaald met, hoe kan het ook anders, Marokkaanse thee. Valiezen worden naar de kamer gebracht, wat dan weer goed is voor onze rug! Meteen kleren uit en zwembroek aan. Het water is fris, dat de zon aan het ondergaan is doet er geen goed aan. Na een half uurtje terug naar de kamer voor een warme douche, want om 19u worden we in de lobby verwacht voor de briefing!
Een paar mensen waren een paar minuten te laat voor de briefing, en ze hebben het geweten. Het tijdschema van de volgende dagen zal STRIKT moeten gevolgd worden. Logisch, het is niet zomaar een toeristisch rondritje en regels moeten er zijn. Er deden het ons al 800 deelnemers voor, de organisatie is dus niet aan hun proefstuk toe.
Na de briefing eten, nog een kleine wandeling rond het hotel en onze nest in. Morgen worden we gewekt om 6u45, wij vertrekken met auto nummer 12 om 8u24, geen minuut vroeger of later! Zoals gezegd, strikt is men wel...
Vandaag begon slecht, Barts GSM had de hele nacht gepiept. Dan toch maar opgestaan om de kluis open te doen en hem af te zetten. Het was het alarm om te melden dat de vakantie gedaan was. Dat we daar zelf niet zijn opgekomen.... Nog wat in bed gelegen en dan gestart met pakken. Schelpjes en koraaltjes niet vergeten.... Gauw gaan ontbijten met een laatste keer lekker fruit en bediening langs alle kanten. Daarna nog 2 uurtjes van de zon genieten want straks zal er ons gat weer afvriezen. Terug naar het koude België, waar het Carnaval is, maar toch zitten we een beetje met een dubbel gevoel. Dit hotel is ons ding niet maar het koude België spreekt ons nog minder aan. Na nog een douche en een laatste hamburger de bus op en naar Liberia voor de vlucht naar huis. Ook het luchthaven gebouw is er één zonder ramen of vensters. Dat is toch een opvallend aspect van de openbare gebouwen in Costa Rica. Iedereen op het vliegtuig, en dan moet er nog getankt worden. Gelukkig zitten er twee symphatieke dames achter ons. We gaan meteen aan de babbel en doen dat tot aan het eten. Ze komen terug van een rondrit in Mexico en avonturen worden uitgewisseld. De tijd gaat snel. Nog wat proberen te knorren, want we verliezen tenslotte 7 uur van onze kostbare nacht. Eénmaal geland, blijkt dat het vliegtuig geen parkeerplaats krijgt. Nog 15 minuten extra tijd om aan het koude uitzicht te wennen. En hop, naar de valiezen waar onze jassen inzitten. Bij het openen van de valies merken we al snel dat het koraal van hendrik een klein geurtje heeft afgegeven. Nog even adressen wisselen met de 2 dames en naar huis, verwarming aan en valiezen leegmaken...
Ongelooflijk mooie en deugddoende vakantie achter de rug. We vragen ons af hoe lang het duurt voor we terugkeren....
brommertjes beladen met mannen, vrouwen en kinderen komen van overal. Liefst nog met alle 3 op één brommertje. De uitvinder van de claxon doet hier gouden zaken. Gelukkig rijden wij vanaf morgen off-road, weg van de drukte van de stad! 
