Ik ben Bart De Winter
Ik ben een man en woon in Niel (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 25/09/1967 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lange afstand wandelen / duiken.
ben al 14 jaar getrouwd met Inge en trotse papa van Witse en Siebe
op tocht naar Compostella april 2009
29-04-2009
zo ga aan de laatste 19km beginnen
hallo
ondertussen is mijn blog weeral een beetje bijgewerkt.ç heb een ontbijt achter de kiezen heb voor de laatste keer mijn rugzak ingeladen
en om 10u begin ik eraan
hou jullie de volgende dagen wel verder op de hoogte
ook nogmaals bedankt voor al jullie steun via welke weg dan ook het doet me telkens deugd
de zondag geslapen tot 8.30 dit is enkel mogelijk in een aulbergue. inn de refugio moet ge buiten zijn om 8u
Dus de zondag begint rustig, Tania en ik gaan de bar nog een ontbijt nemen en daar zitten ook de Vlaamse Tinne en Marijke we besluiten om met ons 4en naar Portomarrin te gaan de zon komt af en toe eens piepen, naar het regent niet
slapen doe ik in de refugio dit hoort nu eigenlijk bij den camino het is er OK als ge niet te nauw let
maar na 29 dagen hebt ge een bepaalde techniek om er voor te zorgen dat ge op een hygienische manier kunt douchen. - zorgen dat ge niet met uw handoek tegen de muren komt ( haren van de voorgangers) - aankleden buiten de douche ( anders zijn uw kleren al nat voor ge ze aanhebt) - voeten spoelen in de lavabo, om schimmels te vermijden
en het afdrogen eerst met het washandje om het meeste water van het lichaam te krijgen en dan de rest met mijn TEC-towel. Deze gekregen van Oma en Bompa en het heeft zijn dienst bewezen. het is dun en droogt goed af.
s'avonds nog een telefoontje naar huis. Siebe heeft een pracht kapoenenweekend gehad, Witse heeft zich heel goed geamuseerd en Inge heeft een goei schoolfeest gehad. En ikke blij want nu is het aftellen.
de avond ervoor in Tricastelle praten we en ik maak de opmerking dat ik tot op heden maar 1 vlamimg heb tegengekomen een Duitser maakt er mij attent op dat er ook nog 2 Vlaamse meiskes lopen, ze zouden iets achter ons zitten
in de eerste bar kom ik Maik terug tegen, 2 weken niet gezien en hij heeft de bus genomen om de Messetta te overbruggen. Hij spreekt ook over die 2 Vlaamse meiskes
We, tania, maik en ikzelf besluiten langs het klooster van Samos te gaan, een mooie afwijking vqan de traditionele camino die 12 km langer is. de zon schijnt, het is warm
Maar ik heb een moeilijke dag op psychologisch/mentaal vlak. het gemis van het thuisfront spookt door mijn hoofd en ik zonder me wat af van de 2 anderen . Soms wandel je samen, soms 200 meter verder uit elkaar zonder verantwoording te moeten afleggen. Onderrtussen is onze Siebe met de kapoenen van hellegat op weekend en hij had er zin in, onze Witse gaat auto's wassen samen met Lotte bij St Jan en Inge heeft schoolfeest. Alle na wat denkwerk neem ik de positieve kant weer op . Het is zo dat dagen die meestal wat metaal-drukkend beginnen uiteindelijk in vrolijke noot weer eindigen. Dus ook deze zeker.
Na de middag komen we in een bar in een piepklein dorpje. der zitten daar 2 meiskes en ik denk dat moeten die Vlaamse zijn. en inderdaad, na 3.5 weken kom ik eindelijk mijn 2de en 3de Vlaamse pelgrims tegen Joehoe, weer een blij moment en eindelijk nog eens Vlaams praten het zijn Tinne uit herentals en marijke uit dendermonde. rond de 28 en allebei wonend in het Antwerpse.
Ondertussen komt Stig ook binnengevallen in de bar, dus een extra pils en dan verder op weg naar sarria.
daar in de aulberghe is het een gekwetter van alom. ieder praat met iedereen , de douches zijn wow-heet en de kamers zijn er gezellig en niet te groot. onze was kan er gedaan hebben, ze hebben een droogkast, er is free internet,..... je ziet de dag gaat beter en beter worden.
weer een les geleerd, ook al begint de dag niet zo goed, hij kan alleen maar beter worden
en het eten, iedereen verzamelt in het dichtbijzijnde bar, na de plaatselijke wijn geproefd te hebben, kunnen we er ook eten een lange tafel met Braziliaanse en australische dames, Duitsers, Samuel uit venezuela , Stig en ikzelf
na de gebruikelijke pelgrims-maaltijd, stelt Stig voor dat elk land zijn nationale hymne zing. hijzelf zingt uit volle borst de Deense hymne ( nadat hij ze op een servet had opgeschreven) de rest van het gezelschap zing een lied van zijn land, maar volgens mijn inziens niet echt de nationale hymne. ikzelf zing uit volle borst van " sjerio, sjerio, in antwerpen zingen ze zo......"
ik slaap goed deze nacht, wat de oorzaak hiervan is , laat ik in het midden
Yep het is bijna zover, morgenvroeg begin ik aan de laatste tocht van deze Camino. eentje van 19km
Op dit ogenblik heb ik gemengde gevoelens. Kan ze moeilijk een plaats geven. enerzijds ga ik deze vorm vam vrijheid op de Camino erg missen, anderzijds wil ik zo snel mogelijk naar huis om Inge, Witse en Siebe te kunnen vastpakken. ben nu een 30 dagen onderweg en de vermoeidheid begint zwaar door te wegen.
slaap deze avond in een refugio bij een heleboel mensen die de laatste 100 km doen, geen bekenden ( de meesten hebben gekozen om in een hostel door te brengen vanwege de snurkers) Maar voor mij zijn die refugio's een deel van de camino, en dat voor 3 euro
ga morgenvroeg voor de laatste keer mijn rugzak moeten inpakken, een ontbijt nemen op deze tocht. Om 14.00 zal ik in Santiago aankomen, na 950 km , na 31 stapdagen..... na gepraat te hebben met heel veel mensen, allemaal uit andere landen, met ieder zijn eigen doel en eigen weg, mensen die na deze camino gaan kijken wat ze met hun leven gaan doen, mensen die de draad verder opnemen en terug naar huis gaan mensen die met een ziekte kampen , soms ongeneeslijk soms met een operatie voor de boeg, mensen met hun dromen verder willen uitwerken, kortom een bonteboel ,een kleurenpallet van de wereldbevolking
Het zal morgen een rare dag zijn, een waarvan ik niet weet hoe hij zal verlopen. bij de voorgaande dagen wist ik dat ik moest stappen, morgenmiddag zal ik niet meer moeten stappen welke mensen ga ik daar terugzien, buiten ons mama en papa
We zullen wel zien, daarna gaat alles verder,
ga me douchen, eten en slapen,
en ga jullie de komende dagen verder op de hoogte houden
groeten van een levenslustige pelgrim ( misschien in contrast met hetgeen ik hierboven heb neergeschreven )
donderdag is een speciale dag vandaag ga ik na een lange tijd toch bekenden zien.
mijn ouders zijn via Bordeaux en Burgos onderweg naar Santiago. Op een bepaald moment zullen we elkaar kruisen en ontmoeten.
iets voor Villafranca de Bierzo ( na 20km stappen)komen we elkaar tegen. Op zo'n moment is het emotioneel gehalte toch wel hoog. Tijdens de knuffel komen de tranen van blijdschap in mijn ogen. Emoties zijn ook een stuk van de camino, en het zullen wellicht niet de laatste tranen zijn die er zullen vloeien de komende dagen. I know myself en ik zal nog 2 "traan-momenten" te verwerken krijgen de komende tijd.
In de refugio van bierzo kunnen we bijpraten. foto' laten zien en genieten van de gratis koffie en Amstel-bier -uit de automaat.
daarna begin ik aan de 18km durende " camino Douro" het is 15u en de zon brand. insmeren is de boodschap De eerste klim is er een om U tegen te zeggen, het zweet vloeit maar de natuur is er prachtig. kleuren van bloemen, vogeltjes en af en toe een koekoek.
Na 3 uur bereik ik trabadelo. hier is een auberge die Nederlandse uitbaters heeft. Santiago is een Spanjaard die jaren in Amsterdam heeft doorgebracht en sinds 2 jaar teruggekeerd is met zijn nederlandse vrouw. Het eten is er lekker en het is iets anders dan eem salade mixte
vandaag de klim naar Cruz del ferro op 1500 meter daar staat een kruis
elke pelgrim brengt van thuis een steen mee, deze wordt daar neer gelegd aan dat kruis. hier legt ge eigenlijk uw laten af het is ondertussen al een berg stenen van 7 meter hoog
Ik heb ook een steen meegebracht. niet zo maar de eerste de beste steen. het is een steen die wij ( alle leden van de OR) gekregen van de leerkrachten van de St hubertuschool. Het is een witte steen met eropgeschreven " kei-goed-bezig" als dank voor de hulp van de OR. Dus nu ligt deze steen aan het "cruz del ferro" Vond het beter een steen met een persoonlijke waarde neer te gooien dan de eerste de beste kei die in den hof vond.
na de Cruz gaat het verder naar Portomarin. weer een lange dag maar daar slaap ik in een grote slaapzaal in de kelder. we slapen er maar met 3 het is er wel koud maar we zullen er geen probleem hebben van snurkers.
De sfeer van deze Dormotoria doet eerder denken aan een gevang. Maar eens het licht uit is, valt ge toch in slaap en droom ik van andere dingen dan van een gevang
zondag ochtend een ontbijt, wil zeggen brood en confituur maar dat is genoeg om het stappen aan te vatten aan het ontbijt maak ik kennis met Annette , een 30jarige van Nieuw-Zeeland die in Londen woont. Het is haar eerste dag op de Camino, heeft een gelijkaardig tempo, dus we stappen samen een 38 km verder naar de volgende plaats. De zon schijnt goed en het begint aardig warm te worden. Om 10u is het al T-shirtweer. De zon zorgt ervoor dat iedereen goedgezind is. Dit is Spanje, zon , 25graden en een goeie Bocadillo op een terras.
Onderweg picknicken we ergens in het veld. en de kranten beloven dat het weer de volgende dagen zo zal blijven, dus ...........Joehoe
Maandag stap ik alleen. af en toe heb ik nood om eens rustig te doen waar ik zin in heb. En om eens in hetr nederlands na te denken ipv Engels te praten. Het praten in Engels, Frans en Duits geeft toch een bepaalde vermoeidheid. En daar ze in Frankrijk nu verlof hebben, loopt het hier vol met Fransen.
net voor Astorga, zet ik me neer op een grote picknick-plaats. een uitzicht op Astorga. ik eet rustig en schrijf mijn boek wat bij. ja ik heb hier een soort dagboek om alles op te schrijven. Zo kan ik nadien alles toch nog een beetje herinneren. De Fransen die vinden dat maar iets raar en komen kijken. gelukkig kunnen ze toch geen nederlands lezen, want ik had er ingeschreven dat het luidruchtig gedrag van de Fransen een storende factor is op deze rust-uitstralende plaats.
na een uurtje komt tania hier aan. Een Duitse . We praten en besluiten verder te gaan naar Astorga. Ik ga daar blijven, Tania gaat een bus zoeken om verder door te rijden. In Astorga is het een feestdag, voetballende kinderen, modeshow van bruidskleding, kraampjes en traditioneel dansende spanjaarden tegen een achtergrond van een bart-simpson-opblaaskatseel.
In de refuge krijgen we ook een kaartje om te gaan eten in het Gaudi-Hotel. Daar in Astorga staat naast de kathedraal een gebouw ontworpen door Gaudi. En er is dus ook een Hotel naar genoemd. En daar kunnen pelgrims een pelegrino-menu krijgen voor 10 euro, ben benieuwd.
De menu is geweldig.
nu moet ge weten dat ik meestal als voorgerecht een mixte-salad neem. dat is een half krop salaat, met tomaten, een stuk blik-tonijn en daarbovenop een asperge gegooid. Hier in het Hotel gaudi is die asperge netjes in stukken gesneden en zijn er ook olijf'kes vorzien. dit netjes op een bord met logo. op de tafel ligt een echt tafelkleed en er staat een kaars op tafel. De obers zijn vriendelijk en geduldig de hoofdmaaltijd is ook in gaudi-stijl en de gelado (ijs) is niet in een kartonnen potje of op een stokje, maar in een inox kuipje en voorzien van een koekske. geweldig dat smaakt
Dinsdag vertrek ik richting rabanal daar in de refugio wordt ik aangesproken in het Vlaams het is een Vlaams koppel vanuit Brugge dat de refugio openhoud. een gebouw van een Engelse orde, netjes en er is een heuse tuin met banken. Daar zit ik met nog 2 andere ( david uit ierland en peter uit Duitsland) De ene heeft in de tegenoverliggende herberg een platieken fles laten vullen met wijn. Die smaakt heerlijk in het zonnetje.
s'avonds worden we uitgenodigd door een pater om te komen luisteren naar de avond-vespers. het is een hele eenvoudige kerk in romaanse stijl, echt een plaatske om na te denken.
Dus de zaterdag zijn we in Leon aangekomen. een grote stad daar slapen we in de refugio van het zusterklooster "benedictessen" het is een refugio met een hoog Annie-achtig-gehalte. 70 bedden in een ruimte zonder ramen die open kunnen Maar het is donativo, ge moogt geven wat ge wilt en er is de dag nadien ontbijt. En.....om 21.20 kunnen we de zusters horen zingen tijdens het avondgebed.
Een grote stad is meestal een niet zo plezant gebied als ge de kleine dorpjes gewoon bent. en het regent pijpestelen, dus na de warme douche de stad in om de kathedraal te bezichtigen. Daarna een pint drinken en op zoek naar een restaurant waar ze een pelegrino-menu hebben. Echter hebben ze hier nergens aandacht voor de hongerige pelgrim. De pelgrim moet zich ocharme dan maar tegoed doen aan een pizza. Die smaakte goed dus we liggen er niet wakker van
En dan om 21.20 moeten we een zuster volgen naar het klooster. daar krijgen we een uitleg in het Spaans wat we moeten meezingen. De gezangen door een 20 tal zusters is speciaal. het is een "part of the camino".het geeft je een zalig gevoel en achteraf is er een pelgrimszegen. Het zal ons zeker sterken om de volgende dag weer te stappen.
De nacht in de warme zaal is woelig. er zijn weer vele nieuwe pelgrims aan de camino begonnen. en de gsm´s gaan weer de ene na de andere af. het gesnurk vult de ruimte en al een geluk heb ik geen last van Claustrofobie en slaap ik goed.
Na Fromista begint de Messeta vlakte. een eentonig stuk tussen kilometers velden. Heb afgesproken om deze eentonige vlakte te overbruggen tesamen met Stig, een Deen die ik terug heb tegengekomen na een 6tal dagen.
Dat is het magische van de Camino. Soms zie je bepaalde mensen dagen niet. En dan duiken ze plots weer op. Elke keer dat je van mensen afscheid neemt , is het van " see you". soms zie je ze weer, en soms weet je dat de kans vrij klein is ze ooit weer te zien. afscheid nemen is iets wat je hier leert. Het is dan wel des te plezanter dat je die mensen totaal onverwacht dan enkele dagen of weken later weerziet.
Dus de Messeta, een 120 km lang stuk tot aan de stad Leon. links velden, rechts velden aan uw linkerkant, om de 10 meter boompjes met een diameter van 10 cm. sommige zijn al vervangen door dunnere exemplaren. Waarschijnlijk heeft menig gefrusteerde voorbijganger zijn woede geuit op deze onschuldige natuurverschijnselen. 120 km is 120.000 meter gedeeld door 10 is 12.000 bomen men zegt hier ook dat ge soms de indruk hebt dat die bomen met je meewandelen. anderen zeggen dat dit stuk van de Camino een plaats is " to kill yourself" Nu moet ik eerlijk zeggen dat het niet zo eentonig is als de meeste boeken beschrijven. we hebben de 130 km in 3 dagen overbrugt de laatste 10 met de taxi om dat het vlak naast een autostrade liep en we op tijd in de refugio wilden zijn.
Op de Messeta hadden we constant wind, af en toe regen en zelfs hagel. Maar aan onze rechterkant zagen we de besneeuwde bergen van Cantabrie.
Op zo`n moment dat ge de wind en de hagel in uw gezicht voelt, krijgt ge een zalig gevoel. Uiteindelijk voelde ik me gelukkig dat ik dit kon meemaken. Velen zullen zulk een gevoel nooit kunnen meemaken. Ik voel me een gelukkig man en al die regen en hagel kunnen me hiervan niet weerhouden.
s"avonds ne goeie warme douche, een pelegrino-menu en een goei fles wijn, wat moet een mens nog meer hebben.
