|
Hey iedereen!
Super bedankt voor al jullie reacties, dat doet echt deugd!
Hieronder mijn verslag van de voorbije week: Enjoy!
Dag 7 : Eindelijk
Paris !
Ik neem de RER naar Notre-Dame. Wanneer ik de trap opga en boven de grond uitkom zie ik de impressionante Notre-Dame. Ik heb geen tijd om stil te blijven staan want ik word meteen meegesleurd door de toeristen stroom. We zijn met een massa. En iedereen doet zijn best om dé mooiste foto te nemen. Ik ga even langs de zijflank waar het iets minder druk is. De Notre-Dame is prachtig maar er is weinig genieten aan in zo een drukte. (Het is zondag.) Aan de zijkant van het plein staat iemand wat te poi-en. Ik vraag of ik een foto mag nemen want op het fotorecht zijn ze hier heel erg streng. Ik raak aan de praat, eerst over de Bollas (Pois) maar ook over muziek, de kou, de scholen en de politiek. Lezen en schrijven kan hij maar matig, naar school gaan is te duur. Ik kom ineens veel te weten over Frakrijk.
 
Ik wandel langs de kraampjes naast de Seine en sla een straat in. Ik heb mijn uitstapje niet voorbereid. Een prachtige fontein trekt mijn aandacht. Vreemd genoeg zijn hier bijna geen toeristen, het is nochtans vlak bij de overdrukke Notre-Dame. Ik volg mijn neus, een winkelstraatje in. Hoe verder ik wandel hoe minder fototoestellen ik zie. Maar waar ik ook ga, alles is ontzettend duur. Uiteindelijk kan ik niet weerstaan aan de geuren van de vele cafeetjes, restaurantjes en kraampjes. Buikje vullen en handen even opwarmen. Voor deze twee in één combinatie betaal ik uiteindelijk met veel plezier vier euro voor een pannini. Nog niet zon slechte deal.
Belgisch bier mmmm ziet er heerlijk uit, maar is veel te duur!
Het is ijskoud maar hier en daar zie je moedige tekenaars.
Straat in straat uit kom ik van alles tegen. Aangezien de kou besluit ik toch maar even de toeristische gids te nemen. Hoe mooi alles ook is het is nu niet de moment om lekker rond te kuieren. Ik ben ondertussen niet zo ver van de Jardin du Luxembourg beland. Een prachtig grote tuin. Het is voor het eerst in zeven dagen dat ik het groen zie. Een echte verademing. Ik ben nog maar aan de Medici-fontijn, vlak bij de hoofdingang, als het fluitsignaal klinkt. Het park sluit maar ik ben vastberaden om op de eerst volgende zonnige dag terug te komen.
Tussen de pracht en praal door merk ik ook dat er heel wat armen zijn: clochards die op straat liggen, vrouwen die bedelen in de metrohal, muziekanten op de RER, verkopers van toeristische prullen zoals Eiffeltorentjes en I love Paris t-shirts. Ze zijn overal maar staan in geen enkel boekje. Ik denk terug aan de jongen aan de Notre-Dam. Ik ben blij dat ik Belg ben. Ik ben blij met onze politiek, ook al zit die helemaal strop en begrijp ik er niets van. Ik weet dat ik het goed heb, veel beter dan vele anderen.
Het begint stilletjes aan te schemeren en er is nog één ding dat ik absoluut van dichtbij wil zien: de Eiffeltoren! Vanuit mijn kamer in Bagneux kan ik s avonds het verlichte topje zien. De Eiffeltoren (zucht) ik weet niet wat ik er van moet vinden. Hij is groot, trekt veel toeristen aan, de Chinezen willen er blijkbaar met zijn allen onder trouwen,
. Meneer Eiffel heeft zeker en vast een sjieke bouwconstructie neer gezet en het uitzicht van op de top zal ook wel de moeite zijn. Maar tussen ons gezegd en gezwegen: ik vind het een lelijk ding van dichtbij! Ach ja: les gouts et les couleurs, on ne discute pas!
Die Chinezen toch!
Gisteren was de maat vol. Het was de 8tste dag, zonder rust. Ik kon alleen nog maar denken aan hoe hard ik mijn lief mis, hoe graag ik naar huis zou gaan
. Vandaag heb ik eindelijk wat kunnen uitslapen. Maar ook dat bracht geen rust in mij. Ik had in de onthaalgids van het gebouw gelezen dat er een Boeddhistische tempel in de buurt is. Niet goed wetend waarom ben ik deze gaan zoeken. Een klein huis met heel veel planten en bloemen ervoor. Ik klop op één van de deuren maar er gebeurt niets. Ik piep eens aan de zijkant maar ik durf niet naar de achterkant van het gebouw gaan. Op dat moment komen twee dametjes van achter het gebouw en wijzen me de weg. Een monnik doet open, ik vraag of ik de tempel mag bezoeken. Ze zijn aan het eten maar een klein oud vrouwtje leidt me de weg. Ik versta ze niet erg goed, ze heeft een grappig accent. Ik mag bidden, al weet ik niet echt hoe dat moet. Alle diensten en lessen worden in het Vietnamees gegeven. De vrouw geeft mij een aantal adressen van Tempels in België waar alles in het Frans doorgaat. Ik krijg ook vier boeken mee (In het Frans en in het Engels) de vrouw leidt me terug naar buiten en zegt dat ik altijd welkom ben. Ik denk dat ik amper tien minuten binnen ben geweest maar ik voel me anders, rustiger, wanneer ik terug buiten kom. Het begint te sneeuwen, ik voel me goed.
Woensdag is er circusles van 13u tot 20u. Het eerste uur is het uur dat T. komt. (T. is een jongen met autisme: zie vorige week.) De eerste twintig minuten verliepen niet zo slecht. T. vliegt meteen op mij af als hij mij ziet. Hij herhaalt mijn naam tien keer zonder stoppen. Die zit er goed in! Tijdens de opwarming loopt hij mee rond met de andere kinderen. Hij speelt het spel niet mee, maar hij beweegt zich tussen de andere kinderen. Zo nu en dan duwt hij één van de kinderen, die veel kleiner zijn dan hem, omver. Telkens hij dat doet verschijnt er een grote glimlacht op zijn gezicht. Ik zeg hem telkens weer dat dat niet mag, zonder resultaat. De lesgeefster die de opwarming geeft zegt het hem ook enkele keren, ook zonder resultaat
. Het kat en muis spel is begonnen. Buiten kinderen omver duwen is er nog een tweede ding waar T. van houdt: het toilet doorspoelen en zijn hoofd net dicht genoeg bij de pot houden zodat het water op zijn gezicht spat. Als ik zie dat hij naar het toilet loop roep ik zijn naam, kijk hem aan en zeg Non! De twijfel komt dan in zijn ogen maar hij kan het zich dan toch net laten, althans de eerste tien keer. De volgende vijftig pogingen heeft hij gewonnen. Al bij al is de tussenstand al beter dan vorige week. De rest van de tijd houdt hij zich bezig met van het ene atelier naar het andere lopen, dingen doen die hem verboden worden (Zoals onder de trampoline gaan liggen wanneer er kind zijn aanloop neemt om te springen.) en af en toe, heel af en toe, krijg ik hem tot bij mij gelokt om op de trapeze te gaan zitten. Tussendoor wordt er mij wel eens gevraagd of het gaat. Ik krijg net als vorige week een reeks adviezen die sterk uit elkaar lopen. Ik probeer hen uit te leggen waarom ik hem soms gewoon laat lopen en hem van op een afstand in het oog: hij speelt kat en muis. Hoe meer ik achter hem aan ren, hoe harder hij rent. Zeg ik dat iets niet mag, dan doet hij het wel. Ik beperk mijn verboden deze les tot wat onveilig is voor hem of anderen. Ik probeer hem positief te bekrachtigen. Maar niet iedereen lijkt overtuigd te zijn van die aanpak, die pas op termijn zijn vruchten kan afwerpen. Eén van de lesgeefster stelt zelf voor dat ik volgende week in haar plaats les geef, dan houdt zij zich wel met T. bezig
. Ik bedank vriendelijk. Ik geef nooit zomaar een kind op. Hij kan er tenslotte ook niet aan doen dat hij de wereld anders ziet dan wij.
Dag 11 en 12: Schooljuffen
Donderdag en vrijdag komen de scholen circussen. Voor mij is dit telkens een leuke manier om mijn Frans wat bij te oefenen. De kinderen zijn dol op de circusles want dat is natuurlijk, uiteraard , hoe kan het ook anders, veel leuker dan rekenen en taal. Tijdens het oefenen vertellen ze over van alles en nog wat
. Dat ik niet alles meteen begrijp kan hen niets schelen.
Schooljuffen zijn er hier net als in België in alle soorten en maten. De ene juf ziet de circusles als een pauze, helpen doet ze tegen haar zin en enkel als het haar expliciet gevraagd wordt. De andere juf helpt graag en speelt mee tijdens de opwarming. Nog een andere juf snatert zo nu en dan (tussen de uitleg van de lesgeefster door) de stoute kinderen toe dat ze braaf moeten zijn, of anders
. Schooljuffen: van éénd tot knuffelbeer, een wereld van verschil.
Dag 12: Kleuren mengelmoes
Het was een lange, drukke zaterdag. Circusles van 10u tot 18u en het is opendeurdag! De kleine dropjes (3j) zijn volledig afgeleid door hun ouders die aan de zijkant van de mat staan toe te kijken op de opwarming. De helft van de kinderen klampen zich het eerste kwartier aan mama of papas been vast. Nadien gaan ze elk naar hun atelier. Ik help mee bij de trapeze. Ik help kind na kind om op de trapeze te zitten, te zwaaien met één hand en recht te gaan staan. Het maakt niet uit dat ik de hele tijd het zelfde sta te doen. De fiere glimlach van elk kind is goud waart! Zo nu en dan vraag ik aan de kinderen wie ze hebben meegebracht. Er zijn mamas, papas en kinderen in alle kleuren. De mamas en papas hebben met hun eigen (vaak verschillende) kleuren weer een nieuwe kleur op de wereld gebracht. Een echt schilderspallet.
De open-les-week, die gisteren begonnen is, duurt nog tot volgende vrijdag. Vandaag was iedereen welkom in de creation les, die ik ook volg. Vorige week heeft elk atelier iets voorbereid en dat lieten we vandaag zien. Nadien mocht iedereen die wou zelf van alles uitproberen.
 
14-12-2008 om 21:18
geschreven door Barbara 
|
