Het zat zo: vriendin S stuurde een mail. Ze organiseerde bij haar thuis iets met vrouwen en eten en drinken (dat was voor mij al voldoende reden om te gaan) maar wat er precies ging gebeuren wist ze niet, het was namelijk een ‘try out’ van een nieuw concept, en of ik een vriendin wilde meebrengen.

Dat wilde ik, dus vrijdag laadde ik vriendin J in de auto en reden we naar Gent, onderweg lustig fantaserend over wat er allemaal zou gebeuren die avond. “Zeg, stel je voor dat dit gewoon een excuus was om ons naar een Tupperware avond te lokken!”, “Hopelijk gaat er echt iets te eten zijn, I’m starving!” en ook wel: “Poehoe, deze avond komt echt als geroepen, ik heb mega veel zin om even uit de band te springen!”.

Wat volgde ging echter mijn verwachtingen te boven. Het begon allemaal nog vrij onwennig: “Goedenavond, ik ben X”, handjes schudden, beleefdheden uitwisselen, iets te drinken nemen. Alle ogen richtten zich op M, die de workshop organiseerde en goedgemutst wachtte tot iedereen er was. Om dan een kookpot boven te halen, en worteltjes. En meer vertel ik niet, want ‘what happens in the workshop, stays in the workshop’ J

Het werd een waanzinnig leuke avond, met overheerlijk eten (dat simpel klaar te maken is) en verrassende wendingen. Tijdens het ‘kookgedeelte’ vlogen de huis-tuin-en-keukentips door de lucht, ik geef er enkele mee:

-       als je een flexibele bakvorm gebruikt, zet die dan al op je ovenrooster voor je hem vult

-       prik altijd gaatjes in je deeg

-       een snelkookpan blijkt een handig hebbeding (kerstman?)

-       probeer eens maizena op je deeg te doen (ik weet al niet meer waarom, maar het is zeker voor iets goed)

-       je leeggeschraapte vanillestokjes doe je in de suikerpot, zo maak je zelf vanillesuiker (die anders stinkduur is)

-       voor alle hebbedingen groot en klein, moet je in de Aldi zijn (zo blijkt)

En nog vanalles, dat ik alweer vergeten ben.

Na enkele uren bleek het gezelschap, dat in het begin wat onwennig was, veel meer met elkaar gemeen te hebben dan je aanvankelijk zou verwachten. Ik was bij momenten erg ontroerd, maar heb me vooral ook kapotgelachen (o.a. met het kakhuis). Oh u kent het kakhuis natuurlijk (nog) niet, maar daar komt verandering in J

Het was echt een heerlijk vrouwenonderonsje met veel warmte en ik ben erg trots dat ik er deel van mocht uitmaken. Er gaat volgens mij nog heel wat uit voortkomen, want ik ben erg geïnspireerd geraakt en ik sta te trappelen om zelf zo’n avond te organiseren, dus M: ik ben kandidaat! Hopelijk kom je een keertje tot in Antwerpen…

26-11-2012 om 11:43 geschreven door Barbara Dora  

Hebt u de Sint inkopen al gedaan dit jaar? Ik wel. Ik had namelijk een voornemen: alles 2^e hands kopen deze keer. Dat wou ik vorig jaar en het jaar daarvoor ook al doen, maar dan moet je dus op tijd beginnen zoeken en in die eerste week van december heb je geen andere optie meer dan je bankkaart bovenhalen en richting speelgoedwinkel tenen, wat ik tot hiertoe altijd deed (samen met de rest van de wereld).

Waarom 2^e hands? Meer uit principiële dan uit financiële overwegingen, eerlijk gezegd, want ik heb beduidend meer gekocht dan anders en heb dus evenveel uitgegeven J

Ik vond dat ik dit jaar maar eens een handje moest toesteken aan het verkleinen van de afvalberg. Mijn ecologische voetafdruk is al zodanig gigantisch, dat dit het minste is wat ik kan doen. Het was ook ontzettend leuk eigenlijk, de dochter had een lijstje en ik ben online beginnen zoeken en zo bij een dame terechtgekomen die hele partijen poppen en toebehoren opkoopt en verkoopt, nieuw en tweedehands. Zo heb ik daar o.a. de gewenste pop gevonden in prima staat, alleen een beetje stoffig en met opgewolde kleedjes: no problem! Gewapend met doekjes en wattenstaafjes heb ik ze helemaal schoongemaakt en ik heb ze in een nieuw (ook van die dame) kleedje gestoken. Resultaat: spiksplinternieuwe pop en een goed gevoel over mezelf J

Fijn toch, dat die pop nu een tweede leven krijgt? En dat ik niet met een hele berg inpak prullen zit! Want seriously, wat is dat tegenwoordig met dat speelgoed waar je een schroevendraaier voor nodig hebt om het uit de doos te krijgen??

In ieder geval, bedacht ik net het volgende: zijn er misschien mama’s en papa’s (of oma’s en opa’s, nonkels en tantes…) die hier ook zo over denken? Wie weet is het wel een goed moment om de slaapkamertjes van de kleine dametjes en heertjes even uit te mesten en daar het speelgoed uit te vissen dat er nog OP EN TOP uitziet. Dit zijn de dingen waar de kleine spruit allicht zelden of nooit mee speelt… Maak er een foto van, mail mij die door (zet er ook een ZEER SCHAPPELIJKE prijs bij) en dan gooi ik alles op 1 site of FB pagina zodat we voor 6 december (of voor Kerst) allemaal onze inkopen bij elkaar kunnen doen en ondertussen extra budget verdienen. Hip hoi!! We kunnen er zelfs nog een goed doel aan vastknopen voor de items die niet verkocht geraken… Suggesties welkom!

20-11-2012 om 11:47 geschreven door Barbara Dora  

Kan een mens eigenlijk TE content zijn? Zo content dat het de gezondheid schaadt? Sinds kort denk ik van wel. Ik verklaar me nader: sedert ik in september met mijn sabbatjaar gestart ben, dij ik overklaarbaar uit. Ja inderdaad, ik gebruik het woord ‘uitdijen’ omdat dit zo ontzettend van toepassing is, begrijpt u wel? Het is zo erg, dat ik al 2 zwangerschapstesten heb gedaan die beide negatief bleken. Wat ik (verontrustend) teleurstellend vond, want dat wou zeggen dat het aan MIJ ligt. Ik zeg verontrustend, want het IS raar als je absoluut GEEN kinderen meer wil (NO!!!! PLEASE NO!!!!) en toch liever zwanger bent dan dik… J En voor wie nu begint te semmelen van “jij bent toch niet dik”: Nee, maar ik ben wel uit mijn jeans gescheurd. OK?!

Maar bon, zwanger ben ik dus niet. Hoewel, ik overweeg toch om die laatste test ook nog te doen, gezien het cijfer op de weegschaal vanochtend. Waarom verdik ik dan? Ik eet niet meer dan anders, ik drink niet meer dan anders, ik snoep niet meer dan anders. Ik doe dit alles wel met volle goesting, maar dat was VOOR september ook al het geval. Er is dus maar 1 verklaring: gebrek aan stress!

Aangezien meer stress creëren geen optie is (behalve naaistress dan, dat mag wel) en aangezien ik als wellness coach momenteel geen voorbeeld ben, zal ik mijn sportactiviteiten moeten opvoeren, al wie mee wil gaan lopen is dus welkom. Tenzij die derde test wel positief is natuurlijk J

(Sorry schat, het is een blog, daarin mag ik grapjes maken ten koste van jou J)

15-11-2012 om 12:00 geschreven door Barbara Dora  

We wilden nog eens gaan flipperen (op café, niet in het water), dus het was afwachten tot er nog eens een kinderloze avond in het vizier kwam. Donderdag was het zover: een hele avond het rijk voor ons, olé! Maar waar vind je tegenwoordig nog een flipperkast??

Ik stelde voor om eerst naar Plansjee te gaan, dat was vroeger mijn stamcafé en daar had ik het flippergen geperfectioneerd. Groot was onze ontgoocheling! Er stonden enkel bingospelen en een sjotterkast, en Peter, de baas, was nog steeds op post. Het zegt zeker genoeg als ik u vertel dat die mij na 15 jaar nog steeds herkent? J

Om op te warmen besloten we een partijtje te sjotteren, ik tegen M. Nu heb ik dat nooit echt goed gekund, maar alles wat je vaak doet, daar word je beter in hè, ik heb dus veel geoefend maar dat is ook alweer bijna 20 jaar geleden.

Al na een paar seconden kwam het ‘gevoel’ van vroeger helemaal terug, Het leek alsof al die jaren tussenin er niet geweest waren. Tenminste zo dacht ik dat het leek, want voor de andere cafégangers zal het er vooral hilarisch hebben uitgezien toen dat blonde mens met haar kralenketting aan de barre bleef hangen en de kralen vrolijk het hele café door dansten. Hmpf.

Op aanraden van Peter trokken we naar café De Rots, daar zou misschien nog een flipperkast staan. Nu moet u weten dat café De Rots geen tearoom is, to say the least. Wij naar binnen, be cool, doe alsof je hier thuishoort, spot de flipperkast en ga recht op je doel af. En jawel! The Addams Family (uiteraard, welke anders) stond er!! Helaas werd ze blijkbaar enkel nog gebruikt als hangmeubel, maar dat hadden we te laat gezien. Wij stevenden dus op die kast af, en ondertussen wijken de 5-tal punkers die erop zitten uiteen (ik denk dat we heel wat autoriteit uitstraalden of misschien is dat gewoon force of habit bij die gasten). En ik, vriendelijk als steeds, zeg de geruststellende woorden: “wij wilden komen flipperen, maar deze werkt precies niet, ok dan” en we spurten terug naar buiten. Volgens M keken die gasten toen naar mij met een wezenloze blik die zei: stoeme Barbie, wa komde gij hier doen? Again,, not very cool, maar ondertussen hadden wij wel al de grootste lol bij het hele gebeuren.

We zijn dan eerst een hapje gaan eten en nadien voelde M grote drang om terug naar Plansjee te gaan en nog een rondje te sjotteren. Ongelofelijk maar waar, komt er na een paar minuten iemand afkloppen om met ons mee te spelen, blijken die gasten M nog te kennen van vroeger (toen hij het nog kon) (het sjotteren bedoel ik). Zij waren al die jaren WEL blijven oefenen, dus we werden volledig afgedroogd maar ’t was plezant.

Maar ondertussen hadden we nog steeds niet geflipperd, en dat was toch wel de bedoeling. Na een omzwerving via een skate contest in Merksem (waar we weeral bomma en bompa waren) zijn we uiteindelijk in den Trol in Schoten terechtgekomen en DAAR STOND ER 1!! Zie foto (Iron Man).

Joenges toch, da was ne plezanten avond J

03-11-2012 om 16:56 geschreven door Barbara Dora  

Kent er iemand de Cartoon’s nog? Dat was een cinemazaal (is een tijdlang dicht geweest denk ik) in de oude stad waar ze alleen maar cult films draaiden, ik heb daar C’est arrivé près de chez vous gezien en ben er  20 jaar later nog niet goed van. Maar belangrijker nog, was dat daar ook een obscure bar was, en als je daar gezien werd was je echt wel übercool.

Ik was niet zo heel erg übercool op mijn 18^e, maar heel af en toe was ik wel in übercool gezelschap en het was op een van die keren dat ik in de bar van Cartoon’s verzeild was geraakt. Ik zal daar gezellig aan de toog (het zal in 94-95 geweest zijn) toen ik me realiseerde dat links van mij een zekere Tommy zat die op dat moment een cultstatus genoot als frontman van de toen übercoole groep D. Nu weet ik niet wat u doet wanneer u naast een BV zit, maar ik ben niet het handtekeningen vragende type, eerder het type van: ‘ik heb u wel gezien, en misschien heb ik u ook wel herkend, maar dat doet mij helemaal niks want ik ben übercool”, you know?

Maar Tommy is een sympathieke kerel, niet te beroerd om een praatje te maken met een 18-jarige deerne op een barkruk, bij wijze van openingszin vroeg hij mij een vuurtje. Ik doe natuurlijk of ik dat heel normaal vind en  sta casual op van mijn barkruk (omdat een aansteker in je jeans er niet uit wil als je op een barkruk zit, probeer maar eens).

Waarop T de legendarische woorden sprak: Amai gai zè klain!! (vert: grotte gutten, wat ben jij klein).

Hij viel vast op meer op gazelle-achtige 18-jarigen, want het gesprek is daar geëindigd J

31-10-2012 om 16:16 geschreven door Barbara Dora  

In mijn wekelijkse ‘hobbyclub’ is het eindproject het vervaardigen van een plaid met daarin een stukje patchwork. Daarin zullen ook een paar gebreide lapjes zitten, wat wil zeggen dat ik na de naaimachine nu ook de breipriemen moest temmen.  Nu heb ik in de lagere school wel leren breien, en ik zal dat zeker een paar weken leuk gevonden hebben, maar toen ik vorige week voor het eerst die priemen weer in mijn handen kreeg had ik echt geen idee wat ik daarmee moest doen. ECHT geen idee. Daarmee was ik meteen een unicum, want alle andere cursisten konden dat natuurlijk wel (zelfs mijn zoon van 14 kan breien, beuh).

Bon, de ‘juf’ had me op weg geholpen en nu was het aan mij om een weekje te oefenen op ‘rechts’ breien. Zo gezegd zo gedaan en vol goede moed zet ik me thuis op de zetel, uiterst geconcentreerd op 2 stokjes en een draadje. Nu moet je je even heel goed inleven in mijn situatie: ik vind dat dus echt HEEL moeilijk dat breien, ik maakte dan ook de ene fout na de andere, en al gauw zat mijn lapje vol gaten, redelijk frustrerend. Kan je je inbeelden hoe erg het is als je partner dan na een paar minuten je bloed-zweet-en-tranen-werkje uit je handen neemt, dat 2 seconden bekijkt, meewarig kijkt, en vervolgens doodgemoederd begint te breien?! ZONDER ENIGE UITLEG! Die deed dat gewoon alsof  het een natuurlijke reflex is zoals, goh ik zeg maar iets: ADEMEN ofzo. Ik bedoel, IK ben hier wel de vrouw in huis he!

Enfin, na een tijdje heb ik de breinaalden terug uit zijn vingers kunnen losweken (niet makkelijk) om lekker verder te knoeien. Maar toen begon er iets vreemds op te vallen: hoe langer ik bezig was, hoe BREDER mijn werkje werd. Nou ja, weet ik veel, misschien is dat wel de bedoeling? Het wordt tenslotte ook langer, dus waarom niet breder? Enigszins bezorgd besloot ik toch de volgende les raad te vragen aan juf Inge en blijkbaar was dit dus niet normaal. En toen vroeg ze me om de steken te tellen…

Nu waren we blijkbaar begonnen met 2O steekjes, en ik had zo een donkerbruin vermoeden dat ik er iets meer had.

Ja iets.

Ik had er 74 (vierenzeventig). Oeps.

Haha, hoe doe je dat in godsnaam? Ik weet helemaal niet hoe ik steken moet bijmaken en TOCH was ik daarin geslaagd! Toch iets dat goed lukte dus J

Na zeker 100 keer opnieuw beginnen en weer uithalen, denk ik dat ik eindelijk vertrokken ben, zij het dan met een heel scruffy resultaat. Hoe weet ik dat mijn lapje scruffy is? Ik vergelijk. Met dat van M. Die gisteren naar de breiwinkel is getrokken om zijn eigen bolletje wol en priemen te gaan halen.

En nu zitten wij hier samen op de zetel te breien.

Schoon he.

24-10-2012 om 21:19 geschreven door Barbara Dora  

Toen ik een kind was, was ik heel verlegen en introvert. Gelukkig had ik steeds vriendinnetjes die dat niet waren, en die dan ook op MIJ waren afgestapt, anders had ik nooit met andere kindjes gespeeld. Dankzij die extraverte vriendinnetjes (en dan vooral dankzij vriendin M) ging dat introverte er wat uit tegen het einde van de lagere schooltijd. Helaas verhuisde vriendin M niet mee naar de middelbare school, dus kroop ik een tijdje terug in mijn introverte schulp. Het was in mijn ogen vooral belangrijk om NIET op te vallen. Dat lukt het beste als je op straat bvb ‘face down’ loopt en je haar steeds voor je gezicht laat vallen.

Tot op een dag (in het 3^e middelbaar, dus 14-15 jaar) een van mijn absolute tegenpolen tegen me zei dat ik eens moest proberen met opgeheven hoofd over straat te lopen en te glimlachen, en dat ik zou zien dat mensen teruglachten en dat ik daardoor meer zelfvertrouwen zou krijgen (buiten deze gouden raad ging het die dag ook over achterwerken, met name het ‘appelgat’ (ik) en het ‘perengat’ (zij, ik noem geen namen J).

Soit, ik heb dat ‘opgeheven hoofd’ geprobeerd en zowaar: het werkte!

Vanaf die dag ging ik overal met de neus in de lucht en bijhorende fake glimlach naar binnen en leerde ik het concept “grote mond, klein hartje”. Pas jaren later hoorde ik dat mensen me vaak arrogant vonden toen ze me nog niet (echt) kenden.

It takes one to know one – dus zo komt het dat ik mensen vrij veel krediet geef wanneer ik ze pas ontmoet, omdat je uiteindelijk nooit weet wat voor iemand die persoon is tot je ze beter leert kennen. Zo had ik eens 2 toffe collega’s, beiden heel fijne madammen (mooie madammen ook trouwens) en ik vond dat die 2 mekaar ook moesten leren kennen (ze werkten in verschillende kantoren). Ik stuitte echter op weerstand, want beide dames vonden de ander precies een beetje arrogant…BINGO! Ik zette die 2 bij elkaar en wat denk je: ze hebben een uur staan kletsen en konden niet geloven dat ze zo’n fout beeld van mekaar hadden…

In mijn ogen loopt het dus vol met van die ‘ongekuste kikkers’, zolang je geen oprechte interesse toont in een persoon (die uit onzekerheid een masker opzet) en je die ook niet beter leert kennen, zal dat voor jou een koele kikker blijven. Maar weet dat in die kikker soms een hele fijne prins of prinses verborgen zit en dat je vriendschappen voor het leven maakt als je verder kijkt dan je neus lang is.

11-10-2012 om 15:38 geschreven door Barbara Dora  

Zoals je hier al hebt kunnen lezen, ben ik volop mijn ‘creatieve ziel’ aan het voeden, o.a. door het volgen van een kookcursus.

Ik wil je mijn ervaringen niet onthouden, vandaar hier een kleine opsomming tot hiertoe (ik voeg ook enkele foto’s toe ter illustratie):

2 weken geleden had ik mijn eerste kookles waar ik totaal onvoorbereid aankwam, blijkbaar moest ik een riante Tupperware collectie bijhebben om mijn creaties achteraf in te vervoeren: hey geen probleem! Links en rechts bij de collega-koks een potje afsnoepen et voilà, dat euvel was van de baan. Tweede uitdaging bleek het recept van de dag: Parijse uiensoep (ok, ça va nog) en konijn met bier en spekjes. Nu moet je weten dat ik een ‘vAgetariër’ ben (heb dit onlangs ergens gelezen, gewéldig woord), wat wil zeggen dat ik eigenlijk het liefst van al geen vlees zou eten, maar dat ik dit af en toe wel doe en verder eet ik eigenlijk enkel en alleen gevogelte en vis. M en ik hebben dat ooit beslist na een fietstochtje voorbij pasgeboren lammetjes, we gingen niks meer eten wat we niet zelf zouden kunnen doden. Een konijn is dus een probleem want dat is schattig. Een vis niet, sorry.

Maar ja, het menu is geen meerkeuze gebeuren, dus ik heb dapper het konijn en ook de spekjes (varken! Weih!) klaargemaakt, tot dan alles ok. Het nagerecht was een bavarois met Grand Marnier, daarmee heb ik ook geen principiële problemen.

Blijgezind en vooral ook zeer trots kwam ik rond half elf ’s avonds terug, vergezeld van enkele goed gevulde potjes, ik wist nog niet goed hoe ik dat konijn en die spekjes ging kunnen verkopen aan de gezinsleden, maar ik had dan toch al tenminste soep en dessert.

Helaas, pindakaas.

Om 1u ‘s nachts ben ik fluks mijn bed uitgesprongen vanwege een vreemde draaiing in de maagstreek. Uiteindelijk heb ik tot ’s ochtends op de zetel gezeten waar ik een aantal zakjes gevuld heb met onverteerd voedsel, ja sorry ik hoop dat ik niemand inspireer tot iets dergelijks.

Needless to say dat mijn huisgenoten geen vertrouwen meer hadden in mijn chef-kok probeersels…dat was de eerste keer dat een schandalige hoeveelheid voedsel de tafel niet gehaald heeft.

De tweede les zag er veelbelovender uit, namelijk macaroni met zalm, pladijs, garnaaltjes en een witte saus met kaas onder, voorafgegaan door een pompoensoepje met balletjes (helaas balletjes ja) en gevolgd door een 4/4 cake.

Klinkt al beter, niet? Wel, eerst en vooral was ik de bouillon vergeten in de soep, dat ontdekte ik pas toen ze klaar was en bijzonder flauw smaakte. Ten tweede had ik bijna mijn duim afgehakt met het koksmes en ten derde was de macaroni schotel zo droog als een korst oudbakken brood. Het gevolg laat zich al raden zeker? Juist, ook dit menu haalde het niet bij de gezinsleden…behalve de cake, die was namelijk FANTASTISCH!!

Ondertussen was ik nog steeds niet ontmoedigd, integendeel, vastberadener dan ooit nam ik de (volledig eenzijdige) beslissing om mijn gezin enkel nog GEZONDE maaltijden voor te schotelen. Ik liet me inspireren door enkele gerenommeerde kookboeken rond dit onderwerp en besloot donderdag om een gezond stoofpotje met roodbaars en verschillende groenten klaar te maken. In plaats van het verwachte applaus van de gezinsleden, werd ik getrakteerd op enkele kreten van afschuw. En ik moet eerlijk zijn, het was niet te vreten… Inderdaad, de derde maaltijd belandde in het toilet, ZONDER eerst verteerd te zijn.

Nu zou je denken dat ik het ondertussen wel zou hebben opgegeven he? Nee hoor, gisteren probeerde ik het opnieuw. Ditmaal kippenballetjes van zelfgemaakt gehakt (lees: met een staafmixer aanvallen op 4 kipfilets) en daarbij knolselder en witloof. Het zag er allemaal zo simpel uit! Van het gehakt moest je balletjes draaien en die op een stokje spiesen, op de foto in bijlage zal je zien dat dit NIET mogelijk is. Ik kan daar ook niets aan doen, da’s gewoon de zwaartkekracht!

En zonet hebben M en ik geprobeerd de 4/4 cake te evenaren. Ik weet niet wat er precies gebeurd is, ofwel was onze cakevorm te klein, ofwel hadden we teveel deeg. Het was in ieder geval enkele minuten zeer spannend, toen het beslag centimeters boven de rand van de vorm verrees en zich lava-gewijs een uitweg zocht. Het resultaat is een cake met een zeer brede bovenkant. Maar eerlijk gezegd, het is het best gelukte kookbaksel tot hiertoe.

Enfin, vanavond eten de kinderen ravioli uit blik (ze kijken er ontzettend naar uit) en M en ik gaan naar de cinema. Toen ik hem vroeg of we eerst nog thuis zouden eten, smeekte hij me om niet te koken. Wij gaan dus naar de Quick vanavond…

06-10-2012 om 14:32 geschreven door Barbara Dora  

In april is mijn grootvader overleden, hij was de laatste. 10 jaar eerder was mijn andere grootvader als eerste gestorven, gevolgd door zijn vrouw slechts enkele maanden later.

Hoewel ik aan mijn beide grootvaders goede herinneringen heb, zijn het toch de grootmoeders die mij het meeste hebben nagelaten. Als enige kleindochter is het misschien wel normaal dat ik met hen een goede band had.

Ze waren ontzettend verschillend, mijn 2 grootmoeders. De ene werelds, “mondain”, intellectueel en altijd om door een ringetje te halen. Met haar ging ik naar balletvoorstellingen (ook naar die van mezelf trouwens), naar theater, musea en ook naar Désirée de Lille… Ze was een echte boekenwurm, met haar leesbril op het puntje van haar neus, en met haar lippen getuit als ze geconcentreerd was (net zoals ik soms ook doe, en mijn dochter ook). Een “pruilmondje” noemde mijn beste vriendin het. Ze was ook niet vies van een frisse pint, of nee, doe maar een Bolleke Koninck J en ze was een bekend gezicht in de Antwerpse horeca. Ook de liefde voor het café heb ik van haar geërfd. Maar gewerkt heeft ze nooit, nee. Ze was de mooie vrouw van de vrederechter, graag gezien en gelukkig in haar rol. Enfin, dat denk ik toch. Ik kan niet geloven dat ze er al 10 jaar niet meer is…

Mijn andere grootmoeder was een Duitse deerne die tijdens de oorlog verliefd geworden was op mijn grootvader en na veel over en weer geschrijf eindelijk naar België kon komen (vluchten eigenlijk). Op zich vind ik dat al ontzettend fascinerend en ook wel romantisch, dat een koppel 2 jaar lang brieven moet schrijven vooraleer ze samen kunnen zijn. Ik heb sommige van die brieven nu in mijn bezit. Zij was echt een kind van de oorlog, ze was het gewend om met weinig rond te komen en dat zag je dan ook. Alles in huis was uiterst degelijk en functioneel, kleding werd zelf gemaakt, groenten en fruit kwamen uit de tuin. In Duitsland had ze gewerkt als technisch tekenares, maar in België was ze fulltime moeder en ik denk dat dat haar gefrustreerd heeft, ambitieus als ze eigenlijk was. Heel haar volwassen leven zette ze zich in voor wie het niet voor zichzelf kon opnemen, ze had een grote mond en voerde zo o.a. het woord voor een opvangtehuis voor (mishandelde) vrouwen, ze was een overtuigd feministe.

Ze leerde op latere leeftijd autorijden en begon plots een eigen zaak als pedicure, wat ze tot haar pensioen gedaan heeft. Verder was ze ook ontzettend creatief, ze schreef, schilderde en tekende dat het een lieve lust was. Mijn grootvader noemde haar: ‘mijn vrouw, de kunstenares’ J Hij aanbad de grond waarop ze liep, al was ze geen makkelijke tante…

Zo verschillend als hun achtergrond was, toch hadden deze vrouwen een aantal dingen gemeen: het waren allebei straffe madammen om maar al iets te zeggen. Maar ook: mijn wereldse grootmoeder naaide de meest fashionable outfits voor mijn Barbies in elkaar (onvoorstelbaar priegelwerk!!), en mijn Duitse grootmoeder bouwde samen met mijn grootvader voor mij een houten poppenhuis met meubels en alles erop en eraan (zelfs verlichting!) voor diezelfde Barbies. Bovendien, bij welke grootmoeder ik ook kwam, ik wist dat het smullen geblazen was, want ze konden allebei heerlijk koken. Bij de ene balletjes in witte saus met puree en vanillepudding, bij de andere Brusselse wafels of zelfs een volledig zelf gemaakt peperkoeken huisje in Sinterklaastijd. Het was bij allebei gezellig thuiskomen.

En het zijn die laatste kleine dingetjes die mij nu nog altijd het meest zijn bijgebleven, die typische dingen die je met een “oma” associeert en dan denk ik: als ik later kleinkinderen heb, wil ik dan niet ook zo herinnerd worden? Awel, ja, eigenlijk wel. Maar dan moet je die dingen natuurlijk ook wel kunnen, en alle feminisme ten spijt, is dat hetgeen wat ik nu dus wil inhalen: terug leren koken zoals het moet, en niet zo rap mogelijk iets op tafel zetten, terug leren creatief te zijn en samen met de kinderen dingen maken, in plaats van ze rommel uit de Fun te kopen.

En dat mag voor sommige mensen dan misschien dom en zinloos lijken, of niet soms? Voor mij is het nieuw en verrijkend en ik voel nu al dat ik hiermee voor mezelf op het rechte pad zit. En weet je? Ik ben niet de enige. Vrouwen van mijn leeftijd hebben die traditionele dingen vaak niet meer meegekregen van thuis uit, en dat voelt voor sommigen van ons als een gemis (opgelet: ik beschuldig onze eigen moeders nergens van hoor, die dachten natuurlijk dat ze ons een plezier deden door ons ver van de naaimachine te houden, logisch ook). Maar je moet er blijkbaar eerst de 30 voor passeren om dat gemis te voelen, so be it.

Dus Bon en Bonneke, ik heb de naaimachine (die nog van de grootmoeder van M was, zo is de cirkel rond) laten herstellen en zal het glas op jullie heffen wanneer ik ze volgende week voor het eerst ga kunnen gebruiken.  

Schol!

28-09-2012 om 13:34 geschreven door Barbara Dora  

Als je van plan bent om heel binnenkort in een vliegtuig te stappen, kan je misschien beter niet verder lezen…

Ik ben dus net terug van Barcelona waar M en ik sinds woensdagavond een fantastische tijd hebben beleefd. Ik heb weer heel wat inzichten gekregen en ik kan u vertellen: Herbalife is een fantastisch bedrijf! Maar dat wist ik al en daarover gaat het nu niet.

Na een vlekkeloze heenreis en een perfect verblijf, verwachtte ik dat ook de terugreis op rolletjes zou lopen, maar niet dus. Het begon eigenlijk al met de taxirit naar de luchthaven, blijkbaar hadden we een ex Formule1-piloot die iets te bewijzen had als chauffeur. We waren helemaal niet gehaast ofzo, en toch vond hij het nodig om aan een rotvaart door Barcelona te scheuren, ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat dit met gierende banden was (zo was er bvb aan een never ending bocht waar je maar 30km/u mag en die hij aan een billen toeknijpende 120 nam…). We waren uiteraard opgelucht om zonder brokken en in een recordtijd de luchthaven te bereiken, maar hoe konden we voorzien dat dit niet de enige keer zou zijn dat we die dag voor ons leven gingen vrezen (ja ik maak het een beetje dramatisch, spannend he!)…

Even flash forward nu naar het vliegtuig. We waren al met vertraging opgestegen vanwege het slechte weer, maar behalve de te verwachten turbulentie was daar eigenlijk niet veel van te merken.

Tot we Brussel naderden.

Ik ben geen pretparkheld, laat ik je dat alvast vertellen. Ik vind het nogal essentieel dat mijn ingewanden op hun plaats blijven zitten en mijd dus roller coasters en snelle karren. Ook met turbulentie heb ik het niet zo.

Het werd snel duidelijk dat het heel hard waaide in Brussel, het vliegtuig schokte en schommelde en mijn maag begon zich te roeren. Even later bevestigde de gezagvoerder dat we een half uur later zouden landen en eerst nog boven Brussel moesten cirkelen, dit vanwege de extreme wind, zo bleek. Ik kan u verzekeren dat dat cirkelen geen prettige ervaring was, stilaan begonnen er mensen kotszakjes boven te halen. Uiteindelijk voelde ik dat het landingsgestel werd uitgeklapt en opgelucht dacht ik dat het nu wel niet meer lang zou duren. En inderdaad, de grond kwam dichter en dichter. En hoe dichter de grond kwam, hoe heviger het vliegtuig begon te schudden, het vloog op een gegeven moment zelfs plots naar rechts, puur door de wind, ugh vreselijk. En toen, eindelijk, toen ik dacht dat we niet meer harder konden gaan schudden en toen er links en rechts een gilletje werd geslaakt (ja, ook door ondergetekende) en we bijna konden landen, gebeurde het…

De motoren begonnen te loeien en het vliegtuig gooide zijn neus omhoog en schoot met de vlam in de pijp omhoog! Omhoog? Ja, omhoog!

Weg landingsbaan, weg huizen, op een paar seconden zaten we opnieuw in de wolken met de rug in de stoel gedrukt en gingen we hoger en hoger. Ik kan je vertellen, als er op dat moment niemand (stewardessen, gezagsvoerder,…) zegt wat er aan de hand is, dan begint het wel raar te kriebelen in je buik. Mijn voornaamste idee was: wie gaat A van school halen als wij er straks niet staan? Ja, echt, zo’n dingen gaan dan door je hoofd. Het was ook niet bemoedigend om te zien dat de dame links voor mij begon te hyperventileren.

Minutenlang wisten we niet wat er gebeurde, tot uiteindelijk de gezagvoerder opnieuw door de intercom klonk om het volgende te melden: tijdens de landing had de elektronica van het toestel aangegeven dat de landing zou mislukken (!! Dank u elektronica) en daarom had de piloot dus keihard terug opgetrokken, can you imagine? “Maar,” eindigde hij met een positieve noot, “we gaan het binnen een paar minuten nog eens proberen.”

Allright!! Weer cirkelen!! En weer werd er naar de kotszakjes gegrepen en weer gingen we van links naar rechts. En uiteindelijk werd de landing opnieuw ingezet, man man wat heb ik zitten duimen toen!! Maar zoals je wel kon vermoeden, is het de tweede keer dus wel gelukt. En weet je wat? Ik heb een hekel aan mensen die applaudisseren in een vliegtuig, maar deze keer hebben we met zijn allen een staande ovatie gegeven aan de piloten.

En ik denk dat ik nog het hardst van iedereen heb geklapt.

25-09-2012 om 17:11 geschreven door Barbara Dora