We zullen maar eens beginnen aan het lange verhaal van Lotte ook ...
Toen Maarten 6 maanden oud was (en er al heel veel was gebeurd in ons leven ...) kregen we van de gynaecoloog terug groen licht om weer zwanger te worden. Normaal moet je na een keizersnede 1 jaar wachten maar de redenering van onze gynaecoloog was 'ik moet ook leven, he ;) ' dus ok, na 6 maanden beginnen we eerst me de cryo van B kwaliteit die we nog over hadden van onze 3e poging met Maarten als resultaat. Maar het was er maar eentje (anders altijd per 3 een terugplaatsing gehad) en dan nog van 'midnere' kwaliteit. Dus het mislukte. Maar de maand erop zijn we dan direct verder gegaan met opnieuw een stimulatie voor pick up, de 4e ondertussen al. 8 eicellen waarvan er 6 bevrucht waren via ICSI. 2 embryo's werden teruggeplaatst, zonder resultaat. Volgende maand, op maandag 7 januari, terugplaatsing van 2 A cryo's. Woensdag de 16e urinetest, negatief. Vrijdagmorgen opnieuw urinetest en na een tijdje heeeeeeeeel licht streepje te zien ??? Dokter gebeld voor bloedafname, 's avonds resultaat : hCG 24, nogal laag... Maandag opnieuw bloedafname voor de VUB en hCG stond toen op 40, dus niet verdubbeld alle 2-3 dagen, zoals zou moeten... Volgens de VUB mocht ik stoppen met de medicatie en zou ik een miskraam krijgen .. weeral :(
Maar koppig als ik was, bleef ik deze keer de medicatie verder nemen, ik was al eens gestopt met de medicatie en had nadien 'onder mijn voeten' gekregen van Prof Devroey dat ik niet had mogen stoppen. Tenslotte steeg mijn hCG wel en had ik geen bloeding tot nu toe ! Ok, mijn progesteron stond vrij laag (rond de 20) maar was nog aanvaardbaar. Vrijdag nadien vertrokken we naar Heijderbos, Centerparcs, nog eens bloed laten nemen, hCG 83. Weer gestegen, maar opnieuw niet verdubbeld binnen de normale grenzen... Gewapend met urinetestjes dan maar vertrokken op 'vakantie', wat geen leuke vakantie werd omdat ik constant bang was voor miskraam. Zo goed als elke dag testje gedaan en je zou gezworen hebben dat het streepje steeds duidelijker werd... of toch niet ??? Ik werd er GEK van ! Vrijdag erop langs Marita van Echobaby naar huis gekomen voor pretecho. Volgens haar zat er een plek bloed klaar en zou ik 'vandaag of morgen' mijn regels moeten krijgen...er was een vruchtzakje zichtbaar van 4mm terwijl het al 1cm had moeten zijn. Ik was toen net 2 weken overtijd. Bij thuiskomst onmiddellijk weer bloed laten nemen, s avonds resultaat : hCG 983 !! weer gestegen, deze keer iets beter, maar op 6 weken moet de hCG tussen 1.080-56.500 zitten... ik zat daar onder ... :(. Terug naar VUB gebeld en omdat ik zo ongerust was, mocht ik de dag nadien, zaterdag 2 februari, op onderzoek komen voor een echo bij Dr Van De Vijver en opnieuw bloedafname. Dag nadien verdikt : hCG 1236 en vruchtje van 5mm. Zijn oordeel : dit zit 100% zeker FOUT en ik ga je abortuspillen geven, je mag stoppen met alle medicatie ! Ik had echter ondertussen al contact opgenomen met Prof Devroey via mail en zijn oordeel was : doe rustig verder en wacht af. Dit in mijn achterhoofd EN de wetenschap dat zulke pillen geen lachertje zijn (Annelies had paar maanden ervoor deze moeten nemen omdat haar vruchtje ineens was gestopt met kloppen op 8 weken :'( ), deed me beslissen deze pillen te weigeren. Dr Van De Vijver stond hier niet helemaal achter, maar liet me begaan... Ik zat nl zo ver onder de curve, dat dit gewoon niet meer goed kon komen, volgens hem. En toegegeven, de waarden waren SLECHT ! Maar koppig als ik ben, weigerde ik dit te geloven. Ik had immers nog steeds geen bloeding gekregen, ik had hCG en het vruchtje was 1mm gegroeid ... toch ? Maar dit was te wijten aan de meting volgens de dokter... Woensdag 6 februari moest ik dan opnieuw op controle, dit keer bij mijn eigen gynaecoloog om te zien of alles 'weg' was... GROOT was dan ook onze verbazing toen die zei dat er .... HARTSLAG was !!! Ok, het was nog stilletjes, maar er was LEVEN ! Telkens ik daar nu aan terugdenk, krijg ik opnieuw tranen in de ogen... hoe dikwijls ik 'dat kan niet ! dat kan niet !?' gezegd heb, weet ik niet, maar heeeeel veel ! Compleet verdwaasd reden we naar huis ... ik was zwanger ... ?! Dr Joos heeft dan ook een ferme fax gestuurd naar de VUB want hij kon er niet om lachen dat ze mij die abortuspillen hadden willen geven. Dag nadien, VUB niet gehoord of gezien... dag erna maar zelf gebeld en tot mijn verbazing bleven ze zeggen : bereid je maar voor op een miskraam, de komende 2 weken zullen heel zwaar voor je zijn, want het hartje zal waarschijnlijk toch stoppen met kloppen... Aangezien Dr Joos de week erna met vakantie was en ik mijn vertrouwen in de VUB beetje kwijt was, ben ik dan maar naar een collega van Dr Joos gegaan in Somedi, alleen (tenminste, zonder Rudy, wel met Maarten), met heel bang hartje.... Maar... het hartje klopte nog steeds en het was ook gegroeid ! Ok, ik zat wel 4 dagen achter op het schema van de VUB (dus 4 dagen minder lang zwanger dan zij dachten dat ik was) maar op dit schema ging ik wel vooruit. Ook mijn hCG steeg nu wel goed en zat na een tijdje al boven de 50.000 ! Maar toch bleven de woorden van de VUB door mijn hoofd spoken : hartje gaat stoppen met kloppen... maar dat deed het NIET ! Elke week ging beter en beter ... tot ik na een tijdje zo boos werd op de VUB dat ik hen een kwade mail stuurde. Hoe konden ze mij in Gods naam zo ontmoedigen !!? Dag erna kreeg ik telefoon van Dr Van De Vijver... om zich te excuseren !! Hij legde uit dat theoretisch dit niet kon gewoon. En daar volgde ik hem ook wel in.... maar er is meer dan enkel de cijfertjes !! Als ik niet zoveel vertrouwen had in Prof Devroey... was ons Lotte er nooit geweest :( Het belangrijkste is, dat Dr Van De Vijver er zeker zijn lessen uit getrokken heeft ! Ik zal altijd in zijn memoires voorkomen, vrees ik :D en hij zal niet meer zo snel iemand aanraden abortuspillen te nemen... en dat was voor mij voldoende. Vergeven, wat mij betreft (vergeten doe ik het echter nooit). Hij bleef ook geinteresseerd en ik heb hem ook steeds op de hoogte gehouden van de ontwikkeling en steeds snel en vriendelijke antwoorden gekregen.
De zwangerschap zelf liep echter minder rooskleurig... De eerste 12 weken waren HEL omdat je constant denkt 'dit gaat fout lopen !'. Daarna zouden de '3 beste maanden' moeten gekomen zijn, maar ook dan begonnen de kwaaltjes snel : vreselijk spatader (had ik ook bij Maarten, maar deze keer 100x erger !) en bovendien met een peuter van net 1 jaar die nog niet loopt en van alles begint uit te spoken... niet evident ! Ook een flinke griep op 6-7 weken zwangerschap (ook niet goed voor het vruchtje !) die we overleefd hebben en vanaf toen had ik ook wekelijks iemand van kraamzorg om me te helpen in het huishouden. Vanaf 11 weken wisten we ook het geslacht al : een meisje ! Een koningswens dus :D We hebben dit de hele zwangerschap voor familie en vrienden kunnen verzwijgen, hoewel ik moet toegeven dat dit niet makkelijk was Ook de naam lag al vrij snel vast : LOTTE LISA MICHAUX. Was het een jongen geweest, zou het Ruben geweest zijn. De bevalling zou een keizersnede worden, opnieuw. Want ons mieke lag in stuit... zoals haar mama in der tijd... alleen kon ik mijn eigen moeder hier niets meer over vragen... :'( nooit meer :'( Ze zou ook nooit weten dat ik er nog een dochtertje bij heb... hoewel ... ? Ik blijf ervan overtuigd dat zij diegene is die ervoor gezorgd heeft dat ons meisje er is.... zo een mirakeltje dat zij is, daar kan enkel iemand zo speciaal als mijn eigen moeder voor iets tussen zitten. En als ik nu naar dit mirakeltje kijk... ben er daar elke dag nog meer en meer van overtuigd ! Ze is nu bijna maanden en het is soms creepy om te zien hoe erg ze op ons moeder lijkt, ik heb ons moeder dagelijks in mijn armen.... ik hoef mijn moeder niet meer te missen, want ik heb haar gewoon terug ! En binnen een jaar kan ik terug met haar praten, alleen zal ik het dan mss zijn die de raad geeft ipv andersom.
Bedankt moeke !! kan het niet genoeg zeggen ... xxx
Ik weet niet of deze blog nog veel wordt gelezen ... Maar ik beloofde in mijn vorig berichtje om vanaf dan wat meer te komen berichtjes posten, maar wie had toch kunnen denken wat er toen 3 dagen later boven ons hoofd hing .... ???
Op woensdag avond 27 juni belde ons moeder mij, al wenen ... ons vader was gevallen en de ambulance en MUG waren al ter plaatse, ze vermoedden een herseninfarct. Zo snel als we konden, zijn we naar daar gereden en ter plaatse kregen we het vermoedelijke verdikt : beroerte. Infarct, maar dan in de hersenen ... dat leek me in eerste instantie minder erg, maar ik kende het dan ook niet. Ons vader keek me zo wezeloos aan, precies of hij begreep helemaal niet wat er allemaal gaande was. Zei ook niks ... Om een lang verhaal kort te maken, de eerste week was zeer kritiek. Ze konden hem geen bloedverdunners meer geven, zeiden ze, omdat hij er nam. Zouden ze er nog bijgeven, dan riskeerden ze hersenbloedingen die niet meer te stoppen zouden zijn en zou het fataal geweest zijn. Na enkele dagen was duidelijk : ons vader was volledig verlamd aan de rechterkant van zijn lichaam, maar wat nog erger was : hij kon niet meer praten. Zijn spraak was aangetast... Na enkele dagen en weken begon zijn motoriek echter terug te komen, maar in begin ging dit nog zo moeilijk dat het soms gevaarlijk was om te vallen, maar dat begreep hij niet. Kroop over de randen van zijn bed en trok zijn baxters altijd uit. Op maandag 9 juli moesten ze beiden naar de cardioloog. Ons vader was nog te zwak, dus ik ging alleen met ons moeder. Maar zij had die dag zo een opgezette dikke buik (kon al 4 dagen niet meer naar 'toilet'...) dat de cardioloog dit niet normaal vond en ons doorverwees naar de Spoed. En toen ging alles in een stroomversnelling... ons moeder kreeg een schortje aan, baxter werd gestoken (waarom ??? vroeg ze zich af) en na vele uren wachten, de uitslag : mocht niet naar huis, darm zat verstopt en moest opgelost worden. Na 4 dagen en evenveel lavementen nog steeds niks verbetering, integendeel, ons moeder verging zowat van de pijn !! Pas die donderdag hebben ze me s avonds gebeld met de mededeling dat ze NU moest geopereerd worden, of ze haalde het weekend niet meer ... Wat zeg je dan ??? jamaar, ze heeft hartproblemen, is diabetes, ... antwoord : mevrouw, we hebben geen keuze... Ze hebben dan een stoma aangelegd en tot zaterdag was ze niet al te best, maar ze spartelde erdoor. Zondag was ze zelfs vrij goed. Maar maandag ineens felle terugval. Ondertussen wisten we ook de oorzaak van de obstructie : kanker... uitgezaaid naar lever (nadien wisten we ook naar buikvlies, ruggenmerg en lymfeklieren, maar dat hebben ze ons nooit van in begin 'durven' (?) zeggen) En daarna is het alleen maar achteruit gegaan. Ik had donderdag een 2e opinion afspraak in Gasthuisberg Leuven, maar daar kreeg ik het zeer zware verdikt (heeft naar die PRUTSkliniek in Geel gebeld, kreeg eerst niemand te pakken, wilden niet aan telefoon komen !!!) : ons moeder had nog max 1 week te leven En nog diezelfde avond, net op de dag dat Maartentje 4 maanden was geworden ...., is ze overleden. Enerzijds, ze heeft weinig moeten lijden, maar het was zo SNEL !!!??? En wat ik het ergste vind... Maarten ziet zijn meter Westerlo niet meer en andersom. Ze heeft hem enkel in de 'platste maanden' van zijn leventje gekend, heeft m niet zien flink boterhammetjes eten, horen brabbelen, stappen, spelen, rechtop zitten, ... Maar wel nog horen schateren, want het moet gezegd, hij is zoooooo een vrolijk ventje, dat hij de enige is die me kon troosten en de enige is die me erdoor gesleurd heeft !
Ondertussen is ons ventje al 3 maanden oud, kan het bijna al niet geloven ... De eerste weken waren aanpassen, niet makkelijk. Je moet hem leren kennen en hij heeft het ook lastig om in deze wereld zijnen draai te vinden, he. Stel je voor, warm in de buik van mama en dan wordt je daar ineens zo brut uitgehaald en moet je alles zelf gaan doen : ademen, darmen moeten op gang komen, koud/warm, andere geluiden, kunnen zien, ... t moet toch nogal iets zijn, al e chance dat we ons daar niks meer van herinneren
Ik ga terug proberen om wat meer te komen posten in mijn blog. Voor Maarten is dat later ook leuk, natuurlijk.
We zijn net terug van 3 weekjes Spanje, samen met Dumbo en Dobby. Het was een heel gedoe, maar we hebben het overleefd en het was heel leuk. Bovendien heeft Maarten zich voorbeeldig gedragen, slaapt hij sinds dan al goed door (van 20-21u tot 6u) en heeft hij niet te veel last van de warmte (lees hitte) gehad. Hij weegt al 6kg en is al 60cm groot... en hij komt van 46cm en 2,540kg !!!! t was toch zo een klein prutske in begin, we durfden heb amper vastpakken in begin, nu ben je blij hem al eens in zijn wippertje te kunnen zetten want nu 5min begint hij toch al door te wegen, zelle. Hij kijkt ook al heel bewust naar mensen en lacht heel veel. Plezant !! Hij is ook zoooo een vrolijk ventje, he. I love him !! Ook zo zalig om hem te zien evolueren. Elke dag kan hij precies iets nieuw.
En nu heb ik
ECHT wel lang gewacht om nog iets te posten, zeg !
Ondertussen
is onze zoon al 3 maandoud, dus ik heb
nog wat verhaal bij te schrijven !
Zijn naam is
natuurlijk ook al gekend : Maarten Matéo. Eigenlijk is zijn roepnaam gewoon
Maarten, Matéo is zijn 2e naam. Die hebben we gekozen voor het geval
we ooit naar Spanje zouden gaan wonen, kom daar eens aan met Maarten, dat
verstaan ze daar ni ! J
De bevalling:
Vrijdag 16
maart moest ik voor een laatste keer op controle bij de gynaecoloog.Maarten was nog steeds niet gegroeid en was
al weg gezakt naar de 19e plaats, dus het werd tijd dat hij zou
geboren worden. Er werd dan ook beslist dat ik zondag 18 maar zou binnengaan in
t ziekenhuis en maandag bevallen. Op weg naar huis zagen we nog een ooievaar in
de wei staat hier in Booischot ! Ik dacht effe dat ik toch nog eerder spontaan
zou bevallen !
Maar, zo
gezegd, zo gedaan, zondag binnen in Lier om 18u. Man, was me dat een hele
verhuis !!? Kleren voor ons beiden (Rudy zou blijven slapen), suikerbonen, bed
voor Rudy, drank,
Ik kan nog
altijd niet zeggen dat ik erg nerveus was
Op de
monitor nog steeds geen beweging, meneertje had nog altijd geen zin om spontaan
te komen.
Maandagmorgen
is het dan verstand op 0 en go with the flow niet echt mijn motto, maar veel
keuze krijg je niet Ik was de 2e in rij die zou bevalling met
keizersnede. Je krijgt een baxter en tegen 8u30 naar het operatiekwartier. Daar
kreeg ik dan de epidurale verdoving. Eerst een spuitje om de huid wat te
verdoving (beetje venijnig prikje ) en dan de katheter er in, met een
elektrisch schokje in je bil als je ergens in die wervelkolom passeren met
dat darmpje en na een kwartiertje heb je zo goed als geen gevoel meer in je
benen. Dan komt er een groot doek over je buik en voor je gezicht en pas dan
mag de papa binnen komen en komt de gynaecoloog. Op dat moment was het 2 voor
10u. Maarten is officieel geboren om 10u02. Eerst voelde ik hem precies naar
boven kruipen, net of hij er niet uit wilde. Maar veel keuze had hij ook niet,
he. Van de moment dat zijn hoofdje er uit was, weende hij al goed. Heel even
laten zien, dan wat gaan verzorgen en paar min later mocht hij nog even naar
mij komen, maar je kan hem niet vastpakken omdat je zelf vastgebonden ligt.
Daarna gaat hij samen met de papa naar neonatologie (couveuse-afdeling) en daar
heeft hij de eerste 24u moeten blijven. Waarom ?? is me tot op vandaag nog een
groot raadsel en moest ik het opnieuw kunnen doen, ik zou meer op mijn strepen
staan en hem bij mij eisen, want het manneke mankeerde niks en deed het heel
goed. Dinsdag mocht hij dan tegen de middag op de kamer. Maar die dag was het
ook aan mij om voor de eerste keer uit mijn bed te geraken en mijn baxter zou
er uit gaan, waardoor ik geen pijnbestrijding meer zou krijgen. En ik kan jullie zeggen, het was niet simpel
om de eerste keer uit dat bed te komen !! Maar ik had wel een sterke wil, want
ik zat nog steeds met het idee dat ik donderdag naar huis zou gaan yeah right
Die eerste
dag met Maarten op de kamer was raar. Je moet hem eten proberen te geven, wat
niet simpel was, hij viel altijd in slaap en er zat niet al te veel leven in
hem.Woensdag vonden ze dit toch wat
zorgwekkend, hij begon ook wat geel te zien, dus ze zouden bloed trekken.
Resultaat :
hij moest onder de blauwe lamp (dat tot daar aan toe, dat zou op de kamer
gekunnen hebben) maar hij had blijkbaar ook een infectie opgelopen. Van wat ??
Waarschijnlijk van bezoek dat je gekregen hebt Maarten had nog NIEMAND gezien
!! Ik vermoed dus van in de couveuse-afdeling waar het broeierig warm was !
Maar hij moest aan de baxter en voor 72u terug naar couveuse *zucht* Toen
stortte mijn wereld wel effe in. Ze kwamen me dit ook melden op een moment dat
ik alleen was, Rudy was mijn ouders en zijn ma gaan halen Ik heb het nog even
kunnen uitstellen zodat de grootouders hem nog heel effe konden zien, maar dan
moest hij echt weg. Weer weg van mij ik had verdorie 8 jaar op da ventje
moeten wachten en nu ik hem had, mocht ik hem nog niet houden, vreselijk !!
Komt daarbij nog eens de babyblues en daar waren de tranen die zijn pas
vrijdag was geminderd. Het probleem was ook dat ik zeer moeilijk naar Maarten
toe kon, omdat ik nog veel pijn had. Maar ik deed het toch en s nachts ging
Rudy hem telkens eten geven. Gelukkig werd hij daar snel beter, na 24u mocht
hij al van onder de lamp en begon hij al beter te eten.
Zaterdagmiddag
mocht hij dan terug op mijn kamer en zondag middag naar huis. (niet donderdag
dus, maar ook geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om naar huis te gaan
zonder Maarten !!)
En geloof me
of niet ik WOU al ni meer naar huis !! En eens thuis, terug paniekaanval hoe
maak je papflesjes ?? Hoe steriliseer je die ?? En ondertussen Maarten maar
huilen van honger En niemand die je helpt ! Ik had kraamhulp, vanaf de dag
nadien.. tja, was ik vet mee ! Tegen dan wist ik het ook allemaal al, met
vallen en opstaan en tranen L
Het werd stilaan hooooog tijd dat ik hier nog eens iets kom posten
Ondertussen ben ik dus al enkele maanden thuis ... en ik moet zeggen : het begint DIK tegen te steken (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen !) Zo eens een weekje niks doen, is zaaaaaalig.... maar maanden niks 'mogen' doen dat steekt tegen ! Zeker als er dan nog zoveel werk te doen is ! Dan lig ik hier te denken 'ik moet dit en dat nog gaan doen' en ik kan toch niet ALLES aan anderen (vnl aan de papa) vragen ?? Maar goed, alles is nu wel af, het enige wat nog moet gedaan worden : kastjes uitkuisen en kleertjes in leggen. Dus da's nog een half uurtje en dan is dat ook gedaan. dat lukt deze week nog wel ergens.
Want sinds deze week ben ik 'veroordeeld' tot PLATTE rust Vorige week woensdag gingen we op controle (de laatste, behalve nog een monitor volgende week normaal gezien) en aangezien alles de laatste tijd altijd in orde was, gingen we daar ook met een gerust hart naartoe... maar t was effe schrikken, want onze jongen was niet meer bijgekomen.... Op 2 weken tijd was hij slechts 200gr bijgekomen en niet meer gegroeid. Op 36 weken woog hij 2,5kg en 43-44cm ... Normaal moest hij op 2,8kg zitten, minstens ! Reden ? Vermoedelijk zwangerschapsvergiftiging ! Diezelfde dag nog bloed laten trekken, urine onderzoek. In urine 'sporen' van eiwitten die daar dus konden op wijzen maar in bloed niks te zien. Vrijdag dan naar t ziekenhuis voor monitor. Niks afwijkend meer op te zien ! Geen enkele harde buik (terwijl ik met oudjaar nog de ene na de andere had ... ) en een baby die moe (of lui ?) was en niet zoveel bewoog. Bloeddruk was iets hoger als ik op mijn rug lag, maar als ik op mijn linkerzij lag terug normaal en 11/6,5 en ook geen eiwitten meer in urine. Gisteren terug naar de gyn, weer monitor, net hetzelfde...behalve dan dat mijn bloeddruk nu veel te hoog was : 15/9 en opnieuw sporen van eiwitten Denk dat onze jongen met ons voeten aan t rammelen is .... Maar als hij zakt van de 69e plaats naar de 26e ineens, dan is er toch wel iets grondig mis ... Normaal is de keizersnede gepland voor 26 maart (een weekje vervroegd dan eerst gezegd, dus, omdat mijn gyn met vakantie vertrekt nadien... ) maar er is ook al sprake dat het misschien toch NOG vroeger zou zijn...) Het heeft totaal geen zin om een kindje in 'nood' te laten zitten als hij niet meer kan bijkomen. Dan kan hij beter buiten het lichaam proberen bij te komen, zij het dan de eerste dagen in de couveuse ... maar de gyn wil zo lang mogelijk wachten, liefst tot hij zeker 37 weken is gepasseerd en dat is overmorgen ... En ondertussen moet ik zoveel mogelijk RUSTEN, niks doen, op linkerzij liggen... echt iets voor mij !! Er moest ook nog zoveel gedaan worden : meubeltjes waren geleverd, in elkaar zetten, kleertjes wassen, strijken, eten maken, ... gelukkig is nu alles achter de rug, moeten de kleertjes nog maar enkel in de kastjes komen en dan zijn we klaar, he... laat m dan maar komen !!
Echt nerveus voor de bevalling ben ik niet. Hoeft ook niet, denk ik, ik weet wanneer, ik weet (bijna tot in detail) hoe en ken de nadelen, maar vooral de VOORdelen (!!) van een keizersnede en daar trek ik me aan op. Dat er nadelen aan zijn, weet ik ook wel best, maar die zijn er zeker ook met een gewone bevalling !! Ik ga daar geen uuuuren moeten liggen afzien met weeën, me ongerust maken of alles wel ok is, misschien met zuignap of verlostang moeten bevallen (help !), misschien overtijd gaan en nog langer met dikke buik lopen, Rudy gaat ook rustiger zijn (aangezien hij al een kindje verloren is door vroeggeboorte en een tweede niet veel heeft gescheeld !), etc ... Nee nee, geef mij maar die keizersnede en laat een ander maar het werk doen Ben enkel maar wat nerveus voor erna, hoeveel zeer ga ik hebben, ga ik hem direct kunnen verzorgen, enzo ? Die sonde en baxter, daar kijk ik niet naar uit, maar goed ... na een week zal alles wel beter gaan, zeker ? We bekijken het positief !! Nu nog afwachten voor wanneer het is voorzien .. Nu maandag ? of maandag erna ?? Langer zal het niet meer duren, dus het komt wel korterbij ... maar we zijn er klaar voor !!!
Wordt vervolgd ... en waarschijnlijk zal onze *** tegen dan geboren zijn !!!
Weeral lang geleden dat ik hier nog eens iets opgezet heb... Moet al weer gaan kijken waar ik geëindigd was met mijn vorig verhaal ...
Oei oei ... weinig veranderd precies ... Zijn kamertje is nog hetzelfde, niks aan verder gedaan. En mijn laatste werkdag was de 15e december, ons moeder hare verjaardag. Het ging niet meer, vooral emotioneel dan, maar ook mijn lies begon meer en meer pijn te doen. De huisdokter had me dan thuis gezet tot kerstmis en de week tussen kerst en nieuwjaar waren we gesloten op het werk. Normaal zou ik op 2 januari terug gaan werken, maar net met Oudjaar, hield ik het niet meer uit van de pijn in mijn lies en ik wilde toch weten wat dit was, kwestie van het jaar goed te eindigen (of het jaar goed te beginnen, hoe ge het ook bekijkt) Dus wij naar Lier, naar het ziekenhuis. (daarmee waren we daar ook al eens geweest, want we wisten nog niet eens onze weg daar ! ) Binnen gegaan om 12u30 en aan monitor gelegen voor dik half uur. En manne, diegene die denken dat Rudy ne 'kalmen' is, kan ik nu zeggen : dat is niet altijd zo !!! Met die monitor hoor je de hartslag van de baby, die zit nu normaal tussen de 120 en 150, vrij snel dus. Met momenten zakte die wat lager weg en owee de papa, zelle !! Direct in paniek, naar dat toestelleke gaan kijken, mij mee ongerust maken ... over en weer geloop in de kamer !! Na 10 min had hij mij al zo mee opgedraaid, da k hem bijna had buitengesmeten! Da beloofd nog voor de bevalling zelf ! Enfin, om lang verhaal kort te maken, ze waren SUPER vriendelijk in Lier, dat moeten we toegeven, maar het heeft wel lang geduurd voor we een gynaecologe te zien kregen. Zij was niet zeker van wat het kon zijn en heeft er iemand van heelkunde bijgehaald omdat ze een liesbreuk vermoedde. Die assistent van heelkunde was OOK niet zeker en dinsdag de 3e moest ik terug gaan voor een echo op heelkunde. Maandag de 2e moesten we ook al naar onze gynaecoloog. Maar werken mocht ik niet op 2 januari ! 2 januari dan op controle, met de baby alles ok : hij zat al op de 69e plaats qua grootte ! , woog 1100gr en was 35cm groot. (waar hij steekt, een mens vraagt het zich soms af als hij mij bekijkt ! ) 3 januari terug naar Lier voor echo van mijn lies. Op heelkunde en met die echo waren ze NOG niet zeker of het nu al dan niet een liesbreuk is maar in ieder geval zit er een 'verwijdt bloedvat' in mijn lies... volgens mijn huisdokter betekend dat dus : een spatader in mijn lies. Niks 'ergs' maar wel pijnlijk, vooral als ge te lang zit (geplooide houding) of als ik te lang rechtsta. Rondlopen gaat nog redelijk... als het niet te lang is. Enfin, met gynaecoloog dan uiteindelijk overeen gekomen dat ik vanaf nu maar best thuis blijf. Ik moet rusten/gaan liggen als het niet meer gaat (hoe doe je dat op je werk ?? ) en dan ook het feit dat we 'van zover' komen, vond hij het dus beter geen onnodige risico's te nemen. Op woensdag 11 januari (vandaag dus ...) zouden we vanavond vertrekken met het vliegtuig naar Calpe voor 10 dagen. Maar nu ik al zoveel weken thuis ben, Dumbo (onze rosse kater, voor diegene die hem nog niet moesten kennen ... ) ligt heler dagen bij mij (lees : OP mij, vooral op mijn buik !! ), we moesten een oplossing zoeken voor Dobby (die mocht wel naar Westerlo, maar is toch wel weer 'ambras' voor een ander), we moesten iemand zoeken om ons naar Charleroi te doen, in Calpe zouden we een week op Ria 'haar kap' gaan leven (waar ze geen probleem mee heeft, maar ik toch wel wat als ik er goed over nadenk, weeral 'iemand lastig vallen', de andere katten en honden moesten opvang hebben, ... enfin, te veel zaken (die er anders ook wel zijn, hoor !) die voor 'problemen' zorgden en ik kan ze momenteel niet goed meer aan en geen zin om ze op te lossen. Hoe raar het ook mag klinken (en nu gade er vele hun wenkbrauwen zien fronsen ...) maar ik had ook GEEN ZIN om op vakantie te gaan !! Nooit gedacht dat dat uit mijn mond zou komen ... En nog een reden, die er sinds gisteren is bijgekomen : ben weer ZIEK Weer goei valling, linkerkant voorlopig nog : keelpijn, neus verstopt, pffff. En dan zo op het vliegtuig gaan zitten met die drukverschillen, nee dank u ! Heb ik hier alle moeite van de wereld zitten doen om maar te voorkomen dat ik zou ziek worden en dan word ik nog ziek, tof ! Probleem daarmee is dat ik dan begin te panikeren en precies geen lucht krijg. Kan niet in ons (water)bed slapen, omdat ik het daar nog erger heb, dus slechte nachten in de zetel. Trouwens, in ons bed heb ik nog meer pijn in mijn lies, moet meer moeite doen om uit dat bed te geraken, dus meer zeer. Dat het maar rap begin april is ...
Donderdag 8 december nog maar eens op controle. Moesten er zijn op 19u45, komen toe .. bordje aan de deur 'ben even weg voor een bevaling'. EVEN ??? kan dat dan ? dacht dat zoiets niet 'efkes' duurde ? Enfin, dan maar terug in den auto gaan zitten, want het waaide nogal hard, met zicht op de praktijk. Na enkele minuten komt daar 'ne zot' aangevlogen met een sportvoiture, ne Aston Martin, pakt daar zijnen bocht, bekanst tegen onzen auto en parkeert zich naast ons. Ik zag daar zo ne 'snotneus' inzitten en wou m al eens kwaad bekijken. We zeiden al tegen elkaar 'wa ne zot !' Diene 'snotneus' stapt uit en knikt heel vriendelijk tegen ons van 'goeiendag' ... tot ik Rudy hoor zeggen 'da's de gynaecoloog...' Enfin,we waren al blij dat hij zo snel terug was
Met amper 15min vertraging mochten we dan binnen. Echo was volledig in orde, hij had zelfs het 'heuglijke' nieuws dat onze zoon een 'flinke kerel' zou zijn... normaal wegen ze op 23 weken gemiddeld iets van een 500gr maar 'den onzen' zit al aan 650gr en is 28cm groot. Qua lengte zit m goed, ma t wordt blijkbaar 'nen dikken' Maar we weten ook dat dit nog fel kan veranderen, dus maak me nog geen zorgen. En dat hij vrij groot zou zijn, dat hadden we al kunnen verwachten, he... Hij zit op de 62e plaats qua grootte als je het op een schaal van 100 baby's bekijkt. Dus nog 38 kindjes zijn groter, maar 61 zijn wel kleiner ! Levendig is hij anders wel ! Sjotten dat diene kan !! Op de meest ambetante momenten... en overal in mijnen buik, gans onderaan, boven mijn navel, helemaal links, ... Voorlopig is het nog plezant, maar ik vraag me af wat het gaat zijn als hij meer 'force' begint te krijgen en wa groter is ...
Dit weekend aan zijn kamertje gewerkt ook. Vrijdag zijn ze een nieuwe vloer komen leggen en dan hebben we de plinten en een deurtje nog geverfd, gordijnen gaan halen en opgehangen en een stukje al behangen. Bijna 1 muur is 'al' af ... Het is dan ook nogal een grote kamer, dus we zullen nog wel enkele weekenden zoet zijn....
Weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost heb... Ofwel ontbreekt mij de tijd ofwel de goesting. Gelukkig geen last gehad van de griepspuit, de papa ook niet echt. Maar nadien is de 'miserie' wel begonnen ... begonnen met keelpijn, snotvalling en dan een goeie hoest erbij ! En het leuke is, dat ik niks van medicatie mag nemen. Dus het duurt nog een tijdje langer dan normaal. Na enkele dagen kwam daar dan nog eens een tandvlees ontsteking bij, anti-biotica genomen (er is 1 soort die ik mag nemen) gedurende een week... en dan kwam het volgende : onstoken klier in mijn hals die op mijn halsspier drukt en veel pijn geeft. Daar ben ik nog altijd niet vanaf ... en ja, hoor, het volgende kwaaltje biedt zich al weer aan ! Eigenlijk is dit al bezig van vorige week, als ik te veel rondloop, een pijn onderaan in mijn buik, net of ze alles er willen uittrekken. Als ik rust, gaat dat beter. Vorige zaterdag zijn we in Lommel 'pretecho' gaan laten nemen. Dat is een 'gat in de markt' dat vroedvrouwen hebben uitgevonden. Je kiest een bepaalde formule, wij hebben 2u gekozen, en dan mag je verschillende keren bij die persoon op 'consultatie' gaan, eens 15min, dan eens 30min, je kiest het zelf, tot je aan 2u komt. Ze maakt dan echo's van het babytje en deze worden op een DVD gebrand. De eerste keer was slechts 15min, het was nog te vroeg voor 'meneer' en hij had niet veel zin om veel te bewegen, dus weinig te zien... Hoewel hij toch al een 400 grammetjes moet wegen en rond de 25cm groot is. Volgende afspraak bij haar is 17 december.
Maar eerst volgende week donderdag nog eens naar de gynaecoloog. Daarna volgt waarschijnlijk de glucosetest, met al de diabetespatienten bij ons in de familie ben ik daar ook niet zo gerust in, maar we zullen wel zien. Nog niet druk in maken...
Waar ik me wel 'druk' in gemaakt heb, is het het overlijden van Renske ... Renske is het dochtertje van Caro. Caro is een meisje dat ik via het forum heb leren kennen. Forum zijn in sommigen hun ogen misschien 'stom', maar het heeft me 2 jaar geleden door mijn eerste miskraam geholpen en ik heb er ook heel veel aan gehad om gevoelens en ideeën te wisselen met lotgenoten. En Caro was er daar eentje van. 3 weken voor mij was ze zwanger, bleek van een tweeling te zijn. Koningswens schreef je nog op Facebook : jongen en een meisje. Maar het noodlot sloeg toe op 24 weken en 2 dagen. Ze moest onmiddellijk naar het ziekenhuis en plat gaan liggen .. en diezelfde avond brak haar water. . Enkele dagen later ook nog eens een infectie en de dag nadien, op exact 25 weken, zijn Jesse en Renske geboren. Renske woog 620g en Jesse 630g en het meisje bleek wat zwakker te zijn. 2 dagen later is Renske overleden... en Jesse is deze week ook al geopereerd aan zijn hartje. Toch allemaal niet eerlijk in t leven... zo erg ! Het raakt me ook veel meer omdat ik nu zelf 22 weken ver ben. Deze week dan ook nog eens in Koppen XL een reportage over prematuurtjes vanaf 23 weken die 1% kans hebben om perfect normaal te worden... als ze het al overleven. Je mag er toch niet teveel bij stilstaan, hoor. En ik hoop echt dat Caro terug de moed en kracht vindt, voor haar zoontje Jesse, haar oudere dochter Auréline en haar man ! Maar moet niet simpel zijn...
Morgen naar de Kerstmarkt van Keulen, hopelijk lukt dat voor mij. Het gaat wel gans de dag regenen... Nice !! Maar hopelijk valt het voor de rest goed mee en hebben Jari, Els en Rudy met mij niet te veel last...
Al weken denk ik : ik moet nog eens iets op de blog zetten ... maar ofwel geen tijd, ofwel geen zin ofwel denk ik er niet aan ... Dus, nu effe schade inhalen !!
Eens terug van vakantie, werd het voor mij een 'drukke week', zaterdag daarop was het Rudy zijn verjaardagsfeestje !! En het was een zeer geslaagd feestje ! Dankzij vele mensen die me geholpen hebben : buren, vriendin, familie... en Rudy was content, da's t voornaamste !! Maar de dag nadien bij mij : pijp uit ... ganse dag in de zetel gelegen, want ik kon echt niet meer. Om 14u begon het feestje de zaterdag en op dat moment kon ik al niet meer. Maar dan moest ik nog verder doen en liefst niet te veel laten merken, want ik wou het niet verpesten voor Rudy natuurlijk... Maandag daarop waren we gelukkig ook alle 2 thuis, konden we nog wat uitrusten. 's avonds zat ik in de zetel, met (zoals gewoonlijk ... ) de laptop op mijn schoot, met kussen ertussen weliswaar... en voelde precies 'mijn darmen'... maar het was steeds op dezelfde plek... zou het al ??? op 16,5 week ?? Iets na 20u kreeg ik smsje van mijn collega dat ze bevallen was van haar zoontje, Arne. Het was net of ons zoontje dat had willen zeggen, want op exact hetzelfde moment als ik 'mijn darmen' voelde, is Arne geboren ! De dag nadien op het werk, terug dat 'rare' gevoel... telkens als er een vast voorwerp tegen mijn buik komt. Dan woensdag naar de gynaecoloog en ik vroeg het hem of het kon... JA. Vanaf die dag heb ik elke dag die 'plopjes', 'kriebeltjes', 'stampjes', of hoe moet ik het omschrijven ?? gevoeld. En enkele dagen later, voelde Rudy het ook al, door zijn hand op mijn buik te leggen. Normaal, bij een eerste kind, voel je je babytje pas rond 18 weken en de papa pas weken later, dus ik mag me gelukkig prijzen dat ik het zo vroeg al voelde.
Daarnet begon het echt al op stampen te lijken, niet zo meer die 'bellekes'. Dus ik dacht, da moet ge toch kunnen zien ?? En ja, hoor, mijnen buik 'bewoog' Echt grappig om te zien
De 18e november moeten we nu nog naar een andere gynaecoloog, gespecialiseerd in 'prenatale diagnostiek', dus iemand die nog eens goed gaat kijken of alles in orde is, alles erop en eraan is, enz ... daarna zijn we voor 99% zeker dat alles in orde is. De bevalling is voorzien, momenteel, voor 2 april. Als m het maar ni in zijn kopke haalt om nen dag eerder te komen piepen !!! Nu woensdag gaan we kennis maken met het ziekenhuis en krijgen we een rondleiding op de kraamafdeling van het Heilig Hartziekenhuis in Lier. Ben eens benieuwd ... En, oh ja, donderdag hebben we allebei onze griepspuit gekregen. Eerst DIK tegen mijn goesting ! maar het viel best mee, geen stijve arm, niks grieperig geweest.. gelukkig !
Vandaag om 16u30 onze afspraak bij 'mijn Spaanse gynaecologe'. Zij heeft me in de maand mei ook enorm geholpen met mijn 3e miskraam en ik heb toen gezien dat ze 3D en 4D echo's doet, dus ik wou haar mening nu ook nog eens weten. Ze heeft ruim 15min echo gedaan, grotendeels in 2D, maar ook een groot stuk in 4D (zijn 3D maar bewegende beelden). We hebben ook een DVD'tje meegekregen met al deze beelden, heel leuk !!! Ik heb geprobeerd om enkele foto's ervan te nemen en zal ze hier ook toevoegen, zodat jullie kunnen meegenieten. Het geslacht weten we nu ook al, voor 95% zeker, zei ze... Maar ik houd het nog even voor mezelf (dus de enkelingen die het toch weten, nog even op de tanden bijten, ok !!??) tot ongeveer 20 weken, dan zullen we het wel met zekerheid kunnen zeggen. Ook heb ik voor de rest van de zwangerschap al mijn afspraken bij mijn thuisgynaecoloog vastgelegd, ruw gezegd, ongeveer alle 3 weken. Het begint eindelijk 'plezant' te worden. Dat 'genieten' waarover iedereen het altijd heeft, begint eindelijk ! Veel last en kwaaltjes zijn er voorlopig niet. Ver wandelen gaat niet echt, dan begint het te 'trekken' in mijn buik en heel gerust ben ik daar niet in, dus dan doen we dat gewoon niet, he. Verder regelmatig honger, maar veel eten kan ik niet, zit direct vol. Soms wat last van maagzuur, maar dat had ik vroeger ook al. En rap moe ben ik ook wel... maar ook dat zou ik vroeger al gehad hebben volgens Rudy
Volgende echo is op 26 oktober, dus nu zal het nog eventjes stil zijn hier op de blog. En gaan we nog even van onze laatste vakantie met ons tweetjes genieten.
Ohja, de namen ! Is precies moeilijker dan gedacht ... Meisje : Jana, Chloë, Elke, Femke, ... ?? Jongen : Maarten, Jelle, Bram, ... ??
Iedereen mag zijn gedacht zeggen... maar de eindbeslissing ligt tenslotte bij ons Ik beslis voor een meisje, Rudy voor ne jongen .... en nu maar hopen !!!!
Vorige vrijdag zijn we bij een andere gynaecoloog gegaan. Wat een verschil met de vorige !! Een zéér aangename, jonge man, neemt zijn tijd, geen paniekzaaier zoals de vorige ! Hij vond mijn uitslag, 1/506, zelfs een HEEL goed resultaat ! En vond het ook niet nodig om een vruchtwaterpunctie te laten doen. Tegenwoordig zou zo een echo met nekplooi en het feit of er een neusbeentje te zien is, veel en veel belangrijker zijn dan de uitslag van het bloed, omdat die toch voornamelijk rekening houdt met de leeftijd en er tegenwoordig heel veel jonge mensen zijn die zwanger zijn van een kindje van Down... ze zouden in de toekomst daar dan ook van gaan afwijken. Gelukkig... op die manier gaan er misschien minder en minder vrouwen onnodig ongerust gemaakt worden door van die paniekzaaiers gelijk de g-vorige gynaecoloog. Ben nu ook eens benieuwd wat die hier in Spanje morgen te vertellen gaat hebben... t zou ook nogal 'een specialleke' zijn, dus we zullen moeten afwachten.
13 weken vandaag .. 13, ongeluksgetal... en net vandaag moest ik bellen voor de uitslag van het bloed voor de combinatietest die me zou zeggen hoeveel kans ik heb op een kindje met het Syndroom van Down De nekplooi was dus 1,8 en mijn kans op Down door mijn leeftijd is gemiddeld 1/99... veel dus ! Maar het viel beter mee dan verwacht, ik heb 1/506 als uitslag gekregen. Bovendien, als er een duidelijk neusbeentje is (wat het geval was !) mag je deze kansberekening nog eens met factor 4 vermenigvuldigen. Dat wil zeggen dat mijn kans gedaald is naar 1/2024 ! Toch wel een heel goed resultaat, als zeg ik het zelf Dus een vruchtwaterpunctie ga ik waarschijnlijk niet laten doen. De kans om dan een gezond kindje te verliezen is 1/200, 10x zo hoog dus !! Deze waarden ga ik seffes nog wel eens doorsturen naar mijn professor fertiliteit, Prof Devroey, om zijn mening ook nog eens te vragen. En dan morgenavond nog naar een andere gynaecoloog voor een nieuwe nekplooimeting en 2e mening. En dan kunnen we met een gerust(er) hart op vakantie vertrekken !! Hopelijk kan die gynaecoloog van morgen WEL al het geslacht zien, want ik begin nu toch wel erg benieuwd te worden, moet ik zeggen !
Vanavond beetje hoofdpijn, maar ja, beetje te laat gegeten en nogal druk met de voorbereidingen voor de vakantie, dus zal daar wel aan liggen. 'Achmedje' zal er wel voor niks tussen zitten, want gisteren klopte zijn hartje nog aan een goeie snelheid ! Deze keer vond ik hem ook direct met die angelsound !
Hopelijk morgen een mooie echo, dan kan ik eens een schoon fotootje posten, want er is amper nog maar een levend wezen in te herkennen, vind ik
Morgen ben ik 12 weken zwanger, DE beruchte 'kaap van 12 weken, 3 maanden dus'. En daarnet ben ik dan ook naar de gynaecoloog gegaan voor de '12-weken echo' en de nekplooimeting. Volgens de gyn mag ik vanaf nu redelijk gerust zijn en is de kans op een miskraam wel heeeel klein, maar niet nihil, natuurlijk. Maar het gaat over minder dan 1%. De nekplooimeting is een test die ze uitvoeren op een foetus (jaja, vanaf 12 weken heet dit foetus en niet meer embryo, omdat op 12 weken ook het kindje in een placenta zit, ervoor is deze nog niet gevormd) van 11-14 weken. Elke foetus heeft een dun vochtblaasje onder de huid in de nek, nl de nekplooi. De dikte van die nekplooi mag niet meer dan 3-3.5 mm zijn. Bij 80% van de foetussen met Downsyndroom (mongolisme) blijkt deze nekplooi verdikt te zijn, dus groter dan 3.5, vandaar deze test. Maar het is ook wel zo, ook al is die test bevredigend, zoals bij mij, dat de kans niet nihil is dat het toch nog een Syndroom van Down kan zijn. Dit doen ze ook nog in combinatie met een bloedtest, waarvan ik pas dinsdag resultaat ga hebben. Maar dit is slechts een 'kansberekening'. En in die hele formule is een zware factor de leeftijd... tja, ik kan me er wel al op voorbereiden dat deze test niet goed gaat zijn... Maar dat zien we dan dinsdag terug.
Verder was hij/zij al heel goed gegroeid ! Van vorige week dinsdag, dus 9 dagen geleden, tot nu is hij van 3.45 naar 5.5cm gegroeid ! Ik schrok ervan dat hij al zo groot was !! De resterende plaats die je op een echo ziet van de baarmoeder, was al serieus verkleind. Hij kan nog wel wat rondspartelen, maar lang zal dat toch niet meer duren Op de echo was nu wel héél duidelijk het gezichtje te zien, hij zat ons ook aan te staren. Rudy vond hem net 'Achmed, the dead terorist' Ocharme, mijn ventje of meiske, als je dit later allemaal leest ... Wat 'het' is, weten we nog niet, de gynaecoloog zei dat je dit nog niet kan zien... heb ik mijn twijfels over als ik al zovele vrouwen die even ver of minder ver als ik zijn al hoor over hun zoon of dochter ... :( ik hoop in Calpe op de 4D meer info te krijgen... maar dat is nog 2 weekjes geduld hebben .. aiai, 'geduld', wat is dat weer voor iets ??
Pff, gisteren effe weer 'paniek' Die 'stomme angelsound' gaf geen hartslag meer. Hoewel ik mezelf duidelijk had voorgenomen dat zoiets best mogelijk was, dat het afhangt van hoe de baby ligt, etc, kreeg ik het toch weer effe benauwd, hoor ! 3 dagen een hartslag te horen, ineens weer ... stilte... Deze avond dan maar weer eens geprobeerd en na lang zoeken .. Hartslag !!! OEF ! t was wel stillekes, dus hij (=de baby, he, ik weet nog niet of het een jongen of meisje is !! ) was inderdaad precies weggekropen, maar het was wel onmiskenbaar zijn hartslag.
Nog 2x slapen en dan de volgende echo... en nekplooimeting. En .. wie weet het geslacht al ?? Ik heb me net voorgenomen om het toch maar enkele weken te proberen voor ons te houden. Hoe lang ik da ga volhouden, weet ik ni, ma k ga toch proberen !!
Wat denken jullie dat het zal worden ?? Pronostiekje ??
Enkele weken geleden hebben we ons een 'angelsound' aangeschaft. Dat is een soort 'mini-echootoestelletje'. Niet met beelden, maar met geluid. Dus hiermee kan je de hartslag van je babytje horen in je buik. Normaal werkt dit pas vanaf ongeveer 12 weken, meestal zelfs later. Ik heb al al enkele keren eens geprobeerd, maar zonder resultaat. Maar geen paniek, want ben nog maar 11 weken zwanger. Maar gisterenavond nog eens geprobeerd... en heb de hartslag gehoord !! Het was wel degelijk niet MIJN hartslag maar die van babytje. Dat verschil kan je horen doordat je eigen hartslag veeeeel trager is, de hartslag van een ongeboren kindje is rond de 150, dus vrij snel. Hij zit wel nog heel laag, daarom waarschijnlijk dat het de vorige keren ook niet gelukt was, ik zocht op de verkeerde plaats . Deze morgen nog eens geprobeerd en ik vond hem terug vrij snel. Maar nadien wou ik het nog eens proberen en heb eindeloos zitten zoeken, maar niks ... hij speelt verstopperke
Daarnet zei Rudy dat 'mijn model stilaan aan t veranderen is' ... Ik had het deze week precies ook al wel in de mot, maar toch nogal confronterend als je eigen man dit zegt Maar goed, wat had ik dan gedacht ? Dat ik er hetzelfde zou uit blijven zien tot op het einde ? Het rare is gewoon dat ik geen gram ben bijgekomen, integendeel ! Sinds het begin van mijn zwangerschap ben ik zelfs 3 kg vermagerd en ik zou per maand 1kg mogen verdikken ... dan heb ik nog wat reserve !
Donderdag komt de nekplooimeting en ik begin toch stilaan ongerust te worden... maar we gaan niet vooruit lopen op de feiten. We wachten de testen af, vragen 2e opinie in Calpe met een 4D, desnoods nog een 3e test rond 16 weken en een 'softmarkertest' op 20 weken. Is dit dan NOG slecht, dan kan een vruchtwaterpunctie nog uitsluitsel geven, maar dit probeer ik toch wel om niet te hoeven doen, daar zijn ook risico's aan, nl 1 kans op 200 dat er een miskraam uit voort komt van een, misschien wel gezond, kind ! We zien wel, nog niet te veel zorgen in (proberen te) maken ...
Zondag nogal wat afgestapt in Normandië. We zijn bovenop l'aiguille geweest in Etretat, een krijtrots. Heel mooi zicht en de moeite waard hoewel we bijna weg waaiden Het was nogal een serieuze klim ... Dan 's avonds lekker gaan eten in het hotelleke, leuk hotelleke trouwens, Riva Bella in Ouistreham, en het maar geriskeerd om 1 glaasje witte wijn te drinken. Het was tenslotte voor mijne verjaardag !! Nadien een cocktail .. ZONDER alcohol ! 's Anderendaags 's morgens .. wat bloedverlies. Deze keer Rudy ook lichtjes in paniek ! Je zit daar op vakantie, t zou moeten leuk worden.... Gelukkig stopte het wel direct ook. Maar de wegen in Frankrijk zijn zo vreselijk, nog erger dan in België ! met al die rotverkeersdrempels en eeuwige ronde punten, dan ik er mij slechter en slechter ging bij voelen ! Tegen 's avonds waren de krampen er weer. Dat in combinatie met bloedverlies, kon deze keer niet meer goed zijn, he... Maar ik zou de nacht afwachten. Ook die bracht niet veel goeds... weer wat licht bloedverlies. Dan maar beslist om niet te gaan werken en naar spoed of VUB of whatever te gaan. Alleen was dat makkelijker gezegd dan gedaan. In VUB wilden ze mij niet doorverbinden met de juiste dienst, want ik ben al 10 weken zwanger, dus heb daar geen zaken meer (kwam erop neer). Bonheiden kon me een afspraak geven ... 7 oktober ! Lachen die ermee of wat ?? Dan maar huisarts gebeld, die ook toch wel ongerust was en die kon me om 17u een afspraak geven in Bonheiden. Ik vond dit te laat. Dan maar een sms naar Professor Devroey gestuurd, maar die antwoordde niet direct (logisch !) Tenslotte mijn eigen gynaecoloog toch nog vastgekregen (eerst niet). Ik durfde hem echt niet bellen, hij zegt altijd dat er 'niks aan de hand' is, maar ja, hij zei me vrijdag nog, zolang er geen bloedverlies is, geen paniek. Maar dat had ik nu wel ??! Enfin, mocht om 12u komen. Ik had nog niet goed afgelegd of sms van Prof Devroey, dat ik de monitoring moest bellen met zijn groeten en een echo vragen. Hoe lief ... echt, dat apprecieerde ik enorm, maar ja, ik had nu al een afspraak. En mijn gynaecoloog had weer gelijk : niet echt iets aan de hand. Bloedverlies kwam van een beschadiging aan mijn baarmoederhals, van te veel inspanningen te doen, oa dus dat klimmen naar die krijtrots. Maar met het vruchtje was alles dik in orde. Hij moet er ook zijn goesting van gehad hebben, want hij zich ons de rug gekeerd ! Mama en papa, wat zijn jullie toch zenuwpezen !! moet hij zeker gedacht hebben Hij zwaaide ook nog eens, deze keer naar zijne papa, denk ik, want die had hem vrijdag nog niet zien bewegen. En op die 4 dagen was hij ook weer goed gegroeid, alweer 3.45 cm. Volgende week donderdag hebben we opnieuw een echo, deze keer voor de nekplooitmeting.. Hopelijk is dat in orde en kunnen we met een gerust hart naar Calpe gaan... Waar ik een 4D echo ga laten doen, dat zijn bewegende 3D beelden.
Donderdag 8 september begon ik in de voormiddag al wat krampen te krijgen die nog wat verergerden in de namiddag. Dan maar weer naar huis gegaan, want dat kon toch niet meer 'normaal' zijn, dacht ik. Rudy kon me niet komen halen aan het treinstation, dus dan maar te voet naar huis. Toen ik bijna thuis was, begon het lichtjes te regenen in die schitterende Belgische weer en met te zoeken naar bescherming in mijn zak die ik meehad, moet ik effe niet opgelet hebben (of effe mijn evenwicht verloren ??) en ben ik midden op straat gevallen... Het is t schijnt een 'familietrekske' maar dan toch liever één dat ik niet geërfd had ! Enfin, resultaat : rechterknie goe kapot en bont en blauw, linker viel nog mee, handen deden zeer, maar gelukkig niet open en ik had het zelfs gepresteerd om op mijn kin en lip te vallen. Vraag me niet hoe !!!! Helemaal over mijn toeren dan maar verder naar huis gesukkeld, kon niemand bellen want ook mijn GSM was plat (ook dat nog !!) en eens thuis beginnen bleiten van miserie ! k voelde mij zo ellendig als wat ! Wat was nu het ergste, die krampen of mijne knie die helemaal open lag ?? Vrijdag om 10u mocht ik dan naar AZ Portaels bij mijn gynaecoloog. Hij had die dag operaties, maar was toch zo vriendelijk om mij er tussen te nemen. Gelukkig was alles ok ! Hij/zij was al goed gegroeid en al 3.10cm groot en ... hij was zo zalig aan t 'spelen' !! Of aan t zwaaien naar mij ! Denk eerlijk gezegd dat hij mij aan t uitlachen was dat ik zo paniekeerde ! Maar goed, ik was weer gerust en we konden met een gerust hart naar Normandië vertrekken zondag en maandag, voor mijn verjaardag.
Gisteren, 29 augustus, een tweede echo gehad. Weeral het gevoel dat alles mislukt was... Ik heb zo goed als geen zwangerschapssymptomen. Pas op, ik klaag niet, hoor, maar soms zou het wel handig zijn voor de gemoedsrust. Enkel om de zoveel uur honger en als ik dan eet, kan ik niet veel eten en zit mijn maag direct vol. En dan regelmatig maagzuur, maar Renniekes schieten hierbij dan wel ter hulp. En alles STINKT ! Ik had het vroeger al, bepaalde zaken ruiken die er niet eens zijn (frietgeur, uitlaatgassen, ...) en ze vonden nooit waar dat aan lag, maar reukorgaan is in orde, zelfs een MRI scan wees uit dat er niets te zien was, tenzij (zogezegd...) een 'chronische sinusitus'... da zal wel ... Maar nu zijn die geuren echt wel ERG !!! Ge kunt niet geloven wat een stinkstad Leuven is !!!!
Enfin, we waren dus aan de echo van gisteren ... Gisterenavond nog goe moeten lopen voor die stomme trein te kunnen halen .. en wat dacht ge, ik had hem niet meer, natuurlijk ! Maar ik voelde wel dat ik er mij iets wat mee geforceerd had... Maaaaar... het hartje klopte nog steeds en goed hard zelfs !! De hartslag was 158/min (normaal is tussen 120 en 170, dus dat was perfect) en hij/zij was ook al flink gegroeid !!! Van 5,2mm 1,5 week geleden (ik had verstaan 7 mm toen, maar blijkbaar was het minder) tot 1,91cm gisteren ! T zal dus 'ne grote' worden Gelijk zijne papa ! Nee, de gynaecoloog zei dat dit in begin nog fel kan veranderen. De eerste keer had hij gezegd dat de bevallingsdag 8 april zou zijn (Pasen ...) en nu was het al 6 april. Ik heb van in begin 7 april gezegd .. we zullen zien wie gelijk heeft ... We hebben deze keer het hartje ook horen kloppen, dat was ook weer eens een hele ervaring De volgende echo is voorzien voor 12 september, juist op mijne verjaardag, hopelijk wordt het een leuk verjaardagskado !
Nu komt de volgende vraag ook al boven : vruchtwaterpunctie of niet ?
Gisterenavond nog eens een bloedafname laten doen. Mijn hCG was niet zo fel gestegen, 68.000 tegenover 41.000 6 dagen geleden, maar volgens de VUB wel perfect normaal en zit ik nog steeds mooi op de middelste (gemiddelde) curve. Ook de andere 2 waarden waren, gelukkig, weer gestegen. Zover zijn we dan ook weeral Zaterdag gaan we naar mijn 'meterke' (voor diegene die haar niet kennen : is mijn oudste zus ) en zullen we het daar ook waarschijnlijk vertellen. Aan de ene kant wil ik het dolgraag tegen iedereen zeggen en het over de daken schreeuwen, maar aan de andere kant wil ik toch nog voorzichtig zijn, hoor... Als het zou mislukken, zijn er nadien eens zoveel mensen die je vragen hoe het ermee is en ga ik dat wel aankunnen ?? Maandag dan terug een nieuwe echo, dan zullen we weer wat geruster zijn... volgens statistieken is de kans op een miskraam na een echo op 8 weken met kloppend hartje, nog maar 3% ... dan begint het toch al vele kleinder te worden, he...
Het hartje klopt Ik weet dat ik realist moet blijven, dat er nog heeeel veel kan foutlopen (als ik internet mag geloven nog 22% kans op miskraam) maar die eerste belangrijke stap is toch al gezet !!!!
Op 6 juli ben ik dan gestart met poging nr 3. De PU was op 15 juli maar deze keer viel zo goed als alles tegen Rudy kon eigenlijk geen verlof nemen dus hij heeft me naar Jette gedaan en is dan gaan werken. Ik heb dan op Ria beroep heb moeten doen om mij terug naar huis te laten brengen. Gelukkig had ik lichamelijk deze keer totaal geen problemen en geen pijn. Maar ook de oogst viel deze keer dik tegen : 15 follikels, slechts 8 eicellen en ook maar 3 bevrucht, ondanks opnieuw ICSI. Een grote ontgoocheling.
De professor had aangeraden om deze keer PGS te doen. Dit staat voor "pre-implantatie genetische screening", dit wil zeggen dat ze uit elke embryo 1 cel nemen en deze controleren op genetische afwijkingen zoals Syndroom van Down (mongolisme) en andere chromosomale afwijkingen. Dit zou een reden kunnen zijn waarom ik al 3 miskramen heb gehad, nl dat de eicellen niet goed meer zijn, mogelijk door mijn leeftijd. Deze screening kost 2.000euro en je krijgt hiervan niets terugbetaald Dit bovenop de kosten die een IVF behandeling al met zich meebrengt. Ik zag het dan ook niet zo goed zitten, al zeker niet meer met zo een slecht resultaat. Dus hebben we beslist om dit niet te doen.
Voor de PU heb ik ook terug contact opgenomen met Johan Roose voor acupunctuur. Ik wilde het opnieuw een kans geven. Enkele dagen voor die PU ben ik dan op consultatie gegaan en ook de dag na de TP. Toen zei hij me dat het al heel fel verbeterd was en dat het deze keer wel eens zou kunnen lukken jaja, t zal wel
3 bevruchte embryos, dus die zouden dan alle 3 teruggeplaatst worden (vanaf de 3e poging, eens je ouder dan 36 bent, mag je er 3 laten terugplaatsen). Niet dus ze hadden zich vergist in de VUB en op de moment dat ik de embryos zou terugkrijgen, 3 dagen na de PU op 18 juli, kreeg ik het nieuws dat ze er maar 2 hadden, een 8 en een 12-cellige van A kwaliteit en dat de 3e, een B kwaliteit, was ingevroren de zoveelste klap. Op zulk moment zie je het helemaal niet meer zitten en denk je bij jezelf, waar ben ik in godsnaam mee bezig Heeft dit allemaal nog zin Is het dit allemaal wel waard Je leeft amper nog, je kan alleen maar denken aan die stomme behandelingen, wanneer-wat-waar, enz Op de duur werkt dit ook enorm op je relatie, want ondanks dat Rudy een heel begripvol iemand is, komt er op een dag toch het verwijt dat je over niks anders meer praat, dat we niet meer weggaan, dat je niet anders doet dan slapen omdat die behandelingen je zo moe maken En ik heb daar ook begrip voor, je bent op dat moment geen vrouw van meer, maar gewoon een kweekmachine geworden
1 week na de PU heb ik dan al een bloedafname laten doen. Dat is héél vroeg, normaal vragen ze dit 15 dagen na de TP ! Mijn hCG stond toen op 4, lichtjes positief dus MAAR, mijn andere 2 waarden, oestradiol en progesteron, stonden respectievelijk al op 1580 en 45.20. Deze waarden zijn in de vorige behandelingen nooit hoger geraakt dan resp 700 en 13 Vooral die progesteron is heel belangrijk, want die zorgt, samen met de oestradiol voor de innesteling. Nog eens 4 dagen later was mijn hCG al 45 (dus heel goed gestegen ) en de progesteron ook, die zat al op 79 Nog 3 dagen later was de hCG 161 en progesteron 130 Ook de oestradiol goed gestegen. Het ging dus de goede kant op Zou die acupunctuur dan TOCH geholpen hebben Ik kan niet anders dan er in te geloven nu... het is TE toevallig. Vanaf dan heb ik heel regelmatig (de gynaecoloog verklaarde me voor zot ) om de 3-4 dagen bloed laten trekken (ik die een fobie voor naalden heb ik leek wel verslaafd aan bloed trekken ) en mijn hCG is altijd verder en verder blijven stijgen ! 35 dagen na de PU (= dus eigenlijk de bevruchtingsdatum) zat hij zelfs al op 26.000 !!! Op die dag was ik dus exact 1 week overtijd Overduidelijk : ZWANGER. Het was ook de eerste keer dat men in Jette dat woord effectief uitsprak !
Maar nog kon en wilde ik het niet geloven. Ik was veel te bang om het terug te verliezen en een vierde miskraam te hebben, ook al waren mijn waarden duidelijk veel beter. hCG is bv nooit hoger dan 500 gegaan en nu al 26.000 ! En bovendien ook regelmatig en goed gestegen, niet met ups en downs zoals voordien.
De week na mijn TP leek het toch weer fout te lopen. Hevige pijn in mijn buik gekregen op het werk, zo erg dat ik moest naar huis komen en naar de dokter gaan. Bleek mijn maag te zijn die de vuile hormonen niet meer verdroeg, maar ik moest ze absoluut verder blijven nemen. Daar hebben we dan een andere oplossing aan geboden (details ga ik jullie besparen ) en vanaf die dag werden de krampen minder erg. Maar dan kreeg ik last van bandenpijn = als je je te snel rechtzet, hevige steken in je onderbuik. Niet erg, maar heel benauwend want je denkt direct het ergste. Ook kon ik niet meer eten wat ik wou en rechtop lopen ging amper. Bruisende dranken, fruit, vettig eten, deden opnieuw de steken in mijn maag opflakkeren. Maar je bent zwanger en moet gezond eten
Op 16 augustus dan nog eens bloed laten trekken. hCG slechts 41.000, dus niet meer om de 2 dagen verdubbeld (ik had op rond de 100.000 gerekend) en ook de progesteron was zwaar gezakt naar slechts nog 78 Ook de oestradiol was gezakt PANIEK . Ook had ik totaal geen symptomen meer, niet misselijk, geen pijn, niks, eigenlijk voelde ik me goed ... Maar dat is het nu net ! Eerste gedachte : Het gaat weer fout !!! En mijn eerste echo was pas 2 dagen later
Ik dacht, als ik nu eens een blog maak, dan kan iedereen volgen wanneer ze willen en moet ik geen 20 keer hetzelfde mailen.Time is money, he
Het verhaal begint 7 jaar geleden. Rudy en ik wilden kinderen, maar ik wist al dat dit niet evident zou worden voor mij... 5 Jaar na die datum hadden we het min of meer wat opgegeven ... en was ik spontaan zwanger op 15 juli 2009. En nu komen jullie reacties : als je het uit je hoofd zet, dan zal je zien dat het ineens lukt .... NOT ! Ondertussen weet ik dat dit je reinste onzin is. Dus, zwanger in 2009. Eerst grote verbazing, dan euforie ... en na een week alweer diep de put in, want mijn (eerste) miskraam was een feit. De miskraam op zich was erg, maar hoe men mij behandelde in de UZA was nog vele erger, daar zou ik nooit meer naartoe gaan ! Dan maar even op consultatie in Bonheiden, maar daar werd ik ook al niet veel wijzer van... Uiteindelijk bij LIFE in Leuven terecht gekomen, daar hebben ze in oktober 2009 allerlei onderzoeken gedaan, resultaat : noch Rudy, noch ikzelf hebben medische problemen waardoor we geen kinderen kunnen krijgen. Doorgankelijkheid van eierstokken in orde, baarmoeder in orde, hormonen perfect in orde (ook cyclus van exact 28 dagen) en ook Rudy zijn 'mannen' perfect in orde ... Waarom lukt het dan niet ??? Eind 2009 begonnen met IUI (kunstmatige inseminatie) zonder toevoeging van hormonen, want dat wou ik absoluut (!!) niet ! Ik wist nog niet veel van hormonen, maar wel dat het je lichaam helemaal overhoop haalt. Na 4 IUI's in Life zonder resultaat, zakte de moed me alweer diep in de schoenen. We waren dan al mei 2010. Toen hoorde ik van Professor Devroey in Jette. Hij zou 'de top' in België zijn wat betreft fertiliteit. 9 augustus 2010 hebben we onze eerste consultatie bij hem gehad. Ik zou 'een gemakkelijk geval' zijn volgens hem ... (Rudy is het er niet zo over eens, denk ik ) Omdat ik opnieuw aangaf niet met hormonen te willen werken, zouden we nog 2 pogingen IUI doen. Op 11 augustus had ik een afspraak met Johan Roose, acupunturist die voornamelijk vrouwen met mijn 'problemen' behandeld. Ik sta nogal sceptisch tegenover alternatieve geneeskunde, maar als je ten einde raad bent en als het niet baadt ook niet schaadt, dan zou je ALLES doen ... Johan onderzocht me en zei direct 'jij hebt een innestelingsprobleem en het is er erg mee gesteld, maar we gaan eraan werken en het zal ons lukken'. 5 dagen later het resultaat van mijn bloedafname in de VUB waar ze oa mijn hoeveelheid eicellen hebben gemeten (hadden ze nog niet eens gedaan in Life ...) en daaruit bleek dat mijn reserve nog was als iemand van 25 jaar ! Dus klopte het dan toch wat Johan had gezegd ? Op 19 september heb ik dan mijn eerste IUI in de VUB gehad en op 17 oktober de 2e, beide zonder resultaat... November 2010 was ons enige alternatief dan nog MET hormonen en IVF Eerste poging in december 2010. 2 december gestart met eerste spuitje zetten, een hele overwinning om die eerste gezet te krijgen, zelle !! Hiermee zorg je ervoor dat je meer dan (in een normale cyclus) 1 eicel laat rijpen, zodat je kans om zwanger te worden, groter is. En op 11 december had ik al mijn pick-up (PU afgekort). Dan gaan ze die rijpe eicellen die klaar zitten gaan 'plukken'. Ze hadden er een 15-tal gezien. Ik ben als de dood voor naalden en pijn, dus algemene verdoving. De pijn nadien viel niet echt mee, veel last gehad. Van de 15 'geplukte' eicellen waren er 'slechts' 7 bevrucht met IVF. 5 dagen laten kreeg ik 2 embryo's teruggeplaatst, opnieuw zonder resultaat. De moed zonk me opnieuw in de schoenen, want dat wou zeggen dat ik volledig terug opnieuw moest herbeginnen, want ik had er geen meer over die voldoende goed waren om te laten invriezen. Ook de 2 teruggeplaatste bleken nadien maar van B-kwaliteit te zijn. Ik was zo ontgoocheld dat ik ook stopte met naar Johan te gaan, het hielp toch niet ... 23 januari opnieuw gestart met spuitjes zetten voor poging 2. Deze keer lichtjes anders : het zou ICSI worden en terupplaatsing (TP afgekort) na 3 dagen. Verder qua stimulatie net hetzelfde. Ter info : verschil tussen IVF en ICSI is dat men bij IVF 1 eicel neemt in een 'reageerschaaltje' legt en dan een 100.000-tal zaadcellekes laat 'vechten' om erin te geraken. Met ICSI (bovendien is mijn professor Devroey hiervan de grondlegger !!) gaat men 1 eicel nemen en 1 zaadcel en deze bewust in elkaar zetten. Het resultaat bij ons was er ook naar : van de 15 follikels, 14 goeie en daarvan 13 bevrucht !! Opnieuw 2 teruggeplaatst deze keer van A kwaliteit op 3 februari en er waren er zelfs nog 2 voor de diepvriezer, eveneen van A kwaliteit. Van de verse poging was ik zwanger, maar mijn bloedwaarden waren wel niet zo goed. Mijn hCG (zwangerschapshormoon) steeg wel, maar niet voldoende. Dat zou in begin elke 2 dagen moeten verdubbelen en dat deed het niet, maar het steeg wel. Dit welles nietes spelletje heeft zo geduurd tot 13 maart toen ik zag dat ik het vruchtzakje was verloren. Mijn hCG is deze poging slechts gestegen tot een max van 246. Miskraam nr 2 was dus een feit... Dan ben ik nog eens 2 weken aan de pil moeten gaan omdat mijn bloedwaarden zich maar niet wilden normaliseren. Hetgeen ik dus vreesde en niet wou en bang voor was : die hormonen ontregelen je helemaal !! Om nog maar te zwijgen van de stemmingen die je dan hebt. Je kan niets of niemand meer verdragen rondom je, bent met niets anders meer bezig dan 'op dat uur moet ik medicatie nemen, dan moet ik bloed laten nemen, die dag moet ik naar het ziekenhuis'... en daarbuiten heb je nog een man rondlopen en moet je nog gaan werken... Begin mei was alles terug genormaliseerd en op 8 mei, net voor onze vakantie, hebben we dan de 2 ingevroren cryo's teruggekregen, ze hadden beiden de ontdooiing overleefd. Op 20 mei, dag voor we vertrokken, bloed laten trekken en onderweg naar Calpe het resultaat hCG stond op 19 (al wat niet 0 is, is zwanger) Mijn andere 2 waarden waren deze keer ook beter dan de vorige poging. Onze huwelijksverjaardag maar 'droogskes' gevierd want ik was zwanger... een week later stond mijn hCG al op meer dan 500, dus het ging voorlopig vooruit... maar mijn andere 2 waarden zakten wel. En ja, hoor, wat later was mijn 3e miskraam een feit. En dat op vakantie... Dan hebben we er maar een maandje laten overgaan om in juli opnieuw op te starten.
Ook de naam lag al vrij snel vast : LOTTE LISA MICHAUX. Was het een jongen geweest, zou het Ruben geweest zijn. De bevalling zou een keizersnede worden, opnieuw. Want ons mieke lag in stuit... zoals haar mama in der tijd... alleen kon ik mijn eigen moeder hier niets meer over vragen... :'( nooit meer :'( Ze zou ook nooit weten dat ik er nog een dochtertje bij heb... hoewel ... ? Ik blijf ervan overtuigd dat zij diegene is die ervoor gezorgd heeft dat ons meisje er is.... zo een mirakeltje dat zij is, daar kan enkel iemand zo speciaal als mijn eigen moeder voor iets tussen zitten. En als ik nu naar dit mirakeltje kijk... ben er daar elke dag nog meer en meer van overtuigd ! Ze is nu bijna maanden en het is soms creepy om te zien hoe erg ze op ons moeder lijkt, ik heb ons moeder dagelijks in mijn armen.... ik hoef mijn moeder niet meer te missen, want ik heb haar gewoon terug ! En binnen een jaar kan ik terug met haar praten, alleen zal ik het dan mss zijn die de raad geeft ipv andersom. 
Ondertussen is ons ventje al 3 maanden oud, kan het bijna al niet geloven ... De eerste weken waren aanpassen, niet makkelijk. Je moet hem leren kennen en hij heeft het ook lastig om in deze wereld zijnen draai te vinden, he. Stel je voor, warm in de buik van mama en dan wordt je daar ineens zo brut uitgehaald en moet je alles zelf gaan doen : ademen, darmen moeten op gang komen, koud/warm, andere geluiden, kunnen zien, ... t moet toch nogal iets zijn, al e chance dat we ons daar niks meer van herinneren 
dat lukt deze week nog wel ergens.
Vorige week woensdag gingen we op controle (de laatste, behalve nog een monitor volgende week normaal gezien) en aangezien alles de laatste tijd altijd in orde was, gingen we daar ook met een gerust hart naartoe... maar t was effe schrikken, want onze jongen was niet meer bijgekomen.... 
Op 2 weken tijd was hij slechts 200gr bijgekomen en niet meer gegroeid. Op 36 weken woog hij 2,5kg en 43-44cm ... Normaal moest hij op 2,8kg zitten, minstens ! Reden ? Vermoedelijk zwangerschapsvergiftiging ! Diezelfde dag nog bloed laten trekken, urine onderzoek. In urine 'sporen' van eiwitten die daar dus konden op wijzen maar in bloed niks te zien. Vrijdag dan naar t ziekenhuis voor monitor. Niks afwijkend meer op te zien ! Geen enkele harde buik (terwijl ik met oudjaar nog de ene na de andere had ... 
Maar als hij zakt van de 69e plaats naar de 26e ineens, dan is er toch wel iets grondig mis ... 
maar de gyn wil zo lang mogelijk wachten, liefst tot hij zeker 37 weken is gepasseerd en dat is overmorgen ... En ondertussen moet ik zoveel mogelijk RUSTEN, niks doen, op linkerzij liggen... echt iets voor mij !! 
en dinsdag de 3e moest ik terug gaan voor een echo op heelkunde. Maandag de 2e moesten we ook al naar onze gynaecoloog. Maar werken mocht ik niet op 2 januari ! 
), we moesten een oplossing zoeken voor Dobby (die mocht wel naar Westerlo, maar is toch wel weer 'ambras' voor een ander), we moesten iemand zoeken om ons naar Charleroi te doen, in Calpe zouden we een week op Ria 'haar kap' gaan leven (waar ze geen probleem mee heeft, maar ik toch wel wat als ik er goed over nadenk, weeral 'iemand lastig vallen', de andere katten en honden moesten opvang hebben, ... enfin, te veel zaken (die er anders ook wel zijn, hoor !) die voor 'problemen' zorgden en ik kan ze momenteel niet goed meer aan en geen zin om ze op te lossen. Hoe raar het ook mag klinken (en nu gade er vele hun wenkbrauwen zien fronsen ...) maar ik had ook GEEN ZIN om op vakantie te gaan !! 
Weer goei valling, linkerkant voorlopig nog : keelpijn, neus verstopt, pffff. En dan zo op het vliegtuig gaan zitten met die drukverschillen, nee dank u ! Heb ik hier alle moeite van de wereld zitten doen om maar te voorkomen dat ik zou ziek worden en dan word ik nog ziek, tof ! Probleem daarmee is dat ik dan begin te panikeren en precies geen lucht krijg. Kan niet in ons (water)bed slapen, omdat ik het daar nog erger heb, dus slechte nachten in de zetel. Trouwens, in ons bed heb ik nog meer pijn in mijn lies, moet meer moeite doen om uit dat bed te geraken, dus meer zeer. 
Morgen ben ik 12 weken zwanger, DE beruchte 'kaap van 12 weken, 3 maanden dus'. En daarnet ben ik dan ook naar de gynaecoloog gegaan voor de '12-weken echo' en de nekplooimeting. Volgens de gyn mag ik vanaf nu redelijk gerust zijn en is de kans op een miskraam wel heeeel klein, maar niet nihil, natuurlijk. Maar het gaat over minder dan 1%.
