Omdat de gynaecoloog had gezegd dat het toch nog een paar dagen ging duren, ging ik ervan uit dat het toch pas in het weekend zou gebeuren. Ik ben dus woensdag nog naar de kapper geweest, met Stijn naar de winkel voor nieuwe kleren, ... Ik voelde me hierna wel uitgeput, maar verder niks aan de hand. 's Avonds ben ik dan te voet Mathijs gaan halen van de creche, ik had z'n fietsje mee. Mathijs ging redelijk snel dus ik moest bepaalde stukken snelwandelen/lopen. Toen ik thuis was, voelde ik krampen in mijn buik, maar ik dacht dat ik mij gewoon te hard had ingespannen. De krampen bleven wel duren, vooral wanneer ik gewoon recht zat deed het pijn. Een boekje voorlezen aan Mathijs was moeilijk. De krampen leken voorweeen te zijn, ik heb nog gebeld met 'bomma' en met 'oma' maar ik heb niets gezegd over die voorweeen. Rond 21u begonnen die 'voorweeen' wel heel snel en regelmatig te komen, eerst 6 minuten ertussen, maar al snel 5 minuten ertussen en steeds heviger. Dus de echte weeen waren begonnen. Johan wilde dit (naar goede gewoonte) weer eerst niet geloven Mathijsje was ondertussen ziekjes wakker geworden, hij wilde enkel op mijn schoot zitten. Daar zat ik dan, met een wenend Mathijsje op mijn schoot en terwijl aan het puffen ...niet ideaal Iets voor 23u naar 'bomma' gebeld om te zeggen dat ze moesten komen om op de kindjes te passen. Wanneer zij arriveerden, kwamen de weeen al om de 2 minuten dus het was echt hoog tijd om naar het moederhuis te vertrekken! Om 23u30 kwamen we daar aan. Ik had al 7 cm ontsluiting, dus we hebben dan beslist om geen epidurale verdoving te nemen. Ik twijfelde, omdat ik 2 weken ervoor al zo een erge pijn had gehad aan mijn rug, ik wist niet of ik nog een keer zo'n erge pijn wilde meemaken. De anestesist was beschikbaar maar de vroedvrouw zei dat het echt niet lang ging duren. Dus dan maar op de natuurlijke manier. Ik ben blijven rechtstaan tot ik persdrang kreeg. Dan snel gaan liggen en ik mocht ineens mee duwen. Ze hebben gewacht om de vliezen te breken tot de gyn er was, want de vliezen was het enigste dat de baby nog tegenhield. Wanneer de vliezen gebroken waren ging het heel snel. Het deed heel veel pijn, maar de prenatale oefeningen hebben me echt geholpen! Om 00:30, een uurtje nadat we waren binnengekomen in het moederhuis, was ons Jonasje geboren! 3,750kg - 49,5cm , perfect kindje! Wanneer hij nog op mijn buik lag, deed hij zijn oogjes al open en keek al rond. Nu is ons gezinnetje compleet!
Ondertussen is "de laatste week" aangebroken ... ik heb al een paar keer wat oefenweeen gehad, maar die zijn telkens gestopt. De gynaecoloog heeft gisteren gevoeld dat de baarmoederhals al wat verweekt is, en er is een losse vinger ontsluiting, maar de hals ligt nog naar achter dus het zal nog een paar dagen duren. Ik hoop dat "een paar dagen" 1-2 dagen is en geen 3-4, het begint echt superzwaar te worden om te stappen en te zitten, ondertussen heb ik vaak pijn in mijn linkerbeen En ik ben natuurlijk super benieuwd om ons kindje te zien!!! De osteopate had gevoeld dat hij toch wat geschrokken was van wat er afgelopen week was gebeurd met die hernia, omdat hij rustiger aanvoelde. Ik vond eigenlijk ook al dat hij kalmer was, maar misschien is dit ook omdat hij steeds minder plaats heeft. Volgens de metingen is hij al meer dan 40 weken, en weegt hij 3.650kg ... stevige brok Ik kan nu niks anders doen dan wachten ... waar ik echt niet goed in ben
Ondertussen is er veel gebeurd. Vanaf 21 mei ben ik officieel in moederschapsrust. Ik dacht dat ik dan wel tijd genoeg ging hebben om alles rustig klaar te maken, nog wat spulletjes halen in de winkels,... nee hoor. Ik heb weer een hernia in mijn rug gekregen. Woensdagavond voelde ik een soort krampen in mijn rechterkuit, 's nachts werd dit steeds maar erger, en tegen de ochtend kon ik niet meer uit mijn bed Met de gyn, osteopaat en huisdokter overlegd: alle drie adviseerden ze mij om een dag in bed te blijven en de volgende dag dan proberen of ik naar de osteopaat kon gaan om het te verhelpen. Ik had niet veel andere keuze aangezien ik niets anders kon doen dan liggen. Tegen de avond kon ik wel terug rechtstaan, heeeeel voorzichtig, dus ik had er goede hoop in. De volgende ochtend dan opnieuw geprobeerd om recht te staan: dat was een ramp!! Pijnscheut vanuit mijn bekken tot helemaal in de tenen van mijn rechtervoet, afschuwelijke pijn, ik ben terug op mijn bed gevallen, op mijn rechterkant gaan liggen omdat dit dan het minst pijnlijke was, en vanaf dan kon ik niks meer, ook niet meer omdraaien of anders gaan liggen. Mijn osteopate is dan toch maar op huisbezoek geweest maar vanaf zij aan mij kwam kreeg ik enorm veel pijn, die pijn-aanval duurde enorm lang, ik lag helemaal te schokken, en ik kreeg ook nog eens pijn in mijn linkerbeen, waarschijnlijk omdat ik al meer dan 6 uur in dezelfde positie lag. Zij raadde aan om de huisdokter te laten komen om een hospitalisatie te regelen. De dokter is zo snel mogelijk gekomen, zij heeft een ambulance geregeld en overlegd met de gynaecoloog die dan ervoor zou zorgen dat een ortopedist mij zou onderzoeken in het ziekenhuis. Toen de dokter zei dat het mogelijk was dat de bevalling zou ingeleid worden, voelde ik mij heel emotioneel. Ik wilde niet dat ons kindje zo op de wereld zou komen. De ziekenwagen was er heel snel, zelfs net voordat Johan terug thuis was van z'n werk. Ik lag in mijn bed op de eerste verdieping, om mij naar beneden te krijgen, zou ik in een draagstoel moeten gaan zitten, maar dit was onmogelijk. Dus brandweer erbij gehaald. Ik kon niet geloven wat er allemaal gebeurde... het ging ook allemaal zo snel ineens. De ambulanciers hebben mij heel voorzichtig op een draagschelp gelegd (gelukkig met 2 helften die onder mij konden geschoven worden), en werd ik in een "boot" gelegd - zo een rode bak die je in de films onderaan een reddingshelikopter ziet bungelen ... dan werd ik opgepakt, naar de bureau gedragen en uit het raam geschoven op het platform van de brandweerwagen (de straat was intussen afgezet door de politie) ... het was superhard aan het regenen, recht in mijn gezicht maar ik kon niks doen want ik was helemaal ge-immobiliseerd. Gelukkig was ik snel beneden en in de ziekenwagen. Dit was een heel vreemde ervaring. Ik ben wel heel dankbaar dat het super-ambulanciers waren, zij hebben mij echt gerustgesteld, heel professioneel en zorgzaam gewerkt. In het ziekenhuis stelde de ortopedist vast dat het inderdaad om een hernia ging, en hij heeft nog snel kunnen regelen dat ik een cortisone spuit in mijn ruggegraat kon krijgen. Dat infiltraat zou pas de volgende ochtend beginnen werken, maar omdat ik nu terug op mijn rug lag en omdat ik een lokale verdoving had gekregen voor de ruggeprik, had ik niet meer zoveel pijn. En de volgende ochtend begon het infiltraat inderdaad te werken, ik voelde niet zo veel pijn meer en na een paar uurtjes kon ik terug rondlopen. Ik mocht dan eigenlijk terug naar huis, maar omdat ik nog niet zonder die bed-beugels en hangers recht kon gaan zitten, ben ik toch nog maar een nachtje extra gebleven. Stijn en Mathijs misten mij wel heel erg, voor hen was het niet leuk dat mama in het ziekenhuis lag, maar ik ben ervan overtuigd dat dit toch het beste was. Ondertussen werd ik 3 keer per dag aan de monitor gelegd om te zien dat alles in orde was met ons babytje, hij voelde zich prima en was heel actief. Gelukkig! Nu moet ik zeker opletten dat ik niets verkeerd doe, want die hernia is er nog, ik voel alleen die pijnscheuten niet meer. Hopelijk is de hernia volledig genezen wanneer de bevalling begint ...
Gisteren nog eens naar de gynaecoloog geweest, zij heeft bevestigd dat baby inderdaad al goed is ingedaald. Hij was nog eens 600g bijgekomen (en mijn totaal gewicht was niet toegenomen - woehoe ) en hij was al flink zn longetjes aan het oefenen ... ik ben blij dat alles goed gaat met hem. Met mij gaat het minder goed, ik kan nog nauwelijks zitten Als ik 10-15 minuten zit, krijg ik enorm veel pijn in mijn bekken en rug, en ik kan dan bijna niet meer rechtstaan ... op 't werk verplaats ik mijn PC vaak naar een kast waar ik dan kan rechtstaan om verder te werken, maar na een uur begint dat ook lastig te worden dus moet ik even gaan rondlopen of toch even gaan zitten ... algoe dat het niet lang meer is Stijn en Mathijs vinden wel dat het tijd is om babybroer te zien, ze geven heel vaak kusjes op mijn buik (Mathijs geeft graag "scheetkusjes" ) en ze praten tegen hem, en willen hem een tutje geven. Ik ben eens benieuwd hoe ze gaan doen wanneer hij er echt is
Sinds een paar dagen heb ik enorm veel last in mijn bekken en onderrug, babytje is denk ik al flink ingedaald. Soms heb ik het gevoel dat hij er gaat uitvallen Hoewel ik hem ook nog "hoog" voel, soms krijg ik een stevige stamp in mijn ribben ... De laatste maand is toch altijd de lastigste ... maar het is het allemaal waard Volgens de osteopate is het kindje er eigenlijk wel klaar voor, maar mijn lichaam houdt de bevalling nog tegen, omdat ik er zelf nog niet klaar voor ben ... ik vind inderdaad dat hij zeker nog 3 weken mag wachten, dan is het wat rustiger thuis en kan ik me beter voorbereiden ... volgende keer gaat ze mijn bekken wat intensiever voorbereiden op de bevalling ... ben benieuwd Vanmiddag terug naar de gyn, ik veronderstel dat alles wel in orde zal zijn ...
Ondertussen hebben we al enkele lessen achter de rug, ik ben blij dat ik die cursus toch terug heb gevolgd, omdat er wel wat dingen "onder het stof" zaten bij mij
Trage ademhaling opvang weeën: borstademhaling! Als weeën heviger worden: puffen, zoals kaarsjes uitblazen. Dit is ook borstademhaling! Eerst even rustig in en uit ademen wanneer je wee voelt opkomen.
Tussen de weeën door eens een buikademhaling doen.
Persen: buikademhaling, adem vastzetten, onderaan duwen, ellebogen naar buiten (trekstangen). Kort terug adem pakken zonder druk los te laten als het te lang duurt. Mond niet laten verkrampen, blijkbaar verkrampt anders de vagina mee Dus lachen terwijl je perst Terwijl je perst moet de man u ondersteunen door steun te geven aan uw schouders en hoofd
Ondertussen zijn peter en meter ook vastgelegd Tijdens het verjaardagsfeestje van Yoran hebben we aan Harald gevraagd of hij peter wou worden. Ik had een kaartje gemaakt met een 3-D foto van ons kindje, met een tekst ballonnetje "wil jij mijn peter zijn"... natuurlijk!
Vorige zaterdag had ik dan afgesproken met Annemie om iets te gaan eten. Hoewel Annemie zelf nooit mama zou willen worden, was ze heel ontroerd toen ik haar vroeg om meter te worden. Ze had het denk ik helemaal niet verwacht, maar misschien toch stiekem gehoopt We hadden allebei wat traantjes in de ogen ... ze was heel enthousiast dat ze nu nieuwjaarsbrieven ging krijgen En ze kijkt vooral uit naar de eerste nieuwjaarsbrieven, omdat ik die dan ga moeten voorlezen
Ik ben heel blij dat we Annemie gekozen hebben als meter, dan wordt zij ook een beetje familie van ons ...
Mijn osteopate (Katrien) zei me dat het babytje veel energie van mij afnam, wat normaal is maar er schoot bijna niks meer over voor mezelf. Vandaar dat ik veel rugpijn en heuppijn heb omdat mijn lichaam de kracht niet meer heeft om te reageren op al die veranderingen in mijn buik. Dit voelde ze blijkbaar aan mijn cranio-sacrale stroom in mijn ruggegraat. Ze heeft de balans wat meer hersteld en inderdaad, sindsdien voel ik mij veel vitaler! Ik waggel ook veel minder Volgens haar kwam dat waggelen omdat mijn lichaam in onbalans zat ... toch vreemd die cranio, precies magie... maar het helpt wel echt. Dan heeft ze nog iets gezegd ... ze mocht het eigenlijk niet zeggen, maar toch ... het kindje voelde niet aan alsof hij nog 7 weken in mijn buik ging blijven, hij heeft heel veel energie, ze vermoedt dat hij te vroeg gaat geboren worden. Ik ben eens benieuwd
Deze keer was het bij Dr. Simoens. Ik heb haar verteld over de harde buiken die ik had in de paasvakantie, ze heeft de baarmoederhals dan nagekeken, alles was nog prima. De hals was nog 4.5cm lang en goed gesloten, dus de 'weeën' hadden niks teweeg gebracht. Oef Verder was alles prima. Hij weegt al 2.1kg, perfect op schema van 32 weken. Hij was leuk aan het trappelen tijdens het onderzoek, zn hartslag was een beetje rapper dan normaal door al die inspanningen Hoofdje ligt naar beneden dus alles perfect!
's Avonds ben ik dan naar de prenatale kine geweest, we hebben leren puffen. Ik was vergeten dat dit heel oppervlakkig moet gebeuren, zoals een kaarsje uitblazen, en dat je terwijl je buikademhaling moet stilhouden en je bekkenbodemspieren volledig moet loslaten. Toch wel goed om deze lessen te herhalen. We hebben dit geoefend op een zitbal, maar ik merkte toch dat het beter ging wanneer ik recht stond. Zoals tijdens de bevalling van Stijn ... we zullen zien hoe het deze keer gaat ...
Een paar dagen geleden had ik enorm veel harde buiken, ook wanneer ik gewoon op de zetel lag en niks deed ... en 's nachts was nog het ergste, ik werd zelfs wakker van die harde buiken, en kreeg pijn erbij. Ik dacht echt een paar keer dat ik naar het moederhuis moest gaan en dat ze daar gingen constateren dat ik al een paar centimeter opening had of zo. Ik had echt schrik De volgende dag gingen die harde buiken gewoon verder... ik heb wat meer gerust (als je met Stijn en schoonfamilie naar cinema gaan "rust" kan noemen ) en de volgende nacht verliep gelukkig terug normaal. Ik durfde niet goed bellen naar de gyn, ik wou me niet aanstellen ... eigenlijk stom, ik had meteen kunnen gerustgesteld zijn Ik heb nu ergens gelezen dat die harde buiken kan betekenen dat de baby een groeispurt meemaakt, en is ook normaal bij een derde zwangerschap, en zeker vanaf 7 maanden. Echte voorweeen komen veel sneller na elkaar. Je moet je blijkbaar pas zorgen maken als je 6 of meer harde buiken per uur krijgt. Nu waren het er denk ik 3 - 4 per uur. Toch even vreemd gevoel ... wil ik niet meer meemaken tot ik in moederschapsrust ben.
Ondertussen was het normaal gezien de tweede prenatale kine-les, maar Johan was dat vergeten, en was te laat thuis ... ik ben dus niet kunnen gaan, spijtig... en volgende week is het niet wegens paasvakantie ...
Mathijsje was ondertussen ziekjes wakker geworden, hij wilde enkel op mijn schoot zitten. Daar zat ik dan, met een wenend Mathijsje op mijn schoot en terwijl aan het puffen ...niet ideaal 
En ik ben natuurlijk super benieuwd om ons kindje te zien!!!
... dan werd ik opgepakt, naar de bureau gedragen en uit het raam geschoven op het platform van de brandweerwagen (de straat was intussen afgezet door de politie) ... het was superhard aan het regenen, recht in mijn gezicht maar ik kon niks doen want ik was helemaal ge-immobiliseerd. Gelukkig was ik snel beneden en in de ziekenwagen. Dit was een heel vreemde ervaring. Ik ben wel heel dankbaar dat het super-ambulanciers waren, zij hebben mij echt gerustgesteld, heel professioneel en zorgzaam gewerkt.
Dus lachen terwijl je perst 
We hadden allebei wat traantjes in de ogen ... ze was heel enthousiast dat ze nu nieuwjaarsbrieven ging krijgen 
