Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
16-02-2010
45 duizend bommen en granatan
..."In een haastje vertrokken"... zou je kunnen zeggen.
Twee en halve week in Melbourne-city is veel te lang! Allesins voor mij. Ik snak naar natuur, rust en kalmte en zoals altijd uiteraard: naar die overwelmende panorama's.
Na eindelijk de 'van' op mijn naam te hebben; een heuse onderneming hier Down Under (vraag maar aan de mensen die mij de bus verkocht hebben en al een geluk zo vriendelijk zijn geweest om op papier te willen verklaren dat ze mij al sinds kerstmis vorig jaar kennen én te vriend zijn en waar ik nu "officieel" ingeschreven sta op hun adres!!), was het in doorgedreven tempo: uitkuisen, volproppen en aanzetten.
Dan..., in een land de grootte van een continent, ist nog te kiezen op welke manier je zou willen rondreizen... Drie mogelijkheden:
N°1: Je koopt voor elke streek een duur maar gedetailleerd wegboek, bent een pak geld en plaats kwijt en kunt met één oog op dat boek en het ander op de baan overal je weg vinden. Zoals de échte venten is dat dan hé!
N°2: Je koopt één gewoon wegboek dat heel Australië beslaat, en dan werk je zodoende met een schaal bekeken vanop de maan. Ter vervollediging kun je dan alle vijf stappen langs de kant gaan staan om de weg te zoeken of te vragen, maar échte venten vragen de weg niet dus kun je een jaartje zitten "kl*ten".
N°3: Ondertussen bestaat er al zoiets als de gps! Maar das dan weer iets dat échte venten verafschuwen. Nochtans ist poepsimpel en kost da tegenwoordig al zo veel geld nie meer. Surtout als je een nieuwe, ongebruikte tweedehands op de kop kunt tikken die iemand als "cadeau" kreeg en niet nodig heeft (lees gerust van de boot gevallen, ik denk daj der dan nie ver meer naast zit), combineer dat met een laptop met 'mobile wifi' en reizen is nog nooit zo gemakkelijk geweest.
Dus fuck die échte venten!! misschien maar eens tijd dat ze hun ego wat bijschaven.
Wij op weg om s'avonds die gps te gaan oppikken en dan meteen door te stomen naar 'The Great Ocean Road'!!
En das dan waar het eerste avontuur al zen intrede deed!!
Al ooit eens een klein jaartje niet meer gereden met een auto? Om dan weer te herbeginnen te midden een grootstad?? Al Schakelend met de linkerhand deze keer?? En rijdend langs de andere kant van weg??
Duizend bommen en granaten zou kapitein Haddock zeggen, en dan bedoelt hij simpelweg: miljaardenondedjeu!!
En dit omschrijft dan per-fect het gevoel dat in mij opkwam dat eerste moment!! Tis nie simpel zenne!!
Maar we zijn der veilig en wel geraakt, zonder te spookrijden zelfs... deze keer. En een half uurtje later was de 'roadtrip' dan helemaal gestart want we waren op weg naar Torquay!
Goed op weg wordt ons dan voor de eerste maal duidelijk hoe pokke-groot dat land hier eigenlijk is. De gps!! vertelt ons dat we aan de huidig aangehouden snelheid mogen verwachten om véél te laat en in de stronte zwartheid van de nacht te zullen aankomen. Shit!
Om dan van eerste keer al een gulden regel te breken: probeer te vermijden om ergens in pikkedonker toe te komen! Dat weet ik nochtans goed genoeg, tis niet de eerste keer meer dat ik op deze manier reis hé!
Rond elf uur s'avonds in het allesins 'donker' te noemen Australië, dit in tegenstelling tot ons met-verlichtingsdrang-geobsedeerde-België!! , is je weg vinden met een gps niet zo moeilijk, een geschikte kampplaats daarentegen...
Toch zijn we er in geslaagd om een plekje te vinden dat én mooi vlak is, én tien meter van de oceaan ligt, én een volledig zicht op de indrukwekkende sterrenhemel heeft.
Hyun Mi is superenthousiast om hier te overnachten maar ik weet het gelijk niet. Ondanks al die schoonheid om ons heen is er niet één andere camper of tent te bespeuren, en het is nochtans een heel grootte plek.
Als iets te mooi lijkt om waar te zijn... je kent het wel hé!
Nu, het was precies al laat geworden en er moest nog gekookt en getoast worden op de eerste nacht dus bleven we maar mooi waar we waren.
En ondanks de oase van rust en sereniteit werd ik om vijf uur s'morgens plots wakker met een heel beklemmend gevoel, alsof men lichaam gewrongen en gewurgd werd tot er geen spatje zuurstof meer te vinden was. Later die dag kwam ik nog te weten dat men reisgenoot een gelijkaardig gevoel had die ochtend. Onrustig en eigenlijk best wel moe vielen de oogjes dan toch weer dicht...
...En dan...
...op het raam...
... BAM BAM BAM BAM...
...vier harde kloppen...
Bingo!! Ik weet direct hoe laat het is!!
Natuurlijk heb ik een identificatiebewijs, een internationaal rijbewijs en een inschrijvingsbewijs.
Neen dat wist ik echt niet!
Ik kan het zeker niet geloven, hoeveel?
En das dan vijf klachten tussen zonsopgang zes uur dertig en nu zeven uur?
Hoeveel?? Honderdvijfentwintig dollar per persoon!
Alé, bedankt aan die intolerante en egoïstische locale Ozzies van The Great Ocean Road in Torquay.
Kan der dan maar evengoed weer in kruipen dan hé!
De eerste nacht in de 'van' gevierd met een boete voor "slapen in wagen in tegenstelling tot lokale wet"
Alé hup, kben eens benieuwd wat de rest van dien Ocean Road ons zal brengen!!
gelieve te betalen voor... met vriendelijke groeten
je ziet, tis nie altijd met de reflex dat de foto's genomen worden
men reisgenoot; ze rijdt niet met de bus, ze leest geen kaart maar ...ze brengt me wel bloemetjes...
46 Hans en Grietje of Alain Provist, ik weet et nie
Ken je het verhaal van de kangoeroe?
Toen Kapitein Cook landde aan de NO-kust van Australië om reparatiewerken uit te voeren aan zen schip, aan wal ging en in contact kwam met de locale stammen, ook wel Aboriginals genoemd, werd er zoals gewoonlijk toen primitief gecommuniceerd.
Ondanks het feit dat communicatie heel moeilijk was waren beide volkeren toch nieuwsgierig naar elkaar. Er werden (voor die Europeanen) veel nieuwe plant en diersoorten ontdekt en in de mate van mogelijk, uitleg gevraagd aan de Aboriginals.
Uitleg vragen ging als volgt: met een luide stem in Engels de vraag stellen aan de locale bevolking. Drie keer raden waar dat op uitdraaide?!
Nu, er zijn veel mythes waar de naam vandaan komt. De meest wijd verspreide is de "I don't know" (ik weet het niet)-mythe, die de Aboriginals zouden uitgesproken hebben als "kangoeroe" toen ze geen snars begrepen van wat die Europeanen allemaal vroegen. Heel aannemelijk en terecht natuurlijk!
Dit blijkt echter onwaar te zijn. En de verwarring zou ontstaan zijn door een andere kapitein (Phillip King) die het woord "Minha" zou gehoord hebben en dat zoveel betekend als: eetbaar dier.
Dit op zijn beurt in tegenstelling tot het woord "gangurru" dat Cook in het Noordoosten gehoord had. Met als resultaat dat de vergissing tussen beide kapiteins als de "I don't know-mythe" in leven kwam, waarbij gesteld werd dat Cook het eigenlijk niet wist.
Veel zal te maken hebben gehad met communicatiegebrek en verschillende dialecten tussen de verschillende Aboriginal stammen.
Cook aan de andere kant, had het wel bij het rechte eind.
Het woord "gangurru", in de Guugu Yimidhirr refereert naar een soort kangoeroe.
Maar de "ik weet het niet" mythe klinkt wel wat leuker!
Na de interieur verlichting maar eens in orde gezet te hebben met een zekeringdoosje én zekeringen om losliggende, met tape aan elkaar geplakte, kabels en bijhorende kortsluiting te vermijden zaten we ineens met een serieus lek onderaan.
Overal waar ik reed bleek er ons "Hans en Gietje-gewijs" een lange streep te volgen, beetje zoals de broodkruimeltjes!
Om dan nog maar te zwijgen van de zwarte plek die de bus als herinnering aan onze aanwezigheid naliet op elke stopplaats.
Twas dus ferm tegen men goesting dat ik uiteindelijk dan toch maar onder de bus gekropen ben om de nodige verkenningswerken uit te voeren.
En de ontdekking was niet min: een serieus olielek waarvan de oorzaak voorlopig nog onbekend was en een scheur, dertig centimeter lang, in de watertank. Bleek dat die al meermaals gerepareerd was "alain provist!".
Nog fermer tegen men goesting dus weer sleutelen!!
Het olielek lijkt nu toch opgelost met de aanpassing van de carterontluchting, nauwer laten aansluiten van de oliemeetstaaf en een flesje dichtingvernieuwer.
De watertank daarentegen zou tweehonderd dollar gaan kosten om opnieuw gemaakt te worden daar ze naar zeggen van de plaatslager onrepareerbaar was!
Onrepareerbaar, onrepaareerbaar?! Da zullen we nog wel zien. Wedden dat ik hem deftig vermaakt krijg voor veel minder!
Enfin, de bus geeft al de eerste tekenen van onbetrouwbaarheid.
Maar om trekkings te gaan doen in de bergen heb je gelukkig geen bus nodig! Een tent en rugzak op twee sterke benen zijn voldoende.
We zijn in Grampians National Park!!
Een fantastisch natuurgebied in centraal Victoria ergens ten midden Melbourne en Adelaide.
Behalve de fantastische natuur, gesteente en panorama's vindt je hier ook de nummer één en drie gevaarlijkste slang van Australië! Hier gaan wij trekken!!
Een vierdaagse trektocht door de bergketens met ongerepte natuur, steile beklimmingen, overnachten op een vijandig plateau, pure eenvoud, hoogteverschillen tot duizend achthonderd meter op en neer per dag en op één plaats vierhonderd meter kaarsrecht omhoogklimmen.
Dit alles met de rugzak geladen met eten en water voor vier dagen voor twee personen en natuurlijk de tent en slaapzakken en al die andere essentiële benodigdheden.
Klinkt als muziek in de oren nietwaar?!
Heel speciaal gevoel om zo uren door een spookbos met zwarte stammen te dolen, de Victoria bosbranden van een paar jaar geleden zijn nog niet verteerd hier.
Grampians National Park is fantastisch!!!
Helemaal men ding, niet verwonderlijk dan ook dat we hier een tijdje rondgehangen hebben. Nog enkele dagtrekkings met een daypack en genieten van de rust en natuur hebben de resterende dagen gevuld.
Little desert National Park en Mount Arrapilies, een wereldvermaarde heilige plek voor rotsklimmers volgden nog.
Maar bij gebrek aan eigen touwen en een klimpartner is het bij aanschouwen gebleven. Jammer jammer!!
Tis tlaatse hier in Victoria voor ons, we zijn op weg naar Coroon National park aan de kust ten Zuiden van Adelaide, South Australia.
En tis niet enkel bij het binnenkomen van Australië dat er grenzen zijn...
Alle fruit en groenten zijn verboden om de verplaatsing over de staatsgrens tussen Victoria en South Australia te maken.
Reden is de fuitvlieg!!
En vliegen zijn der hier allesins genoeg!!
Australia met zen toch wel aanzienlijke oppervlakte en diverse klimaten heeft heel wat fruitplantages. Sommige zijn al reeds geïnfecteerd, andere nog net niet. Vandaar dus.
Maar blijkbaar is het nog zo dringend niet want afgezien van een paar waarschuwingsborden mét de vermelde boetes en straffen én aan de effectieve grens enkel een paar afvalcontainers waar alles in gedeponeerd kan worden is er hier nog niet te veel beweging. Het feit dat het zondag is zal er ook wel iets mee te maken hebben zeker?
Dan maar doorzetten naar Coroon National Park.
En tis de eerste "echte" rit sinds we in Melbourne gestart zijn. Ons roadtrip avontuur heeft nog niet veel "road" verslonden. Twee uur rijden was zo het gemiddelde de afgelopen maand en voor een roadtrip is da precies niet veel hé.
Dus de volle vijf uur 'on the road' en een totale weersverandering tegemoet zijn we op weg.
En de weg leidt via Bordertown (inderdaad op de grens tussen Victoria en South Australia) naar Kingston, het begin van Coroon National Park.
In tegenstelling tot wat we tot nu toe veelal gezien hebben is dit een Nationaal Park aan de oceaan.
Zandduinen, zoutmeren, lagunes en vogels spotten zijn zowat de voornaamste bijzonderheden hier.
En de eerste dagen heeft het weer zich wat voorgezet in die regenachtige tendens met speciale, wilde aanzichten als gevolg.
Het merendeel van het park hebben we echter wel weer in zonneschijn gezien.
Jammer dat we met de bus geen terreinrijden kun ondernemen want de, op kaart althans, mooiste plekjes zijn voor ons onbereikbaar.
Na Coroon Natinal Park was het via een grote omweg inclusief ferry en via de wijnstreek van South Australia (denk maar McLaren Vale en dergelijke) naar Adelaide, waar er naar verluidt meer cafés zijn dan mensen.
En ja, der zijn inderdaad wel veel cafés in Adelaide, waaronder ook The Belgian Beer Café. Maar ik vermoed dat de slogan komt van de grotere steden die wat neerkijken op de grootte en het aantal inwoners van Adelaide.
We verblijven bij Dave en Ria, een Australisch koppel, via couchsurfing. Initieel drie dagen die er zeven geworden zijn, het klikte heel goed.
En afgezien van mekaar landseigen gastronomisch te verwennen (drie keer raden hoe een Australisch ontbijt gemaakt wordt? inderdaad, op de BBQ) zijn we ook nog in- en outdoor gaan klimmen, naar de rugby gaan kijken, Belgisch bier gaan drinken en ons aan zee een typische "club"maaltijd laten smaken.
Eigenlijk hadden we graag nog wat gebleven en hadden Dave en Ria ons nog wat langer daar gehouden maar we zijn natuurlijk op doorreis en daarmee wordt er na een zeer geslaagde week in Adelaide weer "geroadtipt".
En vanaf nu beginnen de échte kilometers: van Adelaide naar Port Lincoln waar we nog een vierdaagse trekking willen doen is een goeie zevenhonderd kilometer!!
Concreet wil dit zeggen dat we in de komende drie dagen bijna even ver zullen gereden hebben als in de afgelopen maand.
48 gifgroen op lage hoogte gedurende de ganse maand
Na een eerste, volle dag gereden te hebben van Adelaide tot juist onder Port Agusta zit de hoop er goed in om s'avonds Port Lincoln te bereiken.
De bus snort goed en relax als we zijn besluiten we om kort na de middag een uitgebreide lunchpauze in te lassen, niet alleen de bus dient af te koelen hier!
Tussen de vliegen en hitte door genieten we toch nog van de lunch en gelaafd van honger en dorst worden de gebruikelijke piloot en copiloot posities weer ingenomen om de volgende driehonderd kilometer te verslinden.
De bus echter.... had er geen zin meer in...
Daar waar hij gewoonlijk toch vlot op lpg start bleef het antwoord op mijn aanmoedigingen via het omdraaien van de sleutel en een paar enthousiaste alés zwijgend.
Deju...
Dan maar proberen op nafte zeker?!
En da blijkt te werken!! Maar al rijdend overschakelen valt ie weer op zen gat.
Tzit dus in het lpg systeem, vermoedelijk een of andere klep, en kan dus in principe snel opgelost worden.
We zijn in een naar Australische normen redelijke stadje en tis geen weekend dus een oplossing zou voor het grijpen moeten liggen denken we dan.
En via de locale auto onderdeel en accessoire shop aan een adres geraakt van een locale lpg installateur wij op weg naar dien gast. En twas nog nie eens moeilijk te vinden!!
Alleen was dien gast nie thuis... gedurende de ganse maand!!!
Nog ne keer deju en terug naar dien shop...
En met een ander adres, van een locaal taxi bedrijf dat autos op lpg rijden heeft notabene, wij weer op weg om diene gast te gaan zoeken...
...en dienen was wel thuis, en de mecanicien specialist lpg ter zake was daar ook.
Alleen het antwoord was iets minder probleemoplossend: kwil ik daar gerust wel eens naar kijken maar tzal nie voor de eerst komende week zijn.
Maar een week wachten op niets in het midden van niets ben ik toch niet van zinnens hoor!!
Dus vergeet dien lpg maar, we rijden op nafte naar Port Lincoln en beproeven ons geluk daar wel!!
Van Adelaide naar de Westkust rijden via Port Lincoln houdt geen steek!!
Het is eigenlijk een ommetoer van om en bij zeshonderd kilometer gerekend tussen Port Agusta en de Nullarbor.
Natuurlijk doe je zo geen ommetoer voor niets!
Alhoewel Port Lincoln best wel een tof stadje is zijn we meer en vooral geïnteresseerd in wat daar net onder ligt.
Daar waar land eindigt in een punt in de oceaan, ook wel een schiereiland genoemd, kun je Eyre Pennisular National Park vinden.
En tis daar dat we gaan trekken voor een aantal dagen...
We laten de gasten van sparks en spanners het lpg probleem oplossen, een defecte klep in het circuit zoals een beetje verwacht eigenlijk, en doen ons ondertussen te goed aan een lunch met zicht op zee.
Van hieruit kunnen je zelfs een deel van het park al zien liggen en onnodig te vermelden zijn we/ik dan ook enthousiast en klaar om er aan te beginnen.
Man!! Eyre Pennisnular National Park in South Australia!! De trekking was simpelweg fantastisch!!!
Een rustige vierdagen/vijftien kilometer daagse zijn er drie geworden met dertig op de derde dag; een persoonlijk record voor men nieuw-in-de-meerdaagse-trekkings-zijnde partner. Al heb ik de laatste twaalf wel met twee rugzakken gelopen, toch een niet te onderschatten inspanning hoor voor een meterzestig zijnde dame!!
Van walibies en emoes, vijftien centimeter lange spinnen in een gifgroen web twee meter diameter metend over kilometers wit strand langs de mooiste baaien en alles in de stilte en volle natuur tot kers op de taart een overvlucht op lage hoogte van een locale zeearend!!!!!
Wauw!! ooit al eens een zeearend in alle vrijheid boven je hoofd zien glijden?? ik ook niet maar ik verzeker je: mijn dag kan allesins niet meer stuk!!
Des te meer ondat ik die zelfde morgen nog de mooiste zonsopgang ooit heb mogen aanschouwen!!!
Onbeschrijfbaar...
Eyre Pennisular heeft men hart absoluut gestolen, ook al omdat ik zelf ook nooit eerder langs de kust trekkings had gedaan.
Een nieuwe ervaring voor beiden dus en een absoluut geslaagde!!
Twas de laatste keer de beentjes strekken alvorens de volgende etappe aangesneden wordt:
Crossing The Nullarbor!!!
het park gezien vanop de enige heuvel
de eerste kampplaats
de tweede avond valt
en dan voor het eerste licht opstaan om de zonsopgang te zien
