IUI nr. 3 had ik afgebeld omdat ik de dag ervoor mijn eisprong voelde. We hebben niet getwijfeld en zijn er meteen voor gegaan. Achteraf gezien bleek dat dus de juiste beslissing te zijn... Ik kan het nog steeds niet goed geloven. Afwachten of het deze keer een plakkertje is!
IUI nr. 3 zal met een beetje vertraging morgen doorgaan :) 2 maanden geleden dus geen IUI gehad omdat het praktisch gezien niet lukte voor mijn vriend. We hebben toen trouwens mijn eisprong gemist omdat ik maar geen positieve ovulatietest kreeg. Cyclus daarna was mijn lichaam alweer flink in de war: Menopur gespoten maar op dag 12 waren er plots 9 rijpe follikels te zien!! Negen!! Dus weer geen IUI gehad en cyclus overgeslaan... Deze keer weer een normale cyclus, oef. Geen Menopur gespoten.
Dinsdag dag 12: follikelmeting --> 1 follikel van 21 mm te zien
Woensdag dag 13: Pregnyl spuit om 22u
Vrijdag dag 15: IUI om 10u
Ben benieuwd maar ik heb zo'n gevoel dat de IUI te laat komt. We zien wel, heb nu alleszins alles gedaan volgens de "voorschriften" van de gynaecoloog. Lukt het deze keer niet, dan volgen er nog maximum 3 pogingen vooraleer we kunnen overstappen op IVF. Eigenlijk kijk ik ergens uit naar de IVF, heb het gevoel dat het dan sowieso prijs zal zijn, terwijl IUI voor ons niet veel méér kansen biedt. We zien wel.... Fingers crossed!!
Gisteren had ik follikelmeting, er was een mooie follikel te zien van 16 mm (cyclus dag 12). IUI poging 3 zou kunnen doorgaan op maandag maar praktisch gezien lukt het echt niet voor mijn vriend (moet op verplichte cursus voor zijn werk) dus deze cyclus zullen we nog eens puur natuur proberen. Ik heb geen Menopur gespoten om mijn lichaam te laten rusten. Vermoedelijk volgt maandag of dinsdag mijn eisprong dus we weten weer wat doen.
Jammer genoeg was deze cyclus ook geen succes. Cyclus nr. 25 is dus van start gegaan. Ergens probeer ik niet teveel te focussen op de tijd die al verstreken is of het aantal cycli dat al gepasseerd is, want nu ik het zo neergeschreven zie staan.... Het klinkt zo lang hé. En ik heb er nog altijd een goed oog in hoor. Vlak voor mijn maandstonden er door kwamen, was ik wel heel emotioneel en telkens wanneer ik dan de eerste tekenen opmerk van een aankomende ms, ben ik wel enorm teleurgesteld en verdrietig. Maar nu, 4 dagen later, gaat het alweer en probeer ik positief te denken.
Ik heb een afspraak gemaakt met een hypnotherapeut om hopelijk verlost te geraken van mijn angsten omtrent het (niet)zwanger worden. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in alternatieve geneeskunde en therapieën en heb bvb. ook al eens een half jaar acupunctuur gedaan wat me wel wat hielp ontspannen. Aangezien ik een psychiatrisch verpleegkundige ben, ben ik constant in de weer met "hoe je gedachten kan ombuigen" bij patiënten en ken ik de kracht van een andere manier van denken. Maar ik kan zoiets gewoon niet bij mezelf toepassen, dus vandaar de afspraak met de hypnotherapeut. Ik ben heel benieuwd en zal mijn ervaringen hier zeker komen vertellen. Baat het niet,.....
Het enige waar ik nog mee worstel is het feit dat ik het niet over mijn lippen krijg om iets te vertellen over mijn miskraam tegen mijn ouders, zus of vriendinnen. Zij weten zelfs niet dat we al 2 jaar bezig zijn met onze kinderwens. Het was al zwaar om al die teleurstellingen alleen te moeten dragen, maar het miskraam is toch nog een stapje verder. Als ik terug zwanger ben, ben ik wel van plan het te vertellen. Wat me nu tegenhoudt, is het inbeelden/zien van hun verdriet. Bvb. een tijd geleden ging het even niet zo goed met mijn vriend, hij had donkere gedachten. Op een gegeven moment was ik zo gestresseerd dat ik in tranen uitbarste bij mijn ouders waardoor ik het vertelde. Het zien van hun tranen en verdriet is voor mij een meer traumatische ervaring dan mijn eigen verdriet... Als ik eraan denk, keert mijn maag om... Ik draag liever zelf mijn verdriet dan het te moeten delen. Dus daarom krop ik het op, klinkt dat logisch? :)
IUI poging nummer 2 is al achter de rug! Eisprong bleek sneller dan gepland te komen. Op dinsdag op controle en 24u later al IUI. Het staal van mijn vriend was deze keer niet geweldig (1.1 miljoen zaadjes ingebracht - dus na capacitatie, terwijl het vorige keer 2.3 miljoen was) maar dat heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat we de 4-dagen regel niet hebben gerespecteerd (hadden ingecalculeerd dat ik morgen pas IUI zou hebben, vandaar). Oeps :) maar ja er moet maar 1 zaadje snel genoeg zijn! Voel me lichamelijk echt op en top dus laat die positieve test maar komen!! :D
Goed nieuws! Maandag was te zien hoe mijn baarmoeder helemaal "clean" was. Mijn bloedwaarden waren al mooi aan het stijgen, ik zat volgens de gynaecoloog al op dag 4 van een nieuwe cyclus! Pfoe! Dat is toch snel gegaan, ben superblij! Volgende week heb ik al follikelmeting en hopelijk kort daarna mijn 2e IUI.
Ik heb heel veel hoop in de komende maanden, het duurt sowieso niet lang meer vooraleer ik weer zwanger ben, kijk er ontzettend hard naar uit!! Alle kwaaltjes, pijntjes, ik zal ze er opnieuw heel graag bijnemen.
Pff wat gaat de tijd traag. Morgen op 2e controle bij de gynaecoloog om te zien of al het bloed en weefsel eindelijk weg is. Hoop dat ik met een schone lei kan starten en dat ik meteen terug zwanger ben. Ik denk dat dat de enige manier is om het miskraam ten volle te kunnen verwerken voor mij. Het grootste verdriet is gesleten (als in: ik kan erover praten zonder in tranen uit te barsten) maar die bevallingsdatum blijft zo hangen, het feit dat ik nu 9 weken zou zijn blijft hangen, het feit dat mijn buik weer zo plat is, vind ik vreselijk, alle kwaaltjes zijn weg en die nam ik er zo graag bij...
Ik hoop dat ik hier snel weer goed nieuws kan plaatsen....
Ik vond dat wel een mooie quote om deze blog mee te beginnen... Een positieve noot al van bij het begin, dat kan niet slecht zijn! Want ondanks de lange wachttijden die wij al hebben moeten doorstaan wat onze eerste baby betreft, wij blijven - in the end of the day - altijd positief en wéten dat we ooit mama en papa zullen worden. We worden alleen maar een beetje op de proef gesteld wat die wachttermijn betreft.
Oké, van bij het begin. Eind december 2012 besloten wij de anticonceptie vaarwel te zeggen. "Ein-de-lijk" schreeuwde mijn lijf! Al van de eerste dag dat ik mijn vriend ontmoette, wist ik dat hij de vader van mijn kinderen zou worden. En eigenlijk was die dag dat ik hem voor het eerst ontmoette het begin van mijn kinderwens. Ik wist wel dat ik kinderen wilde, maar tot mijn 21ste was mijn biologische klok bijlange nog niet beginnen tikken. Logisch ook leek mij, net afgestudeerd aan de hogeschool, net een nieuw lief opgescharreld, nog zoveel dingen te beleven... maar plots begon die klok te tikken. Maar jóngens toch ze begon te tikken! Maar ik verplichtte mijzelf om er nog niet mee bezig te zijn. 21, hallo zeg, dat is tegenwoordig toch nog véél te jong om al aan kinderen te beginnen. En daarbij, mijn vriend wilde toen écht nog geen kids (hij is 5 jaar ouder).
Er volgden enkele gelukkige jaren van werk, huisje kopen, sparen en leuke dingen doen. Ik voelde echter al heel snel dat ik niet gelukkig was in mijn job. Honderden sollicitatiebrieven heb ik verstuurd. Verschillende gesprekken gedaan. Helaas was ik alleen maar geschikt voor een bureaujob en dat zag ik mezelf alles behalve heel mijn leven doen. Toen ik afstudeerde aan het middelbaar, twijfelde ik tussen 2 studies. De 2e keuze was verpleegkunde. Ergens ben ik blij dat ik dat op mijn 18de niet heb gekozen. Ik denk dat ik mijn 1e stagedag meteen gestopt was met studeren. Ik was toen hoegenaamd niét klaar om konten te wassen en zo'n verantwoordelijkheid te hebben in een job. Maar op mijn 24ste was dat gelukkig anders. Ik besloot mijn stoute schoenen aan te trekken en naar een infosessie van de VDAB te gaan. Ik kreeg groen licht. In september 2012 startte ik samen met een bende "VDAB-ers" en een nog veel grotere hoop 18-jarigen de opleiding bachelor in de verpleegkunde aan de hogeschool.
Een ongelofelijke tijd die ik in juni 2015 zal afsluiten. Het waren 3 ontzettend zware jaren maar ik heb er zóveel voldoening uit geput. Een job waarbij ik me echt nuttig voel en iedere dag in contact kom met toffe patiënten en hun gehele entourage. Maar dit zou geen blog worden over verpleegkunde dus back to business: eind 2012 vonden we het dus tijd voor een 2e grote stap in ons leven: een kindje. Ik heb al-tijd een immense schrik gehad dat er lichamelijk iets zou mankeren aan mij en dat ik moeilijk zwanger zou worden. Het eerste bleek niét juist maar het laatste helaas wel. Na een jaar "oefenen" ging ik op controle bij de gynaecoloog. Niks speciaals te zien, we gaan je eens een cyclus lang monitoren via bloedonderzoeken, partner ook een bloedonderzoek en dan zien we wel. Bloed van zowel mezelf als van mijn vriend was perfect normaal.
Een 2e standaardonderzoek is een HSG-onderzoek. Dat gaat door in het ziekenhuis. Er wordt een soort contrastvloeistof door je eileiders gespoten en ondertussen worden er CT-scans genomen. Ik had veel informatie opgezocht over dit onderzoek en was dan ook niet bang. Als verpleegkundige-in-spé vind ik alles aan een ziekenhuis dan ook interessant dus ik keek er stiekem zelfs naar uit. Oh boy was I wrong! Voor mij was het een ontzettend pijnlijke ervaring. Ik had het gevoel dat de gynaecoloog mijn baarmoeder uit mijn lijf aan het trekken was en dat ik ondertussen ook nog eens mijn maaginhoud over de CT-scan zou verdelen. Het duurde maar enkele seconden maar het leek uren te duren. "Je kan het vergelijken met 3 sterke weeën" zei de gynaecoloog nog. Jezus, serieus?! Oké ik ga dus AFZIEN tijdens de bevalling! Soit. Ze kon meteen zien dat alles perfect in orde was, geen verstopte eileiders, perfecte doorgankelijkheid.
Oké stap 3 dan. Ik kon starten met een hormonenkuur (ook al had ik die niet nodig) in combinatie met follikelmeting en "seks op commando" of mooi gezegd "timed intercourse" T.I. De eerste cyclus volgde ik de regeltjes: van dag 3 - dag 7 een tabletje Clomid, op dag 12 een echo, dag 13 Pregnyl spuiten en seksen maar! Vanaf de 2e cyclus deed ik het zonder de clomid. Ik kreeg er ontzettende hoofdpijn van en aangezien ik de pilletjes eigenlijk niet nodig had, wilde ik ze liever niet innemen. 5 cycli lang werd ik zo opgevolgd. Helaas iedere maand een negatief resultaat. Nooit heb ik een zwangerschapstest gedaan, alles was gewoon zó vanzelfsprekend, alle pijntjes, alle klachten, ze kwamen iedere maand mooi terug dus ik wist steeds dat ik niét zwanger was.
Stap 4: inseminatie! Oh dat klinkt spannend! Deze keer kreeg ik in plaats van een voorschrift voor Clomid eentje voor Menopur mee. Dat zijn spuitjes. Ook deze keer volgde ik de voorschriften mooi de eerste cyclus. Van dag 3 - dag 10 een spuitje Menopur, bloedonderzoek op dag 11, echo op dag 12, Pregnyl spuiten en dan D-day: 's ochtends moest mijn vriend een potje vullen, ik bracht dat dan zo snel mogelijk naar het labo. Daar werd zijn zaad opgewerkt en enkele uren later rechtstreeks in mijn baarmoeder ingebracht. Very romantic!
Ik had goede hoop in de IUI, was ervan overtuigd dat er iets fout liep in het traject vagina - baarmoeder. Dat mijn lijf het zaad van mijn vriend aanviel ofzo alvorens het een kans had om mijn baarmoeder binnen te dringen. Helaas ook deze keer netjes 14 dagen na Pregnyl mijn maandstonden. Afspraken voor de volgende inseminatie werden gemaakt. Maar toen had ik er plots volledig genoeg van. Ik belde de afspraken af, het kon me allemaal gestolen worden. Alles wat ik de maanden ervoor had gemeden, deed ik nu: roken, sloten koffie drinken, we hebben maar 1 x seks gehad, whatever! Ik had geen idee wanneer mijn eisprong was dus ook geen idee wanneer ik mijn maandstonden kon verwachten. Maar plots had ik zo'n pijnlijke borsten. En ze bleven pijnlijk. En nog een week. En nog een week. Hmm.... toch maar eens een testje doen en wat bleek... Niet te geloven!! Een vette plus op de test. Ik liet meteen mijn bloed prikken.
Zeer hoge waarden, super... Spontaan gelukt, wat waren we content!! Ik kon het nog steeds niet geloven, had een slecht voorgevoel... Bij mijn 1e echo bleek mijn ergste nachtmerrie uitgekomen te zijn.... Een mooi klein garnaaltje van 7 weken oud maar een "defect" aan de vruchtzak en geen kloppend hartje. Ik heb gesnotterd, gehuild, overgegeven van de emoties. De echte klap kwam pas thuis, toen ik de Cytotec tabletjes moest opsteken om een miskraam op te wekken. UITERAARD doen die pillen niks bij mij "bij 10% treedt geen effect op" ja allez zenne story of my life! Er volgde dus een curretage. Mijn garnaaltje werd uit mijn lijf gezogen. Want ja, zo gebeurt dat, het is een wrede handeling en een wreed einde aan mijn 2 jaar lange droom.
Momenteel zit ik nog steeds in de "stabilisatiefase" en ligt mijn cyclus overhoop. Ik probeer positief te blijven maar momenteel nemen de hormonen het even over. Mijn vriend is er ook het hart van in. Ergens ben ik zo ontzettend blij en gerustgesteld dat ik spontaan zwanger kan worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik lichamelijk minder gespannen zal zijn bij een volgende poging. Maar ik heb het effect van zo'n miskraam zo ontzettend onderschat! Wanneer ik het hoorde van vriendinnen of kennissen dacht ik oh hoe vreselijk.. maar gelukkig was het nog niet eens een baby'tje... het is de natuur... blabla... maar nu ik het zelf meemaak heeft dat zo'n andere dimensie gekregen. Het is wel degelijk een rouwproces, het is zo'n onderschatte situatie. Je hebt een piepklein mensje gecreëerd en hebt daar meteen al een voorstelling van: eind augustus zal je geboren worden, ik zal je graag zien, ik zal je opvoeden. En plots is dat idee wég. Wég eind augustus, er komt dan helemaal geen kindje meer. Wég vrouwelijkheid, wég positieve zwangerschapstest,.....
Maar heel binnenkort kom ik hier een prachtige foto plaatsen van een positieve zwangerschapstest, en daarna een prachtige 1e echo van een garnaaltje met een mooi kloppend hartje, daar ben ik van overtuigd!
Ik ben Sien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Babymaker87.
Ik ben een vrouw en woon in Oost-Vlaanderen (België) en mijn beroep is verpleegkundige.
Ik ben geboren op 16/08/1987 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: naaien en zwemmen.
Jeetje!!!!! Ik ben zwanger!!!!
