 |
|
|
| Spiegelbeeld in helder water |
|
|
| 20-03-2008 |
 De Zigeuners |
Voor mij was dit iets, .. iets waar ik misschien geen woorden voor heb.
Nog grijpt het me nog steeds aan als ik eraan denk.
The Gypsies ~
Kinderen, vrouwen, mannen, moeders .. gevonden langs de vuile straten van Tamil Nadu. Opgevangen in hun project, onderdak en voedsel gegeven.. Dat is 1 van de wonderen van SCAD. Iedereen welkom !
Als je kijkt naar deze mensen dan kun je alleen nog maar in hun ogen hun verleden zien .. Ogen waar ik verdriet in zag, wanhoop en de verlossing .. En toch hebben ze na alles zon mooie uitstraling.. Veel wat zeg ik heeeeel veel meer dan sommige mensen hier bij ons !
~
Bij de aakomst zag je al meteen een rij met wel 6vrouwen aan de ene kant en 6 vrouwen aan de andere kant. Ze verkochtten er kralen in alle kleuren en maten. Heel opdringerig om toch maar iets te kunnen verkopen. Dus liepen we gewoon door en zeiden hun dat we op een einde van onze rondleiding iets gingen kopen, wat we dan ook deden natuurlijk.
We liepen de trappen naar boven en zagen er de engeltjes ..
De prachtige adembenemende kinderen met elk hun eigen vleugeltjes..
Ze hadden voor ons een dans gedaan .. een dans waar er een traan voorzichtjes langs mn wang rolde.. Nog nooit heb ik zoiets moois gezien.. De vloeiende bewegingen met hun slingerstokjes en de mooie indische muziek maakte het plaatje compleet.
Na de dans waren er nog 3 meisjes die ook een dans deden maar dan met een hoge toren op hun hoofd en jawel die bleef er opstaan tot de dans was afgelopen.
In de 2de klas waren enkele moeders van de kinderen, niet allemaal omdat de meeste kinderen waren achtergelaten door hun ouders, ergens in een bushokje of een treinstation
De enkele moeders in de vrouwengroep stelden ons verschillende vragen over wat we hier kwamen doen of we getrouwd waren, enz..
Daarna namen we de trappen terug naar beneden waar de vrouwen ons alweer op het lijf sprongen met hun kralen.
Toen we eindelijk doorheen het vrouwvolk raakte hadden ze nog iets speciaals voor ons in petto..
Het is lang, sist en bij een rateling toont hij zijn gelaat..
20-03-2008, 09:28 geschreven door Babs 
|
|
|
|
|
|
| Het bezoek aan de zoutmijnkinderen |
De nieuwe generatie .. Zoutmijnwerkers.
Ookal zijn ze nog zo klein, toch weten deze kinderen dat ze op een dag in de zoutmijnen zullen werken. Hun toekomst ligt vast..
We kwamen aan in het schooltje van de kinderen en werden al meteen ontvangen met een portie versjes die ze uit het hoofd hadden geleerd.
Elke klas had iets leuks voorbereid. De ene een dansje de ander kunstwerkjes. De laatste klas die we binnenstapte had allerlei soorten experimentjes/knutselwerkjes voor ons gemaakt. Zoals de werking van de zoutpanelen(gemaakt in isomo), de soorten planeten, de delen van het hart,.. Het viel me op dat deze kinderen heel slim waren voor hun leeftijd. En daar waren ze dan ook trots op.
Je kon zien aan hun gezichtjes dat ze wisten wat de zoutpanelen waren en dat ze er op een dag zelf in moesten werken, maar toch hadden ze er geen besef van hoe zwaar het werk wel eigenlijk is, gelukkig maar ..
In elke klas was er wel 1 of 2 kindjes dat ik zou kunnen meenemen en voor zorgen in Belgie.. Zon lieve, zachte mooie kindjes ! Onvoorstelbaar..
Zo, na de rondleiding keerden we terug naar de andere kant van de medaille
20-03-2008, 09:26 geschreven door Babs
|
|
|
|
|
| 19-03-2008 |
| Het bezoek aan Zoutpanelen |
Laten we een kijkje nemen hoe het zout wordt gemaakt,door wie en aan welke prijs
Na 4 uren met de haren in de wind kwamen we aan bij de zoutpanelen. Ruim 12 hectare met zoutpanelen, indrukwekkend ..
Charles (de manager van al de projecten) legde ons uit hoe men hier te werk gaat. Als volgt ; De panelen worden gevuld met zeewater, na drie dagen is het zeewater verdampt. Het zout van het water blijft liggen in de panelen en wordt op de 4de dag uit het paneel geschept. Daarna wordt het zout doorgevoerd naar de bron van de verwerking. Als het regent verliezen de zoutmijnwerkers al hun werk voor wel 3 weken. Daarna opnieuw beginnen..
Na deze uitleg gingen we het proces eens gaan bekijken.
De geur van het zeewater verzachtte de wind die langs me gleed, kon het ook maar het werk verzachten dan deze mensen daar deden..
Ze keken op naar een hele hoge berg zout waarvan ze telkens een grote mand vol droegen op hun hoofd en in een grote plastieken zak goten. 2 vrouwen en 2 mannen, dat was het werkteam. De vrouwen hun functie was het zout dragen op hun hoofd en vervoeren naar de zak, de mannen hun funtie was de mand met zout helpen op de vrouwen hun hoofd zetten. Zie je het voor je ? Wat deze mensen verdienen is zo miniem dat ik het bijna niet durf te schrijven.. De vrouwen..45 Rs (78 cent) de mannen.. 65 Rs (1euro en 14 cent) voor een hele dag hard werken in de stekende hitte.
Nu komen we aan het 2de verwerkingsproces ; het zout in de zakjes steken, klaar om te verkopen. Een man en een vrouw, beide in hurkzit. De man schepte met een ijzeren L- vormig voorwerp het zout in de zakjes, de vrouw sloot in 1 vloeiende beweging het zakje. Hanne en ik zijn er nog altijd niet uit hoe ze dat deed. Nu ik het hier neerschrijf herinnner ik me dat er ook een derde man was die dan de gesloten zakjes in een grote plastiek zak sorteerde om dan doorheen Zuid-India te vervoeren en te verkopen. We kregen de mogelijkheid een zakje zout te kopen.. we betaalden 3 Rs (5cent) maar weetje de verkoopprijs naar de lokale mensen toe is maar 1 Rs(1cent) !! Voor zo hard te werken verkopen ze het aan zon barmachtelijk prijsje.. onvoorstelbaar, niet? Wat me zo aangreep was dat ze daar nog steeds met de glimlach zaten, dat is toch een beeld dat je nooit bij ons zou zien hoor ! Wij zouden daar grommig zitten en op ons 70ste nog steeds geen lachrimpel hebben op ons verdord gezicht.
Deze mensen uit dit verhaal waren de ouders, laten we nu es kijken naar de volgende generatie, Hun kindjes ..
19-03-2008, 17:58 geschreven door Babs
|
|
|
|
|
| 02-03-2008 |
| De watervallen en de hoge brug |
Watervallen & De Brug
Onze 2de dag bij Zuster Maria hadden we gevuld met 2 bezoekjes.
Er werd een autoriksja voor ons geregeld naar de watervallen en de hoge brug.
Bij het eerste als zowel het tweede bezoek moesten we onze camera afgeven, we zeiden natuurlijk dat we geen hadden om dan toch stiekem foto tjes te kunnen trekken. Langs de weg naar de brug verkochten de locale mensen fruit, waar we niet van durfden eten uit schrik om ziek te zijn. Toen we de brug opwandelden kreeg ik even het gevoel dat ik in China was. Het was zo hoog en je had een uitzicht dat ik alleen maar in platvoet en zn vriendjes gezien had ! Zo mooi en adembenemend.. Ik weet nog dat ik zei tegen Hanne ; kon ik hier maar mijn hele leven zitten en staren naar dit uitzicht. Het was een gevoel van vrijheid dat ik buiten Tiger Hill nog niet eerder heb gevoeld in Belgie of Zuid- India. Na 5 minuutjes stappen kwamen we al aan het eind van de vrijheid en namen we de trappen naar beneden. Na kleine vijvertjes en mini- watervalletjes moesten we nog een hoop trappen doen vooraleer we terug waren bij de fruitverkopers.
Onze riksjadriver nam ons dan verder mee naar de watervallen, een half uurtje tussen de jungle en daar waren we.
De dalende helling bracht ons in een klein parkje waar de watervallen waren en ook een zwembadje, enkel voor de mannen.
De vrouwen stonden zich al rijkelijk te amuseren in hun saries onder het stromend water. Daar kwamen wij dan toe, 2 westerlingen in hun shortje die ook een valletje gingen wagen in het water Er waren al meteen enkele meisjes die contact zochten met ons, heel aangenaam. Je zag ook mooi het verschil dat mannen en vrouwen apart stonden onder de watervallen.
Dus wij sloten ons aan bij de vrouwen. Na wat verfrissing gingen we de helling op naar onze chauffeur die ons stond op te wachten.
Hij bracht ons terug naar Palliady. We betaalden hem 370Rs en gingen terug in heiligdom van de Zusters.
02-03-2008, 00:00 geschreven door Babs
|
|
|
|
|
|
| Kanyakumari |
Kanyakumari
Nadat we ons geinstalleerd had in ons kamertje hadden we dringend verfrissing nodig. ALs je van een temperatuur komt van -1 is het wel even wennen als het plots 30 graden meer is. We besloten om naar Kanyakumari te gaan, dit is het zuidelijkste puntje van India waar de 3 zeeen samenkomen. Na wat hulp van Zuster Cecile namen we de bus richting zee. Na een leuke rit kwamen we aan. Je zag dat dit een minder toeristisch was dan andere plaatsen in India. Je merkte het aan het locale volk die ons bewonderd toekeek. We probeerden de ogen van ons af te zetten en toch een duikje te wagen in het wilde water.
Bovenop onze bikini hadden we wel nog kleren aan. Anders gingen hun ogen naar de zee toerollen. Na wat zwemmen en ploeteren gingen we een kijkje nemen in de streek zelf. Tussen de kleine marktjes en shopjes was er veel armoede te zien. Telkens als ze opkeken en ze zagen dat we blank waren staken ze hun hand uit of smeten zelfs met stenen als we hun niets gaven. Wat een beeld moeten zij niet hebben van de Westerlingen rijke stinkerds waarschijnlijk, terwijl dit toch niet bij ons van toepassing is. Maar ja, kwalelijk kun je het hen niet nemen want ze weten van niet beter. Toch deed het me pijn wanneer de oude vrouw op straat een handvol stenen wierp naar mij..
Na enkele uren namen we de bus terug naar Palliady. Je kon ook merken dat de mensen niet gewend zijn dat toeristen de bus namen. Zo kijken naar en soms zelf roepen van JJhheeyy. Onderweg zag ik dan ook voor de eerste keer een olifant. Indrukwekkend kun je wel zeggen. Na 2uur rijden stapten we af aan onze beginhalte en liepen nog een eindje te voet naar Zuster Maria. Omdat het toch de hele tijd rechtdoor was en ons goedkoper ging uitkomen gingen we te voet.
Het was een leuke wandeling waar we het stadje Palliady tenvolle konden bewonderen.
We kwamen aan rond 6u dacht ik en het avondmaal werd alweer meteen geserveerd. Ik denk dat Zuster Maria ons wou vol proppen want dan zei ze nog dat we niet genoeg aten (euheum). Soms voelde ik me er wel ambetant bij omdat ik telkens moest weigeren wanneer ze bijschepte. Ze at zelf gelijk een muisje ! We legden dan ook uit dat onze eetlust minder is omwille van de warmte. Maar veel hielpen onze woorden niet.
10u tijd om te gaan slapen. De kamer was voorzien van een muskietennet, zeep, handdoeken, enz..
Het was tip top inorde, net zoals mammie zei.
Oogjes dicht en zweetkl(i)eren aan !
02-03-2008, 00:00 geschreven door Babs
|
|
|
|
|
|
| De lange reis naar Zuster Maria |
De lange reis naar Zuster Maria
Na heel wat vluchten kwamen we aan in Coimbatore. Ze brachten ons 15 km verder naar het treinstation. Daar moesten we dan volgens de instructies van Suster Maria de trein nemen naar Nagercoil.
Het was er een helse drukte bij de ticketverkoop. Mijn moed ging in een tring naar beneden. Omdat we nog nooit eerder de trein genomen hadden in India leek het allemaal onbegonnen werk. Er waren wel 50 mensen voor ons, als het er niet meer waren. Na wat gemok tegen mezelf aanvaardde ik eindelijk dat we niet anders konden dan te wachten. Toen ik de formulieren ging halen om in te vullen zag ik naast de loketten een kantoortje van de verantwoordelijke. Ik stapte naar binnen en legde onze situatie uit. De man vroeg me het formulier in te vullen, zo gezegd zo gedaan. Toen vroeg hij welke nationaliteit ik had, Belg dus. Omdat we Belgen waren ging hij het reserveringsproces versnellen zodanig dat we niet hoefden te wachten. FFiew, wat een opluchting ! Nadien zei de man nog moest je een Engelse geweest zijn gingen we het niet gedaan hebben, waarom vroeg ik. De man antwoordde omdat jullie ons land steunen. Ik gaf hem nog een lat chocolade van mam om hem te bedanken. Zijn ogen glinsterden van contentement, en de mijne ook.
Na 10 lange uren in de hitte konden we eindelijk ons plaatsje zoeken in de trein. We hadden 2de klasse genomen the sleepers class. De ligplaatsen waren nog behoorlijk, beter dan de wagon naast ons waar men houten banken had. Na een koude nacht tussen 3 ventilators keek ik het voor bekeken en zette me aan het venster. Genieten van de zachte wind en de verschillende geuren. Het was 5u toen ik me daar zette en wist dat het nog 4 uur was vooraleer we er waren. Ze kwamen rond met koffie kopie kopie zeiden ze. Ik nam van de gelegenheid gebruik en rookte daarbij mn sigaretje in de deuropening van de trein. Het was namelijk een trein zonder deuren. Leuk, maar wel gevaarlijk. Ondertussen was de dag aangebroken. De helft van de mensen in onze wagon waren tijdens de nacht al afgestapt. Uitdeindelijk zaten we er nog met 3. Toen ik besloot om mn laatste sigaretje te roken voor onze aankomst nam ik er nog een koffietje bij. Al genietend van het uitzicht en de eerste zonnestralen kwam er een man op me af en vroeg een boete van 200Rs omdat ik aan het roken was op de trein. Ik zei hem dat er hier nergens een waarschuwing hing met ; Do not smoke. Ik vertelde ook dat ik niet veel geld had en het niet kon betalen. Hij vroeg mn naam (waarschijnlijk voor het zwarte boekje, hihi) en verliet onze wagon.
Eindhalte Nagercoil ; We zijn er !
Meteen was er al terug een massa die op ons afkwam; taxi mem, riksja mem?. Hanne en ik hadden op voorhand besloten om de betrouwbaarste eruit te pikken en dat deden we ook. Na wat afdingen van zijn eigenlijke prijs namen we de autoriksja richting Palliady.
Zuster Maria zat goed verstop in het zuidelijkste puntje. Toen we aankwamen betaalde we de chauffeur 250Rs en gingen in het St. Jhon convent binnen, de plaats waar Zuster Maria verbleef.
We werden met open armen ontvangen door al de zusters van het klooster. Meteen werd er lunch geserveerd. Natuurlijk gaf ik eerst het snoepgoed dat mam meegegeven had. Je zag dat ze het wel miste die Belgische lekkernijen. Er werd dan ook meteen een hap in de peperkoek genomen.
02-03-2008, 00:00 geschreven door Babs
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
