H2SO4

Ik wist niet meer hoelang ik al zat opgesloten, tijd had daar geen enkele betekenis. Het enige dat betekenis had in dat kamp was de poging van iedereen om in leven te blijven. Ik heb daar heel wat mensen zien sterven, elke morgen wanneer ik in die verdomde rij werd gezet en toekeek hoe telkens twee mensen eruit werden gehaald. Het enigste wat ik kon doen was toekijken en wachtten op mijn beurt.

Saai. Dat waren we dus geworden, dat dachten de mensen thuis over ons: saai. Die conclusie moest ik wel trekken toen kapo Lenka uitlegde dat er een nieuwe regel werd ingevoerd. De kijkcijfers waren blijkbaar gestopt met stijgen. Van toen af aan zouden het niet langer de kapo's zijn die beslisten wie er tot dood veroordeeld werd, maar de kijkers thuis. Met een simpele druk op de rode knop konden zij vanuit hun zetel beslissen tussen leven en dood. De kapo noemde het democratie. Daarna las ze de twee namen voor die door het publiek gekozen waren, GPU 246 en JMB 008 de twee oudste gevangenen. De ochtend erna werden opnieuw twee namen voorgelezen: AAF 167 en CJJ 214 het waren beide heel onopvallende meisjes.

Mijn plan - ontsnappen - had ik nog niet opgegeven. Ik wou niet alleen ontsnappen, alle andere gevangenen moesten ook mee en kapo Zdena ging mij daarbij helpen. Alleen wou ze dat niet, ze bleef beweren dat het onmogelijk was. Dus besloot ik haar een handje te helpen. Ik stapte, drie dagen na het invoeren van de nieuwe regel, de rij opnieuw uit. Ik richtte mij tot de camera's en sprak luid en duidelijk: "Kijkers, stem vanavond op mij! Zorg ervoor dat er bij de telling van de stemmen maar één naam is in de plaats van twee! Stem unaniem voor nummer CKZ 114. Ieder van u heeft zich ertoe verlaagd om naar dit weerzinwekkende programma te kijken. Vergeving van uw zonden zult u alleen ontvangen op voorwaarde dat ik morgen ter dood veroordeeld word. Dat bent u aan mij verschuldigd!" Dan moest kapo Zdena wel met een plan op komen dagen, want de volgende ochtend zou ik dood zijn.

Mensen noemde mij gek, zelfs EPJ 327 twijfelde aan mijn daad. Ik dacht alleen maar: ik was sowieso ten dode opgeschreven, nu gaat het alleen maar sneller. Kapo Zdena was razend, zij kon mij niet langer beschermen en ze had geen plan.

Die ochtend was de mooiste morgen die ik in mijn hele leven had meegemaakt, het zonlicht scheen, de lucht was lekker fris en had exact de juiste temperatuur. Ik genat er niet van, ik voelde mij bedrogen. En kon alleen maar denken aan een citaat van François de Malherbe:"De ochtend is het genoeglijkste deel van de dag." Ik plaatste mij tussen EPJ 327 en MDA 802 in de rij en wachtte.

"Vandaag zijn de veroordeelden CKZ 114 en MDA 802," zei kapo Jan. Ik was zo verbaasd dat ik niet onmiddellijk kon reageren, eens over de schok heen riep ik luid: "Kijkers, jullie zijn allemaal zwijnen!" Ik werd samen met MDA 802 uit de rij gehaald, maar dan zag ik Zdena; ze had iets in haar hand. Ze schreeuwde iets over molotovcocktails gevuld met zwavelzuur, ik verstond niet alles wat ze zei. Het enige dat ik me nog herinner, is dat we enkele uren later vrij waren. Mijn plan had gewerkt, Concentratie bestond niet meer.

Mijn leven als CKZ 114 ligt nu al enkele jaren achter mij, ik ben weer gewoon Pannonique. Drie jaar geleden ben ik getrouwd met Pietro Livi, jullie kennen hem als EPJ 327 en we verwachten ons eerste kindje. Ik heb ook mijn studies in de paleontologie afgewerkt. Ondanks de vreselijke gebeurtenissen in Concentratie ben ik er dus in geslaagd de draad van mijn leven weer op te nemen. Het schrijven van dit blog heeft mij daar enorm mee geholpen. Maar het is nu tijd voor mij om het verleden los te laten en daarom zal dit mijn laatste blogbericht zijn. Vaarwel.