De andere gevangenen en ik zijn de enigste mensen die nooit of te nimmer ook maar één seconde naar Concentratie hebben gekeken. Als er aan tafel gepraat werd over wie nu de grootste boosdoeners zijn voor het ontstaan van zo’n afschuwelijk programma, dan wist ik dat meteen. De schuldigen waren niet de politici, die de moeite niet hebben gedaan om het programma tegen te houden. Niet de media, die over niets anders weten te praten. En zelfs niet de organisatoren, die het walgelijke idee voor dat programma de wereld  in hebben gestuurd. Nee, de echte schuldigen waren de kijkers. Zij hadden een keuze, het succes van het programma was volledig van hun afhankelijk. En daarom had ik besloten om hun, de kijkers, aan te spreken. 

En wat was een beter moment hiervoor dan tijdens de ochtendinspectie, wanneer ik het oog van de camera op mij voelde branden – of nog erger: de ogen van de nieuwsgierige kijkers, wachtend op een volgend slachtoffer. Ik raapte al mijn moed bijeen en deed een stap naar voor. En terwijl ik recht in de lens van de camera keek zei ik: "Kijkers, schakel uw televisie uit! De grootste schuldige bent u! Als u niet zo massaal naar dit weerzinwekkende programma zou kijken, zou het allang van de buis zijn gehaald! Jullie zijn de echte kapo's! En als u toekijkt terwijl wij sterven, dan vermoordt u ons met uw ogen! U bent verantwoordelijk voor onze opsluiting, voor onze ellende!" Kapo Jan kwam naar me toe en sloeg me, kapo Zdena hield hem tegen en zette mij teug in de rij. Ik was trots, ik was een heldin, ik voelde mij op dat moment even God. 

Toen we die avond terug aan onze tafel zaten, vroeg MDA 802 wat me bezielde. Ik begreep haar bezorgdheid, ze vreesde voor mijn leven. Ik kon enkel maar antwoorden met een uitspraak van een Argentijnse journalist, Tahar Djaout: "Als je spreekt, dan sterf je. Als je zwijgt, dan sterf je. Dus spreek en sterf.". 

Wanneer ik de andere kapo's hoorde praten over het feit dat de kijkcijfers alleen maar bleven stijgen, wist ik dat ik niet op de kijkers kon rekenen. Er was maar één manier om een einde te maken aan Concentratie: ontsnappen. Dus, wanneer kapo Zdena aan mij vroeg: "Wat wil je nog meer behalve de chocolade?" Antwoordde ik zelfzeker: "De vrijheid," waarop de kapo mij antwoord: “Ik kan je alles geven, behalve dat.”