Heb je wel eens van die dagen? Die dagen waar alles maar dan ook alles tegenzit.
School, thuis en overal waar je maar komt. Wel vandaag is zo een dag...
Over school kan ik uren doorpraten hoe hard ik die van engels en bedrijfseconomie haat, maar dan ook haten. Hoewel het eigenlijk een van mijn lievelingsleerkrachten zijn toch kunnen ze vanaf niets meer goed doen voor mij en van mij moeten ze ook zeker niets meer verwachten.
Maar school is maar een klein deel waarom ik alles haat vandaag, eigenlijk kan het niet uitleggen wat het is.
Menstruatieproblemen zijn het niet haha, nee ik loop gewoon beu van het feit dat eigenlijk mijn leven niets voorstelt.
Zeg ik dat nu gewoon omdat ik een rotdag heb? Mogelijk ja, maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik vind dat het klopt.
Veel bereikt heb ik nog niet, ik zit in het 5e middelbaar maar daar blijft het ook bij. Oke, ik ben zeker niet ongelukkig ofs.
Maar hoe komt het dan toch dat ik me zo vaak als kak voel? Misschien moet ik even de positieve en negatieve dingen naast elkaar zetten
Positief:
- ik heb veel vriendinnen en vrienden
- een wijze klas
- ik mag vrij veel van thuis, oke we hebben vaak, heek vaak conflicten thuis maar uiteindelijk zie ik mijn ouders en broer dood graag ik geef toe ik ben vooral een papa's kindje maar mijn mama doet het ook oké.
- ik ga regelmatig uit en amuzeer me bijna altijd dood
- ik ben niet onpopulair, iedereen weet wie ik ben
- ik heb niet onweinig aantrok van de boys
als ik hier alles eens opsom kan ik eigenlijk niet denken waarom ik me zo rot voel, ik klink misschien heel verwend als ik zo ondankbaar bezig ben over mijn leven. Maar misschien is dit gewoon de puperteit, mijn papa zegt altijd dat ik voldoe aan alle puber symptonen.
Ik ben zeker geen gemakkelijk persoon en dat weet ik zelf ook wel, maar misschien omdat ik het ook zelf weet dat alles zo ongemakkelijk word.
Ik kijk vooral op naar andermans leven, die meisjes op mijn school die verschrikkelijk mooi zijn waar ik iedere dag van denk dat moest ik er zo uitzien mijn volledige leven in plooi zou vallen. Maar anderzijds zei ik dat ook vroeger toen ik mijn regels nog niet had, ik dacht altijd eens ik mijn regels heb en ik een vrouw ben dan zal alles in zijn plooi vallen, dan zal de puberteit weg zijn, zal ik een lief hebben haha wat een gedachte.
Maar ook als ik kijk naar mijn beste vriendin haar leven, pas op wij doen alles tesamen en zijn altijd gewoon op ons twee. Vroeger toch, nu net iets minder.. sinds ik niet meer mee ga naar het jeugdhuis wegens omstandigheden heeft ze veel meer mensen leren kennen.. Mensen waar ze iedere vrijdag mee naar het jeugdhuis gaat en vaak ook in het weekend en vakanties weg gaat.. Ik wil gerust wel mee gaan maar ik heb altijd het gevoel dat ze er me niet bij wil dat ze een vriendengroep voor haar zelf wil dat ze niet afhankelijk wil zijn van mij als ik dat ben van haar. Maar bon, ik ga ook vaak uit met mijn vriendinnen waar zij niet bij is maar toch ben ik er wat jaloers op. Ik wil graag terug mee naar het jeugdhuis maar ik ben gewoon bang dat zei dat niet gaat willen of dat ik niemand ga kennen. Anderzijds, als ik ze tegenkom op een fuif beginnen ze altijd te praten tegen lij en amuzeer ik mij zeer met hen. Maar bon, dan heb je ook nog het leven van mijn andere vriendin. Zij heeft zeer veel aantrok van jongens en iedereen maar dan ook iedereen kent ze en komt er mee overeen. Daar ben ik ook wel jaloers op, als ik weg ga met haar ben ik steeds bang dat zij weer iedereen zal kennen en ik niemand.
Maar het ligt eigenlijk grotendeels aan mezelf, ik ben de gene die het liefst in een weekend alleen thuis in mijn bureau naar dvd's kijk. Ik hou zeer van dvd's en series het is echt een passie voor mij, dat zie je dan ook aan mijn grote collectie. Ik hou er van om alles te vergeten en me in te leven in het verhaal van een film, alsof het voor even echt kan zijn dat je de liefde van je leven tegenkomt en hij vecht voor je of je op groot avontuur gaat.. dat zijn de dingen waar ik nu eenmaal van droom.
Mijn conclusie is dat ik misschien iets te veel droom van het leven in een film en te weinig echt in de realiteit leef en gelukkig ben met wat ik heb.
Heb je wel eens van die dagen? Die dagen waar alles maar dan ook alles tegenzit.
School, thuis en overal waar je maar komt. Wel vandaag is zo een dag...
Over school kan ik uren doorpraten hoe hard ik die van engels en bedrijfseconomie haat, maar dan ook haten. Hoewel het eigenlijk een van mijn lievelingsleerkrachten zijn toch kunnen ze vanaf niets meer goed doen voor mij en van mij moeten ze ook zeker niets meer verwachten.
Maar school is maar een klein deel waarom ik alles haat vandaag, eigenlijk kan het niet uitleggen wat het is.
Menstruatieproblemen zijn het niet haha, nee ik loop gewoon beu van het feit dat eigenlijk mijn leven niets voorstelt.
Zeg ik dat nu gewoon omdat ik een rotdag heb? Mogelijk ja, maar hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik vind dat het klopt.
Veel bereikt heb ik nog niet, ik zit in het 5e middelbaar maar daar blijft het ook bij. Oke, ik ben zeker niet ongelukkig ofs.
Maar hoe komt het dan toch dat ik me zo vaak als kak voel? Misschien moet ik even de positieve en negatieve dingen naast elkaar zetten
Positief:
- ik heb veel vriendinnen en vrienden
- een wijze klas
- ik mag vrij veel van thuis, oke we hebben vaak, heek vaak conflicten thuis maar uiteindelijk zie ik mijn ouders en broer dood graag ik geef toe ik ben vooral een papa's kindje maar mijn mama doet het ook oké.
- ik ga regelmatig uit en amuzeer me bijna altijd dood
- ik ben niet onpopulair, iedereen weet wie ik ben
- ik heb niet onweinig aantrok van de boys
als ik hier alles eens opsom kan ik eigenlijk niet denken waarom ik me zo rot voel, ik klink misschien heel verwend als ik zo ondankbaar bezig ben over mijn leven. Maar misschien is dit gewoon de puperteit, mijn papa zegt altijd dat ik voldoe aan alle puber symptonen.
Ik ben zeker geen gemakkelijk persoon en dat weet ik zelf ook wel, maar misschien omdat ik het ook zelf weet dat alles zo ongemakkelijk word.
Ik kijk vooral op naar andermans leven, die meisjes op mijn school die verschrikkelijk mooi zijn waar ik iedere dag van denk dat moest ik er zo uitzien mijn volledige leven in plooi zou vallen. Maar anderzijds zei ik dat ook vroeger toen ik mijn regels nog niet had, ik dacht altijd eens ik mijn regels heb en ik een vrouw ben dan zal alles in zijn plooi vallen, dan zal de puberteit weg zijn, zal ik een lief hebben haha wat een gedachte.
Maar ook als ik kijk naar mijn beste vriendin haar leven, pas op wij doen alles tesamen en zijn altijd gewoon op ons twee. Vroeger toch, nu net iets minder.. sinds ik niet meer mee ga naar het jeugdhuis wegens omstandigheden heeft ze veel meer mensen leren kennen.. Mensen waar ze iedere vrijdag mee naar het jeugdhuis gaat en vaak ook in het weekend en vakanties weg gaat.. Ik wil gerust wel mee gaan maar ik heb altijd het gevoel dat ze er me niet bij wil dat ze een vriendengroep voor haar zelf wil dat ze niet afhankelijk wil zijn van mij als ik dat ben van haar. Maar bon, ik ga ook vaak uit met mijn vriendinnen waar zij niet bij is maar toch ben ik er wat jaloers op. Ik wil graag terug mee naar het jeugdhuis maar ik ben gewoon bang dat zei dat niet gaat willen of dat ik niemand ga kennen. Anderzijds, als ik ze tegenkom op een fuif beginnen ze altijd te praten tegen lij en amuzeer ik mij zeer met hen. Maar bon, dan heb je ook nog het leven van mijn andere vriendin. Zij heeft zeer veel aantrok van jongens en iedereen maar dan ook iedereen kent ze en komt er mee overeen. Daar ben ik ook wel jaloers op, als ik weg ga met haar ben ik steeds bang dat zij weer iedereen zal kennen en ik niemand.
Maar het ligt eigenlijk grotendeels aan mezelf, ik ben de gene die het liefst in een weekend alleen thuis in mijn bureau naar dvd's kijk. Ik hou zeer van dvd's en series het is echt een passie voor mij, dat zie je dan ook aan mijn grote collectie. Ik hou er van om alles te vergeten en me in te leven in het verhaal van een film, alsof het voor even echt kan zijn dat je de liefde van je leven tegenkomt en hij vecht voor je of je op groot avontuur gaat.. dat zijn de dingen waar ik nu eenmaal van droom.
Mijn conclusie is dat ik misschien iets te veel droom van het leven in een film en te weinig echt in de realiteit leef en gelukkig ben met wat ik heb.
Ze kennen hem niet, weten zijn verleden niet en zien niets ik zijn toekomst.. Maar toch beoordelen ze hem. Ik ken hem zijn verleden ik zie zijn toekomst ik weet wat hij heeft meegemaakt en hoe hij daar is uitgekomen ik weet dat hij geen makkelijke jeugd heeft gehad en alles probeert te verstoppen voor de buitenwereld.. Behalve voor mij. & dat is goed, het is goed dat hij zich sterk houd dat hij het niet laat merken. Maar is het daarop dat ze hem beoordelen? Dat ze praten over hem? Waarom doen ze dat, ik haat het dat ze niets over hem weten maar doen alsof ze hem kennen. Laat hem met rust, gun het hem.
het is nu vakantie en mag binnekort over naar het 5de middelbaar maar wel met een vakantietaak en examen.
terwijl ik mijn vakantietaak aan het maken ben denk ik na hoe ik het zo ver heb laten komen, hoe het komt dat ik het niet goed doe op school, dat ik niet goed ben in puberen, ik mezelf er vaak op betrap dat ik niet echt gelukkig ben.
Zou het kunnen dat ik tijdens het schooljaar met mijn gedachten ergens anders zat.. bij jongens?
ik dacht altijd dat ik minder gelukkig was omdat ik geen vriend heb, geen jongen..
maar nu bedenk ik me dat ik er misschien te veel heb?
Ik ben niet verliefd, niet op Giorgio niet op balder niet op arno niet op loic en niet op Jelle.
de reden dat ik met mijn gedachten ergens anders zat is doordat ik constant aan het nadenken was of ik op een van hun verliefd was of op wie, maar nu ben ik eruit dat ik niet verliefd ben en dat ik dat ook niet moet zijn om gelukkig te kunnen zijn..
Giorgio was vroeger, nu nietmeer dat ben ik zeker, dus waarom zou ik nog langer mijn gedachten naar hem laten gaan?
Balder was mijn beste vriend idd, maar ik weet evengoed dat het nu verleden tijd is dat het nietmeer zal goedkomen dus laat ik het achter me..
en Arno is gewoon een goede vriend waarom zou ik daar zelf aan twijfelen? Wou ik gewoon verliefd zijn, dacht ik dat ik dan pas gelukkig zou kunnen zijn? Nu weet ik beter. Loic is oude vriend, horen dat hij mij vroeger 'leuk' vond moet ik toch weer niet gaan twijfelen over mezelf? Ik kijk teveel in het verleden, vanaf nu enkel de toekomst. Ook is er nog Jelle maar jelle is gezond voor me, goed voor me hij helpt me juist het beter te doen dus Jelle blijft, hij mag er zijn.
Nu heb ik ze allemaal kunnen verklaren, nu is het tijd om me op school te gaan focussen, op mijn toekomst en voorlopig zonder jongen. Want die heb ik helemaal niet nodig! vanaf nu alleen nogmaar een look into the future.
