Hi, Mag ik mij even voorstellen? Ik ben geboren in 1964 als enig kind, heb een leuke kindertijd gehad en heb onlangs mijn 20e huwelijksverjaardag gevierd. Mijn centjes verdien ik als verpleegkundige en ik geef ze weer uit aan mijn grootste passies : mijn paard, Ayla en mijn 2 honden Babouch en Kimmy. Als kind was ik al gek op beestjes temmen. Voor mijn huwelijk heb ik altijd op een appartement gewoond en ik had toen over verschillende jaren een tamme hamster, kanarievogel en parkiet. Toen we in ons huisje gingen wonen kregen we al gauw bezoek van een straat kat en er kwam nog eentje bij, van een nichtje gekregen en een vriendin had een nestje, ... Zo hebben we 5 katten gehad. 1 van die beestjes had een lekkage en toen gingen de anderen er over heen plassen. Die kater is dan korte tijd later gestorven en het gedrag was dan ook verdwenen bij de anderen maar ik heb toen toch besloten om geen katjes meer in huis te nemen. Van paarden ben ik altijd al gek geweest maar wegens de het prijskaartje, niet de geschikte hobby voor een studente. Toen we aan de verbouwingen bezig waren opende een manege in de buurt haar deuren en ging ik eens een kijkje nemen. De microbe had me meteen te pakken en enkele jaren later had ik mijn eigen paard. Mijn huidig paard kocht ik 4 jaar terug en met haar heb ik een nieuwe wereld ontdekt, deze van clickertraining met paarden en Natural Horsemanship. 13 jaar terug kwam de dochter van vrienden al wenend binnen. Hun hond was gebeten door één van hun andere honden en ze mocht daar niet in de ren blijven. Babouch (toen Tessa) hadden ze zelf namelijk gevonden en met 4 honden was het te druk in de tuin. Mijn echtgenoot, die helemaal geen dierenliefhebber is, heb ik kunnen overhalen om de Golden retriever een nieuwe thuis te geven, als ze ook maar buiten bleef slapen. Onze vriend heeft me toen nog geholpen om vlug een hondenhok en -ren in de tuin te plaatsen. De eerste week moest ik met haar al naar de dierenarts omdat haar bijtwonden geïnfecteerd waren en kreeg ik het advies om ze binnen te houden. Ipv een hokje kreeg ze de garage als slaapkamer Ondertussen heeft deze dame al de gezegende leeftijd van 15 jaar bereikt en vult ze haar dagen met eten, slapen en een miniwandelingetje. 7 jaar geleden werd er in de manege een nestje Jack Russeltjes geboren. Alle pups waren direct besteld, tot er een afwijking aan het licht kwam. Eén pupje was precies kleiner dan de andere 3. Na 3 weken bleek dat de andere langer haar hadden en de bestellingen werden af gezegd. Toen heb ik terug al mijn charmes uit de kast gehaald en 4 weken later was het pupje bij ons thuis. Omdat ze tijdens het zitten haar achterpootjes altijd spreidde en het Kim Clijsters haar gloriedagen waren, was het niet moeilijk om een naampje te verzinnen "Kimmy" Tot haar 12e week hebben we een cursus clickertraining gevolgd en dan zijn we in de puppyklas in de hondenclub van Aardenburg gestart. Met haar ga ik nog steeds naar de hondenclub. Ze heeft waarschijnlijk het record gebroken om er het langst over te doen om in de hoogste klas, de D-klas, van gehoorzaamheid te komen (en nog niet geslaagd). Vorig jaar werd ze wel clubkampioen behendigheid. Ze was zeker niet de snelste maar daardoor wel beter bestuurbaar. Het is een schattig hondje voor mensen maar het is en blijft een Jack Russeltje tegenover andere honden, dat heeft ze vorige maand nog moeten bekopen met 11 hechtingen.
In deze blog zal ik vnl mijn ervaringen met mijn paard delen omdat het natural horsemanship nog niet zo gekend is in onze streken.
4 jaar geleden kocht ik Gipsy. Een 4 jarige donkervoskleurige merrie van 1m60. Men had ze gekocht als manegepaardje maar daar was ze te onstuimig voor. Ze had al teveel mensen in het zand doen bijten. Ik had toen een ander paard, die eigelijk niet zo goed bij mij paste door zijn omvang (hij was nog gegroeid van 1m65 naar 1m72). Ik was al vaker op de merrie gestapt nadat ze de ruiter had afgegooid en vraag me niet waarom maar ze trok me enorm aan. Ze had haar eigen willetje. Gelukkig kon ik een regeling treffen zodat ik beide paarden kon onderhouden tot ik een geschikte koper zou vinden. Gipsy haar naam heb ik toen veranderd in Ayla, de vrouw die de hoofdrol heeft in het boek "De aardkinderen" Groot was onze verassing toen bleek dat ik niet 1 maar 2 paarden gekocht had. Op 17 juni had ik er een klein hengstje bij. Een 2e verassing was haar kleur. Na enkele weken kwamen de eerste witte stipjes te voorschijn en nu heb ik duidelijk een appaloosa. Haar povere maantjes, dunne staart en het wit rond haar ogen waren ook al een aanwijzing. Omdat ze drachtig was heb ik ze in de eerste maanden niet veel bereden. De weinige lesjes die ik met haar volgde waren wel spannend. Je wist nooit wanneer ze zou ontploffenen of zou beginnen met rennen. De grote vraag was dan hoe dat rennen te stoppen. De beste oplossing was in een hoek drijven of blijven cirkeltjes rijden. Trekken aan de teugels hielp zeker niet. In die tijd maakte ik kennis met de pc en internet en ben ik op zoek gegaan naar oplossingen. In de loop van mijn verhalen zal ik jullie laten meegenieten van mijn ervaringen.
In april 2007 is Ayla van stalplaats veranderd. Sinds ik me verdiepte in het NH gebeuren had ik het er steeds moeilijker mee dat mijn paard zo in een gevangenis stond. In de manege kon ze in de zomer wel op de weide, als die niet te nat was of net bemest en in de winter zat ze ganse dagen opgesloten. Natuurlijk ging ik wel met haar rijden en spelen maar neem nu dat dit 2 uur per dag is, dan blijven er per week nog 156 uren in isolatie over. Toevallig kwam ik terug in contact met een vroegere vriendin en zij had net een plaatsje vrij. In haar nieuwe thuis staat Ayla met nog 2 merries en een ruin. Nu kan ze het ganse jaar naar buiten. In de zomer op een grote weide met een inloopstal, die groot genoeg is voor hun allemaal. Ze gebruiken die niet om te schuilen voor de regen maar meer tegen de zon en de dazen. In de winter kunnen ze op 2, iets hoger gelegen weiden en staat de deur van hun stal open. 's Nachts gaan ze dan wel op stal omdat de eigenaresse dit liever zo heeft. Het leven is nu eenmaal niet altijd helemaal zoals we het zouden willen. Er is ook nog een buitenpiste om met de paarden te rijden en te spelen. Omdat haar stal er zo vies uit zag heb ik de voorbije vakantie er eens werk van gemaakt. De zwaarste klus was het ontvetten van de muren. De vetlaag die hun huid af geeft beschermd de paarden tegen regen dus enkel met water is er geen beginnen aan. Flink schrobben met een schoonmaakmiddel en azijn dus. Op het NH forum en in de verfwinkel heb ik eerst informatie ingewonnen en ik kon dan best de muren schilderen met een kwast en acrylverf voor de gevel. Makkelijk te onderhouden en hecht zich goed vast. Vroeger hangde er een hooiruif in de stal maar die blijken niet goed voor paarden. Als ze eten krijgen ze het stof gemmakkelijk in de longen en hun gebit is gemaakt om van op de grond te eten. Omdat het wel een vieze bedoening zou worden met haar hooi op de grond krijgt ze die in het vervolg in een hooizak. Haar schepje graantjes krijgt ze wel nog uit haar voederbak. Om eventueel tekort aan mineralen aan te vullen hangen er 2 verschillende likstenen en om de tijd te verdrijven hangt er nog een bal om mee te spelen. Voorlopig is de kip de enige die op verkenning komt. Indien je eer wil weten over natuurlijk huisvesten kan je eens een kijkje nemen op de site van paard natuurlijk
Bij A ma zon te Sijsele volgde ik een clinic paardenmassage gegeven door Katelijne Duyck. Een goede massage is een aanvulling op de dagelijkse verzorging van je paard en zorgt vnl voor relaxatie. In de voormiddag kregen we een theoretische uitleg en nadien gingen we allen rond één paard staan om een volledige behandeling te bekijken. Na de lunchpauze met superlekkere berberthee gingen we dan zelf aan de slag met 2 personen per paard. Ik had mijn eigen merrie meegenomen, die voorbeeldig bleef stilstaan, wat wel een voordeel is. Als je alleen bent kan je natuurlijk je paard ergens vast zetten als je het nog niet geleerd hebt om stil te staan. Om te beginnen ga je het paard bevoelen. Met de vlakke hand het hele lichaam afstrijken op harde plekken, spanningen, pijngevoelige punten, warmte, koude, zwellingen, knobbeltjes. Je kan dan ook observeren of beide zijden gelijk bespierd zijn. Het is belangrijk om altijd aan het paard aan te geven waar je heen gaat zodat je paard niet schrikt. Na het afstrijken ga je dan het paard opbouwend bekloppen met zijwaartse holle handen om de spieren losser te maken en dan te kneden. Pijnlijke knobbeltjes kan je met gekruiste vingers masseren om ze los te maken of met de duimen de druk opvoeren. Om de drainage te bevorderen bij verzuurde spieren kan men bepaalde oefeningen doen over de ganse meridiaan langs de rug en naar de bil. Op een handbreedte van de wervel af naar de wervel toe drukken en thv de bil naar jou toe trekken. Om de spieren soepeler te maken kan je ook stretchen gedurende 30 tot 60sec. en langzaam opbouwend. NOOIT FORCEREN ! Met de voorbenen naar voor even extra aan de teen trekken. Geplooid kan men de voorbenen zijwaarts stretchen. De achterbenen voorwaarts stretchen en onder de buik door. De paarden vinden het zalig om losgewerkt te worden. Aan de manenkam kan met schudden en dan met draaibewegingen met de vingers of op grotere spiergroepen met de hand verder loswerken. Men kan ook met huidverschuivingen tussen duim en wijsvinger werken. Verder leerden we ook nog relaxatiepunten kennen rond de ogen en alle paarden vonden dit zalig Natuurlijk kan een extra knuffel er nog altijd bij. Zo een dagje massage is zeker aan te raden om het allemaal te leren voelen en alle paardjes en baasjes keerden ontspannen terug huiswaarts.
Na jaren van liefde en 2 weken van leed gedeeld te hebben, hebben we Babouch op 15 jarige leeftijd laten inslapen op 22 oktober 2008. Ze is nu vertrokken naar de eeuwige jachtvelden waar ze ongestoord achter konijntjes kan jagen.
De Perro d'agua Espanõl is nog niet zo bekend in Belgïe en heeft enkel jaren geleden al mijn hart veroverd. Het is de beauty en het beest in één hond. Al lang voor we onze Golden hebben laten inslapen wist ik dat mijn volgend hond zo'n spanjaard zou zijn. Ik ben dan ook al lid van hun rasvereniging sedert het prille begin. Op 3 oktober is mijn lieve ventje dan geboren. Ik had al contact gehad met verschillende fokkers en behalve in één, had ik wel vertrouwen in alle andere fokkers. Het lot, of liever het tijdstip, besliste dat het een pupje van Del Pipa Casita zou worden omdat ik een reutje wou en jonger dan 7 weken.
Hi,
en toen gingen de anderen er over heen plassen. Die kater is dan korte tijd later gestorven en het gedrag was dan ook verdwenen bij de anderen maar ik heb toen toch besloten om geen katjes meer in huis te nemen.
Ondertussen heeft deze dame al de gezegende leeftijd van 15 jaar bereikt en vult ze haar dagen met eten, slapen en een miniwandelingetje.
