Zachtjes klopte ik op de deur. 'Hopelijk maak ik haar niet wakker', mompelde ik. Ryanna deed lachend de deur open. 'Sissy,' lachte ze, 'je bent er weer!' Ik na haar in mijn armen en voor ik het wist was ik aan het huilen. Ze wrong zich los uit de omhelzing en nam mijn gezicht tussen haar handen vast. Ik voelde het zachte geprikkel en zuchte, ze deed het weer. Mijn gedachten lezen. 'Je moet weg', zei ze met een verstikte stem. Ik knikte. 'Ik kan dat niet maken tegenover jou', fluisterde ik, 'echt niet.'

'Niet zeggen, je moet en dat weet je.'

'Nee! Ik laat je niet achter, niet in deze situatie.'

'Je moet. Het is jouw picht en droom. Ik ga het mijzelf nooit vergeven als ik jou nu niet laat gaan.'

'Ik ga het mijzelf niet vergeven als ik je hier nu alleen laat, dat kan niet', wierp ik tegen. Ze keek mij aan. 'Mijn laatste scan was goed. Ik ga vooruit. Je hoeft je echt geen zorgen maken over mij.' Ze zei het luid en duidelijk, ze wilde echt dat ik me geen zorgen baarde en dat alles terwijl zij hier elke dag zit te vechten voor haar leven, dacht ik er zuchtend bij. Een kuchje haalde me uit mijn dagdromen. De lange. 'Zie je ze komen je al halen.', zei Ryanna. 'Ik ga het me nog steeds niet vergeven', zei ik als weerwoord. Ik haalde het domme beertje uit mijn rugzak. Ryanna glimlachte. 'Ik begon me al af te vragen of je het was vergeten', zei ze en haar glimlach werd groter. De lange kuchte nog eens waarschijnlijk om duidelijk te maken dat hij er nog was. Ik gaf het aan haar en ze zette het bij de collectie beertjes. Al degene die ik hiervoor al aan haar gegeven had. 'Dat is al de drieëntachtigste als je het wilt weten.' Ik zuchte, er zullen er nooit bij komen, dacht ik, want ik moest weg. 'Bel me, verplicht elke dag. Oké. ' Ze knikte. Ik nam haar stevig vast en gaf haar een kus ter afscheid op haar kale hoofd. Het was kaal van de chemo en ik laat haar hier zo achter. Ik ben echt een vershrikkelijk mens, dacht ik toen ik naar de lange liep.  'Niet zo denken', riep ze nog, ze had het weer mijn gedachten gelezen en deze keer zonder dat ik het door had. 'Het is niet jouw schuld dat ik ziek ben. Als ik niet ziek was had je je niet zo rot gevoeld.' Nee, dacht ik, dat is waar, maar je bent wel ziek. Ik wist zo goed als zeker dat ze mijn gedachten had gelezen en dat werd vast gesteld toen ze zuchte. Toen de lange de deur archter ons sloot begaven mijn knieën het. Toch raakte mijn kont de koude grond niet. Het duurde een tijdje tot ik doorhad dat het kwam doordat de lange mijn arm had vast gepakt en daardoor mij een soort van overeind hield. Normaal gezien zou ik dat haten, maar weeral: Dit is geen normaal gezien. Dus liet ik het maar toe. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik ben een verschrikkelijk mens, stelde ik vast, wie laat er anders iemand achter met leukemie.