Deze is voor de humuhumunukuapa'a vis dankje om er altijd voor mij te zijn.
Er was eens een boselfenstam die zich de "Ciko's" noemden. De Ciko's werden berdeigd ddor een grote zware reus: Chaty. Ze waren allemaal doodsbang van haar, want ze stampte vaak zowel elfjes als hun huisjes plat wanneer ze niet oplette en dat gebeurde vaak. Alle elfjes leefden in vrede en tussen die vredevolle elfjes woonde er een dapper elfenmeisje: Cootje. Cootje woonde samen met haar beste vrienden: Dientje, Fifi, Mel, Lil en Eefke. Cootje wou niets liever dan Chaty vermoorden. Oog om oog, tand om tand. Chaty had nu eenmaal haar ouders vermoord op een vrolijke zondag, al was die al snel niet zo vrolijk meer. Weken kwam ze niet meer uit bed van verdriet, maar toen ze dat eindelijk wel deed was ze vastberaden: ze zou haar volk redden van deze ellendige tijden ook al gaf ze haar leven daarvoor. Weken waren de meisjes een plan aan het uitbroeden. Eefke en Mel rezen naar de andere kant van het dal om een boek mee te brengen met de toverformule om groot te worden. Lil zorgde er voor dat er genoeg leugens werden verspreid zodat niemand door had wat er werkelijk aan de hand was. En Dientje en Fifi zorgden voor grote kleren en wapens die ze zouden dragen wanner ze groot waren. Cootje trainde veel aan haar vechtkunst, dat deden de rest ook,maar Cootje extra veel, want zij zou en moest Chaty doden. Toen het eindelijk zover was waren ze er dan ook helemaal klaar voor. Ze spraken de formule uit en ze goeiden tot ze zo groot waren als Chaty. Daar stonden ze dan, klaar om aan te vallen en de nietsvermoedende Chaty te doden. Chaty wist dan ook niet wat haar overkwam, ze wou juist een snotje uit haar neus peuteren toen zes geoefende krijgers op haar afkwamen. Ze vechtte terug, maar ze was reddeloos verloren.Toch doodde Cootje haar niet, ze kon het niet. Ze was er gewoonweg te vriendelijk voor. Uiteidelijk hebben de meisjes Chaty aan de raad der Masters gegeven. Die besistte dat Chaty het nooit meer binnen mocht en ze maar op Draste moest gaan wonen bij de rest van haar soort. Van over het hele dal stroomden er donaties binnen voor Cootje en haar vriendinnen. Met al dat geld bouwden ze een groot bungalow park genaamd "Eecomelidifi". Alles was daar geregeld. Dientje ontwerpte de huisjes en hun binnenkant. Fifi maakte een biotoop waar de kinderen konden spelen. Lil organiseerde samen met Eefke de kinder activiteiten. Mel was een gids en serveerster, en Cootje die deed de boekhouding, maar eigenlijk genoten de meisjes het meest van hun oerwinning en hun vriendschap. En het hele dal genoot van de vrijheid en het gevoel dat ze nooit meer bang hoefden te zijn.
De rit duurde lang en dat was moeilijk voor me, want alles bleef zich als een film door mijn hoofd herhalen. Ik ben een paar keer ingedommeld, maar meestal niet voor lang door de hobbels in de weg. Maia staarde me steeds aan met een bezorgde uitdrukking, maar elke keer dat ik haar gedachten probeerde te lezen sloot ze zich af. Ik wou weten wat er in haar omging, ik bedoel maar: we zijn twee maanden niet op school geweest en nu gaan ze ons daar droppen. Onze vriend Achmed zou er wel wat grapjes over maken, maar de rest... Ik weet het niet. Het ergste vind ik nog dat niemand weet dat ik een zus, sorry halfzus, in het ziekenhuis liggen heb. Alleen Maia. Dat moet dan ons laaste jaar worden. Jezus we gaan veel huilen, ik weet het nu al.
'Laat me maar zakken', zei ik tegen de lange. Het was een rustgevend gevoel die koude vloer. Het leek alsof niet alleen ik, maar de hele wereld aan het huilen was. En ja, mijn kont bevroor zowat, maar ik had er geen aandacht voor. Ik heb daar niet gezeten tot mijn tranen op waren. Dat had ik wel gewild en nog veel langer. Maar dat kon niet, want de hoeders hadden te veel haast. Na vijf minuten heeft de lange mij van de grond gehoffen en mij op de slechtzittende stoeltjes op de gang gezet. Ik weet niet hoe, maar hij zorgde er ook voor dat Maia kwam. Maia heeft mij in haar armen genomen en zei dat alles oké was. Ze heeft me meegesleurd over de parkeerplaats en de hoeders waren zo vriendelijk om ons deze keer niet uit elkaar te halen. 'Gaat het een beetje?', vroeg Maia en toen ik geen antwoord kon geven, nam ze mijn gezicht vast en zei:'Je moet dit doen, niet voor jezelf, voor haar!' Ik knikte, ze had gelijk. Ryanna wou dat ik mijn dromen waarmaakte en ze had al zo boos gereageerd toen ik haar verteld had dat Maia en ik gingen blijven bij haar en niet terug naar school gingen gaan. 'Dankje', fluistende ik.
Zachtjes klopte ik op de deur. 'Hopelijk maak ik haar niet wakker', mompelde ik. Ryanna deed lachend de deur open. 'Sissy,' lachte ze, 'je bent er weer!' Ik na haar in mijn armen en voor ik het wist was ik aan het huilen. Ze wrong zich los uit de omhelzing en nam mijn gezicht tussen haar handen vast. Ik voelde het zachte geprikkel en zuchte, ze deed het weer. Mijn gedachten lezen. 'Je moet weg', zei ze met een verstikte stem. Ik knikte. 'Ik kan dat niet maken tegenover jou', fluisterde ik, 'echt niet.'
'Niet zeggen, je moet en dat weet je.'
'Nee! Ik laat je niet achter, niet in deze situatie.'
'Je moet. Het is jouw picht en droom. Ik ga het mijzelf nooit vergeven als ik jou nu niet laat gaan.'
'Ik ga het mijzelf niet vergeven als ik je hier nu alleen laat, dat kan niet', wierp ik tegen. Ze keek mij aan. 'Mijn laatste scan was goed. Ik ga vooruit. Je hoeft je echt geen zorgen maken over mij.' Ze zei het luid en duidelijk, ze wilde echt dat ik me geen zorgen baarde en dat alles terwijl zij hier elke dag zit te vechten voor haar leven, dacht ik er zuchtend bij. Een kuchje haalde me uit mijn dagdromen. De lange. 'Zie je ze komen je al halen.', zei Ryanna. 'Ik ga het me nog steeds niet vergeven', zei ik als weerwoord. Ik haalde het domme beertje uit mijn rugzak. Ryanna glimlachte. 'Ik begon me al af te vragen of je het was vergeten', zei ze en haar glimlach werd groter. De lange kuchte nog eens waarschijnlijk om duidelijk te maken dat hij er nog was. Ik gaf het aan haar en ze zette het bij de collectie beertjes. Al degene die ik hiervoor al aan haar gegeven had. 'Dat is al de drieëntachtigste als je het wilt weten.' Ik zuchte, er zullen er nooit bij komen, dacht ik, want ik moest weg. 'Bel me, verplicht elke dag. Oké. ' Ze knikte. Ik nam haar stevig vast en gaf haar een kus ter afscheid op haar kale hoofd. Het was kaal van de chemo en ik laat haar hier zo achter. Ik ben echt een vershrikkelijk mens, dacht ik toen ik naar de lange liep. 'Niet zo denken', riep ze nog, ze had het weer mijn gedachten gelezen en deze keer zonder dat ik het door had. 'Het is niet jouw schuld dat ik ziek ben. Als ik niet ziek was had je je niet zo rot gevoeld.' Nee, dacht ik, dat is waar, maar je bent wel ziek. Ik wist zo goed als zeker dat ze mijn gedachten had gelezen en dat werd vast gesteld toen ze zuchte. Toen de lange de deur archter ons sloot begaven mijn knieën het. Toch raakte mijn kont de koude grond niet. Het duurde een tijdje tot ik doorhad dat het kwam doordat de lange mijn arm had vast gepakt en daardoor mij een soort van overeind hield. Normaal gezien zou ik dat haten, maar weeral: Dit is geen normaal gezien. Dus liet ik het maar toe. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik ben een verschrikkelijk mens, stelde ik vast, wie laat er anders iemand achter met leukemie.
'Stop de auto!' Mijn stem overtrof de muziek die echt keihard stond. De bewakers (die wij hoeders noemden omdat dat korter is) keken mij aan. De kans dat we werkelijk zouden stoppen zat er niet in, maar ik moet hen afleiden zodat Maia aan het stuur kon draaien zoals afgesproken. Dat gebeurde ook en ondangs het feit dat ik wist dat we gingen draaien -een heel scherpe bocht trouwens- vloog ik toch met mijn schouder tegen het portier. Nadat we in stilstand kwamen had ik maar een paar seconden op profijt te maken van de verbazing van de hoeders. Ik maakte mijn gordel los en probeerde de pijn in mijn schouder te negeren. Nog voor de hoeders tijd hadden om te reageren, liep ik al over de parkeerplaats richting het ziekenhuis. Ik liep zo snel als ik kon en was uitgeput toen ik bij het hospitaal aankwam. Ze hadden me zeker en vast gevolgd, maar binnen zouden ze niet zo snel toeslaan als buiten. Ik liep naar het winkeltje en kocht zo'n schattig beertje met "veel beterschap" op. Elke keer als ik op bezoek bij haar ging nam ik er een mee. Ze had er waarschijnlijk al een stuk of honderd. Ik voelde een hand op mijn linkerschouder. Met een ruk draaide ik me om en keek in de ogen van een hoeder. Hij had naast me gezeten in de auto en was iemand die er alles aan zou doen om zijn job goed uit te voeren. Normaal gezien zou ik daar veel respect voor hebben, maar dit was geen normaal gezien. Ik keek hem aan met mijn zogezegde verbaasde gezicht en zei: 'Sorry meneer, u heeft me vast voor iemand anders aangezien. Kan iedereen overkomen, maar zou u uw hand willen weghalen van mijn schouder? Dat vind ik zeer ongepast.' Hij keek me mat doordringende ogen aan, maar liet me los, hij wilde dus echt geen aandacht van andere mensen wat mij gepast uitkwam. Vlotjes en met een zelfverzekerde pas liep ik langs hem de weg die ik al heel veel had gelopen en vlekkeloos vanbuiten kende. Naar haar. Ryanna.
to be or not to be, thats the question. En het zal altijd de vraag zijn. zijn we wel wie we zijn? zo nee wat gaan we er aan doen.wat kunnen we er aan doen?
