Hier zijn we dan weer met een vervolg. Zullen we het eens hebben over de beruchte ex?
Ik beloof het kort te houden....;-)
Het begon ergens in april - mei 2009. Ik was al een paar jaar bevriend met zijn beste vriend T. Die zat bij me op school, al was A. me nog nooit opgevallen. T. en ik werkten samen als extra in een jongerencafé na school en zo leerde ik A. min of meer kennen die er ook werkte. Dit was zo'n jaar eerder in 2008. Echter A. en ik kwamen eigenlijk helemaal niet overeen.
Ik ben er een tijdje tussenuit geweest en een jaar later in 2009 besliste ik als tussenoplossing weer te gaan werken in het jongerencafé. T. werkte daar nog steeds, A. ook. Ik herinner me nog grapjes te maken met T. iets in de aard van 'oh boy die A. gaat 'blij' zijn mij terug te zien, die on me niet rieken of zien'. Kort voor ik er terug begon te werken ging ik de sfeer nog eens opsnuiven en ging ik er iets drinken. En daar stond hij dan, A. Toen ik hem passeerde kreeg ik de zin 'hey trut ik kan u wel hebben he' met en big smile erbij te horen. En daar gingen we dan.
We begonnen meer en meer te praten, bleek dat hij me enorm goed begreep. Hij mijn vertrouwen won in een tempo dat ik nog nooit had gezien. Al snel was het zo dat ik 's nachts uit bed kwam om nog even via mail of chat met hem te praten na een nachtje werken, of nog even smsen en omgekeerd. Op de meest vreemde uren, het maakte niet uit. Uren konden we praten, over alles. De vlinders volgden al snel, de klamme handjes ook, knikkende knieën, je kent het wel ;-) The whole nine yards! Afspreken alleen dierven we niet, het was altijd met zijn beste vriend en zijn vriendin erbij, al deden die geweldig goed hun best ons alleen te laten. Ongeveer een maand heeft dat spelletje geduurd, en toen was het zover. De meest geweldige eerste kus volgde, en vanaf dan was het niet meer ik, maar wij.
Het was die eerste echte, head over heels, true love, liefde dat iedereen bijblijft. Aangezien we beide in de horeca werkten, elkaar heel weinig zagen, gingen we 3 maanden later al samenwonen. Iedereen vond het te snel, bij ons ging het vanzelf. Een jaar en half ging alles vanzelf bij ons, we waren het perfecte koppel.
Maar ook het perfecte koppel heeft wel eens af te rekenen met barsten, en laat dat ons nu dood gedaan hebben. Ik kwam absoluut niet overeen met zijn schoonzus, wat de relatie voor hem en zijn broer moeilijk maakte. Hij nam me te vanzelfsprekend, vond alles wat ik voor hem deed maar normaal (ook al verzette ik hemel en aarde als het moest). Daarop stopte ik ook met de kleine dingen te doen en voor je het beseft... leef je naast elkaar. En daar gaat je relatie. Toen we dat eindelijk beseften, was het te laat.We vonden de weg naar elkaar niet meer. Dus we gingen uit elkaar. 4 maart 2011 omstreeks 21u. Het staat nog steeds in mijn geheugen gebrand.
Ik ging terug thuis wonen en probeerde verder te gaan. Maanden lang huilen, niet eten, niet slapen, ronduit niet functioneren. Net zoals het de echte liefde was, was het ook het echte LDVD.
Ondertussen zijn we 1jaar 6maanden en 6dagen verder, en ik ben er nog steeds niet over. Het is me al gelukt het één en ander bij te leggen met de schoonzus, met hem... Maar een relatie, ik denk niet dat die er nog inzit. Hoeveel pijn dat ook doet.
In dat jaar en half heb ik wel de poging gewaagd met iemand niet, maar de nieuwe was gewoon A. niet, het was niet dezelfde band, niet dezelfde liefde. Het lukte niet. Kort na die relatie stopte, kam A. ineens terug. Uit het niets, zonder waarschuwing, midden in mijn verhuis terwijl mijn hoofd ergens helemaal anders was. En dat heb ik verpest en daar heb ik nog steeds spijt van. De angst opnieuw zo af te zien, de angst voor dezelfde fouten, de angst mijn idealen weer op te geven waar ik terug zo hard aan gewerkt had, heeft me verlamd. Ik was niet meer in staat te luisteren naar mijn hart.
Zowel hij en ik hebben heel veel geleerd uit onze tijd samen, maar ook uit onze tijd apart. We hebben beiden een beetje gewerkt aan onze eigen minpunten. Nu ik een paar maanden later terug de tijd en ruimte heb om hoofd en hart met elkaar af te stemmen, kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Ik had hem toen niet mogen laten gaan. Maar zoals hij mij zei toen ik op die plaats stond (ik ben vroeger zelf ook een paar keer terug gegaan omdat ik hem terugwou) dat hij niet klaar was, even tijd nodig had om alles te plaatsen, het te druk had... Zou hij dan geen begrip moeten hebben voor die ene keer dat ik het nu eens tegen hem zei?
Nu praten we nog, via mail... Als ik hem tegenkom krijg ik nog steeds het koud zweet en dezelfde knikkende knieën als het onverwachts is. Als het verwacht weerzien is, dan ben ik al een paar dagen ervoor zenuwachtig.
Elke dag is een opdracht om hem niets te laten weten, hem niets te sturen, hem niet te willen horen. Elke dag is een strijd, nog steeds.
Een tijdje geleden had ik zelfs beslist geen vrienden meer te zijn, geen contact meer, niets. Maar ik voelde me toen nog slechter dan nu, dus dan maar verder als vrienden. En ja... je weet maar nooit.
Dus voor alle hopeloze zielen out there, de echte ware liefde bestaat nog. Het fabeltje 'je komt the one maar 1 keer in je leven tegen en dan weet je dat gewoon' is geen fabeltje, dat klopt. En eens je dat tegenkomt, praat met elkaar. Heb elkaar lief, neem elkaar niet vanzelfsprekend, doe wat water bij de wijn en vooral... niet opgeven als het eens moeilijk wordt en hem al zeker niet afwijzen als hij terugkomt.
Because guess what? A year and a half later... it still bites you in the ass if you don't ;-)
Als je iemand graag ziet, van iemand houdt, dan zou dat genoeg moeten zijn. Koester de kleine dingen, koester dat gevoel. You only get it once.
De hond blaft, de deurbel gaat. Ik kijk op mijn klok 9u... Het is zomer, ik heb zomervakantie. Dat had je gedacht, ik draai me nog eens om en slaap verder. De hond begint agressiever te blaffen, de deurbel gaat opnieuw en er wordt op de deur geklopt. Ik begin enige irritatie te merken, maar die irritatie slaat al snel om in angst. Ik hoor gefrutsel aan de deur. 'Zou het kunnen' denk ik bij mezelf, een inbreker? Bij klaarlichte dag??? Met een klein hartje hijs ik mezelf dan toch maar uit bed, de trap af naar beneden, naar het gefrutsel aan de deur, met gsm in de hand, het noodnummer klaar... En daar staat hij dan, een agent recht voor mijn neus beneden aan de trap. Gevolgd door een slotenmaker en de deurwaarder.
Ik was 16. Mijn moeder had weer de zoveelste 'geweldige' vriend in huis gehaald en aangezien die nu eindelijk weer een adres had, wist de deurwaarder hem snel te vinden voor de openstaande schulden die hij had. De waarschuwingen had hij blijkbaar al zorgvuldig om zeep geholpen. Ze schreven gans de boel op en lieten me verstomd achter.
Dat was de dag waarop mijn jeugd helemaal stopte en ik brak. De dag waarop mijn moeder toch nog iets van verstand in haar hoofd had om die nietsnut buiten te zetten, het paard dat ze samen hadden gekocht te verkopen en verder ging het leven. Althans voor haar toch. Ik daarentegen was ook mijn eerste vriendje kwijt en ik voelde me al zo'n 4 jaar verwaarloosd. Mijn mama die had namelijk al een jaar of 4 de tijd gehad voor toch een klein drankprobleem te ontwikkelen met de nodige foute vrienden, waarschuwingen op het werk en zelfs al auto-ongevallen als gevolg erbij. Uiteraard vraagt zo'n drankprobleem onderhouden tijd, tijd die ze vroeger aan mij besteedde. Als tiener vat je dat niet, dan denk je gewoon 'wat ik doe interesseert mijn moeder niet'. Dat is dus de dag dat ik depressief werd, een jaar lang ben ik mijn bed niet uit geweest, onder de anti-depressiva gezet omdat ik anders in staat was van de eerste de beste brug te springen en heen en weer kon hollen naar de psychiater. De dag dat mijn jeugd stopte.
Na een jaar ongeveer sukkelde ik uit het zwarte gat en ging ik verder, alleen, met mijn mama op een verre emotionele afstand, want als ik ze te dichtbij liet komen kwetste ze me keer op keer opnieuw. Al was het eigenlijk niet mijn mama die me kwetste, want mijn mama was er al lang niet meer, het was het drankprobleem geworden.
Ik ging verder met m'n leven op de best mogelijke manier een tiener dat kan natuurlijk zonder begeleiding. Ook ik maakte de nodige blunders onderweg, maar ik kwam uiteindelijk goed terecht. Mijn mama daarentegen ging van kwaad naar erger. Zo'n jaar na de depressie kwam ze the devil himself tegen, in één of andere bruine kroeg (daar zit ze het liefst van al). Het typische bouwvakker geval waarvan je zou denken dat ze alleen in cartoons of cafémoppen bestaan. Een te dikke, onverzorgde, kettingrokende, ik-zuip-alsof-er-een-afvoerbuis-door-me-heen-gaat kerel waarvan je haar recht omhoog gaat staan. Dat zat ineens in mijn living als ik thuis kwam op een avond van de toenmalige ook zo goed foute vriend van mij die een drugsprobleem had merkte ik later. (zo moeder zo dochter, ik dacht het niet! Bij ontdekking van het drugsprobleem kon het toenmalig vriendje beschikken. maar dat terzijde) Ik herinner me dat ik diezelfde dag nog, de eerste keer dat ik het geval zag, heb gezegd tegen haar dat ze dat gedrocht niet in huis mocht halen, ze de grootste fout van haar leven beging. Maar het kwaad geschiedde... 6 jaar later zijn ze nog steeds samen en ondertussen zelfs enkele maanden geleden getrouwd. Zucht!
Het is dat soort gedrocht dat al 6jaar in een vechtscheiding zit over het financiele uiteraard, zijn eigen 3 kinderen al 6 jaar niet meer ziet of hoort of zelf niemand van zijn eigen familie meer nu ik er aan denk. Het soort dat al meer dan een jaar werkloos thuis op de bank ligt te slapen en zuipen en roken een hele dag door. Te lui is om ook maar is 1 poot uit te steken. Je kan je voorstellen dat de mens niet bepaald mijn beste vriend was. Mijn mama ging samen met hem nog meer drinken, begon zich nog erger tegen mij te verzetten. Ze ging me nog meer verwijten (ik was de schuld van haar drinken), zich nog meer afzetten tegen mij. En dat kwetst, tot op de dag van vandaag nog steeds. Ooit waren we 2 beste vriendinnen, deden we alles samen. En stilaan ben ik de reden geworden van haar miserabele bestaan en enkel hij maakte dat beter. Hij deed haar leven, ik beperkte haar alleen maar. Stilaan begon dat gedrocht haar helemaal te brainwashen. Ik wou ze nog steeds doen inzien dat ze een drankprobleem had, mijn mama van vroeger terug.
Op een dag, ik was 19, belde ze me met zijn gsm, want die van haar was ze kwijt. Toen ik thuiskwam kwam ik er ook achter dat ze de bedrijfswagen kwijt was alsook het bedrijf. Ze was op staande voet ontslagen. Ze had zo even het jaar ervoor 3000 Euro gepikt van het bedrijf, het kalf was al zo doorzopen dat ze blijkbaar vergeten was dat dat een jaar later uitkomt in de boekhouding. En daar ging haar vooraanstaande job en dito loon. Op de koop toe kreeg ik het verwijt dat het mijn schuld was, ik was een duur en veeleisende dochter. Ik was 19... ze had ook eens kunnen proberen om gewoon eerlijk te zeggen 'dit of dat gaat nu financieel niet' ik had dat echt wel begrepen als alleenstaande mama met een dochter. Maar dat verstand was al verzopen. Nog nooit was ik zo teleurgesteld, kwaad, verbaasd en alle andere negatieve emoties die je je kan inbeelden tegelijk. Op die moment zijn mijn grootouders (haar ouders) me pas echt beginnen begrijpen en steunen (wat ze daarvoor ook al deden, ik moest ergens een opvoeding krijgen natuurlijk).
Ik was gelukkig sterk genoeg om me dat niet te erg meer aan te trekken, ze vond uiteindelijk wel weer ander werk, waar ze nu nog werkt en ze ging haar leventje lustig door zoals ze het kende. Samen met mijnheer de nietsnut.
Ik besloot niet verder te studeren en te gaan werken, zodat ik thuis weg kon. Uiteindelijk draaide ze bij, gaf ik ze terug een kans. Zou mijn relatie met mijn mama dan toch ooit nog goed komen? Een jaar later ging ik dan toch verder studeren. Op eigen kosten en initiatief, want haar oude gewoontes haalde al snel terug de bovenhand 'je denkt toch niet dat ik daar 1 cent van betaal? Jij houdt dat toch niet vol' was haar vorm van steun. Dus ik regelde mijn eigen studiebeurs en begon eraan. Echter die studiebeurs hield ook in dat in nog een aanzienlijk aantal uren moest werken naast het studeren, daar de slechte thuisomgeving bij (voor zover je het een thuis kon noemen tenminste) en het jaar rust erbij zorgde ervoor dat het me niet meer lukte. Uiteindelijk ben ik halsoverkop in ruzie thuis vertrokken en veel te snel gaan samenwonen met iemand die ik eigenlijk niet eens zo graag zag, het was eerder een vlucht. Natuurlijk loopt dat flagrant fout. Had ik kunnen weten, les geleerd dan maar. Maar dankzij de tijd dat ik thuis weg was, was de relatie met mijn mama toch weer wat beter geworden. Uiteindelijk woonde dat misbaksel er ook al, maar ik keerde toch terug naar huis. Ik moet je al niet vertellen dat het niet lang heeft geduurd, al snel kwamen de zatte verwijten, ruzies en frustraties weer boven. Want dat is mama, geef ze drank en ik word het mikpunt van alles wat er in haar leven misloopt. Ik moet maar 1 verkeerde blik geven (wat niet moeilijk is als je je mama ladderzat ziet thuiskomen, alweer) en wereldoorlog 3 breekt uit, alweer.
Ik kwam uit onverwachte hoek (zo is dat he als je het het minst verwacht) het geluk tegen. Ik werd verliefd en vond de man van mijn leven. Hij zag wat de thuissituatie met me deed, met ons deed. Dus we gingen al snel samenwonen, voor de juiste redenen dit keer. Maanden heeft het geduurt voor ik mijn mama nog eens hoorde, en dan was het erna nog maar is 1 keer op de maand ofzo. Opgeruimd staat netjes dacht zij. Mijn zorg niet meer was mijn gedacht. Ik had mijn geluk gevonden en ik kon de wereld aan. Toch, 2 jaar later viel de hemel op mijn kop, en gingen mijn grote liefde en ik uit elkaar. Ik had ondertussen goed geleefd, geinvesteerd in de ons... ik kon nergens meer naartoe. Twee jaar ben ik thuis weg geweest, ik zag mama af en toe en ik zag mama alleen (dat misbaksel heb ik in die twee jaar bijna niet gezien en dan is mijn mama ook echt weer een beetje mijn mama, zonder zijn rot-invloed komt mijn oude mama soms is terug) dus ik keerde weer naar huis. Voor even, tot mijn nieuwe auto die ik moest kopen was afbetaald, ik geld genoeg had om het allemaal alleen te gaan doen. Er was gezegd een jaar, dat is uiteindelijk wat uitgelopen. Maar gunt een mama haar dochter nu doorgaans het geluk niet? Zou een mama niet graag hebben dat haar dochter financieel sterk genoeg staat om alles alleen te doen, dat ze zeker is dat ze een centje opzij heeft voor het geval dat? De mijne dacht daar anders over. Het begon al na een paar maanden opnieuw, de oorlog, de verwijten 'woon jij hier nu nog' 'we hebben geen privacy meer' 'ik wil mijn leven terug' 'je loopt in mijn weg' 'op jouw leeftijd stond ik wel al op eigen benen' en ga zo maar door. Mijn hart brak, elke keer opnieuw. Emotioneel takelde ik volledig af. Ik was de man van mijn dromen kwijt, mijn grote liefde, mijn enige echte liefde, maar ook mijn mama. Die was me duidelijk liever kwijt dan rijk.
Na een maand of 9 gaf ik een nieuwe 'liefde' een kans, maar het was niet dezelfde grote liefde. Toch zag mijn mama het licht 'nu je iemand hebt, kan je toch verhuizen' was dat een teleurstelling voor haar zeg toen ze hoorde dat de persoon in kwestie ook nog thuis woonde. De situatie van thuis ging weer van kwaad naar erger, elke week kreeg ik het op de duur op mijn neus 'wanneer ben je nu eindelijk weg'. De relatie die maar 4 maand duurde ging er aan kapot, ze heft nooit een kans gehad. Het was niet dezelfde grote liefde die ik zocht en mijn mama brak me emotioneel zo af, dat ik niets meer over had om aan iemand anders te geven. Dus die relatie stopte en mama haar hoop, viel in duigen en de verwijten werden erger en erger. Ook dat misbaksel begon zich er in te moeien (hij is uiteindelijk altijd wel het fluisterende stemmetje geweest in haar oor, ben ik me bewust van) Ik had ondertussen ook al een sms gekregen van de mama toen ik uit was 'het is maar dat je het weet, want je bent weinig thuis, we gaan trouwen' Ik kon niet geloven dat ze echt zo stom zou zijn. Dat misbaksel zat al een jaar thuis, was niet geliefd bij de familie, zette haar tegen mij op, noemt mijn grootmoeder 'zijn erfenis' en toch trouwt ze ermee. De reden waarom is me nog steeds een raadsel. Uiteraard ben ik niet geweest en ook de rest van de familie niet trouwens. Enkel haar ouders hebben zich even laten zien, wat ik kan begrijpen. Het is en blijft hun dochter. Die sms was de druppel...
Dus uiteindelijk ben ik gaan alleen wonen, sneller dan gepland, minder goed voorbereid dan gepland, financieel niet zo sterk als dat ik had gewillen. Maar ik woon nu al 3 maanden alleen, ik red het, heb een leuk appartementje. Dus ik mag niet klagen. Ik heb de trouw niet van kortbij moeten meemaken thuis, ik woonde net alleen.
Uiteindelijk een week voor ik verhuisde heb ik het haar verteld. Ze reageerde niet geschokt dat ze van niets wist, niets. Een hele koele reactie 'ah allé dat is goed, hoop dat je gelukkig wordt' en ook op de laatste avond in het ouderlijke huis was dat haar afscheidszin. Geen knuffel, geen kus, geen emotie... niets. En dat is nu al het laatste wat ik er van hoorde. Het is nu exact 3 maanden en 5 dagen geleden. Ze heeft mij appartementje zelfs nog niet gezien, ze weet niet eens exact waar ik woon.
Ik ben dus wees (ah ja even vermelden, mijn papa ken ik niet. Mijn ouders zijn gescheiden toen mama in verwachting was en hij heeft zich nooit gemoeid met mijn leven, ook niet financieel. Ik ben hem vorig jaar een keer gaan opzoeken voor zijn kant va het verhaal en dat was dat.) of zo voel ik me toch. Ik voel me alsof ik de dood van mijn mama an het verwerken ben, want ze is er niet meer. Of ze is er in ieder geval toch al heel lang niet meer voor mij. Vroeger waren we 1, en dan werd ik tiener en kon ik mijn plan trekken en daar heeft ze me in de steek gelaten. Toen ik mijn mama nodig had, was of is ze er niet. Niet tijdens mijn puberteit die zo al moeilijk genoeg kan zijn soms, niet toen ik mijn grote liefde verloor, niet toen ik ging alleen wonen voor goede raad. Ze is er gewoon niet.
Makkelijk moet ze het niet gehad hebben, ze moet heel eenzaam geweest zijn als ik klein was. Ze moet het financieel ook niet makkelijk gehad hebben met een huis af te betalen en en dochter alleen. Maar dat praat niet goed wat ze me vanaf mijn 14 heeft aangedaan. Het minderwaardigheidscomplex dat ze me al die jaren heeft gegeven, mijn vertrouwen in mensen dat ze me afnam, mijn onbezorgde jeugd die ze afpakte, al de verwijten dat ik de schuld ben van al haar problemen, het gebrek aan onvoorwaardelijke steun. Het praat het allemaal niet goed. Ze had er moeten zijn. Ze zou er moeten zijn.
Op de koop toe kwam mijn grote liefde ook weer in mijn leven toen ik midden in mijn verhuis zat. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar. Ik was bang nog eens gekwetst te worden, ik was al gekwetst geweest, ik zou niet weer gaan toegeven. Ik was net heel mijn leven aan het omgooien, ik ging sterk zijn. En ik heb hem weg gejaagd in alle drukte. Nu 3 maanden later dik spijt van natuurlijk. We praten nog, maar hij is zo hard tegen de lamp gelopen dat het voor hem welletjes is geweest. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, 3 maanden geleden dacht ik net hetzelfde. Timing is nooit onze beste vriend geweest. Dus dat verwerkingsproces, begint weer van voor af aan. Dat gemis begint weer van voor af aan. Eigen schuld natuurlijk.
Dus nu zit ik weer bij de psychiater, blijkbaar ben ik emotioneel en fysiek op. Teveel te verwerken op te korte tijd. Niet depressief, nog niet. Mama kwijt, ouders kwijt, een thuis kwijt, de houvast die iedereen nodig heeft kwijt, mijn grote liefde kwijt die ik nog elke dag mis. En ik zeg mezelf elke dag dat ik gelukkig moet zijn met wat ik heb, met wie ik geworden ben (ik ben een verdomd sterk wijfie geworden door alles) met wat ik bereikt heb. Maar mijn lichaam verteld me even te rouwen, rustiger aan te doen. Ik had de psychiater nodig om me dat te vertellen, want mijn eigen lichaam wou ik niet horen, niet geloven. Het mag dan nog geprotesteerd hebben door heel neerslachtig te zijn geweest de laatste maanden, veel huilen, rugpijn tot zo erg dat ik gewoon niet meer kon werken en plat moest liggen toe... Ik wou het niet horen. Vluchten is altijd makkelijker natuurlijk. Maar ik ben nooit zo'n vlucht-type geweest. Ik ben eerder het vechterstype. Dus ook nu... Het zal iets langer duren, maar ook nu.
Het is tijd om alles eens en voor altijd te verwerken, af te sluiten en verder te gaan. Hoe langer ik dat verleden van thuis mee sleur, hoe meer ik mijn eigen leven ongelukkig maak. Ik heb er mijn grote liefde al mee weg gejaagd, ik wil dat niet blijven doen. Tijd om te rouwen, tijd om te verwerken, tijd om alles mooi af te sluiten en tijd om uiteindelijk... eindelijk weer gewoon gelukkig te zijn.
Tijd brengt raad, cliché maar het geldt hier zeker en vast. Een dagboek helpt ook, de dingen van je afschrijven, maar daar doet je hand uiteindelijk zoveel pijn van. Dus is dit de oplossing. Wie weet help ik wel gelijkgestemde zielen die niet meer weten of er nog licht is aan het einde van tunnel. Bij deze, het licht is er, soms heb je gewoon iemand nodig die je dat verteld en je helpt zoeken naar die verdomde schakelaar in de pikdonker ;-)
Dus lieve lezers, welkom bij mijn 'work in progress' be prepared for some heavy reading. And maybe, after a while, it will get fun ;-)
Ik ben Kira
Ik ben een vrouw en woon in Mechelen (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 10/02/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: films, muziek, uit eten gaan, terrasje doen, iets drinken met de vrienden, is een danske placeren. the ordinary city lif.
ik kan u wel hebben he' met en big smile erbij te horen.
