Op 16 november 2012 was ik nog in de living ; mijn echtgenoot lag net te bed en ik wou hem volgen....
Plots schoot mijn voet naast mijn schoen, ik mijn evenwicht kwijt, niet meer kunnen herstellen, in het vallen kwart gedraaid en volop terechtgekomen op mijn elleboog.
Ik voelde letterlijk iets schuiven in mijn arm, met natuurlijk een enorme pijn tot gevolg.
Op slag begreep ik dat er iets heel verkeerd was...naar boven...besef dat dit niet uit zichzelf zou genezen...manlief uit bed en samen naar spoed. Daar werd ik verwezen, met een voorlopig gips, naar radiologie en vrij snel werd duidelijk : mijn elleboog was gebroken...en niet zuinig ook !!!
Bij het consult bij de chirurg werd duidelijk : een deel van het gewricht was zo versplinterd dat het niet meer bruikbaar was, de grote brokken zouden worden samengevoegd en alles bijeengehouden door 3 schroeven, 1 plaatje en 1 pin.
Daar zat ik dan...met de uitnodiging mij op 19 november aan te bieden voor de o.p.
Laat in de namiddag werd ik gehaald en kreeg ik in de r.r. uitleg over de verdoving. Ik was nog bewust bij het binnenkomen van de o.p., maar kort nadien was ik onder dek.
Na een drietal uur besefte ik ineens : ik ben er weer !
Uiteindelijk keerde ik terug op mijn kamer om 10.10 en mijn arme vent zat daar nog steeds te wachten. Ik was geopereerd en voorzien van een geweldig, enorm stuk gips voor 10 dagen.
In principe kon ik 's anderendaags huiswaarts, maar de volgende morgen had ik koorts door de pijn en werd de chirurg geconsulteerd...veel meer paracetamol was het resultaat, maar de pijn beterde, zo kon ik een dag later dan voorzien naar huis toe.
De volgende fase was het verwijderen van het gips en de nieten. Om daarna een brace aangepast te krijgen voor 4 weken.
Uiteraard na het nemen van een ct-scan ter controle van het ellebooggewricht. Pijnlijk was het wel !
Ondertussen kon ik al starten met de revalidatie en heb ik nu reeds 17 beurten kine achter de rug, met de wetenschap dat er zeker nog 23 achterna komen ; wellicht nog meer ? Ik weet het nog niet.
Een volgend consult is voorzien voor 15 februari.
Ondertussen heb ik al weer wat kracht, echter nog beperkte bewegingsmogelijkheden, maar er wordt flink aan gewerkt!
Afwachten maar in welke mate dit weer in orde komt...
Zo zie je maar wat zo'n domme val kan veroorzaken....
Vandaag laat ik via een mammografie mijn borsten onderzoeken. Een prettig vooruitzicht is dat niet helemaal, maar het valt toch te verkiezen boven het eventuele alternatief en veel tijd vraagt het ook niet. Even de borsten laten platdrukken als een pannenkoek en reeds is het achter de rug. Sommigen vinden dit onderzoek niet accuraat genoeg en beweren dat er tamelijk veel verkeerde diagnoses gesteld worden, maar is er een andere mogelijkheid ? Ik sla in ieder geval geen enkel onderzoek over, hopend dat ik er nooit mee geconfronteerd wordt dat men me moet zeggen er werd een gezwel gevonden....
Op 10 maart ging ik naar de tandarts. Eigenlijk bijzonder nutteloos, want ze kon mij niet helpen. Er moest een orthodontist aan te pas komen. Vandaag ben ik er dus naartoe geweest. Al bij al is de ingreep goed verlopen, na anderhalf uur met mijn mond opengesperd. Ik begon mij een vogeljong te voelen dat moest gevoederd worden en constant met de bek open zat. Goed, dit vervelend intermezzo is achter de rug, veel pijn heb ik niet, enkel nog wat wennen aan het veranderde gevoel in mijn mond, maar morgen zal dit reeds veel beter zijn en overmorgen is het vergeten.
Vandaag kreeg ik dus het nieuwe brilglas dat ik nodig had na mijn cataractoperatie. Wat een gemak ! Het vorige was helemaal niet meer bruikbaar, zodat ik steeds het gevoel kreeg dat ik aan de ene kant een soort rem op "het zien" had. Het gevoel dat je dan hebt als die "barrière" opgeheven wordt is eigenlijk onbeschrijflijk.
Zonder overdrijven geeft het je een gevoel van een soort gelukzaligheid. Het voelt zo comfortabel aan en je ziet plots de wereld zo veel scherper !
Eindelijk vandaag heb ik een afspraak bij de chirurg die de ingreep deed aan mijn voet. Niettegenstaande die afspraak vergde het nog heel geduldig wachten gedurende een paar uur eer ik aan de beurt was. Even werd de voet bekeken ; blijkbaar was dat tot enige tevredenheid, zodat ik de boodschap kreeg dat het speciale schoeisel niet meer moest gedragen worden. De assistente kreeg de opdracht het spilletje te verwijderen. Wat ze deed met behulp van een gewone tang ! Voordien vroeg ik mij wel af wat dat voor gevoel zou zijn, maar het viel eigenlijk reuze mee. De tijd nodig om even met de ogen te knipperen en weg was het spilletje. Dat was wel fijn, maar de voet was natuurlijk nog zeer gezwollen en zo stijf als een plank. Om terug naar huis te keren had ik een paar sloffen met verstelbare riempjes meegebracht, zodat ik die dikke voet daar kon inwringen, want het was natuurlijk onmogelijk zo'n dikke, stijve voet in een schoen te wringen ! Op naar de volgende fase en dus starten met de eerste van 30 beurten kine !
Wij hebben in onze gemeente een steengoede toneelgroep die ieder jaar steeds opnieuw een blijspel opvoert. Wellicht omdat ze met de overtuiging leven dat ze hun medemensen aan het lachen moeten brengen en vinden ze dat buitengewoon fijn ofwel is het werkelijk hun grootste talent. In ieder geval, ze doen het met veel flair en oogsten telkens een overdonderend succes. Vandaag is het weer zover. Het is telkens lachen geblazen en genieten van de grappige scenes en misverstanden die in zulke stukken telkens weer opduiken, dus zijn we klaar voor opnieuw een avondje genieten. Nadien wordt er nog een babbeltje geslagen met de aanwezige vrienden, een paar drankjes genoten en dan met een zalig gevoel huis toe !
Na de cataractoperatie was het natuurlijk nodig een aangepast glas in mijn bril te laten zetten. Daarvoor moest ik natuurlijk laten nakijken in hoeverre wijzigingen nodig waren zodat ik naar de optieker toe kon. In ieder geval zal dit nieuwe glas mij veel meer confort bieden, want het werd werkelijk onhoudbaar met het oude.
Exact 10 dagen na de bewuste ingreep mogen de draadjes verwijderd worden. Dit is het eerste stadium te doorlopen op weg naar genezing. Het is misschien maar een kleine stap, maar die toch wat meer confort brengt. Daarvoor dan maar naar de huisarts : het eerste draadje was er een van het koppige soort, wat mij deed afvragen of het bij alle zo zou zijn, want er waren er toch zo een 25 te verwijderen. Gelukkig ging het bij alle andere biezonder vlot. Zo, dat is dan ook weer achter de rug. Nu nog een drietal weken geduld en dan ben je die vervelende schoen en dat prangende spilletje ook kwijt !
Een droeve periode is aangebroken voor ons twee, maar vooral voor mijn man, omdat zijn vader overleden is. De goede man had reeds allerlei meegemaakt en telkens iedere ziektetoestand toch overwonnen, toen hij eigenlijk eerder onverwacht en zeer snel afscheid nam van het leven. De laatste jaren bracht hij door in een rust- en verzorgingstehuis omdat hij een zeer intensieve verzorging nodig had.µ Wij hebben afscheid van hem genomen en hopen dat hij rust in vrede. Nu zijn zowel mijn ouders als die van mijn man overleden en we realiseren ons plots dat de volgende generatie de onze is...
Op woensdag, 3 februari, was het zover. Om 8.15 u moest ik mij aanmelden in de kliniek en kreeg ik een kamer toegewezen. Na mijn zaken in het kastje te hebben gedeponeerd en mijn leesboek en sudokuboekje ter hand genomen om de tijd te doden zette ik mij op het bed. Dat wachten op jouw beurt is echt niet aangenaam, maar onvermijdelijk. De voormiddag ging nog snel voorbij, maar eens na de middag stak ongeduld de kop op. Net toen dat gebeurde zo rond 12 u 30 kwam men mij halen. Op naar de operatiezaal ! Een aantal voorbereidingen heb ik nog bewust meegemaakt, maar al snel was ik in dromenland. Toen ik bij mijn positieven kwam, lag ik in de recovery en al snel kon ik terug naar mijn kamer. Al bij al viel het ongemak nogal mee omdat de zenuw van het onderbeen lam gelegd was. Enkel in de vroege morgen kreeg ik pijn, wat dan met de nodige pijnmedicatie grotendeels werd verholpen. 's Anderendaags na de middag mocht ik al naar huis, evenwel na het bezoek van de chirurg en de kinesist, die uitleg gaf over het speciale schoeisel dat ik moest dragen om de voorvoet te sparen. Die eerste dagen thuis was het vooral nodig heel veel het been hoog te leggen en telkens opnieuw ijs op de voet te leggen. Na 1 week betert dit en is het mogelijk wat comfortabeler rond te lopen en dit voor 4 weken. Om een hamerteen op te kalefateren had ik er ook nog een Kirschnerspilletje in zitten. Natuurlijk kwam er ook verpleging om de wonden te verzorgen en het steriel verband te verversen ! Na 10 dagen moeten de draadjes verwijderd worden. Afwachten wat het wordt...
