|
Wat is nu eigenlijk een burn-out en wat is het verschil met een depressie? Er wordt veel over geschreven en definities verschillen. Zie hier mijn compilatie en mijn verhaal.
Terugblikkend op het verleden, kreeg ik het na de geboorte van onze kinderen steeds moeilijker. Onbewust worstelde ik met mijn autisme zonder te weten dat het autisme was en ik liep, hoe langer hoe meer, tegen de vele beperkingen die autisme met zich meebrengt, aan.
De kinderen haalden mijn hele structuur en daginvulling overhoop. Niks nieuws onder de zon maar voor iemand met autisme blijkbaar heel moeilijk.
Het broze evenwicht dat ik voorheen had gevonden, werd door de komst van de kinderen helemaal verbroken.
Omdat ik normen en waarden erg ernstig neem (typisch voor vrouwen met ASS), verdiep(te) ik me helemaal in de opvoeding en ontwikkeling van de kinderen. Ouderavonden, ouderparticipatie e.d. waren erg moeilijk maar ik dwong mezelf ertoe.
Het hebben van kinderen dwong me ook mee te doen in de maatschappij, creëerde een politiek bewustzijn en een, bijna obsessief, streven naar een betere wereld.
Het moederschap en opvoeden van kinderen kost me dus enorm veel energie en door de combinatie kinderen en autisme, kon ik steeds minder tijd, aandacht en energie besteden aan andere dingen en aan mezelf.
Ik worstelde steeds meer met de vragen wat maakt mijn leven nu zoveel moeilijker dan dat van anderen? en waarom voel ik mij zo anders terwijl ik dat helemaal niet wil?. Iedereen krijgt toch kinderen.
Uiteindelijk zette ik 8 jaar geleden de stap naar de huisarts. Een zware stap maar zo kon het echt niet verder.
Zoals de meeste vrouwen met ASS (Autisme Spectrum Stoornis), had ik moeite met duidelijk vertellen wat er aan de hand is dus op basis van mijn klachten, besloot ze dat het ging om een depressie.
De symptomen waren:
- Gedeprimeerde of sombere stemming
- Daling van belangstelling in aangename activiteiten
- Verstoord slaappatroon
- Rusteloos
- Vaak vermoeidheid en geen energie
- Gevoel van schuld, hulpeloosheid, bezorgdheid en angst
- Verminderde capaciteit om zich te concentreren of besluiten te nemen
- Teveel denken over de zingeving van het leven
- Gering gevoel van eigenwaarde
- Gevoel van hopeloosheid
Ik werd, dik tegen mijn goesting, op antidepressiva gezet zonder dat er verder naar de achterliggende reden van de depressie werd gezocht. Symptoombestrijding heet dat.
Maar de klachten verdwenen niet, alleen de sterkte wisselde. Als het al eens wat beter ging, probeerde ik te stoppen met de medicatie want ik voelde zeer goed aan dat dit de oplossing niet was. Noodgedwongen moest ik telkens terug herbeginnen. Op eigen houtje consulteerde ik dan maar een aantal psychologen maar ook zij pikten mijn autisme niet op.
De lichte depressie werd dus chronisch (= dysthyme stoornis).
Een dysthyme stoornis of chronische depressie wordt omschreven als een langdurige maar lichte depressie waarbij de ernst van de klachten sterk wisselt. Perioden waarin je erg somber bent, worden afgewisseld met perioden waarin je jezelf wel wat beter voelt. Toch blijft ook dan de sombere stemming de rode draad. De bijkomende klachten zoals geen energie of vermoeidheid, slaapstoornissen, weinig eigenwaarde, slechte concentratie of besluiteloosheid en ten slotte een gevoel van hulpeloosheid, blijven relatief licht maar dat wil niet zeggen dat je niet lijdt. Het lijden is juist zwaar, omdat er geen perioden zijn waarin je jezelf echt goed voelt.
De oorzaak van een chronische depressie is vaak een chronische psychische en sociale belasting ten gevolge van een onbewust psychisch conflict. Dit conflict veroorzaakt angst, die zich uit in gespannenheid en/of in een depressieve stemming omdat je je niet bewust bent waar precies de schoen wringt, in mijn geval dus de(nog) niet gediagnosticeerde ASS.
Artsen herkennen de chronische depressie niet zo gauw doordat de stoornis niet zo heftig is én doordat hij er eigenlijk altijd is.
I.p.v. naar de oorzaak te gaan zoeken, schrijven ze maar al te vaak en te snel, antidepressiva voor met de boodschap dat is niet zo erg, zoveel mensen nemen antidepressiva en sommige mensen hebben dat nu eenmaal hun leven lang nodig.
De medicatie zet je emoties op een flat line en haalt de scherpe kantjes eraf. Geen diepe putten meer maar ook geen echt plezier en vreugde meer maar je kan blijven functioneren. Daardoor voelde ik me de laatste 8 jaar vaak eenzaam en onbegrepen.
To be cont'd.
|
