|
Dat ik dan, op
mijn 54ste, toch nog ontdek dat er woorden zijn voor het gevoel dat ik altijd
al heb gehad : Ik ben een alien, ik kom van een andere planeet.
De diagnose
ASS was eigenlijk een opluchting. Eindelijk begrijp ik waarom ik me voel zoals
ik me voel. Voorheen dacht ik dat iedereen dit in meer of mindere mate ook zo
ervaart, maar door de tijd heen ontdekte ik dat dat niet het geval blijkt te
zijn. Ik heb gewoon een andere bedrading, mooie bewoording
vind ik zelf.
Als kind was
ik al mateloos geïnteresseerd in hoe anderen dachten, wat ze dan voelden,
waarom, hoe de visie van de mensen in mijn omgeving was. Psychologie is
hobby geworden, of misschien zelfs beter gezegd; een obsessie.
Ondanks dat
begrijp ik het vaak niet, omdat ik het zo anders zie of voel, of niet weet wat
ik voel, of dingen voel, zie, ruik, hoor, waarvan anderen niet weten wat
ik bedoel.
Ik kan
overstuur raken van niets.
Van dingen
die leuk zouden zijn, raak ik vaak geprikkeld. Het kost mij dus meer energie
dan dat het mij oplevert.
Ik reageer
soms bot of afwijzend, pas me aan, houd mijzelf in, ben een kameleon, observeer
en kopieer anderen.
Ik vraag mij
af waarom ik alleen mezelf kan voelen, of alleen de ander, maar nooit beiden
tegelijk.
Als ik
mezelf voel in aanwezigheid van een ander, kan ik slecht of niet ontspannen en slaap
ik nadien vaak slecht door de spanning van het leuke uitje en het niet kunnen
uiten van wat ik voel of denk. Doe ik dat wel dan uit ik het vaak (te) heftig.
Ik voel
verlegenheid en onzekerheid en zelfs angst voor onverwachte vragen of
gesprekken, situaties. Elke nieuwe deur die ik doorga bezorgt me angst of
lichte paniek en nervositeit.
Ik voel me
vaak dom of niet op mijn plaats, omdat iedereen ergens plezier over of in
heeft. Waarom kan ik dat niet ook gewoon?
Grapjes,
sarcasme, kritiek en provocatie aan mijn adres zijn niet echt aan mij besteed
omdat ik het niet inzie.
Ik denk snel
dat mensen boos zijn of dat ik iets verkeerd doe.
Ik ben te
eerlijk, ik zeg wat ik denk of voel op de verkeerde momenten (waardoor ik
anderen onnodig kwets), of zeg iets wat niet handig, maar vaak wel de waarheid,
is.
Ik stel
mezelf altijd hoge(re) doelen (wat mij overigens veel leerde over het leven,
maar wat mij ook veel pijn heeft gedaan), en heb moeite met de zingeving van
het leven..
Als je dit
leest dan klinkt het wellicht ongelukkig, en zo voel ik me ook geregeld.
Mijzelf accepteren is de nieuwe uitdaging.
Deze andere bedrading is dus zelden
een sleur, enkel vaak te veel, waardoor ik bewust meer rust moet gaan nemen.
De andere bedrading zorgt voor een andere manier van waarnemen en
denken. Ik beleef bizar intens, door
mijn intense gevoelsbeleving, en dat maakt me wie ik ben.
Bron (herwerkt) : https://www.womenwithautism.com/nl/piccolina/alles-wat-we-doen/
|
