Om 10 uur vertrekken we naar de vestiging van Apollo in Sydney waar we onzer camper zullen achterlaten. Daarvoor moeten we dwars door de stad rijden. En Sydney is voor Belgische normen erg groot : 12.300 km² groot. Brussel beslaat …. 32 km². We zijn er zonder ongelukken (dankzij Kris) en zonder verkeerd te rijden (dankzij Mark) door geraakt. Apollo maakte geen problemen en we krijgen, zoals ik na talloze mails, heb kunnen bedingen, 420 Australische dollars terug voor al de tekortkomingen. Dat is goed voor 250 euro. Ook gelukt!

Eens in de luchthaven vernemen we dat, door een nieuwe corona-uitbraak in Victoria (meer bepaald in Melbourne), de onderlinge grenzen tussen de staten Queensland ( waar we nu nog zitten) en Victoria (waar we naartoe moeten) vannacht om 24u zullen gesloten worden. Onze vlucht heeft vertraging en nog vertraging, maar om halfnegen ’s avonds landen we in Melbourne in de staat Victoria. Oef, voor de zoveelste maal deze reis lukken we er weer in om net op de valreep aan de voor ons ‘goede’ kant van de valbrug te staan. Oef.

Toon, de zoon van Kris komt ons ophalen aan de luchthaven van Melbourne. Hij zegt ons dat de regio Melbourne in lock-down gaat vanaf middernacht.  Gelukkig voor ons, is hij, tijdens onze reis verhuisd naar zijn nieuwe woonst in Woodend, op anderhalf uur rijden ten Noordwesten van Melbourne. Woodend valt buiten de lock-down. Weer effe gelukkig.

Vannacht slapen we voor de eerste maal in vijf weken in een fatsoenlijk bed in plaats van op een plank met een mousse matrasje van 5 cm. Het wordt tijd, want ik voel me geleidelijk veranderen in een fakir.

De stranden van The Entrance zijn ontegensprekelijk mooier dan die van Nelson Bay in Port Stephens. Het is een schilderachtige landengte tussen een meer en de stille oceaan: de zon is weerom van de partij en dat maakt dat wandelen langs het strand een rustgevende ervaring is, zelfs in de winter met een fris briesje. Ongedwongen genieten ook wij van dit gezellig kuststadje tussen meerder Australiërs, dan we gewend zijn: de wintervakantie is begonnen en dat merken wij.

5 weken rondrijden in New South Wales met een camper was eigenlijk bijzonder aangenaam. De staat van de wegen is hier beduidend beter dan in België. Hier liggen, op enkele uitzonderingen na, de banen erbij als biljarttapijten.  Ook de aanleg van de ronde punten is, naar Brits voorbeeld, zeer efficiënt geconcipieerd. De grote exemplaren met twee concentrische cirkels. En, om een reden die ik niet ken, blijft voor ons, links rijden stukken evidenter dan rechts. Het vormt gewoon één coherent geheel, zonder uitzonderingen (wat wel het geval is bij rechts rijden). De bewegwijzering start op meerdere honderden meters vóór het kruispunt en niet zoals in België, op het kruispunt of erna of helemaal niet. Rechtsomkeer maken is door de goed bestudeerde aanleg van de infrastructuur, nagenoeg onmogelijk gemaakt, tenzij je wagen uitgerust is met een scharnier in het midden. Als je toch wil terugkeren, moet je blokje rond rijden. Soms kan zo een ‘blokje rond’ wel erg groot uitvallen. Maar ja dat is de prijs dan. En tot slot, de mensen rijden opmerkelijk meer gedisciplineerd en we hebben nog geen enkele buitenlandse toerist ontmoet.

Het was al goed koud vannacht. En, in tegenstelling tot wat mijn reisgids me influistert, stelt Port Stephens niet veel voor en de gure wind maakt het er niet beter op. Dus opnieuw troost gezocht in een zeefruitschotel. Naar Europese normen was ze goed, naar Australische standaarden was ze schitterend. Het verschil zit hem erin dat voor een Australiër nagenoeg alles moet gefrituurd zijn. Dus één derde van de fruit de mer (zoals bv de inktvis, barramundi en scanmpi’s) moest dat oneervol lot ondergaan. Bovendien kan een Aussie zich geen degelijke maaltijd voorstellen zonder frieten. Dus ook bij een zeefruitschotel. Om positief te eindigen: de blauwe krab was schitterend van smaak en perfect klaar gemaakt. En verse ananas, watermeloen en aardbeien smaken, tot mijn grote verrassing, heel goed bij een fruit de mer.

Daarmee is alles gezegd over de dag. Dus nu wat anders. Aussies hebben tot op heden (nog) niet veel noitie van het selectief sorteren van afval. Tot op heden worstelen ze met twee vuilnisbakken: ene met een geel deksel voor alles wat recycleerbaar is volgens hen  (papier, karton, alle soorten plastic en glazen flessen, ed) en een tweede met een rood deksel (voor al de restafval). Op de huidige camping in Port Stephens zie ik alleen maar bakken met een rood deksel. Ik ga naar de balie en vraag waar ik de gele afvalcontainers kan vinden. Laconiek antwoord: tja, wij vragen al jaren om de gele bakken maar ze komen maar niet. In afwachting van hun blijde intrede, kieperen we alles samen in de rode bakken.  Ik leg hen uit hoe dat bij ons in zijn werk gaat en de mond van de dame aan de balie valt open van verbazing. Ik haal mijn schouders op en stap in onze camper voor een tripje. En wat zie ik op straat? PAL naast de inkom van de camping staat op straat een afvalcontainer met een geel deksel, twee kuub groot! Hier is duidelijk nog heel wat werk aan de sorteerwinkel.

Intussen heb ik na flink wat mails over en weer een compromis gevonden voor de vergoeding van de minwaarde voor onze camper van. Ik vroeg op een ‘berekende’ manier 570 dollar en wij zijn geland op 390 dollar (ca 250 euro). Ik kan ermee leven, want ik verdien hier geld met te zeuren en te klagen!

Tijdens het ontbijt horen we dat iemand met een grasmaaier het gras op de camping aan het afrijden is. We bekijken mekaar met grote ogen, want de campingplaatsen zijn bedekt met mooi ….. kunstgras! Ik stap op de man af en dan zie ik bijtijds dat hij geen grasmaaier maar een grasstofzuiger bedient. Daarmee heeft nog een bedenking van mij een antwoord gekregen. Dat kunstgras oogt inderdaad netjes, de caravans en de tenten blijven sprietjes- en zandvrij. Maar hoe dan ook verzamelt er zich op de bodem van die matten onvermijdelijk afval en vuiligheid. Hoe krijgen ze dat verdorie ooit proper? Voilà, nu weet ik het.

Nog stralend weer. In plaats van onmiddellijk verder te trekken, bedwingen ons om niet in de  appel te bijten. Daardoor kunnen we nog een voormiddag in het aards paradijs vertoeven. En we trekken met onze camper naar de parking aan het strand van Tuncurry en duiken in de Stille Oceaan. Maar ik voel goed dat het water weg ebt en dat er serieuze stroming werkt. Het ongeval van Nina indachtig, blijven we dus maar veilig in het ondiepe water op een plaats waar er geen rotsen liggen. Het ondergedompeld worden door sterke golven aan het strand, is zo verkwikkend en doet zo een deugd! Omdat het winter is zijn er bovendien geen vieze beesten noch kwallen. Tegen de middag zijn we opgedroogd en rijden we naar ons favoriet restaurant van gisteren. Kwestie van nog eens oesters met een glaasje bubbels te degusteren. Want dat is intussen al 24 uur geleden en we beginnen abstinatie verschijnselen te vertonen. De afspraak met de dolfijnen loopt echter fout: we zijn een uur vroeger als gisteren.

In de namiddag bereiken we Port Stephens. Zo zijn we 156 km opgeschoven naar het einde van ons reisje.

Het dreigt wat eentonig te worden, maar het is vandaag weer stralend weer. Ze voorspellen 23 ° in de schaduw, wel te verstaan. Dus maken we een strandwandeling en Kris kan zich niet meer bedwingen. Ze schiet haar sandalen uit en stapt verder aan de waterrand. Ik raad haar aan haar kleed  wat op te heffen, want anders eindigt dat met een nat kleed en een natte broek. Maar ja, je weet hoe dat gaat. Niet willen luisteren naar de raad van een oude (maar niet zo wijze) man en enkele minuten later is het van dat. Kris goed nat. Gelukkig schijnt de zon fel en staat er een licht briesje. Alles zal dus moeten drogen aan de mast. Zo stappen we verder, de ene al wat eleganter dan de andere, naar het vis/oester restaurant waar we een tafeltje met zicht op het water gereserveerd hebben. Als voorgerecht nemen we een glaasje bubbels met een dozijn oesters of 6 verschillende wijzen: nude (dus natuur), met chili, met zeewier en soya saus, met lichte kaviaar, met donkere kaviaar en met sjalot. Ja, goed om eens te proberen. Maar geef mij maar ‘nude and cold’. Tijdens het eten zien we 3 dolfijnen voorbij zwemmen en 2 pelikanen overvliegen. Zo mooi, dat we stante pede opnieuw gereserveerd hebben voor morgenmiddag, net voor we vertrekken.

Deze kusten ten Noorden van Newcastle behoren tot de mooiste van Oost Australië, zo heb ik althans gelezen. Om dat te checken, verlaten we Port Macquarie en schuiven we vandaag maar een goede 100 km op naar het Zuiden. We slaan onze tent op in Tuncurry, het zeestadje aan de Noordkant van Lake Wallis. Via een kilometer lange brug is het verbonden met Forster aan de Zuidkant van het Lake Wallis. Allebei schitterend, zowel de stranden, als de stadjes als de oesters. Lake Wallis is namelijk bekend voor zijn oesterkweek. Na een grondig uitleg, proberen we ze eens. Ik wil namelijk weten waarom ze in Australië steevast het zilte vruchtwater van de oesters weggooien, de oesters dan afspoelen onder kraantjeswater en tot slot lucht- en waterdicht verpakken per dozijn. Dat zit zo, expliceert me een visser. Een Australiër is, zeker als het op eten aankomt- zo lui als ie groot is. Oesters zelf openen, is dus gewoon ondenkbaar. Men ziet in supermarkten daarom geen messen om oesters te openen. Oesters moeten dus geopend worden door de verkoper en een Aussie eet ze op, punt. Ieder zijn job. Bij het openen van de oester raken er onvermijdelijk kalkschilfers in het vruchtwater. Australiërs appreciëren dat hoegenaamd niet om die schilfertjes eruit te moeten halen, daarenboven vereist dit manueel werk en dan komen ze niet uit de kosten. Bovendien zit in dat vruchtwater alle ontlasting van het diertje. En dat vindt een Aussie niet erg hygiënisch. Belachelijk natuurlijk want voor de rest eten ze bijna al hun voedsel met de handen: fingerfood noemen ze dat. Dus weg met het vruchtwater en de beestjes goed afspoelen. Zo zijn ze gegarandeerd proper. Na die respectloze behandeling van de edele diertjes (waar zit Gaja jandorie?), worden ze terug in hun eigen schelp gelegd en als finishing touch sproeien ze met de klassieke plantensproeier zout water op (echt waar!). Enkel een pineut zeurt daarover, vinden zij. Want zeewater is toch ook zout water, nietwaar. Slik,  zo een dierenmishandeling grijpt me echt naar de keel. Ik heb uit medelijden een dozijn gekocht om die sukkelaars uit hun lijden te verlossen. Ze smaken uitstekend, maar ik mis toch het vruchtwater met de excrementen.

Eens op de bijzonder mooi gelegen en verzorgde camping aangekomen, installeren we ons buiten. Dat is de eerste maal in onze vier maanden durende rondreis in het zogezegde hete continent. Op het menu staan boterhammen met geitenkaas en brie en een glas wijn.  Meer moet dat niet zijn. Kris geniet ten volle!

Eerst langs de vlindertuin van Bonville, iets ten Zuiden van Coffs Harbour . Met een bang hart parkeren we onze camper op een typische parking van een pretpark. En inderdaad. De tuin is een voorschot groot, kleiner dan de vlindertuin in Knokke destijds. Het paviljoen is bovendien lichtjes vervallen (een euphemisme van jewelste). Het enige wat overeenstemt met de publiciteit, is de aangepaste atmosfeer: broeierig vochtig. Mijn cameralenzen dampen volslagen aan. Na een uurtje, een geacclimatiseerde camera,  en de zoveelste ontgoocheling rijker, rijden we verder naar Mort Macquarie. Ten Zuiden van de stad ligt het Sea Acres Rainforest. Een 72 ha groot natuurpark met een driehonderd planten- en 150 diersoorten. Het was een mooi en (bijna) echt regenwoudbos. Maar dieren –all creatures great en small -  heb ik nog steeds niet ontmoet. Ik maak achteraf mijn beklag hierover aan de balie. Antwoord luidt: ja, maar het is nu winter. Alsof die dieren migreren. Ik geloof er niets van, maar ne mens moet tevreden zijn met wat hij krijgt. Het geeft aan Kris een goed beeld van wat een tropisch regenwoud is.