Hallo iedereen. Mijn naam is Sophie, ik ben 23 jaar oud en afkomstig uit België. Momenteel woon ik in een voorstad van Barcelona, Spanje.
Ik ben sinds 2010 fan van een Spaanse boyband, Auryn, de groep waar deze blog om draait.
In deze blog ben ik van plan om updates te geven over concerten, signeersessies,... alsook om mijn eigen ervaringen te delen. Ik zal ook wat informatie geven in verband met de groep, zoals biografie en de geschiedenis van de groep.
Laat gerust een berichtje achter en we zien wel als ze ooit naar België of Nederland gaan voor een concert.
Heel lang geleden heb ik een aantal berichten op deze blog geplaatst.
Ik heb superveel mooie momenten meegemaakt met Auryn. Door hen heb ik 2 jaar in Barcelona gewoond, ik heb heel veel van Spanje gezien, enz.
Vorig jaar in juli kondigden ze een pauze aan, ze hadden nood aan rust. Op dit moment zijn Blas, Carlos, Dani en David bezig met eigen materiaal. Helaas weten we niet veel over het leven van Álvaro.
Laat ons hopen dat ze binnen een aantal jaar beslissen om terug samen muziek te maken.
Na dit hele
avontuur was er 1 iets dat nog op mijn lijstje ontbrak. Ik had namelijk al heel
wat cd's, maar ik had nog geen enkel gesigneerd exemplaar. Ik zag dat er op 2
november een signeersessie was in Bilbao, en daar mocht ik natuurlijk niet op
ontbreken. Wat zijn 9u op een bus dan ook? Dus op 1 november rond 15u zat ik op
de bus. Het maakte me niet uit dat ik een les Spaans miste, want ik zou toch de
hele tijd tussen de spanjaarden zitten. Ook de leerkracht vond het een prima
oefening voor mij. Rond 22u kwam ik uiteindelijk in Bilbao aan, en ik werd opgehaald
door een vriend die daar woont. Bij hem zou ik de nacht doorbrengen en we
zouden de dag erna samen naar de signeersessie gaan. Het toeval wilde dat ook
net die dag een concert was, dus ik had ook m'n ticket voor het concert bij de
hand. Rond 10u zijn we dan uiteindelijk naar de zaal vertrokken. Eenmaal
aangekomen kregen we ons nummer om 's avonds een rij te kunnen maken. Rond 12u
zijn we uiteindelijk naar FNAC gegaan om de rij te maken voor de signeersessie.
Er waren zo'n 6 mensen voor ons aan het aanschuiven. Er was een gezellige sfeer. Na een tijdje kwamen meer en meer mensen wachten. Ook kwamen er mensen voor ons zitten, voor wie plaats werd gehouden. Dat was voor mijn vrienden en ik iets minder fijn, want wij zaten daar al een tijdje te wachten en uiteindelijk zouden we toch moeten wachten om binnen te mogen. Op een bepaald moment hoorden we gefluister van mensen in het begin van de rij. Bleek dat Auryn via de achterdeur binnengekomen was in FNAC. Na een aantal kreten van een mensen die binnen konden kijken in de winkel wisten we het zeker. Daarna liet de security van de FNAC ons in groepen van 15 naar binnen. Na 2 groepen zonder problemen kwam een groep waar slechts 14 mensen naar binnen gingen. Er ontbrak nog een persoon. Niemand wilde natuurlijk alleen naar binnen. Uiteindelijk zei de mama van de vriend waarbij ik was blijven slapen dat ik hen nog nooit echt ontmoet had en dat ik het nu moest doen... Ik ben dus alleen naar binnen gegaan. Eenmaal binnen moest ik opnieuw in een rij gaan staan. Maar door de zenuwen en de zin om hen eindelijk van dichtbij te zien ben ik naast de rij gaan staan. Ik had daar zo'n mooi zicht, haha. Na een tijdje had Carlos me gezien, en stootte hij tegen Blas, die naast hem zat. En hij schreeuwde bijna de hele FNAC bij elkaar: MIRA, SOPHIEBELGIUM (Kijk, Sophiebelgium (mijn naam in twitter)) Daar stond ik dan met een tomatenrood gezicht. Ik ben heel snel in de rij gaan staan, terwijl Blas en Carlos luidop aan het lachen waren. Wat een eerste kennismaking! haha. Na een tijdje aanschuiven in de rij was het dan uiteindelijk mijn beurt om de cd te laten signeren. Carlos was de eerste die me begroette. Hola, Sophiebelgium. Met een grote glimlach en een POR FIN (eindelijk) gaf ik een grote knuffel aan Álvaro. Daarna was Carlos aan de beurt, dan Blas, Dani en als laatste David. Na de knuffels en kussen die erbij horen mocht ik voor het eerst op de foto met hen. Ik was zo blij dat ik zelfs mijn gesigneerde cd vergat waardoor ik opnieuw met een rood hoofd terug moest keren. Na dit alles was het opnieuw tijd om een rij te vormen, maar nu voor het concert. Omdat we nu al wat verhalen te vertellen hadden, duurde het wachten niet zo lang. In het concert keken ze allemaal naar mij en nu kenden ze me ook persoonlijk. Na het concert zijn we naar huis gegaan om te slapen want het was een uitputtende dag. De volgende dag om 10u 's morgens nam ik de bus naar Barcelona waar ik rond 19u weer aankwam. Het was een geslaagd weekend dat voor herhaling vatbaar was.
Omdat
ik ondertussen al concertverslaafd geworden was kon ik niet wachten tot 24
november voor het concert in Valencia. Ik heb dan ook maar beslist om naar het
concert in Alicante te gaan, op 20 oktober. Ik ben 's avonds vertrokken, om
21u30, en kwam om 5u 's morgens aan. Met behulp van google maps (niet om reclame
of zo te maken hoor) ben ik bij de zaal van het concert geraakt. Daar ben ik
bij een groepje fans gaan zitten die ook aan het wachten en schuilen was. Net
die dag hadden de weergoden uitgekozen om het te laten regenen. We schuilden
dus maar in het portaal van een appartementsgebouw. Tijdens het wachten, en
toen de weergoden ons iets beter gezind waren, hebben we een video opgenomen
waar ik helemaal niks van gezien of gehoord heb achterna. Toen uiteindelijk het
moment gekomen was om de rij te maken om naar binnen te gaan verliep alles
superrustig! Wat een organisatie daar! In de zaal was het opnieuw superwarm
maar dat voel je niet als je staat te springen en te zingen. Na het concert heb
ik nog even gewacht om te zien als ik een glimp van de jongens kon opvangen,
maar dat was niet zo. Ik heb toen wel voor de eerste keer de manager te zien
gekregen. Magí leek me koel en afstandelijk, maar dat zou later veranderen. Na
het concert kon ik nergens heen in Alicante, en heb ik dus uit noodzaak een
nacht op straat doorgebracht. De trappen van het treinstation waren mijn bed.
Ik ben rond 3u30 naar het busstation gegaan, om daar te slapen. Daar zou ik
namelijk om 10u de bus terug naar Barcelona nemen. Maar toen kwam er een
vroegere bus langs, en ben ik gaan vragen als ik eventueel die bus mocht nemen.
Gelukkig mocht het en was ik rond 14u terug in Barcelona. Eenmaal thuis ben ik
onmiddellijk in mijn bed gekropen. Zo slecht had ik me hier in Spanje nog nooit
gevoeld. Gelukkig was ik de dag erna weer kerngezond en kon ik terug beginnen werken.
Na
dit geslaagde avontuur kon ik niet wachten tot het 7 oktober was. Dan zouden ze
naar Barcelona komen. Weken op voorhand had ik de zaal waar het concert plaats
zou vinden al gevonden. Gelukkig lag het dicht bij het station waar ik de trein
naar huis moest nemen.
Op 6 oktober ben ik met een vriendin uit Korea Barcelona gaan bezoeken en
daarna ben ik naar huis gegaan om me klaar te maken. De nagels werden in de 5
kleuren gelakt, de goeie kledij werd uitgekozen, hoed inclusief, en zo kon ik
vertrekken naar Barcelona stad (ik woon op 20 minuten van
Barcelona, in trein) Om 23u hadden we afgesproken om naar de zaal te gaan. Daar
zou ons een nummer gegeven worden om de rij te maken. Daarna zijn we gaan
eten, om rond 1u terug bij de zaal te staan. Daar zijn mijn vriendin en ik de
hele nacht blijven zitten. Toen de eerste treinen begonnen te rijden ben
ik naar huis gegaan om mijn huiswerk Spaans op te halen zodat ik dat tussen
de spanjaarden zou kunnen doen. Daar verklaarden ze me gek omdat ik mijn werk
aan het doen was, maar je moet je tijd toch handig gebruiken? Ik had ook
supergoede punten voor dat opstel. Na een leuke dag met mijn vrienden,
rond 17u, kwamen uiteindelijk, totaal onverwacht, de jongens toe. Iedereen
stormde er naartoe, maar ik had het allemaal niet door en stond daarom wat
aan de kant. Maar dat belemmerde me niet om opnieuw Alvaro te kunnen
groeten, al was het nu vanuit de verte. Het concert was zeer leuk! We zijn ook
de enigen bij wie ze in n het begin van het concert enkel in ondergoed op het
podium kwamen en waar ze op het einde T-shirts van Barca aanhadden. Ik ben die
dag supergelukkig naar huis gegaan.
Mijn ervaringen met Auryn: het eerste concert in Vilareal
Het
hele verhaal begint op 4 september 2012, de dag dat ik naar Barcelona ben
verhuisd.
Na enkele dagen de omgeving te leren kennen, net als de familie waarbij ik
woon, was het eindelijk vrijdag 7 september. 's Avonds had ik afgesproken met
Pilar, een vriendin die ik via twitter had leren kennen. Al lang voor ik naar
Spanje zou vertrekken hadden we afgesproken dat ik op die dag bij haar zou
slapen om 's morgens heel vroeg te kunnen vertrekken naar Castellon. Zo gezegd,
zo gedaan, om 6u 's morgens op zaterdag vertrokken we vanuit Sants met de auto
richting Castellon, waar we rond 11u aankwamen. Na het parkeren van de auto
zijn we naar het marktplein geweest waar het podium al opgesteld stond. Omdat er op dat moment nog markt was zijn we aan de zijkant van het podium gaan
zitten. Toen de hele markt afgebroken werd hebben we ons geïnstalleerd op de
eerste rij en ook nog eens in het midden. Uiteindelijk moesten we nog een 9u
wachten om uiteindelijk de auto, de onder de fans bekende Auryncar, te zien te
krijgen. Bea, een van de verantwoordelijken, kwam naar ons met flyers om die
uit te delen onder de mensen in Castellon. Ik deed daar niet aan mee want mijn
vriendin stelde me oficieel voor aan haar. Ze was heel gelukkig om me te zien.
Niet veel later kwamen de jongens het podium op om de soundcheck te doen.
Álvaro keek meteen naar mij, glimlachte en vroeg in gebarentaal als alles
goed ging met mij. Dat was natuurlijk zo, als je idool je net gevraagd heeft
hoe het gaat. Na de soundcheck was het weer wachten geblazen tot ongeveer 00:10
toen het optreden zou beginnen.
En uiteindelijk was het zover, mijn eerste optreden van Auryn. Ik kan niet
beschrijven wat ik voelde. Vreugde en ik was ook heel gelukkig.
Na het optreden zijn we naar een van de deuren gegaan om hen op te wachten. Na
heel lang wachten bleek dat ze via een andere deur naar buiten zouden gaan en
dus zijn we dan maar bij de auto gaan staan. En even later hadden we geluk.
Omdat de meesten bij de deur stonden, en niet bij de auto, zag ik ze alle 5
superdicht bij me voorbijgaan. Als laatste kwam Álvaro en toen ik heb iets
gedaan waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou durven. Ik heb hem bij zijn
arm genomen Hij draaide zich om naar mij, en zei gewoon: gracias por venir
(bedankt om te komen) Ik was daarmee zo gelukkig. En toen kwam nog iets
helemaal onverwachts. Carlos zag me staan... en ik vind het nog altijd jammer
dat ik geen foto van zijn gezicht genomen heb. Je zag de verbazing gewoon op
zijn gezicht. En toen lachte hij naar mij, waarna ze wegreden. Daarna zijn we
ook naar huis gegaan waar we heel vroeg 's morgens aangekomen zijn.
het is al heel lang geleden dat ik iets gepubliceerd heb hier. Het leven in Spanje is veel drukker dan verwacht!
Vorige keer had ik gezegd dat mijn volgende bericht over David zou gaan, mar dat wil ik graag nog even uitstellen. Er is recent namelijk iets gebeurd, of ja, niet echt gebeurd, maar toch.
Op 4 juni is het eerste boek van Auryn (Auryn, nuestra historia, un camino sin fin) op de markt gekomen. Het gaat om een soort biografie waarin het hele verhaal verteld wordt over het hoe en waarom van de groep.
De eerste 5 hoofdstukken zijn gewijd aan het leven van elk van de componenten voor het vormen van de groep. Je kan er heel wat zaken ontdekken die we nog niet wisten. Wat Carlos deed in zijn jeugd, hoe Dani met muziek begonnen is, hoe Blas leefde, wat Álvaro deed voor hij met muziek startte, wat David gedaan heeft toen hij nog klein was.
De andere hoofdstukken zijn gewijd aan het onstaan van de groep tot hoe het nu is. Je kan de hele evolutie volgen en ook heel wat nieuwe zaken ontdekken die ze nog nooit verteld haden.
Wat mij het meest raakte was dat ze in 2012 bijna ophielden te bestaan door interne problemen. Gelukkig is alles goed gekomen en kunnen we nog steeds van hun muziek genieten.
Ik ben niet van plan om het hele boek hier te vertellen. Ik zou zeggen, allemaal het boek kopen, maar het is enkel in Spaanse winkels en in het Spaans verkrijgbaar. Ik heb het boek zelf al 2 keer gelezen om zeker te zijn dat ik alles zou begrijpen, maar ik ben zeker dat als ik het de volgende keer lees, ik opnieuw dingen zal ontdekken.
Voor de fans is dit zeker een aanrader indien ze de spaanse taal beheersen.
Hopelijk hebben jullie ook de kans om dezelfde dingen te ontdekken als ik. :D
Zoals jullie al weten woon ik in Spanje en heb ik de kans om naar concerten en signeersessies van Auryn te gaan. Ik wil jullie niet jaloers maken, maar ik wil met jullie mijn ervaringen delen over dit onderwerp. Er zullen waarschijnlijk ook minder aangename zaken naar boven komen hier, maar zo is het nu eenmaal. Ik zal dit bericht in stukjes schrijven, omdat het anders te lang zou worden. Ik zal telkens opschrijven waarover het gaat en ook waar of wanneer het gebeurde. Enkele van de berichten zullen kort zijn, anderen wat langer. Ik wil dat jullie evenveel genieten als ik.
Ooit, in de zomer van 2009, waren er eens 5 jongens die samen beslisten om een groepje op te richten. Na lang denken hoe ze zichzelf zouden noemen beslisten ze dat ze een amulet nodig hadden. Die amulet vonden ze in 'The neverending Story' van Michael Ende. Ze noemden zichzelf vanaf die ene bewuste dag, waarvan voorlopig niemand de datum weet, Auryn.
De namen van de jongens zijn David Martín Lafuente, Álvaro García-Gango Guijarro, Carlos Perez Marco, Blas Cantó Moreno en Daniel Fernández Delgado. Over hen schrijf ik later nog wel elk een aparte bijdrage zodat jullie hen beter kunnen leren kennen.
In 2010 beslisten ze dat ze wel wat meer bekendheid wilden, en schreven zich in voor Destino Eurovisión, de Spaanse voorronde voor het Songfestival. Ze namen deel aan de eerste gala's tot ze uiteindelijk in de finale terechtkwamen.
Daar zongen ze 3 liedjes. Volver (terugkeren), Evangeline en El sol brillará (de zon zal schijnen). Met Volver stootten ze door naar de superfinale waar ze uiteindelijk 2e met 20% van de stemmen.
Op 12 april 2011 komt hun eerste officiele single, Breathe in the light, uit. Deze single bereikte nummer 1 in iTunes. Voor deze single namen ze ook een videoclip op met als bekendste anekdote dat er, op de plaats van opname, geen warm water was, terwijl ze zich moesten wassen.
Na het succes van deze single kon een album niet uitblijven en dus doken ze tijdens de zomer van 2011 de studio in. Ze zijn zelfs een aantal dagen in Londen gaan opnemen.
Op 18 oktober 2011 kwam dan eindelijk de langverwachte cd uit. Hij kreeg de naam Endless Road, 7058. De naam bestaat uit 2 delen. De Endless Road staat voor hun hoop om dit project eindeloos te laten doorgaan. Het getal heeft een speciale betekenis voor hen die ze eigenlijk niet willen verklappen, maar ok, omdat jullie nu al zo ver aan het lezen zijn zal ik het jullie vertellen. Dit was het nummer dat ze hadden voor hun auditie voor het songfestival. De cd kwam uiteindelijk op nummer 4 in de Spaanse verkooplijsten.
Met de cd ging ook een tournee gepaard door Spanje. Om echt alle data te noemen zou ik moeten kijken op internet, want het zijn er heel erg veel. De tournee heeft ook meer dan een jaar geduurd.
Er was niet enkel een tournee van concerten maar ze zijn ook op heel wat plaatsen gaan signeren.
Over mijn ervaringen vertel ik jullie in latere berichten wel nog, want ook daarvoor is deze blog gemaakt.
Na het succes van ER7058 hebben ze een contract getekend met wereldgigant Warner Music. Ze brachten een tweede versie van de cd uit. Hier stonden 4 extra liedjes op en er was ook een DVD bij met een akoustisch concert en een interview met de jongens.
Na het succes van deze editie begonnen ze liedjes te schrijven voor wat hun tweede album zou worden. Na meer dan een jaar geduld voor de fans is op 26 maart 2013 eindelijk die tweede cd, Anti-Heroes, op de markt gekomen. Deze cd deed het nog beter dan de eerste en kwam onmiddellijk op nummer 1 binnen in de lijsten.
De eerste single, Heartbreaker, is ook een echte hit geworden. Ze hebben een videoclip opgenomen.
Ondertussen is hun tournee door Spanje voor dit tweede album ook van start gegaan, en er zijn ook al een heleboel signeersessies geweest.
Het lijkt erop dat deze jongens de juiste talisman gekozen hebben, en dat ze op weg zijn naar een eindeloze carrière in de muziekwereld.
In mijn volgende bericht zal ik jullie het eerste lid van de groep, David, voorstellen.
