Het feest van Elizabeth Day is een ontluisterende roman over obsessie, verraad, privilege en hypocrisie in het hart van het Britse establishment.
Martin Gilmour en Ben Fitzmaurice zijn al vijfentwintig jaar beste vrienden, vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten op Burtonbury School. Ze vormen een apart stel: een arbeiderszoon en de golden boy uit een aristocratische familie. Martin weet dat er door anderen vraagtekens worden gezet bij hun vriendschap, maar hij doet alles voor Ben. Hij bewaart zelfs Bens grootste geheim.
Op Bens veertigste verjaardag, omringd door het Britse establishment dat zich laaft aan champagne en drugs, bekruipt Martin voor de zoveelste keer het gevoel dat hij er niet bij hoort. Ook zijn vrouw Lucy, die al vanaf het begin argwaan koestert, voelt dat er onheil in de lucht hangt. Maar Ben zou nooit iets doen om de vriendschap op het spel te zetten. Toch?
Het feest is een vlijmscherpe kritiek op de Britse elite en de ongeschreven wetten van de upper class.
De acht of negen levens van Stella Fortuna / Juliet Grames
Stella Fortuna wordt geboren in het arme Zuid-Italië. In haar Italiaanse dorp wordt ze beschouwd als een rariteit, maar de band met haar zusje is onbreekbaar. Na de Tweede Wereldoorlog emigreert het gezin naar Amerika, waar de zussen opgroeien en oud worden in een grote Italiaans-Amerikaanse familie.Jaren later zit de honderdjarige Stella Fortuna alleen in haar huis in Wethersfield, Connecticut. Ze haakt dekens en negeert boos haar zus, Tina, die aan de overkant woont. Ooit waren ze onafscheidelijk. Waardoor werd de band tussen de zussen verbroken?
De Nachtroos speelt zich, zoals gezegd, in verschillende tijden af. Er wordt afgewisseld tussen het verleden (het begin van de 21ste eeuw) en het heden (2011).
De hoofdpersoon in het boek is de Indiase Anahita. Het verhaal begint op haar 100ste verjaardag in het jaar 2000. Ze blikt hier terug op het leven dat achter haar ligt. Er is echter nog één ding uit haar verleden wat nooit is opgelost en wat haar nooit heeft losgelaten. Ze is namelijk in de volle overtuiging dat haar dood gewaande zoon nog leeft.
Anahita heeft tijdens haar leven haar levensverhaal op papier gezet voor haar zoon. Omdat Anathitas dood nadert, overhandigd Anahita de papieren aan haar achterkleinzoon Ari Malik. Zodat hij als Anahita er niet meer is, naar haar vermiste zoon op zoek kan gaan. Indien Ari hem vindt en hij nog in leven is, kan hij hem deze papieren geven.
Vervolgens gaat het verhaal zon 90 jaar terug in de tijd en neemt Anahita ons mee naar India. Vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog reist de elfjarige Anahita samen met de familie van haar rijke Indiase vriendin Indira naar Engeland. Ze komen terecht op het landgoed Astbury Hall in Devon. Hier woont ook de jonge Donald Astbury, de erfgenaam van het rijke, grote landgoed. Deze reis naar Engeland verandert Anahitas leven voor altijd.
Als een eeuw later Ari Malik op Astbury arriveert om op zoek te gaan naar de zoon van zijn inmiddels overleden overgrootmoeder Anahita ontmoet hij daar actrice Rebecca Bradley. Zij is op het inmiddels vervallen landgoed voor filmopnames. Samen proberen zij de geheimen te ontrafelen die Astbury Hall, waar nu alleen nog de mysterieuze Anthony Astbury en zijn huishoudster Mrs. Trevathan wonen, al tientallen jaren met zich meedraagt. De geheimen waar Anahita en haar zoon een grote rol in spelen.
In het boek worden de Indiase cultuur en het leven van vroeger ontzettend mooi beschreven. Riley weet perfect de sfeer te verwoorden. Naast dat het boek vermakelijk is, valt er ook nog het één en ander te leren over cultuur en geschiedenis. Riley is een meester in het beschrijven van details. Je waant je helemaal in de beschreven wereld. Er worden echter wel wat Indiase termen gebruikt, die wellicht door de lezer opgezocht moeten worden.
Een aangrijpende roman over een tuchtschool gedurende het tijdperk van de Jim Crow-rassenwetten.
Het zijn de beginjaren van de burgerrechtenbeweging en de zestienjarige Elwood Curtis gaat zijn toekomst vol vertrouwen tegemoet. Maar dan belandt hij vanwege een vergissing op de Nickel Academy. Veel zwarte jongens worden aan het sadisme van hun witte bewakers uitgeleverd. Misbruik, marteling en corruptie zijn aan de orde van de dag. Voor het minste vergrijp worden de jongens naar achter gebracht, waarna ze nooit meer terugkomen.
In deze gruwelkamer is er voor Elwood één houvast: zijn vriend Turner, die geen enkele ambitie koestert, behalve ontsnappen uit Nickel.
De Jim Crow-rassenwetten hadden volledige rassenscheiding tot doel en beperkten sterk de burgerrechten van zwarte Amerikanen. In dit hartverscheurende boek toont Whitehead je hoe kortgeleden het was dat dit vreselijke onrecht plaatsvond in Amerika. De jongens van Nickel is een boek dat in deze roerige tijden nog altijd actueel is en zeker je aandacht verdient.
Hij overleefde de Tweede Wereldoorlog, maar de herinneringen aan zijn verloren familie laten zich niet verdringen
De Duits-joodse Peter Rashkin heeft de concentratiekampen van de Tweede Wereldoorlog overleefd, maar verloor er zijn hele familie. Na de oorlog ontvlucht hij Europa en probeert hij in Amerika een nieuw leven op te bouwen. Hij trouwt en krijgt met zijn vrouw June een dochter, maar onder de oppervlakte van zijn geslaagde nieuwe leven sluimeren de herinneringen aan alles wat hij moest achterlaten.
Terwijl Peter en zijn gezin te maken krijgen met de veranderingen en spanningen van de naoorlogse jaren in Amerika, dringt het verleden, dat Peter liever zou vergeten, zich steeds meer op. Als hij zijn dierbaren niet nog eens wil verliezen, kan hij de zwaarst wegende herinnering van allemaal niet langer wegstoppen: die aan zijn verloren familie
Het beroemde rechercheteam Holger Munch en Mia Krüger keert terug in deze spannende thriller.
Een 21-jarige ballerina wordt bruut vermoord en gevonden in een bergmeer. De politie vindt in het bos een camera op een statief, precies gericht op de plaats delict. Het nummer "4' is in de lens gekrast.
Inspecteur Holger Munch is met verlof om te zorgen voor zijn dochter, maar besluit om terug te komen voor het onderzoek naar de ballerina. Mia Krüger, net ontslagen uit een afkickkliniek, is op weg naar een welverdiende vakantie in de Cariben wanneer Munch opduikt en haar vraagt om zich over de zaak te buigen. Ze besluit haar vakantie uit te stellen en te helpen met het onderzoek. Als Mia ook nog een van corruptie verdachte collega in de gaten moet houden, komt alles in een levensgevaarlijke stroomversnelling
Het verhaal van het verloren kind / Elena Ferrante
Deel 4 van de Napolitaanse romans: de adembenemende ontknoping
Lila en Elena zijn volwassen. Ze hebben gevochten om te ontsnappen aan de Napolitaanse volksbuurt waar ze opgroeiden. Elena heeft gestudeerd, is getrouwd, naar Florence verhuisd, heeft kinderen gekregen en is inmiddels een gevierd schrijfster. Lila daarentegen is er nooit in geslaagd los te komen van haar geboortestad. Ze is weliswaar een succesvol ondernemer geworden, maar haar succes heeft haar steeds dichter bij de corruptie en criminaliteit gebracht die de buurt in hun greep houden.
Tegen de achtergrond van een verleidelijk en gevaarlijk Napels en een wereld die voortdurend verandert, vertelt Elena Ferrante met ongeëvenaarde eerlijkheid en glans het verhaal van Elenas en Lilas levenslange vriendschap.
Internationale bestsellerauteur Elena Ferrante is een fenomeen: wereldwijd worden miljoenen exemplaren van haar romans verkocht. Haar succes is te danken aan de grote kracht en de verslavende schoonheid waarmee ze schrijft over identiteit, verlangen, familie en vriendschap.
Lila en Elena, de twee meisjes die we voor het eerst ontmoetten in De geniale vriendin, zijn nu volwassen vrouwen. Lila, die op haar zestiende trouwde en een kind kreeg, heeft inmiddels haar man, huis en luxeleven verlaten en werkt in een fabriek om rond te kunnen komen. Elena heeft de universiteit doorlopen en een succesvolle roman geschreven. Voor haar staan de deuren open naar een andere wereld, ver weg van de Napolitaanse wijk waar ze opgroeide.
Beide vrouwen vechten tegen wat de wereld van hen verwacht: berusting in het moederschap, onwetendheid en onderwerping. Ze zoeken hun weg in de vrijheden en kansen die de jaren zeventig lijken te bieden. Hoe verschillend hun zoektochten ook zijn, hun levens blijven met elkaar verbonden door een sterke, onbreekbare band.
Deel 2 van de Napolitaanse romans: turbulent en verslavend
In De nieuwe achternaam volgen we het leven van Lila en Elena, twee vriendinnen uit een armoedige wijk in Napels. Lila is op haar zestiende getrouwd, maar krijgt met haar nieuwe achternaam algauw het gevoel dat ze zichzelf kwijtraakt. Haar turbulente huwelijk komt zwaar onder druk te staan. Elena voltooit als voorbeeldige leerling het gymnasium, maar door haar eenvoudige afkomst worstelt ze met haar universitaire ambities. Ze voelt zich in de wijk niet meer thuis, daarbuiten evenmin.
De twee vriendinnen verliezen elkaar uit het oog, vinden elkaar terug, blijven zich aan elkaar spiegelen. Ferrante laat zien hoe Lila en Elena, die we zagen opgroeien in De geniale vriendin, deel 1 van de Napolitaanse romans, volwassen worden, beiden op zoek naar een manier om hun lot in eigen hand te nemen.
Lila en Elena groeien samen op in een volkswijk in het Napels van de jaren vijftig, een tijd waarin het ondenkbaar is dat meisjes hun tijd verspillen met leren. De intelligente Lila moet van school om te gaan werken. Ze probeert aan haar milieu te ontsnappen door jong te trouwen. Haar beste vriendin Elena mag wél verder leren, maar beseft maar al te goed hoeveel slimmer Lila is. En mooier.
De geniale vriendin is de eerste van Ferrantes vier Napolitaanse romans, waarin zij met groot inlevingsvermogen en in een onnavolgbare stijl vertelt over twee vrouwen en hun levenslange vriendschap, die even sterk om liefde als om rivaliteit draait. Ferrante vertelt met het verhaal van Lila en Elena ook het verhaal van een wijk, een stad en een land in een tijd vol veranderingen.
De momenten waar het echt om draait in het leven, dat zijn er maar een paar. De gebeurtenissen waardoor we zijn geworden wie we zijn, staan als een brandmerk in onze ziel geschroeid. We kunnen er nooit van loskomen. Hooguit kunnen we ze beschrijven.
De verloren kinderen van Diney Costeloe (The Throwaway Children) is het ontroerende en aangrijpende verhaal van kinderen die na de Tweede Wereldoorlog naar Australië werden vervoerd.
Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt om daar een nieuw leven op te bouwen, maken Rita en Rosie deel uit van die groep en er is niets wat Mavis daaraan kan doen
Onmogelijk om weg te leggen dit boek, het had me vanaf het eerste hoofdstuk in zijn greep. Intrigerende personages. De verloren kinderen is een ontzettend emotioneel boek over de kinderen die na de oorlog naar Australië werden gestuurd.
(tijd) 'Het huis van de moskee' is het magnum opus van Kader Abdolah, de Iranese schrijver die in 1985 op de vlucht sloeg voor het regime van ayatollah Khomeini en vandaag in Nederland woont en in het Nederlands schrijft. Abdolah (1954) vertelt in deze autobiografische roman het verhaal van de familie die al eeuwenlang in het huis van de moskee woont en de imam aanstelt. Stamvader Aga Djan is tevens het hoofd van de bazaar van Senedjan. Aan de hand van de lotgevallen van de familie krijgt de lezer een inkijk in het Iran van voor en na de islamitische revolutie. Het eerste deel van de roman schetst het traditionele Perzische leven. Abdolah geeft alle kleine gebruiken een plaats. Zo plaatst de familie elk jaar voedsel op het dak van de moskee om de trekvogels te lokken die op weg zijn naar de Perzische golf. Aga Djan en zijn vrouw bestuderen dan minutieus de veren van de vogels, die als inspiratie dienen voor de prachtige Perzische tapijten van Aga Djan. Al even aandoenlijk zijn de twee 'grootmoeders', eigenlijk huisbedienden die al zo lang in het huis zijn dat niemand nog weet waar ze vandaan komen en die de huishouding een vast ritme geven. De familie van de moskee zit niet te wachten op de moderniteit die de sjah in sneltempo wil doorvoeren, maar ze is zeker ook niet fundamentalistisch of fanatiek.
In het tweede deel van de roman wordt de toon grimmiger. De ayatollahs uit Qom gaan zich steeds heftiger verzetten tegen de sjah en in 1979 komt ayatollah Khomeini naar Iran om de islamitische revolutie door te voeren. De eerste jaren van het Khomeini-regime zijn afschuwelijk: mensen worden geëxecuteerd zonder proces en niemand is nog veilig voor de nietsontziende 'rechters van de islam'. Ook de familie van Aga Djan valt uit elkaar in een groep die overijverig meewerkt aan de islamitische staat en een die zich aansluit bij het communistische verzet.
Dat Kader Abdolah uitgerekend nu een autobiografische roman over zijn geboortehuis en vaderland heeft geschreven, is geen toeval. 'Romans kan je niet plannen, ze worden door je lichaam gedicteerd', licht Kader Abdolah toe. 'Vijf jaar geleden liep ik al rond met het idee voor een roman over een huis met 35 kamers. Ik wist niet wat het zou worden. Ik had enkel dat huis en één personage in mijn hoofd: Aga Djan, een oude, wijze man. Toen ik die roman vijf jaar geleden begon te schrijven, stokte het verhaal op pagina 100. Blijkbaar was ik er nog niet klaar voor. Tot ik drie jaar geleden bedacht dat het niet zomaar een huis met veel kamers moest worden, maar 'het huis van de moskee'. Die moskee kwam heel plots te voorschijn, hij zat heel diep in mij verborgen. Ik had dit keer een titel, een personage en een huis. Ik begon opnieuw te schrijven en drie jaar later was mijn roman klaar.'
'Het was een rijk scheppingsproces. Met dit boek had ik het gevoel dat ik echt iets nieuws deed. Een boek wordt bepaald door je lichaam, maar ook door de plek waar je woont en door het tijdsgewricht. Als ik in Iran was gebleven, had ik dit boek nooit kunnen schrijven. Want dan was ik waarschijnlijk gevangengenomen of vermoord. Bovendien zijn de meeste mensen in Iran vertrouwd met de wereld die ik in mijn roman gestalte geef. Waarom zou ik dat dan allemaal op papier hebben gezet? Het is geen toeval dat ik dit boek geschreven heb op dit moment en op de plek waar ik nu woon. De afgelopen twee decennia is Europa ingrijpend veranderd door de komst van islamitische migranten. Die mensen wekken angst, want ze verzinnen gevaarlijke plannen en vermoorden burgers. Maar ze studeren ook aan de universiteiten. De komst van die migranten leidt tot grondige geestelijke veranderingen, die grote vragen doen rijzen. En schrijver Kader Abdolah, die de islam kent, maar hier in Europa leeft, is door de plek waar hij woont en door de tijd waarin hij leeft, rijp om naar het antwoord op zoek te gaan. Mijn boek bevat dus veel autobiografische gegevens, maar ik werd tot het schrijven ervan gedwongen door mijn westerse medemens.'
Voor iemand die al twintig jaar in ballingschap leeft, is het niet vanzelfsprekend een boek te schrijven over zijn vaderland en geboortehuis. Heeft de schrijver zich louter door zijn herinnering laten leiden? 'Tijdens het schrijven van dit boek heb ik iets krachtigs ontdekt', vertelt Kader Abdolah, 'namelijk dat ieder mens een hele kelder vol geheugen heeft, die verschillende verdiepingen telt. In elke kelder staan kisten met archiefmateriaal en personages. De 'grootmoeders', de oude boom en de trekvogels die in mijn roman voorkomen, zaten allemaal verborgen in die kisten van mijn geheugen. Als schrijver maak je telkens een van die kisten open. Je staat er versteld van, wat daar allemaal uitkomt. Als ik in het vaderland was gebleven, was ik misschien nooit in aanraking gekomen met de kisten van mijn geheugen die door het schrijven van deze roman voor me zijn opengegaan. Iedereen beschikt over zo'n kelder, maar helaas komen de meeste mensen nooit in aanraking met hun eigen kisten. Ze kijken nooit zo diep in zichzelf.'
'Toen ik mijn kisten opende, kwam er bijvoorbeeld een personage bovendrijven dat ik niet kende. Het was een jongen die niet kan lopen en daarom over de grond kruipt. Ik heb hem Hagedis gedoopt. Toen die figuur te voorschijn kwam, vroeg ik me af hoe hij in mijn kisten was beland. Ik belde mijn oude oom in Iran, de man die model heeft gestaan voor Aga Djan, om hem te vragen of we in het huis ooit zo'n jongen hebben gekend. Hij moest nadenken, maar toen hij me terugbelde, zei hij dat er in het huis inderdaad ooit een jongen was geboren die niet kon lopen, maar over de grond kroop. Je zou kunnen zeggen dat de familie die gegevens had bewaard tot er een schrijver zou komen om ze op papier te zetten.'
Kon de schrijver, die zelf niet meer naar zijn vaderland terug kan, een beroep doen op informanten in Iran? 'De mensen die in mijn jeugd in het huis van de moskee woonden, zijn elk hun eigen weg gegaan. De familie is na de revolutie en de oorlog uit elkaar gevallen en het huis is nu leeg', zegt Abdolah. 'Maar mijn oude oom woont wel nog in het huis. En er is iets moois gebeurd. Op een bepaald moment kreeg ik mails van jonge meisjes die ik niet kende. Het waren liefdevolle brieven, die afkomstig bleken van de kleindochters van mijn oom, studenten die vandaag in het huis van de moskee wonen. Toen ik bezig was met de laatste versie van mijn boek, deden ze iets ongelofelijks. Ze trokken met een webcam door het huis en toonden me alle verborgen plekjes die ik maar wilde zien. Ik heb dus nog contact met mijn familie, maar dan met de jonge generatie, met diegenen die de oorlog niet hebben meegemaakt. Dat is heel mooi. Zo zie je maar, als een oude boom valt, komen er na verloop van tijd weer jonge scheuten aan.'
Abdolah maakt in het eerste deel van zijn roman veelvuldig gebruik van poëtische beelden, onder meer dat van een oude kraai en van overvliegende trekvogels. Hoe is hij bij die beelden gekomen? 'Op een bepaald moment kreeg ik een mail van mijn redacteur bij de uitgeverij. Hij vroeg of de kraai geen naam had. Het was alsof ik een harde klap had gekregen. Ik haalde mijn tekst en ging op zoek naar het woord 'kraai'. Het bleek dat er maar liefst 37 keer sprake was van een kraai. Ik besloot dat het hier
wel over 'de kraai' moest gaan. Het was een gegeven dat uit mijn kisten van het geheugen te voorschijn was gekomen zonder dat ik me daarvan bewust was. Want wij hadden een kraai die haar nest had onder de koepel van de moskee en die wel 150 jaar oud was, ouder dan de bewoners van het huis. Op dezelfde manier zijn de trekvogels tevoorschijn gekomen. Als schrijver krijg je fragmentarische beelden toegespeeld, die je met elkaar in verband moet brengen. Wij hebben als kind allemaal veel dingen gezien en gehoord. Maar als je klein bent, let je daar niet al te veel op. Pas als je later in gedachte naar die tijd terugkeert, zie je veel dingen. Zo was het huis in mijn kindertijd bevolkt door veel vrouwen. Nu pas, nu ik naar die tijd terugkijk als volwassen man, kan ik zien dat sommigen van die vrouwen heel eenzaam waren.'
Desondanks komt er in 'Het huis van de moskee' nogal wat erotiek voor. Is dat geen taboe in de moslimcultuur? 'Ik ben zelf opgegroeid in die cultuur en geloof dat de islam die dingen makkelijk maakt, op voorwaarde dat je de codes kent', vertelt de schrijver. 'De islam is op zich geen somber geloof. Het zijn de ayatollahs die Iran hebben ondergedompeld in wat ik de 'zwarte islam' noem. Bij ons heb je een islamitische manier van erotiek bedrijven. Voor een man is het geen belemmering andere vrouwen te hebben. Maar beide partijen moeten het wel willen. Ze moeten dat ook bevestigen door in het Arabisch twee zinnen uit te spreken, een vaste formule. De man zegt: 'Ik vraag je of je mijn vrouw wilt zijn.' Hij herhaalt dat meestal drie keer voor de vrouw zegt dat ze akkoord gaat. Het is een islamitische gewoonte die vandaag in Iran vaak wordt toegepast. Er zijn in het vaderland een miljoen mannen gesneuveld in de oorlog. Nog eens een miljoen mannen zijn voor het leven verminkt. Omdat er een overschot aan vrouwen is, wordt het stilzwijgend aanvaard dat mannen naast hun vaste vrouw ook losse relaties hebben. In principe wordt dat natuurlijk wel afgekeurd, maar onder de sluier van de nacht doet bijna iedereen het die het kan regelen. Er zijn wel strikte voorwaarden aan verbonden. De vrouw moet duidelijk 'ja' zeggen en ze moet volledig tevreden zijn over het contact. Bovendien moet de man in al haar behoeften voorzien.'
'Het huis van de moskee' valt uiteen in twee delen: het eerste deel is heel poëtisch, het tweede is hard en grimmig. 'Het Iran van mijn kindertijd was heel rustig, we woonden in dat grote huis met veel mensen, die allemaal de tradities naleefden', mijmert Abdolah. 'Maar abrupt kwam de revolutie en in drie jaar tijd was alles kapot. Even later was mijn land in oorlog met Irak, een oorlog die miljoenen levens heeft geëist. Veel van mijn vroegere vrienden zijn vermoord en ikzelf moest het land uit vluchten. Die episode kon ik niet met dezelfde rust schrijven als de eerste 200 pagina's, die in poëtisch proza gesteld zijn. Zodra de ayatollahs aan de macht komen, wordt de taal agressiever. Je zou het kunnen vergelijken met Duitsland voor en na Hitler. Voor het nazisme de macht greep, leidden die mensen een rustig bestaan. Ze maakten muziek, hielden van literatuur, dronken wijn. Het was een vreedzame samenleving. Maar zodra Hitler kwam, hield dat allemaal op en werd het leven agressief, wat ook in de taal tot uiting kwam.'
In een uitermate pijnlijke passage zien we hoe Aga Djan samen met zijn zoon in een bestelwagen rondrijdt met het lijk van zijn andere zoon, die zopas door het regime is geëxecuteerd. Ze trekken van dorp naar dorp, maar nergens mogen ze hem begraven. Het thema van de tragische dodentocht kwam ook al voor in het verhaal 'De adelaars'. Is het autobiografisch? 'Ik heb het niet verzonnen, ik heb het zelf meegemaakt dat ik met mijn oom 's nachts rondreed op zoek naar een graf voor mijn broer', zegt Abdolah. 'We mochten hem geen passend graf geven omdat het regime vond dat hij daar geen recht op had. Nog altijd heeft hij niet de laatste rustplaats gevonden die de familie hem zou willen geven: hij ligt gewoon ergens in de bergen begraven. Mijn oom droomt er nog steeds van, zijn stoffelijk overschot vanuit de bergen over te brengen naar een mooi graf. Dat is nog steeds verboden. Daarom heb ik hem in mijn roman een graf gegeven op een mooie, idyllische plek. In mijn boek verloopt het verhaal ietsje anders dan het in de werkelijkheid was, want in mijn verhaal wordt het lijk van de zoon en broer op het laatste moment van Aga Djan overgenomen door een man die in een commune een zelfvoorziend bestaan leidt. En helemaal aan het einde komt Aga Djan bij hem terecht. De zoon is in zijn tuin begraven en er groeien prachtige bloemen op zijn graf. Ik heb de macht van mijn pen gebruikt om de werkelijkheid te veranderen. Want in mijn roman kan ik mijn broer het graf geven dat hij verdient en mijn oom troosten door hem oude rode wijn te laten drinken om zo de gruwel te vergeten.'
De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar het Vélodrome d'Hiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor deportatie. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven en via het dossier van Sarah ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar schoonfamilie.
Charity is razend enthousiast als haar oude studievriendin Diane in het hospitaaltje in Kenia opduikt waar zij als verpleegkundige werkt. Eindelijk een collega met wie ze lief en leed kan delen! Helaas, al gauw blijkt dat Diane niet meer zo'n toegewijde verpleegkundige is als vroeger. Ze verlangt naar liefde en een gezin en vraagt de hulp van haar vriendin om dat te vinden. Charity, die zelf weinig hoop heeft op geluk in de liefde, belooft desondanks om Diane te helpen. Daar zijn ze tenslotte vriendinnen voor. Maar dan blijkt op wie Diane haar zinnen heeft gezet: uitgerekend Winslow Mugo, de knappe arts op wie Charity zelf al zo lang heimelijk verliefd is! Toch voelt ze zich gebonden door haar belofte...
