In de documentaire “heavy metal in Bagdad” krijg je een genuanceerde blik over hoe de situatie in Irak is geëvolueerd. Sinds de val van Saddam wilt men er vrijheid van meningsuiting brengen, maar uit deze reportage blijkt dat dit niet van een leien dakje gaat.

Om dit te illustreren is men de Iraakse heavy metal band Acrassicauda gaan volgen. Zij zijn zowat de bekendste Irakese heavy metal band. Deze groep bestaat uit Firas, Tony, Marwan en Faisal. Maar waarom net een heavy metal band oprichten? Hier geeft de groep het antwoord op dat de omgeving ook vrij “heavy metal” is. Dit is duidelijk een verwijzingen naar de oorlog in Irak die nog steeds aan de gang is. Deze oorlog kost trouwens 1 miljard dollar per dag voor de Amerikanen.

Men dacht dat vele problemen gingen opgelost zijn na de val van Saddam Hoessein maar niets was minder waar. Zo was er nog steeds weinig elektriciteit voor de Irakese mannen en het was voor de band niet altijd even gemakkelijk om hier te overleven.  Je zou denken dat de band dan ook een anti – Saddam liedje zou maken omdat heavy metal toch vaak een boodschap heeft. Zij willen echter geen politieke band zijn. Waarom niet? Meer dan waarschijnlijk gewoon ook uit voorzorgen, want er zijn in Irak nog steeds aanhangers van het regime van Saddam.

Om dit te illustreren met een concreet voorbeeldje ga ik neerschrijven wat je effectief ook nog in de documentaire zag: men wou in juli 2005 een concert geven in het Al Fanar hotel, dit was echter extreem beveiligd omdat de groep er zou optreden. Zo stonden er zelfs tanks tegenover het hotel  en werden al de instrumenten van de muzikanten gecontroleerd om te kijken of er geen bommen inzaten. Verder is de band ook regelmatig bedreigd omdat ze te “Amerikaans” zouden zijn. Ook dit is weer een verwijzing naar wat de Irakese mensen eigenlijk denken van de Amerikanen. Je ziet ook regelmatig dat Amerikaanse vlaggen verband worden.

De bandleden willen niet dat hun kinderen hier later zullen opgroeien. Zij zijn dan ook op zoek naar een plaats waar ze in vrede kunnen leven. Het probleem volgens de bandleden is dat er twee grote groepen zijn: aan de ene kant heb je de militairen (voornamelijk Amerikanen) en aan de andere kant heb je de terroristen (Al – queda). Verder is er ook nog steeds een oorlog tussen de bevolking aan de gang tussen de soennieten en de sjiieten. Het verschil tussen beide groepen is dat de soennieten de koran letterlijk interpreteren. Zij geloven dat Mohammed de profeet is die ze moeten volgen terwijl de sjiieten dan weer in Ali als laatste profeet geloven. Toch hebben beide groepen dezelfde godsdienst: de islam. Door al deze conflicten zijn de bandleden al “gewend” aan het feit dat er regelmatig doden zijn in Irak.

Tijdens het regime van Saddam Hoessein werden ze verplicht om tijdens elk optreden een liedje over hem te spelen of hoe geweldig zijn regime wel was. Vrijheid van meningsuiting was er dus niet te vinden in het Irak van Saddam. Ook mochten ze geen “apart” uiterlijk hebben: indien ze lang haar hadden werden ze gezien als criminelen en werden ze meer dan waarschijnlijk doodgeschoten door de politie van Saddam.

Het is ook niet gemakkelijk om als buitenstaander effectief in Irak te geraken omdat er geen rechtstreekse vluchten naar Bagdad zijn. Hetgeen wat je moet doen is eerst naar Erbil gaan (dit is een stad aan de Irakese grens en dan kan je je vlucht naar Bagdad kopen. Hier kwam de reporter al meteen in contact met de Irakese autoriteiten: na enkele meters kwamen ze al in contact met een soldaat die hen verplichtte  om alle opgenomen fragmenten uit Irak al te wissen. Indien ze niet deden mochten ze de reis niet voortzetten.

Wanneer ze aankwamen in Bagdad kregen de reporters onmiddellijk een rondleiding van de gids. Deze wou echter anoniem blijven omdat anders zijn leven op het spel zou staan. Het was van hem dat de reporters meteen een kogelvrije vest kregen en geweren. Dit is iets wat je effectief nodig hebt in Bagdad om te overleven. Verder is het ook gevaarlijk om Engels te spreken. Waarom is dat? Wel, om de simpele reden dat men de Amerikanen en de Britten haat. Het zal je dan ook niet verbazen dat zij regelmatig het slachtoffer zijn van ontvoeringen. Eerst dacht men dat alles beter zou worden onder hun bewind, na de dood van Saddam maar van de ene dictator zijn ze eigenlijk gewoon naar een andere dictator gegaan. En wie zijn al de slachtoffers? De moslims.

Eén van de bandleden draagt ook een t – shirt van Slipknot: ook dit is gevaarlijk in Bagdad waar alles wat ook maar een beetje Amerikaans is je leven kan kosten. Maar de bandleden zijn niet bang van de dood omdat ze geloven in het ‘lot. Als ze moeten gaan, dan aanvaarden ze dat. Maar tijdens deze documentaire zie je ook het Irakese landschap en hetgeen wat je ziet is dat er overal oorlog aanwezig is. Wanneer er geen militairen in het straatbeeld zijn, dan zie je wel verwoeste gebouwen. Het nieuws wordt geleverd door de Irakese journalisten, maar zij geven er geen commentaar over. Dit doet het westen wel. Over het algemeen is Bagdad een “dode” stad waar niemand durft buiten te komen. De bevolking wordt gegijzeld door de oorlog.

Onder het regime van Saddam was er echter echt niets toegelaten. Wist je dat er een concert van de heavy metalband werd stilgelegd omdat sommige mensen aan het headbangen was? In Irak was het niet aanvaardbaar om via muziek je woede te uiten. De Amerikanen zouden ervoor hebben gezorgd dat er terug meer vrijheid was, maar dit is niet het geval. Zo mag je niet dragen wat je wilt, zo mag je je haar niet doen hoe je wilt en mag je niet zeggen wat je wilt. Hoe kan je dan van een democratie spreken vraag ik me af? Iets wat me ook aangrijpt is wanneer de band aan het zwembad zit. Hier hoor je gewoon de geweerschoten op de achtergrond en dat maakt het toch allemaal wat visueler. Wanneer je de straten ziet dan zie je ook hoeveel chaos er is, er is sprake van heel veel vernietiging. Ook de band van de oefenplaats is vernield geweest door de aanslagen door bepaalde militairen.

Het gevolg hiervan is dat er uiteraard heel veel mensen emigreren vanuit Irak. Niet alleen naar Europa en Amerika, maar ook naar de buurlanden van Irak zijnde Jordanië, Syrië, Iran en Saoedië – Arabië. De band vluchtte naar Syrië, en je kan ze onmogelijk geen gelijk leven want er werden maar liefst 75 zwangers vermoord tijdens de Amerikaanse invasie en maar liefst 80 % van de Irakese zangers is effectief. Het aantal wordt geschat op 655 000 doden, maar dit loopt elke dag op.

De groep geeft ook zijn eerste optreden in Syrië wat ook wel een opmerkelijke gebeurtenis is. In Irak waren ze de eerste heavy metalband en dit waren ze ook in Syrië. Het probleem hier was natuurlijk dat ze totaal niet bekend waren dus ze hadden weinig publiek verwacht. Uiteindelijk kwam die voorspelling wel uit, maar het optreden was toch wel een succes. Ze kozen er echter voor om gewoon covers te spelen omdat men heavy metal niet kent in Syrië.

Omdat er heel veel Irakezen uiteraard het land ontvluchten, zijn ze vaak illegaal in het land. Er zijn veel mensen die dit weten en zij profiteren er dan ook van. Vaak krijgen ze een maandloon van 100 dollar per maand, terwijl ze toch 7 dagen op 7 dagen moeten werken. Verder voelen ze hun ook schuldig dat ze hun familie niet kunnen helpen, omdat zij in Syrië zitten. Ondanks al de oorlog missen ze Irak toch.

In Syrië nemen ze wel hun eerste album op: dit is de eerste heavy metalband ooit die dit heeft kunnen bereiken. Vandaag de dag leven ze in New Jersey in Amerika, en hebben ze ondertussen al hun idolen van Metallica ontmoet.

23-12-2009 om 14:14 geschreven door Kris_Stokmans  

Zogoed als alle landen uit het Midden – Oosten komen regelmatig in opspraak. Denken we maar aan het conflict tussen de Israëliërs en de Palestijnen, de zoektocht naar Osama Bin Laden en de taliban. In al deze landen zijn westerse militairen en Amerikaanse militairen aanwezig om de orde te herstellen. Eén van deze landen is Irak.

Wanneer je Irak zegt denk je spontaan aan Saddam Hoessein. Maar wie was deze persoon eigenlijk? Je kan zeggen dat hij een groot deel van de geschiedenis van Irak was. Zo was hij van 1979 tot 2003 de president en de heerser van Irak.

Hoe zag zijn politiek eruit? Eerlijk gezegd: rampzalig. Zo voerde hij van 1980 tot 1988 een bloedige oorlog met Iran. Saddam werd hierdoor geholpen door de Amerikanen. Deze oorlog noemde men de Irak – Iranoorlog.

In augustus 1990 bezette hij ook het buurland Koeweit. Zijn motief? In het verleden was het land historisch gezien van Irak. Hier verloren ze echter de steun van de Amerikanen en de bezetting werd begin 1991 met Operatie Desert Storm ongedaan gemaakt.

Het leven in Irak zelf was ook niet goed. Zo werd er in 1996 een plan aanvaard van de VN – Veiligheidsraad om een beperkte hoeveelheid aardolie te verkopen en hiermee de situatie van de inwoners van Irak te verbeteren. Er was ook een tekort aan geneesmiddelen waardoor veel Iraken het leven verloren en er was ook te weinig drinkwater. Sinds de eerste Golfoorlog zijn er ook enorm veel misvormingen bij baby’s: dit is te wijten aan het gebruik van verarmd uranium.

In 2002 riep de Veiligheidsraad van deVN om mee te werken aan wapeninspecties: Irak weigerde dit echter systematisch. Dit was het begin van de Irakoorlog. Toch waren de Amerikanen en Britten verkeerd en waren er gewoonweg geen massavernietigingswapens. Zij zijn echter wel van mening dat deze oorlog nodig was om de democratie in Irak te brengen.

Op 13 december 2003 werd Saddam gevangen genomen door de Amerikanen. Deze operatie heette Red Dawn.  Zijn proces was niet mals en men eiste de doodstraf tegen hem. Welke redenen waren hier dan voor?

1)De moord op 143 inwoners van Dujail

2)De moord op bijna 100 000 Koerden

Hij werd dan ook veroordeeld tot de dood door ophanging. Maar hoe had de terreur van Saddam heel Irak in  zijn macht? Door de documentaire “heavy metal in Bagdad te bekijken” gaan we op deze vraag een antwoord zoeken.

20-12-2009 om 14:13 geschreven door Kris_Stokmans  

Het boek Pyongyang geeft op een satirische wijze de problematiek in Noord – Korea weer. Hetgeen wat tof is aan het verhaal is dat het een stripverhaal is dat je effectief doet nadenken.  Men had er ook voor kunnen kiezen om er een lijvig boek van te maken waar alle eigenschappen van het communistische Noord – Korea in zijn vermeld: door manier van een stripverhaal ga je echter de mensen “dwingen” om effectief over de boodschap na te denken en dat is uiteraard de bedoeling van een boek.  Verder is het me ook opgevallen dat het didactisch ook wel enorm sterk in elkaar steekt. In een derde graad zou ik het echt durven gebruiken, maar ik denk wel dat  je dan wel eerst een kleine inleiding zou moeten geven als je wilt dat de leerlingen deze strip zelfstandig gaan verwerken.

%%%FOTO1%%%

Wat heb ik dan allemaal geleerd over Noord – Korea? Om te beginnen weet ik nu dat Pyongyang de hoofdstad is van Noord – Korea.  In Noord – Korea leven heel weinig buitenlanders, maar vroeger waren er geen buitenlanders. Door enkele buitenlanders toe te laten (die eigenlijk gewoon noodzakelijk zijn omdat Noord – Korea in bepaalde gebieden nog steeds een ontwikkelingsland is), denkt men dat men de poorten heeft opengezet tot het land. Dit is uiteraard echter maar een mythe. Maar hoe is Noord – Korea in feite zo communistisch geworden vraag je je dan af?

Het is allemaal begonnen op 9 september 1948 toen de republiek werd uitgeroepen. De persoon die dit deed was Kim Il – Sung. Hoewel deze persoon in 1994 is overleden, zie je in het stripverhaal ook dat hij nog steeds de Grote Leider is: op een gegeven moment zegt men ook letterlijk dat ondanks dat  hij overleed in 1994 dat hij nog steeds de leider is. Hoe merk je dat dan in het straatbeeld? Simpel, de mensen worden verplicht om een badge te dragen van ofwel  Kim Il – Sung ofwel van Kim Jong-Il (de huidige president, is trouwens ook de zoon van Kim Il – Sung). Wist je trouwens dat er in Pyongyang een standbeeld  staat van 22 meter (!!!)van Kim Il – Sung volledig  gemaakt uit brons?

 In Noord – Korea is het verboden om negatief te spreken over deze twee mensen  en ook van persvrijheid is echt geen sprake. De bevolking wordt dus onderdrukt en iedereen die uit het gareel loopt moet naar de strafkampen. Officieel bestaan deze kampen niet, maar iedere Noord – Koreaan weet dat ze er effectief zijn.  Verder valt het ook op in het stripverhaal, dat  je geen enkele gehandicapte ziet in Noord – Korea. Waarom is dat zo vraagt men op een gegeven moment in het stripverhaal: het antwoord is omdat, ik citeer ,, het grote Noord – Korea alleen maar sterke, intelligente en loyale mensen bezit”. Yeah right. Je mag er vrij zeker van dat deze mensen ook worden overgebracht naar strafkampen. Nu we toch over de mensen bezig zijn,gaan we ineens door naar het armzalig bestaan van de bevolking: wie is deze bevolking, waaruit bestaat deze en hoe worden ze behandeld?

De bevolking staat voornamelijk uit Koreanen (er zijn ook nog Amerikaanse staatsgevangenen!) die de Koreaanse taal spreken. Net zoals in het communistische China (het enige land waar de Noord – Koreanen iets of wat goed contact mee heeft) is er een beperking ingevoerd om de bevolking niet meer te laten groeien. Sinds 1976 mag men pas vanaf 27 jaar trouwen als vrouw en als man pas vanaf 30 jaar. Hoe kijkt de politiek naar de gewone mens? Zoals men zelf zegt: slechts 1/3^de van het land moet effectief overleven.  Zoals eerder gezegd is er sprake van een censuur in Noord – Korea: de mensen mogen zelf niet schrijven in de krant wat ze willen: alle kranten zijn in de handen van de overheid.

Omdat men maar rekent  dat 1/3^de van de bevolking effectief moet overleven, zal het je waarschijnlijk ook niet echt verbazen dat er heel wat hongersnood is. Dit is ook één van de redenen waarom men de grenzen heel lichtjes heeft opengedaan. Ik vroeg me dan ook af wat een Koreaan zou eten buiten rijst. Na wat opzoekwerk vond ik effectief hier wat meer informatie over: het hoofdingrediënt voor zowat alle maaltijden uit  rijst en vis. Net omdat men zich niet echt concentreert op de landbouw gebeurt het heel regelmatig dat deze effectief vervallen zijn. Maar waar ligt dan wel het zwaartepunt van de Noord – Koraanse economie? Het belangrijkste hier is de zware industrie. Maar waarom is dat zo? Door middel van een overzichtje zal ik het snel uitleggen:

Zoals je kan afleiden is Noord – Korea dan ook effectief een militaire staat.  Zo heeft het Noord – Koreaanse leger het derde grootste leger van de wereld. Het moet dan ook niet gezegd worden dat de Noord – Koreanen en de Amerikanen effectief aartsvijanden zijn. De Noord – Koreaanse overheid probeert dan ook om elke keer zijn superioriteit tegenover Amerika  te bewijzen. Zo hoor je nog heel regelmatig het verhaal dat er in 1968 een Amerikaans schip in de Noord – Koreaanse wateren lag: dit was duidelijk een geval van spionage! De Noord – Koreanen vielen het schip dan ook aan, en namen de Amerikanen als staatsgevangenen. Wist je trouwens dat je veel geld kan verdienen wanneer je een lijk van een Amerikaanse soldaat vindt?

Stilaan zijn er ook meer en meer kleine ondernemingen van Noord – Koreaanse burgers. Deze radicale veranderingen hebben ervoor gezorgd dat er meer auto’s rondrijden in de straten (behalve op zondag want dan mag de auto niet gebruikt worden omdat dit goed is voor de gezondheid, of zou het misschien eerder omdat men de dure en schaarse  brandstoffen niet mogen verbruikt worden door ge gewone man? ;-)). Maar zolang de nucleaire toestand in Noord – Korea nog steeds is van kracht zullen de landen die hen helpen heel beperkt zijn. En zonder kapitaal zullen de economische hervormingen ALTIJD mislukken.

Deze veranderingen moeten echter vanbinnen uit komen om een einde te maken aan de schrijnende mensenrechtenproblemen (geen recht op vrije meningsuiting, er is maar één politieke partij: de communistische, vervolging van bepaalde rassen : vb Amerikanen, armoede, geboortebeperking,…). Maar hoe kan men dit dan doen? Eén van de oplossingen zou een economische opbloei kunnen zijn zodat er een economische gegoede middenklasse ontstaat, die bescherming van de eigen middenklasse zal eisen, net zoals vrijheid. Denk maar wat er tijdens de Franse Revolutie gebeurde. Maar de grenzen moeten er ook open gaan om samen tot een dialoog te komen: dit zal een werk van lange adem worden!

Deze week een korter verslagje omdat ik precies toch meer van Noord – Korea wist dan ik verwacht had. Het is eigenlijk wel ironisch dat  het Noord – Korea verrassend sterk lijkt op het Rusland van Stalin. Net zoals in Noord – Korea was één persoon “Vadertje staat”, was er geen ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en  wist men in het buitenland meer over de situatie van  het land dan de effectieve  inwoners van het land.

13-12-2009 om 17:03 geschreven door Kris_Stokmans  

Vele mensen denken dat sinds de val van de Berlijnse muur het communisme definitief is gevallen. Toch is dit niet volledig correct: er zijn nog verschillende communistische staten. Eén daarvan is uiteraard China, al zijn zij ook stilaan wat toegankelijker aan het worden. Andere communistische staten zijn Cuba, Vietnam en Noord – Korea. Over Cuba en Vietnam zou ik sowieso wel iets kunnen vertellen maar over Noord – Korea niet. Hoe komt dat eigenlijk vraag ik me nu af? Waarschijnlijk is dit zo omdat Noord – Korea het meest gesloten land van de wereld is. Natuurlijk rijst er dan de vraag: hoe leeft men hier en hoe ziet het regime in de praktijk eruit? Tijdens deze week ga ik dan ook op zoek naar een antwoord op deze vraag.

Maar om het heden van Noord – Korea te begrijpen, moet je uiteraard ook het verleden ervan kennen. Daarom heb ik hier wat opzoekwerk naar gedaan. Sinds 1946 kwam de communistische partij van Kim il Sung hier aan de macht. Zij zorgden ervoor dat er geen andere partijen meer waren, dat religie werd onderdrukt en dat de economie werd  geleid door de partij. Hij zou tot inde jaren negentig de controle hebben in Noord – Korea.

In 1948 werd in Pyongyang de onafhankelijkheid uitgeroepen. Noord – Korea was hierdoor geboren als een zelfstandige staat. Uiteraard is er naast een Noord – Korea ook een Zuid – Korea. De Noord – Koreanen vielen dit dan ook binnen 1950, en dit was de start van de Koreaanse oorlog. Ironisch genoeg is er genoeg een wapenstilstand aan de gang, maar de oorlog zelf is nooit beëindigd.

Noord – Korea herstelde zich vlug van de oorlog en in 1960 was het land zich terug aan het ontwikkelen. Dit ging voornamelijk  door de betere industrie. Tegen 1970 was het land dan ook het meest geïndustrialiseerde land van Azië, na Japan. Verder ging men zich ook meer en meer afsluiten van Zuid – Korea. Men zag in dat het zo echt niet verder kon tussen Noord- en Zuid – Korea en men ging dan ook zoeken naar een oplossing: deze werd niet gevonden en Noord- en Zuid – Korea bleven naast elkaar leven.

In 1991 werd Noord – Korea lid van de VN en in 1992 sloot Noord-Korea een akkoord over het bevriezen van zijn nucleaire programma met het Internationaal Atoomenergie Agentschap: dit akkoord werd echter geschonden en het is zeer waarschijnlijk dat Noord-Korea effectief atoomwapens had.

De jaren negentig waren in Noord – Korea een periode waar er een enorme voedselcrisis was die het hele decennium zou duren en tussen de 2 a 3 miljoen levens zouden hebben gekost. Als oorzaken voor de crisis zei men dat het was door de beperkte subsidies door Rusland en China, het strikte overheidsbeleid en een periode van droge en natte periodes.

Ook vandaag de dag is er weinig voedsel. Als gevolg daarvan vluchten veel Noord – Koreanen naar China. China erkent hen echter niet als vluchteling en stuurt hen terug. Aangezien vluchten naar het buitenland hier een ernstig misdrijf is, worden de teruggekeerde vluchtelingen gestraft met opsluiting in werkkampen, gevangenisstraf of de doodstraf.

Tijdens deze week zal ik het boek Pyongyang lezen. Hierdoor zal ik nog meer te weten komen over hoe het leven in Korea is en hoe deze censuur allemaal bereikt wordt.

08-12-2009 om 23:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Tijdens de afgelopen drie weken heb ik het boek “zwartboek” gelezen. De vraag die de titel meteen oproept is uiteraard waarom net deze titel? Na het lezen van dit boek heb ik hier ook een antwoord op gevonden. Op dit moment is de situatie van de vrouw niet altijd even rooskleurig: meer zelfs in bepaalde gebieden in deze wereld kan je het zelfs zwart noemen.  Hierdoor kan je de titel verklaren: dit boek heeft als doel om het onrecht te bespreken dat er nog steeds aanwezig is in de wereld ten op zichte van vrouwen.

Maar hoe breng  je zo een thema op een kritische en genuanceerde manier aan?  Door middel van de verschillende hoofdstukken van het boek van Universele Rechten van de Mens. Sinds 1789 werden deze opgericht: zo heel lang geleden is dat dus ook niet! Het was tijdens de Franse Revolutie dat men de eerste versie van dit boek schreef. Uiteraard werd dit later nog uitgebreid.

Deze werden opgericht in 1789 tijdens de Franse Revolutie. Nog maar eens een bewijs dat dit één van de belangrijkste gebeurtenissen is in de Westerse geschiedenis.

Maar welke onderdelen bevat dit boek?  Dit boek bevat de onderdelen veiligheid, integriteit, vrijheid, waardigheid en gelijkheid.

Iets wat we zeker kunnen constateren is dat de emancipatie van de vrouw nog steeds niet voltooid is.  Het doel van de emancipatie is om er voor te zorgen dat de man en de vrouw gelijk zijn. Hoewel de huidige moeders het stukken beter hebben dan hun grootmoeders moeten we echt nuanceren dat er gewoonweg nog geen complete gelijkheid is.

Bekijk maar eens de bovenstaande statistiek: vrouwen werken vaak minder voltijds. Hoe komt dat eigenlijk? Een eerste reden is omdat in onze maatschappij de moeder wordt gezien als een huismoeder, terwijl een huisvader een uitzondering is. Ten tweede worden vrouwen ook nog systematisch op de arbeidsmarkt achtergesteld: iedereen kent wel de vrouwelijke dokter, maar kent iemand de vrouwelijke bouwvakker? Ik denk het niet! Ten derde zie je ook weinig vrouwen in de politiek verkozen worden:  hoe kan je de wetten gelijk maken voor beide seksen wanneer de mannen procentueel sterker vertegenwoordigt zijn dan de vrouwen?

In maar liefst 79 landen (in België wel) bestaat er zelfs geen wetgeving over het bestrijden van huiselijk geweld en in maar liefst 127 landen kan men seksuele intimidatie van vrouwen niet aanpakken via de wet. Dat is toch een groot wereldprobleem, waar een globale oplossing voor moet komen.

Er zijn honderdduizenden vrouwen die geen veiligheid hebben. Denken we maar aan de vrouwen van landen als China, India, Pakistan of Bangladesh waar de vrouwen het eerste bezit is van de man. Maar niet alleen wettelijk zal er veel moeten veranderen, ook cultureel zal men zich moeten aanpassen en zich realiseren dat  de vrouw gelijk is aan de man.

Hoofdstuk 1: veiligheid

Maar hoe kan een vrouw zich tot een veilige burger ontwikkelen wanneer geweld en discriminatie  al begint in de kindertijd? In hoeverre is ondervoeding en geen scholing ook een vorm geweld? Is dit ook geen geweld omdat je alle kansen van de toekomst van het meisje wegneemt? Volgens mij wel.

Een vrouw wordt in verschillende culturen als minderwaardig beschouwd. Denken we maar aan de Indische cultuur waar de meisjes vaak niet de nodige medische zorgen krijgen die nodig zijn om te overleven. In deze cultuur moet men voor de vrouw ook een bruidsschat betalen: vaak kan men deze niet betalen en dat is ook één van de redenen waarom men liever geen meisje heeft.

Ook ben je als meisje religieus achtergesteld. Wanneer een ouder overlijdt  In het hindoeïsme  dan moet de jongen de houtstapel aansteken bij een lijkverbranding. Net omdat alleen jongens dit mogen doen, willen de ouders natuurlijk liefst een jongen. Niemand wilt toch voortdurend in de dodenwereld ronddwalen? Men kan dit bereiken door  effectief een verandering van denken aan te brengen. Dit is echter enorm moeilijk bereikbaar.

Een ander voorbeeld waar vrouwen achtergesteld is uiteraard het communistische China.  Zo worden de rechten van vrouwen die meerdere kinderen hebben in China sociaal achtergesteld. Hun uitkeringen worden ingekort en ze hebben ook niet het recht om niet – geautoriseerde kinderen naar school te laten gaan. Er sterven hier ook heel veel vrouwen door ondervoeding.

Er worden ook alsmaar minder en minder meisjes geboren in China: men wilt gewoon geen meisjes. Dit probeert men te beperken door selectieve abortus, nalatigheid ten aanzien van meisjes bij gezondheidszorg en voeding, kindermoord, te vondeling leggen, enz….

Hoe komt dat? Een eerste reden kan je vinden in de Chinese cultuur. Men wilt liefst een zoon om de naam van het geslacht voort te zetten. Waarom is dit zo belangrijk voor hen? Het antwoord is te vinden in het feit dat wanneer een meisje trouwt dat ze zowel fysiek als symbolisch de familie verlaat en haar trouw verbindt aan haar schoonfamilie.

Op termijn zal dit voor een tekort aan vrouwen zorgen op de huwelijksmarkt. Het spreekt voor zich dat huwelijkshandelaars hier uiteraard van zullen profiteren, iets wat de vrouw uiteraard ook niet ten goede komt.

Maar niet alleen in Azië is de situatie dramatisch voor de vrouw, ook in Afrika is de situatie voor de vrouw slecht. Hoe kan men zich veilig voelen wanneer in sommige Afrikaanse landen het verplicht is om besneden te worden? Ook  de motieven van deze besnijdenis zijn enorm twijfelachtig:  sommige mensen denken dat er groeistoornissen zouden ontstaan wanneer men dit niet doet?

Naast de lichamelijke schade dient men ook ontwikkelingsschade toe aan de vrouw. Denk dan maar aan de discriminatie die je ziet omdat men nooit de kans heeft gehad om zich te scholen?

Maar liefst 127 miljoen kinderen hebben de kans niet om naar school te gaan, 2/3 hiervan zijn meisjes. Maar net door het onderwijs zou men een oplossingen kunnen aanbieden  voor de kindersterfte terug te dringen: want hoe meer men weet, hoe beter.

Deze meisjes moeten dan werken en worden vaak uitgebuit. Het kan zijn dat ze thuis moeten worden of zelfs al als prostituee aan de slag moeten gaan. Meisjes van 13 jaar zijn hierbij geen uitzondering!

Deze kinderen worden dan ook vaak slachtoffer van seksueel misbruik en geraken dan ook verstrikt in de seksindustrie.

Wanneer je aan de seksindustrie denkt, denk je uiteraard ook aan verkrachtingen. Tijdens perioden van oorlogen wordt er nog meer verkracht omdat men zo de hele gemeenschap wilt treffen. Men wilt ervoor zorgen dat de vrouw aids heeft en eigenlijk mentaal dood is, terwijl ze fysiek nog moet lijden.

Zoals we nu al weten is de situatie voor de Afrikaanse en Aziatische vrouwen het enorm slecht. Maar hoe zit het in de moslimwereld? In de moslimwereld heeft de vrouw het eigenlijk ook niet echt. Vaak zijn vrouwen dan ook ten onrechte slachtoffer van eermoorden. Om het met een voorbeeld te geven ga ik een kleine situatie schetsen:

We moeten echter niet veralgemenen en we moeten ons realiseren dat dit op elk continent kan gebeuren. Hetgeen wat je echt ziek maakt is dat de man het meest dominante is in het leven van de vrouw: ethisch gezien klopt dat toch niet? De echtgenoot spreekt over de vrouw en zij heeft totaal geen inspraak.

Jaarlijks zijn er zo een 5000 eermoorden, maar dit ligt ongetwijfeld hoger in de praktijk. Dit is zo omdat de families en de dorpen één front vormen als het erom gaat een moord door verbranding of door een aanval met zuur te stellen als een ongeluk binnenshuis en een moord door vergiftiging als zelfmoord.

En de slachtoffers die het overleven, waar kunnen zij terecht? Het antwoord is schrijnend: nergens. Hun geld en paspoort worden afgenomen en ze worden uit de familie gezet. En wie moet de eermoord voltooien? De broer van de vrouw omdat hij ook dezelfde naam draagt als de vrouw.

Naast de noodzaak van een sterkere wetgeving, is er voornamelijk een mentaliteitsverandering noodzakelijk. Om het stereotype te doorbreken dat eerwraak alleen iets is voor moslimhanden heb ik ook gezocht naar hoe dit in Europa zit.

Vorig jaar was er sprake van een eermoord in België. Zo werd Sadia vermoord door haar eigen vader in ons eigen landen. Zij was van Pakistaanse afkomst maar leefde al jaren in België. Op een gegeven moment was ze vreemdgegaan en de familie zag dit als een grote schande en men besloot ook om haar te straffen met de dood.

Maar niet alleen ziet men bedriegen als een reden om iemand te doden, maar ook als men zich wil aanpassen aan de gemeenschap waar men woont dan ziet men deze persoon als een verraadster. Maar zijn deze vrouwen gewoon niet op zoek naar meer vrijheid?

Hoofdstuk 2: integriteit

Het recht op vrijheid is uiteraard ook het recht om vrij te doen en laten doen met je lichaam wat je wilt. Vele vrouwen hebben dat rechter echt niet. Hoe komt dat? In sommige gebieden zijn de vrouw het lichaam van de vrouw als iets dat van de mens is. Hier zijn tal van voorbeelden te vinden zoals verkrachting, vrouwenbesnijdenis, uithuwelijking, enzo..

Maar wat en wie probeert hier iets tegen te doen?

Als je weet dat er jaarlijks maar liefst tussen 100 en 140 miljoen vrouwen besneden worden per jaar besef je wel dat er hoogdringend iets zal moeten veranderen. De Wereldgezondheidsorganisatie probeert dan ook om dit probleem effectief op te lossen in samenspraak met de Verenigde Naties. Maar hoe lost men zo een grootschalig wereldprobleem op? Net zoals met zoveel zaken is de sleutel om het probleem op te lossen het onderwijs. Het is statistisch bewezen dat vrouwenbesnijdenis minder voorkomt onder vrouwen die onderwijs hebben genoten.

Wanneer men vraagt waarom men dit doen dan vind je het antwoord vaak terug in de traditie van de cultuur. Maar is dit wel altijd terug te vinden in de voorschriften van de cultuur? Ironisch genoeg is dit niet altijd zo: in de koran staat het volgende citaat “en laat uw eigen handen geen bijdrage leveren aan uw vernietiging”.

Niet iedereen beseft echter de gevolgen van een vrouwenbesnijdenis. Daarom ben ik eens gaan opzoeken wat alle gevolgen hiervan zijn. Zoals je kan zien is dat een enorme grote lijst

Vrouwen die besneden hebben een grotere kans op een doodgeboren kind. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat besneden vrouwen een grotere kans op onvruchtbaarheid. Tenslotte is er ook een verhoogde kans op infectieziektes.  Hier volgt een overzicht van de lichamelijke gevolgen van een besnijdenis.

Vrouwenbesnijdenis moet dus verdreven worden uit de wereld. Maar hoe kan men dit doen? Weeral door onderwijs en voorlichting kan men het culturele denken veranderen. Pas dan gaat het misschien eindelijk uit deze wereld verdreven kunnen worden.

Net zoals vrouwenbesnijdenis een ernstig probleem is, zijn verkrachtingen dat natuurlijk ook. Een verkrachting kan overal ter wereld plaatsvinden: maar hetgeen wat toch echt opvalt is dat de echtelijke woning de omgeving is waar het meeste seksueel geweld aanwezig is.

Het probleem is dat er een groot gevoel van schaamte is bij de vrouw en dat ze dus niets durft zeggen. In moslimlanden wordt de vrouw beschouwd als iemand die voortdurend beschikbaar is voor de man, terwijl in de Europese landen verkrachting wettelijk strafbaar is. Je kan dus ook al spreken van een bepaald cultuurverschil. De daders zijn echter vaak bekenden.

Uiteraard zijn de gevolgen van de verkrachtingen ook  enorm: op emotioneel gebied, fysiek gebied en sociaal gebied zal de vrouw het hierdoor effectief moeilijker hebben. Ze krijgt een schuldgevoel over iets waar ze zelf niet voor verantwoordelijk is. Overal ter wereld moeten de vrouwen dus effectief beschermd worden.

Ten slotte moeten de vrouwen ook betere begeleiding krijgen bij een zwangerschap. Terwijl de moedersterfte in welvarende landen op 5 tot 30 per 100 000 geboortes wordt geschat, schommelt die verhouding in ontwikkelingslanden rond de 2000 op de 100 000. Dit komt door de beperkte gezondheidszorg. Hoe kan men dit oplossen? Inderdaad, door te investeren in het onderwijs zodat de vrouwen door iemand worden behandeld die effectief in zwangerschappen gespecialiseerd is.

Hoofdstuk 3: vrijheid

Ieder mens heeft het recht om vrij te zijn. In theorie klopt dit wel, maar in de praktijk is hier veel minder van aan. Er zijn heel vrouwen die deze rechten niet hebben. Hoe ze in hun vrijheden beknot worden, dat gaan we in dit hoofdstuk bespreken.

Zoals we al eerder in deze bespreking hebben gezien ontstaat de ongelijkheid tussen man en vrouw vaak uit traditie en cultuur. Men geeft de vrouwen ook niet de politieke steun net omdat er heel weinig vrouwen effectief verkozen worden in de politiek. In de Arabische wereld krijgt de vrouw ook vaak zelden steun van de wet. Hier is de vrouw niet gelijk aan de mand, op geen enkel gebied.

In de Arabische wereld ligt ook het allerslechtste land ter wereld voor de vrouw:  Saoedi – Arabië. Het is zover gekomen dat in alle Arabische landen (uitgezonderd Tunesië) de wet heeft vastgelegd dat de vrouw effectief minderwaardig is in de regels. Om het maar met een voorbeeld te staven: in alle Arabische landen is het verboden voor een moslima om met een niet – moslim te trouwen, een man echter wel trouwen met iemand uit een ander geloof.

Wie maakt deze wetten vraag je je misschien af? Het antwoord is even begrijpelijk als verwacht: uiteraard stelden deze mannen de wetten op. Grofweg vallen de Arabische landen in twee grote groepen te verdelen. In de eerste groep landen is het familierecht in de moderne zin hervormd, terwijl de tweede groep landen zich heeft ingegraven in een conservatisme  dat nog altijd het lot van de vrouw bepaalt, met hooguit hier en daar een inbreuk door de moderne ontwikkelingen.

Misschien is het ook wel nuttig om toch even de situatie van het beste Arabische land te schetsen: Tunesië. Ook hier is er geen volledige gelijkheid tussen de geslachten aanwezig. Ook al is de vaderlijke autoriteit door de ouderlijke autoriteit vervangen toch blijft de mannelijke echtgenoot het hoofd van het gezin die de woon- en verblijfplaats van het gezin bepaalt. En hoewel ze zeer beperkt blijft ten opzichte van de rest van de Arabische wereld, is de ongelijkheid bij de erfenis niet geheel afgeschaft.

Er bestaat nog geen volledige gelijkheid in Tunesië en de traditionele hiërarchie tussen de seksen is ondanks de wet nog op veel terreinen overeind gebleven. Toch zijn de Tunesische vrouwen er zich goed van bewust dat ze meer rechten hebben dan de vrouwen in de andere Arabische landen.

Mochten ze echter in Saodië – Arabië leven dan hadden ze helemaal geen stemrecht. Verder hebben zij ook geen burgerlijke of politieke dochter en bestonden ze tot voort alleen als dochter of echtgenote.  Vanaf tienjarige leeftijd moeten ze een hoofddoek dragen en hebben ze zelfs niet het recht om een auto te besturen.

Dat is iets waar men toch over nadenkt. Tegen dit soort onrecht moeten de vrouwen effectief blijven vechten om toch tot verandering te komen. In de andere monarchieën in het Golfgebied zijn ze pas zeer recent politiek volwassen geworden: in Bahrein hebben ze in 2002 voor het eerst gestemd, en in Koeweit hebben ze na een lange strijd in 2005 het kiesrecht verkregen. In de onderstaande afbeelding kan je de Arabische wereld zien.

Een ander probleem in de Arabische is polygamie. Maar wat is dat precies? Polygamie houdt in dat er één man met meerdere vrouwen is getrouwd. Het probleem hierbinnen is dat men probleemloos  een vrouw kan verstoten.

Ook in Afrika heeft de vrouw maar een beperkte vrijheid. Door de conservatieve kerk die aanwezig is in deze landen werd een conservatief beleid gevoerd. Ook dit is uiteraard problematisch: de vrouw heeft niet de vrijheid om abortus te plegen als ze dit wilt. Ze heeft dus niet de recht om de keuze te maken over een kind of niet. Twee landen zijn wel goed bezig in Afrika:  Zuid – Afrika en Kaapverdië. Hier zijn vrouwen vertegenwoordigd binnen het parlement en is polygamie verboden.

Naast al deze beperkingen op de vrijheid is er ook de beperking van vrijheid om te kiezen wie men effectief wilt als man. Uithuwelijking is iets wat een eigenschap is voor de Arabische gemeenschap. Hier denkt men nog vaak aan het stereotype dat vrouwen niet zelfstandig kunnen handelen.

Zijn er vrouwen die zich kunnen losmaken van deze verschrikkelijke stereotypen? Uiteraard, maar deze zijn meer uitzondering dan regel. Het zijn ook niet toevallig de geschoolde mensen die zich ervan kunnen losmaken. Zijn deze meisjes die zich laten uithuwelijken dan dom? Dat is uiteraard een stap te ver: de druk van de gemeenschap is enorm groot.

Door de meisjes uit te huwelijk en dus expliciet ter beschikking te stellen van een meisje of jonge vrouw aan een vreemde man zegt dat hij deze vrouw effectief mis-/gebruiken. Vaak worden de meisjes op een jonge leeftijd uitgehuwelijkt zodat de kans groter is dat ze een maagd is. Wat ik me dan afvraag is of het geen geregelde verkrachting is met de goedkeuring van de hele familie?

Wat je uiteraard ook niet mag vergeten dat het meisje hierdoor haar opleiding niet zal kunnen beëindigen waardoor ze later in de wereld minder sterk zal komen te staan.

Zijn er mensen die ingaan tegen deze praktijken? Ja, die zijn er maar dat zijn meestal groeperingen die politiek weinig in de pap te brokken hebben. Zoals al eerder vermeld zijn vrouwen enorm beperkt aanwezig in de politiek.

Eén van de vrouwen die zich heeft vrijgevochten van de sociale en religieuze normen van haar land is Ze weigerde besnijdenis, voor zichzelf en voor haar dochter en ze weigert de islamitische sluier te dragen. Zo heeft zij tegen de samenleving, de godsdienst en de politiek in haar status van vrije vrouw veroverd.

Ze volgde haar eigen weg en dit was zeker niet de gemakkelijkste. Toen ze besloot om alleen nog maar broeken te dragen was haar vader razend. Ook heeft ze ervoor gekozen om geen sluier meer te dragen omdat het alsmaar meer en meer een sociale kwestie is geworden en geen religieuze kwestie meer. Zij besloot dan  ook om haar hoofddoek weg te doen: de reacties waren woedend: ze keken haar na of spuugden op haar. Eén van haar vriendinnen schold haar ook uit voor hoer.

Hoofdstuk 4: Waardigheid

Ieder mens heeft het recht op een waardig bestaan. Maar wat is dat eigenlijk? Een waardig bestaan zegt eigenlijk dat iedereen mens evenveel waard is en ook op dezelfde menselijke manier moet behandeld worden. Ook elke vrouw verdient het dus om te worden gewaardeerd en gerespecteerd. Elke vrouw verdient het te worden gewaardeerd en gerespecteerd. Vrouwenhandel, oftewel de reductie van vrouwen tot koopwaar ten behoeve van de seksuele lusten van mannen voor het financieel gewin, maakt op ook deel uit van een inbreuk op deze waardigheid. Overal maakt de handel in vrouwen slachtoffers.

Het oudste beroep ter wereld is de oudste vorm van vrouwenonderdrukking. De seksindustrie verdient gigantische bedragen aan vernedering en uitbuiting van vrouwen. 

Het is nog steeds zo dat de meerderheid van de vrouwen gedwongen worden tot prostitutie. Niet altijd door mannen maar ook vaak door de economische noodzaak. Deze prostituees kennen nauwelijks hun arbeidsrechten: vaak is prostitué worden dan ook een samenloop van omstandigheden.  Uiteraard zorgt dit vaak voor emotionele schade, maar ook zorgt dit voor fysieke schade. Mensen die prostituee worden, die lopen dan ook vaak gevaar en er is niemand die hen beschermd.

Alsmaar meer en meer wordt er meer en meer aan sekstoerisme gedaan. Ook dit is eigenlijk een veel voorkomende wijze van uitbuiting van vrouwe en meisjes. Er zijn maar liefst 200 000 sekstoeristen in de wereld. Deze komen uit elk land. Het sekstoerisme maakt een steeds groter deel uit van de kinderprostitutie. Ook dit is uiteraard een regelrechte aanslag op de waardigheid van de vrouw.

Vrouwen worden ook vaak onterecht gezien als gewoon maar vleeswaar. Een voorbeeld hiervan is Anne Ziverte, zij is afkomstig uit Letland en wou gaan studeren in Nederland. Ze bleef bij een Russische familie overnachten, maar dat was een valstrik.  Op Schiphol werd ze door een vrouw opgewacht die meteen haar identiteitskaart afpakte. Zi j liet ook een foto zien van Anna’s  zoontje: wanneer ze niet luisterde wisten ze hem wel te vinden. Ze werd gedwongen om in de prostitutie te werken. Deze nachtmerrie heeft 3 maanden geduurd tot ze op het politiebureau alles ging vertellen. Uiteraard was ze bang voor een wraak van de pooiers, en deze angst controleerde haar leven.

Gelijkheid

Tenslotte ga ik ook nog het laatste basisrecht bespreken van de vrouwen. Misschien wel het allerbelangrijkste: iedereen moet gelijk zijn! Dit is het meest concrete recht waarmee vrouwen over hun eigen leven keuzes kunnen maken en zeggenschap kunnen hebben. De geschiedenis van de twintigste eeuw heeft laten zien dat gelijke rechten niet mogelijk zijn zonder dat alle vrouwen actief en passief kiesrecht hebben.

Gelijke rechten, gelijke kansen: in alle landen waar armoe is, zijn vrouwen het allerarmst. Onderwijs blijkt overal de motor voor verandering te zijn. In Azië of Afrika zouden meisjes naar school moeten. In de westerse landen is de revolutie zowel op het gebied van onderwijs als wat betreft gelijke kansen op de arbeidsmarkt en gelijke beloning, wel op gang gekomen, maar nog niet voltooid. Gelijke rechtenvoor mannen en vrouwen wordt in alle recente analyses erkend als voorwaarde voor economische sociale en persoonlijke ontwikkeling.

De inzet van stemrecht en deelname van vrouwen aan de politiek

Nog steeds is er in de politiek geen sprake van gemengdheid. Nochtans  mogen in bijna elk land de vrouwen stemmen.  De enige uitzondering hierop is Saodië – Arabië.

Dit stemrecht hebben ze echter niet vanzelf gekregen: hiervoor hebben ze hard moeten vechten.  Dit was vaak een symbolische strijd.

Deze strijd is echter nog niet gewonnen want er is nog steeds sprake van de discriminatie van de vrouw. Denken we maar de loonsbepalingen, politiek, enzovoort…

Hoe nieuw deze strijd ook is kan je afleiden uit de datum wanneer de eerste vrouwen mochten stemmen en kandidaat zijn: dit was sinds 1893 dat Nieuw  - Zeeland het toeliet dat vrouwen effectief mochten meebesturen.

In Amerika en Europa heeft het lang geduurd voordat  de vrouwen stemrecht kregen. Aan het eind van de jaren 1960 hebben in alle landen van het Amerikaanse continent, inclusief de Latijns – Amerikaanse en Caribische landen: iedereen mocht stemmen. Liechtenstein is in 1984 het laatste Europese land dat vrouwen toestaat als kiezer en als kandidaat om deel te nemen aan nationale verkiezingen.

Het vrouwenkiesrecht is een strijd geweest tegen de gevestigde maatschappelijke orde. Sinds vrouwen onderwijs krijgen en betaald werk verrichten wilden ze uiteraard ook een plaats hebben op het publieke toneel. Soms erkent men niet altijd dat er een strijd is geweest omdat er een geleidelijke verandering van mentaliteit kwam: dat is echter deels waar, de vrouwen moesten steeds druk zetten om de rechten te krijgen die ze verdienden.

Het stemrecht stelt namelijk een van de essentiële privileges van mannen ter discussie: het  monopolie van het bestuur van de staat. De structuur van de macht, de inhoud van het politieke debat en de aard van de beslissingen komen door zulke beslissingen onder discussie te staan. Het systematisch uitstellen van de kwestie van het vrouwenkiesrecht illustreert hoe de politieke elites zich in zichzelf terugtrekken. Hun strijd is echter geen strijd tegen mannen, maar tegen de privileges van hen. Vroeger was al de macht bij de mannen, vaak ook een bepaalde categorie mannen. In de VS lijkt de strijd voor politieke rechten van zwarten soms op die van blanke vrouwen, in die zin dat ze beide de vorm aannemen van een strijd voor de rechten van de mens en voor universeel stemrecht. Maar al verkrijgen vrouwen in 1920 stemrecht, de zwarte Amerikaanse vrouwen krijgen pas in 1965 volledige politieke rechten.

Voor degenen die de beslissingsmacht hadden was het lange tijd ondenkbaar in de politiek plaats te maken voor vrouwen. Ze vreesden niet alleen hun positie kwijt te raken, maar waren ook het product van een tijdperk waarin men zich moeilijk een voorstelling kon maken van de rol van de vrouw binnen het gezin.

Maar stilaan ontstond er een mentaliteitsverandering, men maakte zich een andere voorstelling van de rollen van beide seksen en mannen keken anders tegen vrouw aan.  Men dacht dat dit het politiek evenwicht kon verstoren wanneer er vrouwen in de politiek kwamen.

Vandaag de dag zijn vrouwen in de politiek zijn eerder een zeldzaamheid. De mogelijkheid hun recht om te stemmen en zich kandidaat te stellen uit te oefenen, is namelijk een doel dat vrouwen nog steeds moeten zien te bereiken. Dat is moeilijk, maar er is nog een andere grotere uitdaging: evenredige vertegenwoordiging en de beslissingsbevoegde instanties. In cijfers is slechts 16 % van de parlementariërs een vrouw.

De grote overwinning van de 20^ste eeuw van de 20^ste eeuw is nog steeds het verwerven van politieke rechten. Voor de 21^ste eeuw zal het een uitdaging zijn deze rechten werkelijk  te realiseren. Het is echter een langdurige strijd.

Sekseongelijkheid bij ontwikkelingssamenwerking

In ontwikkelingslanden is uiteraard ook sprake van sekseongelijkheid, op het gebied van onderwijs, politieke participatie, de toegang tot gezondheidszorg en op de arbeidsmarkt. Economische groei zal daar niet mogelijk zijn zonder een verbetering van de positie van de vrouw.

In ontwikkelingslanden lopen de vrouwen ver achter op de mannen, op allerhande gebieden. Niet alleen in het onderwijs, maar ook op de arbeidsmarkt: vrouwen werken minder vaak buitenshuis en verdienen minder dan mannen voor vergelijkbaar werk en lopen meer kans om in de armoede te geraken. Zoals we al hebben gezien zijn de vrouwen ook politiek minder vertegenwoordigd zijn.

Seksegelijkheid is ook een voorwaarde om te Milennium Development Goals te bereiken, waaronder het terugdringen van armoede en kindersterfte, onderwijs voor iedereen en het wegwerken van de genderkloof in het onderwijs voor 2015.

Het toont aan dat de armoede en gebrek aan kansen de ongelijkheid tussen man en vrouwen net groter maakt. Gesteld dat de economische ontwikkeling de armoede tegengaat, dan verbeteren de levensomstandigheden van iedereen als de armoede wordt teruggedrongen en neemt de seksegelijkheid toe. Bij economische ontwikkeling verbeteren de levensomstandigheden van vrouwen sneller dan die van mannen.

Maar niet alleen dit zal moeten veranderen: ook bepaalde gewoonten tegenover vrouwen. Het is zo dat er in sommige culturen nog steeds minderwaardig naar de vrouw wordt gekeken. Ook is er nog steeds geen gelijkheid qua salaris op dit moment.

Om gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bereiken zal het nodig zijn om beleid te blijven maken dat vrouwen bevoordeelt ten koste van mannen, mogelijk gedurende een lange periode. Het is onduidelijk of de positieve neveneffecten van dit beleid opwegen tegen de maatschappelijke kosten van de onrust die deze ingrepen teweeg zullen brengen.

De scholing van meisjes in Europa: een onvoltooide revolutie

Dat meisjes naar school gingen was in de 20^ste eeuw in de Europese landen een maatschappelijke verandering. Maar de vaart is eruit. Meisjes hebben minder toegang tot prestigieuze banen. Opleidingen met het hoogst percentage vrouwen zijn er alsmaar minder.

Ondertussen zijn meisjes doorgedrongen tot de door mannen gemonopoliseerde studies als rechten en geneeskunde, waar men zich in het begin heftig verzette  tegen hun komst. Maar de mannelijke overheersing is nog steeds heel sterk bij industriële opleidingen en vaardigheden en bij bouwkunde. Hogere opleidingen waar vrouwen duidelijk in de meerderheid zijn, zijn een voortzetting van banen op lager waarin altijd vrouwen te vinden waren.

Slotconclusie

Er is dus nog heel veel werk te doen om effectief te zorgen voor meer gelijkwaardigheid in onze wereld. Dit zal echter een werk van lange adem zijn, en hier moet iedereen aan samenwerking. Dit moet onze doelstelling zijn voor de toekomst!

08-12-2009 om 17:34 geschreven door Kris_Stokmans  

Tijdens de Franse Revolutie was er een leuze die luidde: gelijkheid, broederschap en vrijheid. Hoewel de Franse Revolutie was geslaagd, is deze leuze vandaag de dag nog altijd niet in de praktijk toegepast.

Maar is er vandaag in onze wereld wel gelijkheid? Uiteraard niet! Zo zijn er nog steeds arme mensen en rijke landen: je kan dus vaststellen dat er nog een verschil is tussen volkeren onderling, maar in de 21^ste eeuw zou er toch geen verschil meer mogen zijn tussen de seksen? Jammer genoeg moeten we vaststellen dat er nog steeds een verschil is tussen de man en de vrouw. In Europa heeft de vrouw op zich wel goed, al is ook hier nog ruimte voor verbeteringen:  denken we maar aan het loonsverschil dat er nog steeds is tussen de mannen en de vrouwen. Verder is de gelijkheid der seksen is ook niet terug te vinden in de politiek:  het is statistisch bewezen dat er meer mannen zijn dan vrouwen in de verschillende parlementen.

Maar heeft elke vrouw het zo goed als de Europese vrouw? Hetgeen wat ik wil kan concluderen is dat dit zeker niet zo is. Om het met een voorbeeld te staven ga ik even terug verwijzen naar het boek “mijn status is positief” waarvan een ronduit aangrijpend verslag te lezen was tijdens het afstandsleren van week 6. Deze vrouwen zijn niet altijd procentueel vaak meer het slachtoffer van hiv/aids maar ook van andere barbaarse praktijken zoals verkrachting en vrouwenbesnijdenis. Dat dit de vrouw zowel emotioneel en fysiek kapot maakt, daar staat men te weinig bij stil als je ziet hoe weinig dit krijgt in onze wereld.

Maar niet alleen van dit zijn deze praktijken de grootste slachtoffers: zij zijn ook de mensen die het meest lijden onder armoede en onder oorlogen. De vrouw is vaak het onschuldige slachtoffer van het oorlogsgeweld door de mannen. Hoewel er de universele rechten van de mens zijn worden deze niet altijd nageleefd bij vrouwen: uiteraard moet hier dringend verandering inkomen.

Om me in dit onderwerp te verdiepen ga ik het boek “Zwartboek: de positie van de vrouw lezen” zodat ik nog een veel beter en genuanceerder beeld ga krijgen over de positie van de vrouw in de wereld.

29-11-2009 om 21:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Voorwoord

Het boek begint met een indringende getuigenis van Annemie Struyf. Zij vertelt ons wat meer over haar geadopteerde dochter Hope. Annemie heeft ongeveer een jaar gezwegen over de adoptie van haar dochter omdat ze de procedure niet in het gedrang wou brengen. Nog steeds is deze lange procedure niet afgerond maar ze wilt haar kind niet langer verbergen.

Ze wilt de waarheid aan Hope vertellen met behulp van haar boek. Dit is dan ook een boek dat geschreven is voor haar.

Deel 1: Afrika

Inleiding

Wanneer we aan aids denken, denken we om evidente redenen meteen aan Afrika. Niet onterecht, omdat Afrika het continent is waar aids het meest aanwezig is. Vaak zijn de mensen hier onwetend en maken ze geen gebruik van een condoom tijdens de seks. Misschien is deze mening een beetje te subjectief: door middel van getuigenissen ga ik kijken hoe de mensen in Afrika met aids leven en hoe ze er tegen aan kijken.

Het verhaal in Afrika

Het verhaal begint wanneer Lieve Blancquaert en Annemie Struyf samen naar Nairobi vertrekken. Dit is de hoofdstad van Kenia. Hier is heel veel menselijke ellende aanwezig: armoede, criminaliteit en aids. Wanneer beide dames aankomen op de luchthaven staat Achieng hun op te wachten

Het verhaal van Achieng Renish

Achieng is sinds 1996 seropositief en is onlangs met aidsremmers gestart. Verder zijn haar man en haar twee zussen ook aan aids gestorven. Zij leeft in een sloppenwijk en hier komen we ook in aanraking met de baby Hope. Hope was niet het kindje van Achieng maar van een vader die niet voor het kindje wou zorgen. Wanneer ze het kindje meebracht dachten de mensen dat ze een kindje in huis nam omdat ze zelf aan het sterven was. Mede daarom noemde ze haar Hope. Ze heeft Hope ook laten testen op hiv: haar uitslag was echter gelukkig negatief. Achieng weet echter dat ze binnenkort zal sterven en hoopt dat Hope veilig terecht zal komen wanneer zij sterft.

Haar man is gestorven aan aids. Hij heeft nooit de moed gehad om er tegen te vechten. Ze hebben niet met elkaar gepraat over hoe ze aan de ziekte waren geraakt. Dit zou hun relatie hebben kapot gemaakt. Haar man wou de ziekte verbergen, maar zij wou erover praten omdat zwijgen gewoonweg niet helpt. De laatste jaren zet ze haar dan ook in voor aidsbestrijding. Ze geeft informatiesessies over hiv – preventie en deelde haar persoonlijke ervaringen mee onder het motto “positief leven met aids”. Ondanks haar inzet krijgt ze vaak negatieve reacties omdat ze seropositief is.

Hierna komen we in contact met Rose Kilonzo. Ook zij heeft aids. Ze durft aan niemand te vertellen dat ze aids heeft. De mensen denken namelijk dat je een prostituee bent als je status positief is. Zij is van de mening dat de man de vrouw sowieso gebruikt. Ze is in veel haar hoop verloren, de enige hoop die ze nog bezit is God. Haar vriendin Florence heeft ook aids. Samen met Rose vindt ze steun door te bidden tot God. Ook zij is van mening dat de man te dominant is in de Afrikaanse cultuur.

We gaan dan nu ook op zoek naar de Afrikaanse mannen. Hoe kijken zij tegen aids? Zijn ze ook besmet en hoe gaan ze er mee om? Dat gaan we nu eens bekijken.

De jongens van de sloppenwijken

Achieng neemt Lieve en Annemie mee naar de sloppenwijken van Nairobi. Hier ontmoeten ze enkele zware jongens die al enkele misdaden hebben begaan. Onlangs  hebben deze jongens zich laten testen of ze seropositief waren en het resultaat was bevreemdend: niemand was positief! Het resultaat was echter niet correct en uiteindelijk werden ze allemaal nog eens getest: en ja, ze waren allemaal positief.

Wanneer je de verhalen over hiv hoort, hoor je wel dat de mannen pas laat beseffen dat hun riskant gedrag ook zeer grote gevolgen kan hebben. Hetgeen wat opvalt is dat geen enkele van de mannen effectief durft zeggen of ze effectief seropositief zijn. Ze hebben bang om effectief  te horen dat ze seropositief zijn. Verder hebben ook alle jongens een enorme slechte jeugd gehad, waardoor ze vaak in de criminaliteit zijn beland. Is dat een excuus? Nee. Is dat een verzachtende omstandigheid? Ongetwijfeld. In de familie is er ook vaak sprake van aids, net omdat ze weten hoe verschrikkelijk het is, zijn ze waarschijnlijk bang om te weten of zij het ook effectief hebben.

One – night stand

 Maar nog steeds gaan we uit van het stereotype dat iemand die seropositief is altijd een zwarte huidskleur heeft, om dit stereotype te ontkennen gaan we op bezoek bij Sarah. Tijdens een one – night stand heeft zij het virus opgelopen. Wanneer ze het hoorde stortte heel haar wereld in. Toen een vriend van haar belde die aids had besloot ze ook om met hem te gaan praten. Hierdoor kon ze haar ziekte op een beter manier plaatsen.

Ze besloot ook contact te zoeken met de man die haar had besmet: hier hoorde ze het nieuws dat hij zelfs wist dat hij seropositief was! Uiteraard was ze razend, maar anderzijds besefte ze ook wel dat er een gedeelde verantwoordelijkheid was. Sarah besloot ook om mensen te proberen te helpen die seropositief waren, mede ook omdat dit haarzelf ook kon helpen. Vele mensen hebben een negatieve kijk over het seropositief zijn en geven het slachtoffer  altijd de schuld terwijl dit in de praktijk zeker niet altijd zo is. Het is vaak ook moeilijk om je leven terug op een normale manier te beleven wanneer je seropositief bent omdat de mensen “bang” zijn om met je om te gaan. Uiteindelijk wou ze ook haar droom om een kindje te krijgen verwezenlijken. Ze besloot daarom om een spermadonor te zoeken en vond deze ook. Op 1 december, op Wereldaidsdag, verloor ze haar kindje. Dat was uiteraard een ramp. Ook een tweede zwangerschap mislukte jammer genoeg.

Verder beseft ze wel dat  ze gelukkig heeft dat ze een Europese is.  De laatste jaren zijn er in Europa uitstekende medicijnen beschikbaar om het virus af te blokken.

Genoeg is genoeg

Achieng werd op non – actief gezet door de Anglicaanse kerk. Maar ondanks dat ze op non – actief is gezet krijgt ze nog een toelage en een flatje, hierdoor wilt de Anglicaanse Kerk ervoor zorgen dat haar verhaal niet naar buiten komt. Na het gesprek komen Achieng, Annemie en Lieve Mbaika tegen. Mbaika is een seropositieve prostituee. Wanneer ze terug naar het hotel vertrekken en de twee Afrikaanse dames naar hun kamer wil nemen, zegt de manager dat dit niet mag. Dit is toch wel een schoolvoorbeeld dat in Afrika nog steeds niet iedereen gelijk behandeld wordt.

Ook Mbaika is een vrouw die een slechte jeugd heeft gehad. Op haar twaalfde werd ze al gedwongen om in de prostitutie te gaan werken. Als prostituee  krijg je geen respect van de mannen. Daarom verzamelden ze hun in de in de Cosewach. Dit was een organisatie waarbij de prostituees elkaar financieel probeerden te helpen. Vaak worden de prostituees ook mishandeld en de politie doet gewoon mee. Een condoom is ook heel duur (20 cent) omdat je per klant slechts 1 euro verdient.

Het gaat soms zelfs zo ver dat de prostituees zelfs vernederd worden. Ze proberen dan in groep om hem te straffen door  hem te bestelen of wanneer hij het echt te bont heeft gemaakt door hem de ziekte ook te geven. Het volgende hoofdstuk gaat over vijf prostituees en wat zij allemaal al  hebben doorgemaakt.

Vijf prostituees

De eerste prostituee die beide dames spreken is Deborah. Omdat ze haar kinderen niet meer te eten kon geven, besloot ze in de prostitutie te gaan werken.  Wanneer men uiteindelijk in de prostitutie gaat werken, schelden de mannen je uit en mishandelen ze je ook vaak. Het is dan ook geen wonder dat ze mannen haat.

Het zal je dan ook niet verbazen dat haar status positief is. Sommige mannen  gaan dan weg, anderen trekken zich daar niets van aan omdat ze toch niet tegen aids vechten. Momenteel zit Deborah er bijna compleet door, zowel fysiek en mentaal. Ze mag zelfs haar kleren niet meer aan een wasdraad hangen, mag geen gebruik maken van gemeenschappelijke toiletten en moet haar behelpen met een verroest conservenblikje. Ook haar dochters maken hetzelfde lot mee. Het is dus eigenlijk geen wonder dat ze alle hoop verloren heeft.

De tweede prostituee is Lucy, ook zij werd de prostitutie in gedwongen. Hier wordt ze ook vaak bestolen: sommige mannen pakken haar geld gewoonweg terug af. De mannen willen ook zelden een condoom aandoen. Uiteraard haat zij mannen ook, maar ze heeft haar nog nooit op hiv laten testen. Door haar overtuigingskracht heeft ze het echter zelden zonder condoom gedaan, maar toch is ze bang dat ze het virus zou kunnen hebben.

De derde prostituee is Benta.  Zowel zij en haar dochter Lin zijn besmet hiv. De mannen denken dat ze van hiv kunnen afgeraken door een klein meisje te verkrachten. Net daarom beschermt ze haar dochter heel goed. Een vierde prostitué die ook positief is, is Penninah. Net zoals haar dochter omdat haar dochter werd verkracht toen ze even alleen thuis was. Ook zij is besmet geraakt door het feit dat de mannen geen condoom wouden gebruiken.

Haat in de ogen

Hierna vertrekken de dames met Achieng naar Kibera. Hier ontmoeten zij Sabine, die na de dood van haar man moest trouwen met zijn schoonbroer. Dit weigerde ze echter, gelukkig maar, want anders was zij waarschijnlijk ook positief geweest omdat hij het ook was. In deze sloppenwijk is maar liefst tachtig procent van de populatie met hiv besmet.

De meeste vrouwen worden hier door hun man besmet. Wanneer  de vrouw doodgaat, wordt ze onmiddellijk vervangen door een nieuwe. Zonder enig probleem kunnen de mannen hier tien of twaalf echtgenotes hebben en hen één voor één besmetten. De meeste vrouwen haten dan ook hun man. Om het met een voorbeeld te stellen vertelt zij iets meer over Joseph en Rose. Joseph is zevenveertig jaar en heeft twee echtgenotes. Toen hij zich voor het eerst liet testen, weigerde hij dit te vertellen. Pas na zijn tweede test zei hij het tegen zijn echtgenotes. Ook hij gebruikt zelden een condoom waardoor zijn vrouwen ook besmet zijn. Je kan gewoonweg zien dat zijn vrouwen hem ook haten, maar een man is te dominant in Afrika.

Niet elke Afrikaanse vrouw is een prostituee. Halima is een 38 – jarige kippenverkoopster. Maar ook zij is positief door haar overleden man. Als vrouw moet je ervoor zorgen dat je niet te snel aan hiv sterft want dan denken de mensen dat jij het hebt gegeven.

Het project van Achieng

In Nairobi stelt ze haar opvangproject voor om ervoor te zorgen dat jonge criminelen een betere begeleiding krijgen. Rechnet is de naam van het jaar en het wilt zeggen “Renish Hope for Change Network”. Het is een opvoedingsproject voor criminelen tussen veertien en vijfentwintig jaar oud. Ze hebben fouten gemaakt en dat wilt ze zeker niet minimaliseren. Daarom heeft ze een meisje uitgenodigd die door jongens als hun verkracht en mishandeld werden. Ze is 20 jaar oud en haar eerste seksuele ervaring was een groepsverkrachting waardoor ze zwanger werd. Om het kind te onderhouden moest ze wel in de prostitutie gaan.

Ze heeft haar nog steeds niet laten testen op hiv omdat ze er doodsbang voor is. In het zaaltje is het dan ook doodstil. Men gaat verder door één van de criminelen voor te stellen. Zijn naam is Abdi en hij heeft vaak deelgenomen aan verkrachtings- en moordpartijen. Hij wijt zijn misdaden aan het feit dat diefstal de enige manier is om te overleven in Mathare. Hij heeft ook heel wat seksuele risico’s genomen maar heeft zich nog niet laten testen op aids. Tegenwoordig probeert hij zich te beheersen en niet meer te verkrachten.

Wanneer Abdi wordt geconfronteerd dat hij het leven van een meisje zoals Winie heeft verkracht, neemt hij dit nogal laconiek op. Hij verontschuldigd zich wel voor zijn daden, maar je kan afleiden dat het niet echt gemeend was. Abdi leek zich nauwelijks te realiseren wat hij effectief verkeerd heeft gedaan. De enige reden waarom hij niet meer verkracht is omwille van het hiv – risico.

Candlelight dinner

Achieng heeft terug een vreemde koorts. Men begint dan ook te speculeren wat er zal gebeuren wanneer Achieng er niet meer is. Lieve vraagt dan aan Achieng wat ze zou doen wanneer iemand Hope zou willen adopteren indien deze personen uit België zouden komen.  Achieng zegt vastbesloten dat ze het voorstel zou aanvaarden. Ze smsen hun mannen en de vrouwen moeten zelf beslissen. De mannen zeggen hun dat ze achter hun beslissing zullen staan.

In het dorp Kabondo komen de twee vrouwen ook in contact met de moeder van Achieng. Ze zegt niet of ze aids heeft, maar waarschijnlijk wel wanneer je weet dat haar echtgenoot aan aids was gestorven.

In dit dorpje besluiten ze ook om Hope te adopteren omdat de situatie van Achieng aan het achteruit gaan is. De volgende schooldag gaat Achieng proberen om de schoolkinderen te overtuigen om zich te laten testen tegen aids. Als ze dit doen kan er nu al ingegrepen worden en zullen ze medicijnen krijgen.

De volgende dag rijdt ze naar het huis waar zij en haar overleden man leefden. Zij mag hier echter niet binnen omdat de schoonfamilie er toch vanuit gaat dat Achieng bijna dood is. Ze willen niet liever dat ze zo snel mogelijk dood is.

Een ander probleem in de Afrikaanse cultuur is de wife inheritance. Dit gaat uit van het feit dat wanneer de man sterft, de schoonbroer de vrouw erft. Deze man behandeld je dan ook vaak slecht. Wanneer een vader sterft, moeten ook zijn dochters ritueel “gezuiverd” worden. Dat zorgt ervoor dat het aids – virus nog meer verspreid wordt.  Wanneer een weduwe dit niet wilt tijdens haar leven, doet men dit zelfs na haar dood! Verder is er ook vrouwenbesnijdenis aanwezig in Kenia, maar wat zelfs nog schokkender is dat men in sommige Keniaanse stammen als ritueel de baby opeet.

Ze zegt ook dat Europeanen altijd denken in termen van virussen en medicijnen maar in Kenia speelt bijgeloof ook een grote rol. Veel Afrikaanse mensen zijn echter ook heel gesloten over seks. Een condoom is een taboe in Afrika, hoe kan men dan beschermd zijn tegen hiv en aids?

Gouden zaken

De volgende vertrekt men naar Oyugi om Herin te bezoeken. Haar man is in 1999 aan aids gestorven zonder dat zij wist dat hij aids had. Na zijn dood heeft de schoonfamilie haar alles afgenomen. Kort nadien stierf ook haar eerste dochter aan aids. Wat haar ontzettend pijn doet is ook het feit dat verschillende kinderen van haar seropositief zijn.

In dit dorp komen we ook Judith tegen. Zij is ook positief net als haar man. Haar man wilt er echter niet over spreken. Op dit moment is ze zwanger en ze hoopt dan ook dat het kindje er snel zal zijn. Omdat ze weet hoe hard het leven is als vrouw hoopt ze haar kindje een jongen zal zijn. Haar vriendin Rose is er nog erger aan toe: zij zit momenteel in een vergevorderd aidsstadium. Ze schrijft echter haar ziekte niet toe aan hiv maar aan het feit dat ze behekst zou zijn. Hieruit kan je nog eens afleiden hoe bijgelovig deze mensen zijn.

Hierna komen we nog maar eens in aanraking met de keiharde realiteit. Lilian (14 jaar), Susan (10 jaar), Rose (3 jaar) en Josephine (7 jaar), Victor (6 jaar) en Mary (10 jaar) hebben allemaal gemeen dat ze positief zijn. Ondanks hun jeugdige leeftijd zijn zij dus ook al besmet! Hierna vertrekken Achieng en beide dames naar een begrafenis van een vriendin die overleden is aan hiv. Amper 41 jaar is ze geworden. Haar ziekte volgens de dokter: een longontsteking.

Op de begrafenis vraagt ze ook wie zich heeft laten testen. Er gaan slechts enkele handen effectief de lucht in. Dat is weer iets dat echt zoveel zegt: men durft gewoon de ziekte niet te erkennen en hoe kan je iets oplossen wanneer je het probleem  niet erkent?

Twee stukken

Wanneer ze bij de grootmoeder van Achieng logeren, komen ze ook in contact met Rebecca. Zij komt uit Mathare, een plaats waar het ontzettend gevaarlijk is. Als meisje moet je constant op je hoede hier zijn., maar ook thuis is er geen rust. Als de moeder haar lichaam verkoopt, doet ze dat in één kamer. Haar kinderen zien haar bezig en vinden dat de normaalste zaak van de wereld. Zo gaat een man om met een vrouw denken de jongens en de meisjes denken dat een vrouw zo geld moet verdienen.

Zij heeft echter respect voor het werk dat Achieng doet, maar zelf durft ze de stap niet zetten om haar te laten testen  omdat ze wel eens seropositief zou kunnen zijn. Indien dit zo is, dan zou ze instorten. Terwijl Lieve en Annemie met Rebecca hadden gepraat, was Achieng met Hope naar het hospitaal gegaan. Op 4 oktober vertrekken Annemie en Lieve uit Nairobi. Ze hebben de afspraak gemaakt dat Achieng over zes weken naar België komt en Hope meebrengt. Ondertussen lichtten beide dames zich in over de adoptiemogelijkheden.

In ieder geval, we hebben nu al over aids in Europa gesproken, maar hoe zit het in Europa? Dat gaan we nu eens bekijken.

In Europa

Wanneer ze terug zijn in Europa contacteert Annemie een betrouwbare adoptiedienst. De man noemt haar plan echter een wilde adoptie en daar is hij absoluut geen voorstander van. Ze legt de man echter uit dat ze gewoon Hope wilt adopteren omdat Achieng het haar had gevraagd. Hoewel het gesprek haar wel frustreerde beseft wel dat de man gelijk had door emotionele, impulsieve mensen af te remmen en hun op de consequenties van hun daden te wijzen. Maar zij weet heel goed wat ze aan het doen is.

Ze houdt via e-mail nog steeds contact met Achieng en bediscussiëren de mogelijkheid tot adoptie met elkaar.  Ondertussen gaan beide dames op zoek naar nieuwe getuigenissen. Vandaag was er een ontmoeting met Julia, een vrouw die ook positief is. Zij zit met de gedachte om zelfmoord te plegen en was al bezig met haar afscheidsbrief te schrijven. Hierin staat dat zij gewoon besmet is geweest omdat ze gewoon naar liefde zocht. Julia wilt nog leven, maar niet meer al te lang. Haar afscheidsbrief is een emotionele getuigenis waaruit je kan afleiden dat ze het echt zwaar heeft.

Ondertussen geraakt Annemie meer en meer overtuigd om Hope te adopteren. Ze krijgt ook een uitnodiging van de adoptiedienst voor een vormingsbijeenkomst voor geïnteresseerde kandidaat – adoptiegezinnen. De dag nadien beslist Annemie echter dat zij Hope wel wilt proberen te adopteren. Achieng reageert hier nog steeds positief is omdat ze wilt dat Hope een goede toekomst voor haar heeft.

Met Achieng gaat het stilaan terug de goede kant op. Dankzij de aidsremmers gaat het de laatste weken al terug beter met haar en ze is ingeschreven voor een cursus Human Resources Management. Verder had een belangrijke instelling (Development Through Media) een congres georganiseerd waarbij verkrachting het thema was. Door uit te leggen dat wanneer je de mensen die de fouten maken terug kan heropvoeden, gaan de meisjes en vrouwen ook terug veiliger zijn. Hierop kreeg ze ontzettend veel positieve reacties.

Beide dames werken verder aan de getuigenissen. Hier stoten ze op een meisje, Murielle, die positief werd bevonden door één keer onveilige seks te hebben. Het was eerst een harde slag, ma na twee jaren besloot ze om haar leven terug in eigen handen te pakken. Sinds één jaar neemt ze ook aidsremmers, maar ze beseft dat het de wetenschap is die haar momenteel in leven houdt. Toch hoopt ze dat er meer is na het leven.

Achieng is stilaan afscheid nemen van Hope. De dagen tikken voorbij en uiteraard heeft ze het moeilijk om haar kindje los  te laten. Wat haar echter gelukkig maakt is dat Hope nu een mooie toekomst voor haar heeft. Ondertussen krijgt Annemie ook nog berichten van de adoptiedienst om eventueel een kindje over te nemen, maar Annemie heeft haar zinnen al op Hope gezet.

Stationscafé

Er worden ook nog altijd getuigenissen gemaakt. Een aangrijpende getuigenis is die van Tristan en Hanne. Tristan is besmet geraakt via een bloedtransfusie toen hij drie jaar oud was. Vanaf de middelbare school begon hij minder weerstand te krijgen. Toen hij in het ziekenhuis belandde, weigerden er ook verpleegsters om permanent bij hem in de kamer te blijven. Zij waren zo bang om ook zelf besmet te worden. Sinds dat incident krijgt hij voornamelijk nog thuisverzorging.

Hoe zwaar het ook was, hij liet de moed niet zakken. Hij wou met dit virus leren omgaan. De laatste twee jaren is zijn gezondheid veel beter geworden door nieuwe aidsremmers. Ook zijn vriendin Hanne heeft hem niet laten zitten omdat hij seropositief was. Tristan is ontzettend bang om Hanne te besmetten en daarom vervangen ze altijd het condoom wanneer er ook maar enige twijfels zijn. Verder is de ziekte ook financieel niet gemakkelijk te dragen omdat men an sich heel weinig terugkrijgt van de ziekenkas.

Feel Free

Op 9 november vraagt Achieng om haar te bellen. Een vriend uit Gent heeft haar voorgesteld om Hope financieel te laten adopteren. Achieng wilt echter dat Annemie haar in België laat opgroeien omdat zij zelf bang is om te sterven. Ondertussen krijgt Annemie ook telefoontjes van bepaalde “vrienden”. Zij willen dat ze Achieng niet onder druk zet (doet ze ook niet), dat ze Hope als een Afrikaans kind moet grootbrengen (Waarom?), enz..

Op 12 november heeft ondertussen de adoptiedienst  te horen gekregen dat Annemie druk op Achieng zou hebben gezet. Dat klopt niet, maar de twijfel is nu wel gezaaid. Annemie vraagt of ze de brieven mag doorsturen en Achieng antwoordt hier positief op.

Ronde van Vlaanderen

Op 17 november is Hope aangekomen met Achieng en het ziet er naar uit dat ze bij de familie van Annemie zal blijven. Er wordt ook besloten om  Hope op hiv te testen maar dit is een hele dure procedure, daarom volgt er eerst een gewoon onderzoek. Het lijkt erop dat ze last heeft van schurft en de dokter legt haar uit hoe dit behandeld kan worden.

Ondertussen komt ook Wereldaidsdag dichterbij. De krant begint hier stilletjes aan ook meer aandacht aan te schenken en in de krant kunnen we het volgende lezen:

·         39, 4 miljoen mensen besmet met het aidsvirus

·         Het aantal vrouwen onder mensen met aids stijgt

·         Het virus heeft de voorbije twee jaren het meest terrein gewonnen in Oost- en Centraal – Azië en in Oost – Europa

·         Het Caribische gebied Dominicaanse Republiek is ook zwaar getroffen door aids

Wat later krijgt Annemie goed nieuws. Hope is niet seropositief. Ondertussen vertelt Achieng haar verhaal overal in België. Uiteindelijk krijgt Achieng ook te horen dat Hope niet positief is en er valt ook een hele grote last van haar schouders. Op 30 november vindt er een beslissend gesprek plaats tussen Achieng, Luc, de adoptiebegeleider en haarzelf. Achieng weet echter de adoptiebegeleider te overtuigen dat dit haar eigen keuze is.

Op 1 december is nog steeds niet alles in orde.  Ondertussen is het Wereldaidsdag geworden en het krijgt aandacht in de verschillende kranten. Hier volgt een artikel uit de krant:

Op 8 december gaat de adoptieprocedure officieel van start. Deze zal enkele maanden duren en zal hard en lang zijn. Jammer genoeg zijn de reacties niet altijd even positief: vele mensen vragen af hoe het komt dat zij al zo snel het kindje heeft. Ze trekt hier echter weinig van aan.

Op 10 december krijgt Achieng slecht nieuws. Twee van haar vroegere criminelen die ze wou heroppvoeden  hebben terug een gewelddadige overval gepleegd. Paul werd door de politie gevat en neergeschoten, terwijl Kusch nog maar eens is ontsnapt. Ze hadden nochtans beloofd om zich vanaf nu te gedragen. Medelijden met hen heeft ze niet meer.

Op 15 november heeft Annemie nogmaals een interview met iemand die seropositief is. Zijn naam is Patrick en hij is homo. Velen mensen besteden niet meer veel aandacht aan hiv omdat er toch pillen voor zijn. Solidariteit tussen het rijke Westen en de rest van de wereld is evenmin niet meer te vinden.

In 1987 was in Vlaanderen de eerste aidscampagne. Ironisch genoeg was hij toen al besmet. Hij wist niet door wie hij is besmet geworden. Omdat hij weet hoe het is, begeleid hij zelf seropositieve mensen. Hij raadt iedereen aan om hier open over te zijn tegenover je vroegere partners.

Maar ondertussen is ook nog de procedure bezig voor de adoptie van Hope. Het duurt lang en je wordt effectief overal naar toe gestuurd. Gelukkig krijgt Annemie ook hulp, vandaag is ook haar man vertrokken naar Brussel om het vertrek van Achieng voor te bereiden.  Uiteindelijk is Achieng op 23 december vertrokken naar Kenia. Het blijkt dat Achieng gelukkig is dat ze effectief aan de bevolking iets meer heeft kunnen vertellen over aids.

Het blijkt dat door de medicatie in België het hiv-virus niet meer terug te vinden is in het bloed van Achieng. Lang duurt het geluk echter niet want de grootmoeder van Achieng ligt momenteel in het ziekenhuis. De dokters kunnen haar niet helpen omdat het Kerstmis. Nog maar eens een schrijnend voorbeeld van hoe slecht de situatie in Kenia is.

Naast het opvoeden van Hope is Annemie nog steeds bezig met het interviewen van mensen. Zo ontmoette ze hier Wouter die haar er attent opmaakt dat er een verschil is tussen hiv en aids. Mensen die hiv hebben zijn vaak dan ook niet ziek, wie aids heeft is dat wel. Hij heeft het opgelopen tijdens de seks met een Afrikaanse man.

Men zegt wel eens dat hij het dan zelf gezocht heeft, maar hij heeft er uiteraard nooit zelf achter gevraagd. Ook de reacties die Annemie heeft gekregen om het kindje te adopteren zijn allesbehalve vriendelijk. Een paar voorbeelden hiervan:

-Een zwartje adopteren? Zo los je het probleem in Afrika toch niet op?

-zo een kind laat je toch beter in het eigen milieu?

-Waarom adopteer je geen seropositief kind? Dat heeft toch meer nood aan een nieuwe kans?

Ook uit Afrika komt geen goed nieuws. Ze is ontslagen door de Anglican Church of Kenia, dus ze is haar inkomen en flatje ook kwijt. Ze slaagt er echter in om te overleven. Ook Hope gaat nu mee naar de school wanneer Annemie een sessie geeft over Afrika en Europa, over aids en de dure medicijnen in Afrika. Ze gaat uiteindelijk nog één interview doen met Anna.

Zij is 48 jaar oud en ondertussen al twintig jaar seropositief. Door met seks te experimenteren werd ze seropositief. Haar droom om toch een kindje te krijgen leek voorgoed voorbij maar op 35 – jarige leeftijd bleek ze toch zwanger te zijn. Ze werd echter verplicht om abortus te plegen omdat men in 1992 niet wist of een besmetting van moeder op kind ook kon voorkomen.

Hoewel een kindje krijgen uitgesloten is, is ze nu toch gelukkig. Er is een nieuwe man in haar leven, een man die naar haar luisterde en dat maakt haar gelukkig.

Met dit interview eindigt het boek. We kunnen wel nog het levensmotto van Annemie (doe wel en zie niet om) lezen maar op vijf maart 2005 – de dag van Hopes adoptiefeest- beslist ze om het boek te beëindigen. Maandenlang heeft ze gezwegen over Hope maar dit wilt niet meer langer doen. Zij heeft recht op haar eigen verhaal en dat heeft ze nu ook.

Conclusie van het boek

Het boek is geschreven in de vorm van een dagboek. Dit maakt het soms wat moeilijker om het  samen te vatten omdat de getuigenissen er soms tussen gezet worden. De inhoud van het boek  is echter indrukwekkend. Op een objectieve manier wordt er verwezen naar hiv/aids maar ook naar de vrouwenrechten die niet overal gerespecteerd worden, de omslachtige adoptieprocedure en discriminatie. Het menselijk verhaal grijpt je echt aan en dit boek is dan ook een aanrader voor iedereen mede door het gebruik van foto’s waardoor je de mensen die het virus hebben echt kan zien.

Actualiteit

Op 1 december is het terug Wereldaidsdag. Om de mensen hieraan te herinneren draagt men dan een rood lintje.  Er zijn op dit moment meer dan 33 miljoen mensen die aids hebben.

22-11-2009 om 23:42 geschreven door Kris_Stokmans  

Ondanks dat we in het jaar 2009 leven, zijn er nog steeds heel veel problemen in onze wereld: denken we maar aan oorlogen, discriminatie, armoede en racisme. Kortom gewoon verschillen tussen mensen die op een negatieve extreem worden uitvergroot. Maar er zijn ook niet alleen problemen tussen de mensen onderling, er zijn ook mensen die in de problemen komen door een ziekte. Vele ziekten kunnen opgelost worden, maar niet allemaal. Eén van de ziekten die men op dit moment nog niet heeft kunnen oplossen is het Acquired Immuno-Deficiency Syndrome, iets wat beter bekend als Aids.

Over Aids bestaan er heel veel misverstanden. Lang heeft men gedacht dat aids een typische homoziekte was omdat 98 % van de besmette mensen (in 1980) effectief mannen waren. Het was zelfs zover gekomen dat men de ziekte ging verwijzen naar het homo zijn. Men noemde het Gay-Related Immuno Deficiency.

Maar hoe komt men eigenlijk aan Aids? Oorspronkelijk is het aidsvirus een apenziekte. Dit virus is echter bij de mensen terechtgekomen door een toegenomen contact tussen mensen en apen. Men ging vroeger apen jagen, kapte het Afrikaanse regenwoud en uiteraard ging men Afrika koloniseren. HIV is een virus en heeft dus gastheren nodig. Het aidsvirus stapte zo over naar de mens en evolueerde zo verder.

Aids was in de eerste decennia na de ontdekking een ziekte die vaak dodelijk was. HIB is een virus wat kan overgedragen door bloedcontact. Een voorbeeld hiervan is een onveilig seksueel contact of doordat besmet bloed in het lichaam komt.

HIV wordt overgedragen wanneer een slijmvlies of de bloedsomloop in aanraking komt met een hiv-besmette lichaamsvloeistof zoals bloed, sperma, vaginale afscheiding, voorvocht en moedermelk.

Het verschil tussen HIV en aids is dat je met HIV nog effectief verder kan leven. Toch kan HIV verder evolueren tot aids. Dit is dodelijk, want hier is nog geen geneesmiddel voor. Bij de Wereldgezondheidsorganisatie wordt aids als een belangrijk probleem beschouwd, waardoor UNAIDS werd opgericht. In ieder geval in het boek “mijn status is positief” gaan we op zoek naar de vraag hoe mensen leven die Aids hebben. Hoe ziet hun leven eruit?

21-11-2009 om 12:55 geschreven door Kris_Stokmans  

Het boek straftijd geschreven door Lieve Blancquaert is ongetwijfeld een aanrader voor mensen die een genuanceerd beeld willen over het leven binnen de gevangenis. In dit boek vind je niet alleen getuigenissen van de gevangenen zelf, maar ook van de mensen die betrokken zijn met de gevangene zoals de familie en het personeel. Ik moet eerlijk bekennen dat er zelfs één verhaal was  dat me echt ontroerd heeft.  Verder heb ik ook heel wat vooroordelen over het gevangenisleven opzij kunnen zetten. Voor het lezen van dit boek was ik van de mening toegedaan dat misdadigers echt in de gevangenis thuishoorden. Nu besef ik dat slechts een beperkt percentage van de gevangenen echte criminelen zijn. Er zitten zoveel mensen in de gevangenis die op één moment de controle  hebben verloren en die hierdoor een deel van hun leven verliezen.  Ikzelf ben echt een voorstander geworden van een herstelgerichte straf.

Naast het verhaal dat men brengt, is het boek ook geïllustreerd met foto’s. Dit vind ik echt een groot pluspunt omdat je nu echt kunt binnenkijken binnen de gevangenissen en je ziet echt de gevangenen. Het zijn doodnormale mensen, net als u en ik. Hier volgt dan ook een bespreking van de interviews met de betrokken personen!

Deel 1: de gedetineerden

Gesprek met Christos

In de gevangenis heeft iedereen een gevecht met de tijd. De gevangenen hebben massa’s tijd en doen alles om de tijd sneller te laten lopen. Christos is ook zo iemand: hij wou voornamelijk meewerken aan het boek om de tijd te doden. Op dit moment gaat het echter niet goed met Christos, hij is bang om te  breken en verstopt zich daarom ook achter zijn grapjes die hij maakt. Wanneer de auteur hem ontmoet, is hij pas 22 jaar oud. Hij zit voor de zesde keer in de gevangenis. Dit komt door zijn verslaving aan drugs. Hij probeert er echter mee te stoppen. Je kan hem echter niet echt een crimineel noemen, misschien kan je hem eerder plaatsen onder de mensen die het moeilijk hebben met deze hedendaagse maatschappij en hun toevlucht zoeken tot drugs.

In het verleden heeft hij het echter nooit  gemakkelijk gehad. Op jonge leeftijd verloor hij zijn vader en dit heeft nooit kunnen verwerken. Onmiddellijk na zijn dood zocht Christos dan ook al een toevlucht naar de drugs. Drugs losten zijn problemen niet op, maar hij keerde altijd terug naar de drugs. Hierdoor  kwam hij ook altijd terug  in de gevangenis terecht.

Over het leven binnen de gevangenis zegt hij het volgende; ,, het is moordend om hier te zitten, tijdens de eerste dagen kon ik zelfs niet slapen”.  Het moeilijke eraan is dat ik nooit bezoek krijg van familie of vrienden. Verder laten de mensen je ook in de steek: zijn vriendin dumpte hem toen hij in de gevangenis terechtkwam. Op dit moment heeft hij nog één droom: een toekomst opbouwen buiten de gevangenis. Niet alleen in zijn geest draagt hij sporen mee van zijn verleden, maar ook op zijn lichaam. Op zijn lichaam staat een tatoeage met de naam van zijn vader op en het woord respect. Vroeger gaf en kreeg hij te weinig respect, dat wilt hij nu echter veranderen.

Gesprek met David

David is een grote, sterke kerel die naar nestwarmte verlangt. Zijn houvast is momenteel zijn plakboek. Hierin staan zijn verleden en dromen in vermeld. Hij droomt er dan ook van om iemand te zijn. Iemand die vrij is en kan gaan en staan waar hij wilt. Momenteel zit hij voor de vierde keer in de gevangenis.

Hoewel hij vrij wilt zijn, is hij ook bang voor de vrijheid. Hierdoor krijg je ook al meteen een beeld van de problemen die er zijn binnen de gevangenis. Er is te weinig begeleiding wanneer je de gevangenis verlaat. Hierdoor hervallen vele mensen. Op dit moment volgt hij vrijwillig het programma begeleid wonen. Hier geeft een begeleider begeleiding op psychosociaal vlak (relaties, opvoeding, kinderen) net zoals begeleiding bij de dagelijkse activiteiten (organisatie van het huishouden, het budget, de administratie, en de werksituatie). Naast begeleid wonen, heb je ook beschermd wonen wat je kan volgen wanneer de bescherming binnen begeleid wonen te beperkt is. Hier is er nog een striktere opvolging.

Wat vele mensen vergeten is dat de maatschappij ook veranderd wanneer iemand in de gevangenis zit. Sommige mensen kennen de Euro niet, en je ouders worden uiteraard ook ouder. David kan gelukkig wel terugvallen op zijn familie, en later wilt hij ook voor hen zorgen. Ook hij heeft geen gemakkelijke jeugd gehad: zijn vader heeft zich opgehangen en met zijn stiefpa kon hij niet mee overweg. Over zijn vader heeft hij weinig informatie, alleen dat hij ook regelmatig aan de drank zat. Binnen de gevangenis werkt ook David aan zijn tekortkomingen, zo probeert hij minder jaloers te worden. Verder is hij ook eerlijker geworden tegenover zichzelf en de anderen.

Net zoals de meeste gevangenen droomt hij van een toekomst en wilt hij zeggen dat het hem spijt. Hij wilt zorgen dat andere mensen niet de fouten maakt die hij heeft gemaakt. Ik denk wel dat hij hier een geschikt persoon voor is. In de gevangenis leer je de andere “criminelen” ook als mens kennen en je merkt dat ze vaak niet zo bruut zijn zoals men wilt doen uitschijnen in de media. Toen hij hier voor het eerst in 1994 kwam er was geen sprake van psychologen of sociale begeleiders. Verder kon je ook enkel bezoek krijgen wanneer je langer dan drie maanden in de gevangenis zat.

Sinds 2000 is de situatie echter beter geworden. Ongestoord bezoek is toegelaten voor wie niet in verlof kan gaan en een relatie heeft. Met verlof bedoelt dat men voor enkele uren buiten de gevangenis mag wonen. Verder is kinderbezoek ook mogelijk worden en er zijn ook meer vrouwelijke cipiers. 

Hier volgt een voorbeeld van een dagje gevangenis te Hoogstraten

Gesprek met Stephane

Stephane probeert te overleven in een wereld die hem diep kwetste. Het enige waarvan hij droomt is een betere toekomst, want tijdens zijn jonge jaren heeft hij het nooit gemakkelijk gehad. Zo had zijn vader een alcoholprobleem en kreeg Stephane ook regelmatig een pak voor de broek. Het werd zo erg dat een sociaal assistent moest tussenkomen omdat dit een duidelijk voorbeeld van kinderverwaarlozing was.  In het internaat werd er goed voor hem gezorgd. Sinds hij hieruit is, is hij zijn veilig gevoel kwijt. Hij is op zoek naar een veilig nest.

De enige personen die hij echt mist is zijn moeder en uiteraard ook zijn zes kindjes die hij heeft. Wanneer hij uit de gevangenis komt, wilt hij een goede vader zijn. De relaties mislukten altijd omdat hij in de gevangenis zat. Het is namelijk niet evident om een relatie te hebben met iemand die niet vrij is. Verder is hij ook boos op zichzelf omdat hij in de gevangenis zit, terwijl hij op dit moment bij zijn kinderen had kunnen zitten. Dat doet hem pijn. Net zoals het feit dat de kinderen hem niet mogen bezoeken van de mama’s.

Hij vindt het jammer dat hij is opgesloten, want hier leert hij niet veel. Op zich verdoet hij hier gewoon zijn tijd. Op dit moment zit hij voor de vijfde keer in de gevangenis. Nu is het echter wel de ergste keer omdat zijn vorige straffen ook in rekening werden gebracht. De reden waarom  hij in de gevangenis zit zijn slagen en verwondingen. Toch kan ik begrip opbrengen waarom hij het deed. Toen hij jong was, had hij een ongeluk gehad waardoor hij kaal zou blijven en zichtbare littekens opliep voor de rest van zijn leven aan zijn hoofd. Toen iemand zijn pet aftrok en die littekens voor iedereen zichtbaar werden, werd hij razend met alle gevolgen vandien. Het enige “positieve” aan de gevangenis is dat je je echte vrienden leert kennen. Jammer genoeg zijn er ook andere manieren om dit te ontdekken. Hij mist het om vrij te zijn en hoopt dat hij snel uit deze hel weg is.

Gesprek met Chris

Chris is een man van 33 jaar en zit al liefst 12 jaar in de cel. Dat is ongeveer 1/3^de van zijn leven.  Het grootste probleem voor hem is dat hij geen vrijheid heeft. Net als vele andere gevangenen verliest hij alle hoop. 

Hij is een voorbeeld dat het niet altijd mensen met een slechte jeugd zijn die in de gevangenis geraken. Hij heeft  een goede opvoeding gekregen, maar hij kreeg te weinig ruimte voor zichzelf. Verder had hij ook heel weinig contact met de andere kinderen.

Chris is ook iemand die heel realistisch is. Hij zit liever in een Westerse gevangenis, dan een Afrikaanse. Toch ergert hij zich aan de vieze geur die er in de gevangenis hangt. Zo is hij één van de weinige gevangen die niet rookt waardoor hij zich moet aanpassen. Zijn droom is, net zoals alle gevangen, terug proeven van de vrijheid.  Bijna niemand komt hem opzoeken maar hij vindt dat normaal. Omdat hij in de gevangenis zit, kan hij nooit een tegenbezoekje doen. Dat doet hem pijn. Verder pleit hij ook van een realistischer beeld in de media over de politie en de gevangenis. Dit beeld dat men krijgt is totaal niet realistisch.

Gesprek met Nino

Nino heeft veranderende gevoelens. Dit zorgt ervoor dat hij op dit moment gewoon nog niet klaar is voor de maatschappij. In de toekomst wilt hij opnieuw gaan werken en wilt hij gaan trouwen met de vrouw van zijn leven. Hoewel het een huwelijk was dat geregeld werd door de familie, wat eigen is aan de Marokkaanse maatschappij, ziet hij ze echt graag. Nino werd veroordeeld omdat hij voortvluchtig was maar hij ging zichzelf uiteindelijk toch aangeven. Op zijn 18^de geraakt hij bevriend met foute vrienden en begon hij aan de drugs te zitten. Nu heeft hij echter zijn lesje geleerd. Tot slot wilt hij ook nog vertellend at in de gevangenis niet alleen criminelen zitten, sommige mensen hebben zich gewoon laten meeslepen.

Gesprek met Antoon

Enkele weken geleden werd Antoon vader. Op het moment dat zijn vriendin naar hem wou komen brak haar water. Hij kon de geboorte niet meemaken omdat hij niet mag buiten mag zonder politiebegeleiding. Dit komt omdat hij nog niet definitief veroordeeld is. Hij heeft zes kinderen, en die hebben zijn leven sterk veranderd. Waar hij zich ook schuldig over voelt, naast het feit dat hij er niet kan zijn voor de kinderen is het feit dat hij de geboortes van de andere kindjes niet heeft kunnen meemaken.

In zijn jeugd was alles op presteren gericht en zoveel mogelijk goed doen. Verliefd worden was iets dat zeker niet mocht. Toen hij uiteindelijk van thuis vertrok moest hij zich aanpassen en dit lukte niet zo goed.

Er zijn momenten dat hij dood wil in de gevangenis. Hoewel hij nog steun krijgt van zijn vriendin, heeft hij het moeilijk. Verder willen de ouders ook niet dat iemand weet dat hun zoon in de gevangenis zit. Er was totaal geen openheid binnen het gezin en dit is nu nog niet het geval. Dit is een waarde die hij in zijn gezin wel wilt bijbrengen.

Antoon is een voorbeeld dat iedereen van de maatschappij hier zit. Je wordt hierdoor wel sterker en harder, maar de tijd die je verliest komt nooit meer terug. Daarom zegt hij ook dat hij spaarzaam zal worden met woorden en tijd, want geen van beide krijgen een herkansing.

Gesprek met Steven

Steven ziet er uit als een doodnormaal iemand. Maar toch heeft hij een moord begaan en  is hij bang van de buitenwereld en van zichzelf. In de gevangenis heb je verschillende gevoelens, maar stilaan wen je aan alles.

Waar je nooit aan went is dat je al je vrijheid kwijt bent. Er gaat geen minuut voorbij waarbij je niet denkt aan je vrijlating. Daarom weigert hij ook om zijn cel mooi in te richten: dat zou ervoor zorgen dat anderen denken dat je hier graag bent. Elke dag in de gevangenis is een hel en op een gegeven moment ontplof je gewoon. Hierdoor is het ook niet verwonderlijk dat er regelmatig zelfmoorden zijn in de gevangenis.

Wanneer je in de gevangenis geraakt, is dit vaak door omstandigheden die gebeurd zijn in het verleden. Dit is bij Steven door de scheiding van zijn ouders gekomen. Hierdoor kon hij bij niemand meer terecht want niemand gaf hem nog aandacht. Op een gegeven moment doe je iets wat je eigen leven en dat van anderen kapot maakt. Je maakt de fout om iemand te vermoorden door al die frustraties. Mentaal maken ze je achter kapot in de gevangenis.

Hij is wel blij dat de wet – Dupont er is gekomen. Hierdoor hebben de gevangenen een statuut en rechtszekerheid. Je stem telt in theorie dus wel. Verder stoort hij zich wel aan het gebrek aan privacy en het feit dat hij hier moet zitten maakt hem onzeker. Hij is dan ook bang van zichzelf.

Als hij vroeger begeleiding had gehad, dan had hij zeker geen moord op zijn geweten. Na zijn moord wou hij ook zelfmoord plegen, maar zijn moeder verhinderde dat.

Gesprek met Christophe

Christophe zit momenteel al  vier maanden in de gevangenis. Wanneer zijn vrienden en hemzelf waren gingen ze naar een verlaten school en stak iemand per ongeluk de school in brand. Verder was hij op dat moment ook onder invloed van drugs.

Op dit moment is hij van de drugs af, maar toch is hij bang om hier opnieuw te komen.  Hij verlangt er dan ook naar om naar buiten te gaan maar de tijd tikt hier tergend traag voorbij. Alle leven wordt uit hem gezogen en het is hier saai, koud en eenzaam tussen de muren.

Gesprek met Jeroen

Jeroen zat op een buitengewone school omwille van zijn gedrag. Ook werd bij hem ADHD vastgesteld. Op zich heeft hij ook geen goede jeugd gehad en hij heeft dan op dit moment ook geen contact meer met zijn ouders.

De enige persoon waarom hij nog geeft is zijn kleine broer van dertien jaar. Op die leeftijd zat Jeroen al aan de drugs en hij wilt ervoor zorgen dat zijn kleine broer niet dezelfde fouten maakt. Hij wordt gek van de gevangenis en zal blij zijn wanneer hij eruit is. Jeroen wilt zich dan ook dringend herpakken.

De conclusie

Hier volgen enkele conclusies over de gevangenis.

Stelling: De tijd die men in de gevangenis zit is verloren tijd. Men zou zich beter eens afvragen wie er beter wordt  als iemand in het de gevangenis zit

Conclusie: de tijd die men in de gevangenis is, is voor iedereen verloren tijd.

Deel 2: de familie

Gesprek met Lut

Vrouwen die met een gedetineerde trouwen, worden  vaak scheef bekeken. Toch is het verhaal van Lut een ontzettend mooi verhaal.

Op een dag kreeg ze telefoon van een moeder van een gedetineerde. Ze vroeg als zij hem niet eens wou bezoeken. Uiteindelijk ging ze op het aanbod in. Toen ze naar de gevangenis trok werd ze onmiddellijk verliefd op deze man. Net omdat hij een gedetineerde was, was het makkelijker om haar gevoelens te uiten omdat er geen schone schijn was. Samen hebben ze aan hun verliefdheid gewerkt en na twee jaar besloten ze om met elkaar te trouwen. Het huwelijk vond plaats in de cel en ze was heel gelukkig dat haar man een kostuum kon aandoen.

Het trouwen in de gevangenis was een aparte situatie: het was een kleine ceremonie waar alleen alle mensen aanwezig waren waar ze van hielden. Hoewel hij in de gevangenis zat, doofde de liefde niet. Hoewel pas na een jaar ongestoord bezoek mogelijk was, hebben ze dit toch overwonnnen. Maar liefst veertien zit hij in de gevangenis en dat is veel te lang voor de misdaad die hij heeft gedaan vind ze. Ze is dan ook ontzettend nieuwsgierig om te zien hoe haar man thuis is en wanneer ze eindelijk eens met hem kan gaan wandelen. Hoe dan ook, ze zal thuis op hem wachten.

Maar andere mensen maken het ook niet gemakkelijk voor hun relatief. De reacties wanneer je met iemand trouwt die in de gevangenis zit, zijn vaak negatief. Toch zijn er de laatste jaren inspanningen geleverd om een relatie met mensen uit de gevangenis draaglijker te maken. Zo mag men tegenwoordig drie keer per maand een ongestoord bezoek plannen.

Gesprek met Karel

Eén van zijn oudste kleinkinderen is sinds twee jaar veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf voor  doodslag. Hij vindt het terecht dat hij gestraft moet worden, maar is van de mening toegedaan dat een gevangenisstraf geen goede straf is. Hij is voor een voorstander van herstelgerichte detentie omdat dit het meest effectief is. Hierbij wilt men zeggen dat men compensatie moet zoeken voor de slachtoffers: hij vergelijkt hierbij een historische gebeurtenis met de gevangenis. Toen de Eerste Wereldoorlog gedaan was, moest Duitsland heel veel geld betalen. Hierdoor kwam de Tweede Wereldoorlog tot stand. Mensen die ook zo een zware straf krijgen, gaan vaak wraak willen en zijn hierdoor vaak gewoon nog niet klaar voor de maatschappij.

Gesprek met Cathy

Cathy is de moeder van Steven wiens getuigenis eerder op zijn blog staat te lezen. Steven had deze moord gepleegd in Engeland, maar gaf zich uiteindelijk zelf aan in België. Na het telefoongesprek viel haar wereld in elkaar.

Hoewel ze vindt dat het terecht is dat haar zoon gestraft moet worden, is justitie echt onfair. Van neutraliteit is geen sprake en ze vindt het erg dat men tijdens de rechtzaak openlijk met modder gooit naar de familie. Dat is ronduit schandalig, want de familie is ongetwijfeld ook een slachtoffer van de daden van de dader..

Gesprek met Vincent

Vincent zijn vader zit in de gevangenis. Toch blijft hij ontzettend trouw aan zijn vader. Met een geweldige metafoor zegt hij wat hij over het gerecht denkt: “op zich noemen ze het wel het ge – recht, maar eigenlijk is meer ge-scheef”. De mening van kleine kinderen wordt niet aanvaard  en de mening van leugenaars wel.

Hij vond het vreemd om papa te bezoeken in de gevangenis. Elke week bezoekt hij hem. Toch lijkt het alsof Vincent zijn leven naar de vaantjes is omdat papa weg is. Verder pesten ook de kinderen van de klas hem dat omdat zijn vader in de gevangenis zit.

Gesprek met Anna

Het gesprek met Anna is ongetwijfeld het meest ontroerende dat ik de laatste jaren heb gelezen. Sinds haar zoon Mark in de gevangenis zit, staat haar leven ook stil. Ze heeft altijd haar best gedaan om Mark een goede opvoeding te geven. Wanneer hij iemand neerstak ging het leven langs haar heen.

Ze kon niet geloven dat hij het had gedaan, hoewel Mark het al aan de politie had bekend. Veertien jaar celstraf is in ieder geval te lang. Als hij een echte crimineel zou zijn, zou hij volgens de Belgische wetten wel al thuis zijn. Anna wilt dat er een verschil wordt gemaakt tussen echte criminelen, ontvoerders, verkrachters en pedofielen. Elk geval is anders! Het enige waarvoor ze nog leeft is haar zoon Mark vrij te zien, ze hoopt dat ze er dan nog is.

Deel 3: het personeel

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Kris_Stokmans  

Ieder mens heeft recht om te gaan en staan waar hij wilt. Wanneer je echter iemand onrecht aandoet, kan het zijn dat men je vrijheid afneemt. De ergste straf voor een mens is dan ook dat je effectief in de gevangenis terecht komt.

Uiteraard is dit een volledige andere manier van leven . Je bent niet meer afhankelijk van jezelf en je levensschema zal er volledig anders gaan uitzien. In onze gevangenissen zie je dat de mensen op een menselijke manier worden behandeld. Ze verliezen inderdaad wel een stuk van vrijheid, maar ze worden niet geslagen of vernederd. Dit is echter niet overal zo: denk maar aan Guantanamo waar er in het verleden al mensen mishandeld werden om getuigenissen af te leggen. Verder heeft iedereen ook wel de shockerende foto’s van de Irakese gevangenen gezien die werden gemarteld en vernederd door de Amerikanen. Je kan je in deze gevallen dan ook de vraag stellen of deze bewakers deze mensen wel als mensen zien of als een nummer? Verder kan je je ook de vraag stellen waarom de overheid niet ingrijpt? We moeten zelfs stellen dat in sommige gevangenissen de overheid zelfs deze soort acties ondersteunt. Om het met een voorbeeld te ondersteunen: in China worden politieke gevangen hard aangepakt. Zij moeten vaak zware arbeid verrichten onder slechte omstandigheden. Een voorbeeld van een straf voor politieke gevangenen in Tibet is heropvoeding door dwangarbeid. China weigert echter deze straf die in strijd is met de mensenrechten af te schaffen.

Om terug te gaan naar onze gebieden: wij zitten op dit moment met een tekort aan gevangenissen. Hierdoor kunnen niet alle gedetineerden geplaatst worden, wat uiteraard de geloofwaardigheid van justitie doet afnemen.  Men zoekt daarom ook een oplossing hiervoor en ik stootte dan ook op dit actueel artikel.

De situatie voor de jeugdgevangenissen is zelfs nog slechter. Regelmatig lezen we in de media dat ze kleine boefjes moeten laten gaan omdat er gewoon geen plaats is om hen te plaatsen in een gevangenis.

Maar waarom is het zo dat we een tekort hebben aan gevangenissen? Wel, meestal staan de buurtbewoners ook niet te springen om een gevangenis in hun straat te hebben. Men heeft het vooroordeel hiervan dat dit een “huis” vol criminelen is, waardoor het soms kan aanvoelen dat men zijn/haar eigen vrijheid in het gedrang kan komen.

Door het lezen van het boek straftijd geschreven door Lieve Blancquart, ga ik op zoek naar de vraag hoe het is om te leven in een gevangenis. Dit boek vertelt je aan de hand van een aantal getuigenissen hoe zij de gevangenis ervaren. Verder hoop ik ook om een antwoord te krijgen wat de buurtbewoners denken van een gevangenis in hun buurt. Mijn laatste doelstelling is ook om te verklaren waarom er net regelmatig ontsnappingspogingen zijn…

Tot zondag voor het verslag!

Kris

19-10-2009 om 22:53 geschreven door Kris_Stokmans