vrijdagavond ben ik wat gaan drinken voor mijn verjaardag, het liep wat uit de hand. om 4.10u binnen, om 6 uur bellen naar huis dat het wat later zou zijn, om 7 uur nog eens bellen naar huis dat het nog wat later zou zijn. de 7 uur was er teveel aan, om 7.30 begint mijn training. 'ok kameraad, de straf zal volgen' toen ik zei dat ik voor die ene keer niet zou gaan. kan het nu kwaad om soms (bij mij zelden) eens een training te missen? ik beoefen op dit moment 3 sporten, die ik eigenlijk allemaal doe voor mijn vader, die wil dat ik aan sport doe. begrijp mij niet verkeert, ik doe mijn sporten doodgraag, maar voor mij is sport geen prioriteit in het leven (of toch niet altijd). het probleem is dat alles uitgestippeld word voor mij, ik wil ook meer verantwoordelijkheid krijgen. zelf beslissen wanneer ik wat doe, of wat ik niet doe. maar los van dat ben ik toch maar om alle problemen te vermijden naar huis gegaan, mijn sportzak weest gaan halen en gaan trainen.
over het sporten, ik ben ermee begonnen voor mijn vader tevreden te stellen. 2 van de 3 sporten doe ik met mijn vader. omdat hij niet veel tijd heeft door zijn bedrijf is dat één van de weinige momenten dat we eens iets samen kunnen doen. ook word alles tot in de puntjes goed gefinancierd, wat ik niet met andere dingen zou moeten proberen denk ik.
Ik had vandaag weer het gevoel dat ik iemand aan het verliezen ben, maar ook iemand die een vriend aan het worden is. Mijn allerbeste vriend is een zéér losbandige persoon, het tegenovergestelde van wat ik ben. Zeer strak en gepland, daar staat wel tegenover dat ik het mij niet weerhoud om eens eentje mee te drinken ;) en uit het dak te gaan. Met de sneeuw was er bij ons veel vertraging, waarschijnlijk bij velen van jullie. Maar op zulke dagen kan je dan weer zien wie iemand is. Doet hij moeite om er te geraken waar hij moet zijn? Of denkt hij dat hij aangezien de hevige sneeuwval toch een excuse heeft en lekker thuis blijft.
Ik zit al 6 jaar in een team van ongeveer 14 man. Vroeger was het altijd het '4-tal', ik en mijn drie beste vrienden waren onafscheidelijk, we deden alles met elkaar. Maar ik en een ander wouden verder dan ons vieren, en dat hebben de andere twee ons kwalijk genomen. Volgende week zal het exact een jaar zijn dat we elkaar niet meer hebben gesproken, ook al zitten we in het zelfde team. Kan je je dat voorstellen? één jaar iemand genegeerd die je 5 dagen per week ziet, waar je 8 uur per dag met samen zit. ongelooflijk! Maar nu komen we we wel goed overeen met de anderen, wat volgens mij wel een goede zet was dan.
Het is vandaag mijn verjaardag, op zulke dagen besef je hoe weinig mensen je eigenlijk maar kent. Dat zegt veel over de persoon in kwestie, zou iemand die ik ken zeggen. Maar daar heeft hij niet helemaal gelijk in denk ik. Het kon mij eigenlijk niet schelen of ik veel of weinig reacties kreeg. ik wachtte vandaag op een kaartje, sms'je van die ene persoon die mij zielsveel waard is.
Kent iemand het gevoel 'nooit goed genoeg zijn'? lastig om ermee om te gaan. In deze wereld is niemand meer goed genoeg. Het begint op school dat leerkrachten commentaar geven op je geleverde werken, vergelijken met andere personen die het beter doen dan jou. Daarna op je werk waar je moet presteren of je valt uit de kar. Ik wil hier niet in leven, ik wil niet elke dag een strijd voeren om toch een tikkeltje beter te kunnen zijn dan de andere. moest iedereen van die gedachte zijn, zou onze wereld er dan niet totaal anders uit zien?
En dan de personen die zogezegd om je geven moeten het toch nog frequent herhalen wat die andere persoon niet allemaal beter doet dan jou. Wie is iemand om te oordelen wat goed is? wie is iemand die mag oordelen of zijn of haar levenstijl raar is? waar bemoeit iedereen hem toch mee?
Ik heb in de loop van mijn leven veel mensen verloren, voor mij belangrijke mensen. Dichte familie leden, naaste vrienden. als ik er nu op terug kijk weet ik niet of ik het nog vrienden zou kunnen noemen. maar ja, er is een tijd van komen en gaan zou ik dan zeggen. Ik ben nog altijd op zoek naar iemand die ik blindelings kan vertrouwen. Maar ik moet vaststellen dat zo iemand niet bestaat voor mij. Vroeg of laat doen ze iets wat ik daarna in mijn achterhoofd onthou met als gevolg dat ik altijd twee maal zal nadenken vooraleer ik die persoon iets zeg. Of dat ik stilletjes hoop dat die persoon het de dag daarna niet verder verteld.
Ik ben sinds vandaag lid op deze site dus vergeef me als ik de normale gang van zaken nog niet goed begrijp of toepas op dit blog. Ik wil dit blog gebruiken om mijn dagdagelijkse problemen op tafel te gooien, om het gewoon kwijt te krijgen. En waar kan dat beter dan op het internet? van iedereen maar ook van niemand.
