Welke taal verkies je als je iets diepzinnigs gaat schrijven?
Days In The Life Of A Teenager
mijn collectie aan gezever
17-10-2009
Welkomsbericht
Hallo en welkom op de blogpagina van dit ijdele en prettig gestoorde wezen. Dit wezen is een vat vol creativiteit dat dat probeert te uiten op verschillende manieren. O.a. Schrijven, Filmen, Muziek, Tekenen...etc. Geen zorgen, het wezen is compleet ongevaarlijk. Dit is één van het wezen's nieuwste hobby's: 'bloggen' [of het nu een werkwoord is of niet].
De volgende blogs kunnen worden verwacht in de komende paar weken./maanden : - Zever uit mijn leven
Een tijd geleden moest ik, Athea dus, een review schrijven over een film, toneelstuk dat ik had gezien of boek dat ik had gelezen. In het Engels weliswaar. Dit is het resultaat:
Writing a review:
Chocolat
Chocolat, the story about Vianne (Juliette Binoche) and her daughter Anouck, always travelling,
wherever the wind brings them. This time, they stop in a conservative town in
France to open a chocolate shop. The narrow-minded major of the town (Alfred Molina) thinks chocolate is a
sin and does everything in his power to shut the shop down. But because of
Viannes warm personality and her amazing gift to guess peoples favorite
chocolate, he fails. The rigid people from the town melt for her and finally
start to live. Things get even more shaken up, when suddenly some river
drifters, led by Roux (Johnny Depp),
show up on the banks. Again the major does everything in his power to drive
them away. But Vianne welcomes them warmly. A romance between Vianne and Roux
begins. But a fire on their boats chases away her short happiness and again the
wind begins to blow, with it comes up the urge to leave again and go to another
village. Will she get it right this time? Or will she leave again?
Typical for these kinds of movies, she stays and grows happy. Even the major
melts for her chocolate.
Besides a great story, this film also has the best
actors, they play their role magnificent.
Juliette Binoche really makes her character warm, happy and sympathetic, she
perfectly played the struggles she had to go through and when she smiles, you
had the urge to smile along.
Johnny Depp is known for playing so many very different roles. Hes a good
actor and in this movie he proves it again. The role as a provocative, charming
and caring gipsy suits him well.
After watching Chocolat one is really overwhelmed by
it. Everyone who has seen this movie can really empathize with the characters,
the frustrations and emotions that go around in Viannes head, the suspicion of
the town people, the struggle whether to stay or leave etc.
Its a movie that touches and stays in ones mind, wondering about the small
(so-called evil) pleasures in life.
Ik
kan er niet meer tegen, iedere keer als er iets fout gebeurd op publieke
plaatsen is het altijd de jeugd die het heeft gedaan. Die jeugd van
tegenwoordig, het meest gehate zinnetje in ons leven. Het zijn niet wij die de
buurten terroriseren, maar zij, die oudjes! Het steekt me de keel uit!
Ze zouden die mensen een straatverbod moeten geven of toch op zijn minst een
rijverbod, senioren achter het stuur zijn moordmachines. Of ze rijden veel te
rap in hun BMWs of Mercedessen of ze rijden veel te traag, hoe dan ook ze zijn
een gevaar voor de omgeving. Wil je bewijs? Enkele dagen geleden liep ik over
straat, ik was op weg naar de Bibliotheek. Ik ging net een zebrapad oversteken
toen er een zilvergrijze Mercedes kwam aangevlamd. Gelukkig door mijn jeugd heb
ik nog redelijk snelle reflexen en sprong ik achteruit. De auto slaagde er dan
nog in vlak voor het zebrapad tot stilstand te komen. Ik deed weer een poging
tot oversteken en die verdomde chauffeur besloot weer te vertrekken terwijl ik
nog te midden het zebrapad was. Hij reed bijna tegen mijn schenen en viel toen
stil. Dat is toch belachelijk! Die mensen kunnen niet meer rijden. Wat wil je
dan ook, die hebben hun rijbewijs al eeuwen en in plaats van te testen of ze
nog kunnen rijden, nee hoor, laat maar doen! Het zijn echte lasten. Je moet
maar eens proberen je trein of je bus te halen wanneer er twee dametjes van
eind de 70 voor je lopen, het is om van te ontploffen. Het is alsof ze erom
doen, alsof ze weten dat jij je trein/bus moet halen en extra traag gaan
wandelen. En je kunt ze maar niet voorbijsteken, je springt van kant naar kant,
hopend om een stukje plaats te vinden waar je ze eindelijk achter je kunt
laten, ondertussen zie je een slak die de dametjes met gemak inhaalt. Dan
probeer je even iets anders door de straat over te steken, en dan plots rijdt
een zilvergrijze Mercedes met een gerimpelde oude zak als chauffeur je bijna
omver. Echt, zo kan dat toch niet meer?
Dus zo heeft de staat een oplossing gevonden voor het seniorenprobleem:
Rusthuizen. Wat een idee! Een rusthuis is zoiets als hel op aarde! Stinkende,
oude mensen die liggen te rotten in hun eigen vuil en niets anders doen dan het
vervelen van hun verpleegsters en schijten in hun eigen broek. In plaats van
die mensen op te sluiten alsof ze een verzameling zijn, zouden ze die mensen
beter uit hun lijden verlossen! Er is sowieso een overbevolking in de
rusthuizen, ze zijn een gevaar op de wegen en ze kunnen maar één ding en dat is
klagen over de jeugd.
Zelfs de buschauffeuren zijn het ermee eens! Stel je voor eventjes
verdergaand op mijn vorig voorbeeld dat je dan toch, wonder boven wonder, je
trein/bus hebt gehaald. Je stapt op en bent op weg. Plotseling stopt de
buschauffeur aan een halte vlak bij het rusthuis. Er stappen een oude heer en
oud dametje in, of zal ik ze zeggen, ze strompelen erin. Je moet maar niet
denken dat die mensen zich nog kunnen herinneren hoe ze hun voeten op moeten
heffen. De buschauffeur, die al redelijk laat is, ergert zich hier zeker aan en
jij probeert gewoon je frustratie van die twee oude dametjes te vergeten. Vervolgens
komen die twee lastpakken jouw richting uit, ondanks dat er meer dan genoeg
plaats is in de bus, en beginnen met zo een van die preken: Tss, die jeugd van
tegenwoordig, in mijnen tijd stonden ze nog op om hun plaats aan de ouderen af
te staan. En probeer je maar niet te verweren of ze maken een scène waar heel
de bus van kan meegenieten. Dus de enige oplossing die rest is je te verzetten
en hopen dat je niet zot wordt van de frustraties.
Ik ben ze echt zo beu! Die mensen hebben alles nodig en krijgen dat dan ook.
Verzorging, zitplaatsen, entertainment en zelfs therapie! Want ze worden
paranoïde die arme weerloze oudjes. Je moet ze nog maar aankijken en ze klemmen
hun handtas al tegen zich en steken de straat over. Waarom zouden we daar ook
ons geld, tijd en energie insteken als ze toch maar zo een last zijn?
Woensdag 31 maart was het dan zover, onze 3
daagse naar Ieper, iedereen keek er enorm naar uit.
Daar stonden we dan, soldaten en
verpleegsters, allemaal zwaar gepakt om te vertrekken naar het front, naar de
loopgraven waar de mens in die tijd de eerste glimpen van de hel kon opvangen.
En wat een hel was het voor ons die eerste dag. Wat beloofde een gezellige
fietstocht te worden, werd een nachtmerrie door regen en wind. Gelukkig voor de
soldaten werden er af en toe enkele pauzes ingelast waar er iets werd verteld
over een bepaalde slag of monument.
Na onze vermoeiende fietstocht gingen we nog naar de Menenpoort om The Last
Post te gaan beluisteren. Deze dag werd dan afgesloten met een muzikale avond
waar de soldaten liederen zongen, sketches opvoerden en een pintjesspel
speelden. Met zo een avond waren we al snel die verschrikkelijke fietstocht
vergeten en laten we zeggen dat de meeste onder ons de volgende ochtend om 6
uur niet zo fris waren.
Maar goed, fris of niet, na een ontbijt en een korte briefing werden we de
straat opgestuurd voor een rally. Die dag was het de bedoeling dat we op
verschillende locaties geraakten met de bus, te voet of al liftend om daar dan
opdrachten uit te voeren. Als we de juiste dingen hadden gedaan en de vragen
goed hadden beantwoord kregen we de letters van onze eindlocatie. Tot op het
laatste moment was het spannend, onze groep was namelijk toegekomen met een
andere groep, vanaf daar was het racen om wie het eerst binnen was.
Terug toegekomen in onze herberg hadden we eerst avondeten en vervolgens kregen
we een film te zien over het leven aan het front. Na deze film ging iedereen
snel naar zijn bed om enkele uurtjes te slapen want iedereen wist dat we om 3
uur weer moesten opstaan om ons klaar te maken voor de dropping. Geblinddoekt
werden we per groepje in een auto geduwd die ons naar onze locatie zou brengen.
Ikzelf zat een kwartier tot 30 minuten op een band in een koffer. We werden
toen afgezet ergens in nergens en moesten er eerst in slagen te weten waar we
waren. Gelukkig hadden we een kompas, een kaart en enkele zaklampen. Na onze
route te hebben uitgestippeld was het maar gewoon doorlopen om zo snel mogelijk
onze eerste locatie te bereiken. Om de sfeer er wat in te houden begonnen we de
liedjes van de muzikale te zingen, dit leidde tot hilarische momenten, gezien
iedereen doodmoe was en we de liedjes maar half kenden. Eenmaal toegekomen op
de eerste locatie moesten we wachten op de andere groep om dan samen naar de
eindlocatie te lopen. Ook hier was het niet zo moeilijk te weten waar we
naartoe moesten en gezien het al licht begon te worden konden we al goed zien
waar we waren. Op de eindlocatie kregen we dan warme chocomelk met amaretto.
Gelukkig was het daarna gedaan met de lange wandelingen en we werden allemaal
in de autos naar de herberg gevoerd om te ontbijten. Na het ontbijt werd alles
opgeruimd, gekuist en pakten we allemaal onze bagage. Voor het vertrek naar
huis zagen enkele van ons nog een korte film over de muziek en de gedichten van
die tijd en daarna bezochten we nog kort een museum.
Ik denk dat ik hier voor iedereen kan spreken als ik zeg dat we toch allemaal
blij waren dat we naar huis konden, we waren allemaal doodmoe. En te bedenken
dat dit maar 3 dagen waren, 3 dagen om een klein deeltje van het front te
ervaren. Dat is echt niets vergeleken met de echte oorlog. Dus je kunt wel
stellen dat de boodschap tot ons is doorgedrongen.
I
love the smell, sounds and feelings off a summer evening I love the nostalgia when I listen to a good song I love feeling going under water and feeling
weightless I love feeling the cold wind on my skin after a
shower I love the way her smile makes the scars on my
heart heal I love drinking soup after going through the snow
on bare feet I love the way they turn around to look again I love giving a smile and receiving an even bigger
one I love having these thoughts without feeling wrong I love crawling into bed hoping that this time I
will stay in my dreamworld I love the sun shining through the branches I love waking up to a blue sky. I love the people who read and then smile because
they recognize it I love every way to maintain a good memory I love friendly eyes, especially if they come with
friendly words I love feeling so big and at the exact same time
feel so small I love how everything can seem so pure after a
shower I love it when my happiness is contagious I love making someone wonder I love the real thing I love the ideas in my head I love being surprised I love the way I try to ignore him, but fail to I love sticking through and not giving up I love feeling appreciated by someone I love being there for you, knowing you will be
there too I love loving you better then anyone else could I love my mind, for it is the only thing that is
completely mine I love thoughts of you I love knowing you love thoughts of me I love looking at the sky and thinking:
"maybe this isn't so bad after all" I love living in the moment I love the way the room spins whenever I'm leaving
the real world
I love... I love the way these thoughts make me love LIFE
itself
Springville, een fascinerend stuk vol
surrealistische personages is Miet Warlop haar nieuwste creatie. Zonder twijfel
een echte doordenker, gezien een verhaal in dit stuk ontbreekt. In dit stuk kan
Miet worden gezien als de god die beeldjes van klei maakt en daar leven in
blaast, want dat is ook het enige dat ze doet, ze smijt de voorwerpen op de
scène en ziet dan wat er gebeurt. Aan ons om de rest te verzinnen.
Het is ook een stuk dat zich in stilte afspeelt, behalve de 3 meter hoge jogger
is er niemand of niets in dit geval- die iets zegt. Er waren ook momenten waar
er eventjes niets gebeurde, en met die stilte daarbij was het af en toe een
beetje saai. Het verhaal eindigt met een grote knal, die een zeer lange aanloop
nodig heeft.
Ik vond het een zeer aangename ervaring om een
stuk te zien zonder verhaallijn, zoiets laat plaats voor de verbeelding. En
mijn verbeelding liep die avond op volle toeren. Het leek me het verhaal te
zijn van een uitvinder, die levende voorwerpen rond zijn huis had lopen, rijden,
stappen, ontploffen...etc. Deze voorwerpen en de uitvinder tonen zich eerst
allemaal apart aan het publiek en vervolgens beginnen ze met elkaar te
communiceren op de meest rare manieren. Uiteindelijk lijkt er iets fout te gaan
met de uitvinder en de voorwerpen waardoor het leven dat ze in het begin van
het stuk kregen, verloren op het einde. Zoals ik al zei eindigt het stuk met
een knal, namelijk het huis dat ontploft, dit had echter zon lange aanloop
nodig dat ik zin had om er zelf een eind aan te maken. Maar over het algemeen
een stuk dat ik zeker aan mensen zou aanraden.
Op het einde van het stuk hadden we het
privilege om één van de spelers te ontmoeten, namelijk het elektriciteitskastje
dat op scène ontplofte. Gelukkig was ze niet te veel aangebrand om ons genoeg
informatie te geven over het stuk en de schrijver ervan. Ze had waar een paar
interessante dingen te vermelden, maar hetgene wat ik niet goed snap en nog
steeds niet snap is het feit dat zij geen eigen interpretatie had van het
toneelstuk. Hoe kan iemand nu geen opinie hebben over het stuk waar zij zelf in
speelt? Een vraag die me op de dag van vandaag nog steeds bezighoud.
Zeven november was het dan zover, het moment waar ik me dagenlang nerveus en opgewonden van heb gelopen!! Het geniale, fenomenale, fantastische concert van de Editors!! (en ja ik gebruik meer dan één uitroepteken omdat het zo geweldig was). Wanneer? 7 November Waar? Brussel, Vorst Nationaal
Toegegeven, een echte show was het niet, maar de stem van Tom Smith is waarschijnlijk één van de beste dingen die er bestaat. Het voorprogramma waren de Maccabees, een levendige band met catchy muziek Hoewel ze goed waren, kon je gewoon aanvoelen dat de hele zaal vol spanning wachtte op de Editors. Het was dan ook geweldig toen ze eenmaal op het podium sprongen. Ze hebben werkelijk al mijn favoriete liedjes gespeeld:
- Escape The Nest - Papillon - Smokers Outside The Hospital Door - An End Has A Start - Bones - Racing Rats - Munich - Bullets - Bricks And Mortar - You Don't Know Love
Ik had daarbij ook nog eens nooit nooit verwacht dat hij zo hoog kon geraken met zijn stem. Iedereen die ooit naar de Editors heeft geluisterd heeft vast wel de prachtige lage stem opgemerkt, wie had ooit gedacht, dat deze 'smokey voice' zo hoog kon geraken?
Persoonlijk vond ik het een geweldig concert, ik heb nu al twee van mijn bands-die-ik-zeker-live-wil-zien gezien. Ik zou nog dolgraag The Killers, Kasabian, Muse en Arctic Monkeys zien. Er zijn er nog, maar met mijn fantastich geheugen kan ik er maar vier van mijn favoriete bands onthouden.
Trancefusion (17/10/09) , de fuif van het jaar in mijn streek. Wekenlang praatte iedereen over deze bijeenkomst van heel Deinze en omstreken. En eenmaal je geweest bent, snap je meteen waarom. Trancefusion, een klein lokaal fuifje van een paar 100 man is uitgegroeid tot een monsterfuif van minstens 7000 man! Mijn eerste indruk toen ik dit jaar toekwam aan de brielpoort : Een geur van alcohol, zweet, sigarettenrook en nog zo'n een bekende geur die ik niet kon thuisbrengen. Een massa volk was dit jaar gekomen, het was reusachtig. En ik kon de sfeer gewoon voelen, vanaf het moment dat ik toekwam kreeg ik een adrenalinestoot en de neiging om meteen te gaan dansen. [Nou ja, 'dansen' : een reeks opeenvolgende spastische bewegingen].
Ik zou kunnen zeggen dat het een magische nacht was, maar dan zou ik liegen. Maar het was wel een nacht om te herinneren. Niet dat er iets speciaals gebeurd was, allesbehalve. Het is gewoon geweldig om na zo'n een drukte gewoon eventjes alles los te laten samen met vrienden. We hebben echt alles laten gaan, het was gewoon spastisch bewegen, niet nadenken, er is niemand die er een zier om geeft of je in de maat beweegt of niet. Gewoon gaan was de boodschap!
Aan al die fun moest spijtig genoeg een einde komen, en ook redelijk vroeg nog. Ik ging met een paar vriendinnen mee naar hun huis waar mijn fiets stond en ik naar huis kon rijden. Net toen ik dacht dat het leukste deel van de avond gepasseerd was, werd ik nog eens aangenaam verrast. Natuurliefhebber als ik ben, gaf ik mijn ogen goed te kost toen ik tussen de velden reed om half 3 's nachts. Het was werkelijk een zalige nacht, toen ik naar boven keek was er daarbij ook nog eens een prachtige sterrenhemel te zien. Ik dacht bij mezelf of deze nacht nog beter kon worden. Helemaal verkleumd, maar dolgelukkig kwam ik thuis, ik kroop meteen in mijn pyjama, dronk warme chocomelk en sprong toen [letterlijk] in bed.
Ik zoek nu al een hele dag achter een woord om deze gebeurtenis in zijn geheel te beschrijven, maar zonder succes. Als ik het in één woord kon beschrijven dan was deze tekst een stuk korter.
Gisteren was het zover. Mijn allereerste keer dat ik een animéfilm ging bekijken. De gelegenheid? Filmfestival Gent De plaats? Gent Tijdstip? 16 Oktober om17h30 De film was genaamd: "Ponyo on the cliff by the sea". Zoals de meeste manga zat het gevuld met een gezonde portie magie en science-fiction. Het verhaal ging namelijk over een goudvis met magische krachten die een mens wil worden. Door een mensekind te ontmoeten, wordt haar wens om mens te worden alleen maar groter. Het jongetje en het meisje slaan zich door allerelei avontuurtjes en hoewel ze maar 5 jaar zijn, wordt hun "heilige liefde" op de proef gesteld. Hoewel ik een grote fan ben van manga en animé, waren mijn verwachtingen over deze film toch niet al te groot. Ik was toch aangenaam verrast. Het was -ondanks het kinderlijke thema- een zeer mooie en ontroerende film om naar te kijken. Ik heb werkelijk genoten. Het filmfestival heeft een heleboel interessante films getoond dit jaar, het thema was voornamelijk Azië. Spijtig genoeg is dit de enige film die ik heb gezien dit jaar. Maar volgend jaar ga ik ervoor en ga ik zeker meer films gaan bekijken. Ik kan het echt aan iedereen aanraden.
Ik ben Athea
Ik ben een vrouw en woon in Deinze (België) en mijn beroep is Student.
Ik ben geboren op 20/06/1992 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Filmen, Schrijven, Muziek, Reizen, Tekenen, Culturen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Days In The Life Of A Teenager
Hallo en welkom op de blogpagina van dit ijdele en prettig gestoorde wezen. Dit wezen is een vat vol creativiteit dat dat probeert te uiten op verschillende manieren. O.a. Schrijven, Filmen, Muziek, Tekenen...etc. Geen zorgen, het wezen is compleet ongevaarlijk. Dit is één van het wezen's nieuwste hobby's: 'bloggen' [of het nu een werkwoord is of niet]. 
Zeven november was het dan zover, het moment waar ik me dagenlang nerveus en opgewonden van heb gelopen!! Het geniale, fenomenale, fantastische concert van de Editors!! (en ja ik gebruik meer dan één uitroepteken omdat het zo geweldig was).
Gisteren was het zover.
