Kalender ATC Cycling 2011: November 2010: 14: Bollekescross Hamme-Zogge (Tutti Insieme activiteit) 21: Cross Gavere Asper (Tutti Insieme activiteit) 26: 6daagse Gent (Tutti Insieme activiteit) December 2010: 4: Eindejaarsdiner Open Fire (Tutti Insieme activiteit) 31: Oudejaarsparty Michal Lubanski (Tutti Insieme activiteit)
April: 2: Ronde Van Vlaanderen 16: Peter Van Petegem Classic 16: Amstel Gold Race, Valkenburg (NL) 17: Gran Fondo Colnago, Saint Tropez (FR) 23: Davitamon Classic, Nazareth
Juni: 4: Waalse Pijl, Spa 4: Tour de Namur, Namen 11: 3 Ballons Vogezen (FR) 18: Gran Fondo Eddy Merckx, Hoei 25: La Magnifique des Ardennes, Bouillon 25: Limburgs Mooiste, Heerlen (NL)
Begin juni 2011 reden we met de club voor het eerst de 3 Ballons mee. Ik haalde met 7u42 en een 255ste plaats een onverhoopt goed resultaat. De wedstrijd lag me wel goed, ondanks de aanwezigheid van nog steeds 4500 hoogtemeters. Hieruit groeide het idee om in 2012 terug te komen om beter te doen. Voor mezelf stelde ik 7u30 als doel, hier moest ik absoluut onder blijven. Dit zou goed moeten zijn voor een top-150 notering. Stiekem droomde ik zelfs van top-100, al wist ik wel dat hiervoor een superdag absoluut nodig zou zijn om een tijd van minder dan 7u15 te rijden.
Eind oktober dreef ik het trainingsritme al terug op om er tegen juni te staan. Tijdens de wintermaanden trok ik vooral naar de wielerbaan in Gent om droog en warm kilometers te kunnen malen. In de weekends probeerde ik steeds een langere training af te werken. Vanaf januari ging de intensiteit nog maar eens omhoog en maalde ik bijna dagelijks mijn kilometers. Ik was gebeten door de 3 Ballons-microbe. Tijdens het Vlaamse voorjaar stak ik in een nooit geziene topvorm. Ik trok de lijn door richting Ardennen maar eind april sloeg de vermoeidheid stilaan toe. Daarom probeerde ik het de laatste maand iets rustiger aan te doen, al maakte ik natuurlijk nog steeds volop hoogtemeters. Ik moest wel vaststellen dat de topvorm van maart-april niet meer aanwezig was.
Ik probeerde me er niet druk in te maken en met een volledige rustweek in de benen had ik er een goed oog in dat ik topfit aan de start zou komen in Champagney. De donderdag verkende ik samen met Stijn de Ballon De Servance en de Planche Des Belles Filles. Uiteraard kenden we deze beklimmingen al maar eens opfrissen kan nooit kwaad. Mijn benen voelden echter vermoeid aan en ik had tijdens het klimmen last in de onderrug. Opnieuw maakte ik me er niet echt druk in want we hadden nog maar net een autorit van 6u achter de rug. Na de nodige rust zou dit wel goed komen. De vrijdag haalden we onze startnummers af en hielden we ons traditioneel bezig met fietsen afstellen, eten, compexen, eten en eten. Mijn rugpijn was wel niet echt beter en deed me twijfelen. Langs de andere kant had ik weinig andere redenen om me zorgen te maken met sinds januari al meer dan 9.000km op de teller.
Na een veel te korte nacht begon ik alvast pannekoeken met honing en peperkoek naar binnen te spelen op de kamer alvorens naar het echte ontbijt te trekken om 5u. Daar at ik nog wat muesli en brood, meer dan voldoende om met een goede carbo-lading te starten straks. Voor mijn rug nam ik voor de zekerheid een 400mg pijnstillertje. We vertrokken tijdig naar de start en namen plaats in een nog vrij leeg prioritair startvak. Na ons kwamen de toppers ook stilaan plaats nemen in het vak en om 7u20 weerklonk het startschot.
De vals platte aanloop naar de Servance is zoals een kermiskoers. Van links en rechts probeert iedereen op te schuiven met al snel een valpartij tot gevolg. Ik blijf recht maar wat verder (al in de beklimming) moet ik wel tweemaal voet aan de grond zetten door een val. Hectisch! Als het wat steiler begint te worden wordt alles wat langer uitgerekt. Ik heb geen goed gevoel in de benen en word constant voorbij gereden. Ook mijn rug doet nu al pijn. De Servance is een ellendig rotding waar geen einde aan lijkt te komen. Na iets minder dan een uur mag ik eindelijk beginnen dalen. Ik daal zonder schrik en in Le Thillot vormt zich aan de verkeerslichten een groepje. Daarmee trek ik over de Ménil en richting Col d'Oderen. Het tempo ligt relatief laag en ik laat me verleiden om vooraan mee te werken. Maar op de beklimming van de Oderen glijd ik weer naar achter in het groepje en moet 1 km voor de top zelfs lossen. Ik voel me slecht! Zelfs in de afdaling blijf ik nu last hebben van de rug en ik begin aan opgeven te denken.
Op karakter rijd ik verder maar op de Col du Bramont terug hetzelfde verhaal. Begonnen in een groepje maar de rol moeten lossen. Daarna volgt de steile Route des Américains. Het is er stil, ik rijd er zo goed als alleen. Alles doet pijn, ik heb geen honger, geen dorst,... Eenmaal boven op de Route des Crètes wacht ik op een achtervolgend groepje. Ondertussen dwing ik mezelf om te eten en te drinken. Het groepje gaat goed vooruit, maar niet super. Opnieuw laat ik me verleiden om op kop te gaan rijden. We draaien met een 5-tal mensen rond, de andere 25 blijven in het wiel zitten.Net voor de top van de Grand Ballon spring ik weg samen met 2 metgezellen. Ik heb nog pijn maar probeer die te verdringen, en mijn benen beginnen beter aan te voelen. We maken een goede afdaling en vinden aansluiting bij een voorgaand groepje. Ik zie Bruno zitten in dit groepje. We praten wat bij alvorens we aan de Hundsruck beginnen. Het lukt me om in dit groepje over deze col te geraken . Een pak van mijn hart, want in het stuk tussen Massevaux en de voet van de Ballon d'Alsace kan je jezelf leeg rijden. Nu zette ik me achteraan en kon ik gedurende een 10-tal minuten goed recupereren en tegelijk toch aan een strak tempo verder fietsen.
Op de Ballon d'Alsace kijk ik naar niemand. Hier moet je gewoon je eigen tempo fietsen en na de afdaling kan je dan bekijken met welk groepje je verder kan rijden. Zo gedacht, zo gedaan. Ik reed een degelijke beklimming en op de top stonden Waiyan en Sylvie met drinken. Na de afdaling zat er enkel een Nederlander met een spraakgebrek in het wiel. Ik keek vooruit en achterom maar in de verste verte niemand anders. Dan maar doorgaan en we reden kop over kop verder. Na een paar minuten zei ik dat ik ging wachten op een groepje, omdat ik bang was om mezelf nu al op te blazen. Hij maakte mij duidelijk dat de achterliggende groepjes ook kunnen 'maloren' waardoor het beter zou zijn om zelf door te gaan. Ik volgde zijn raad en op een lang recht stuk zagen we voorliggers rijden. We schakelden bij en na een 5-tal minuten stoempen met zijwind raakten we net op tijd bij het groepje voor de jungle van Champagney. Dat is een venijnig stukje met behoorlijk wat knikjes in. Op zich stelden die niet zoveel voor maar na 175km kon dat wel tellen. Ook in dit groepje zaten 10 slepers en 5 werkers. Ik behoorde opnieuw tot de minderheid maar had er geen problemen mee.
Aan een deftig tempo draaiden we rond naar de voet van de Planche. Ik keek op mijn teller en die gaf 6u56 aan bij het begin van de beklimming. 7u30 moest dus zeker nog mogelijk zijn. Zoals te verwachten was kwamen de slepers uit de wielen op de beklimming. Gelukkig voor hen was ik te moe om te reageren. Ik ontwikkelde nog een deftig tempo op de slotklim. Ik haalde nog redelijk wat mensen in en werd zelf amper ingehaald.
Uiteindelijk bolde ik over de mat na 7u25. Dat is een verbetering van mijn tijd met 17 minuten. Na de problemen die ik had met mijn lichaam tijdens de eerste 75km had ik dit niet gedacht. Mijn rug was wel volledig om zeep en tot vandaag heb ik er nog steeds last van. Toch ben ik blij dat ik heb doorgezet en niet heb opgegeven. Als ik het klassement bekijk zak ik van plaats 255 naar plaats 290. En dit ondanks dat ik er 17 min minder over heb gedaan. Hier stond een sterk deelnemersveld aan de start! Er waren ook veel meer deelnemers dan vorig jaar. Toen waren er maar 1400 aankomers op de lange afstand, nu waren er dat meer dan 2500.
Beter doen moet er zeker nog inzitten, want ik heb weer redelijk veel bijgeleerd na deze rit. Of en wanneer we nog eens aan de start gaan staan in Champagney, zal de toekomst uitwijzen. Nu een broodnodige rustperiode inlassen en begin september nog eens knallen in Picardië en eventueel in Luxemburg met de ploegmaats.
Vandaag ontvingen wij het leuke nieuws dat onze voorzitter Tom en zijn vrouw Michèle de ouders geworden zijn van een tweede dochter. Het nieuwe zusje van Elise luistert naar de naam Léonie. Bij de geboorte woog Léonie 3,66kg en was ze 51,5cm groot. Moeder en dochter stellen het wel. Bij deze wenst het voltallige management van ATC de femilie Van Doorslaer - Roels een dikke proficiat. De blanco cheque wordt eerstdaags overhandigd.
Philippe Gaumont, Andy Schleck en Wim Pieters sloten nog maar net de deuren van danscafé Denia in Lochristi, toen 3 helden om stipt 8u43 op de parking klaar stonden voor een verkenning van Stekene-Geraardsbergen-Stekene, een koers die in 2013 wellicht het statuut van Pro Tour zal krijgen.
Toen Van Wachbeke, De Bock en Van Doorslaer zich al snel op het parcours bevonden, werd algauw de hand geschud en kort gekeuveld met enkele andere wielergoden. Nadien ging het in volle draf naar de eerste koffiepauze van de dag, ergens in Massemen godbetert. Toen het team onder leiding van Michael Boogerd ons voorbijsnelde, wisten we dat deze koers volgend jaar bij heel wat renners op de kalender zal staan.
Eens Oosterzele bereikt, werd afscheid genomen van onze haas van de dag Omer met zijn übergeile vrouw (zit mijn vest goed in mijn achterzakje, vroeg ze, terwijl ze met haar kont in Matthias zijn neus zat), waren onze helden op zichzelf aangewezen. Maar met een De Bock in bloedvorm en een Van Wachbeke die zich graag eens platlegt (op zijn stuur), mocht dit natuurlijk geen problemen opleveren. Hoewel, met Van Doorslaer, die dit jaar meer op de schoolbanken zat dan op zijn fiets, weet je natuurlijk nooit.
Tegen een vlotte 30 gemiddeld werden enkele eenzaten doorheen het glooiende landschap voorbijgesneld om koers te zetten naar de eerste helling van de dag, de Eikenmolen. Nadien werd afgedjakt naar de Muur van Geraardsbergen, waar een massa toeschouwers onze helden stonden aan te moedigen. Helaas voor hen durfde Van Wachbeke het nog niet aan om ook de Kapelmuur erbij te nemen, Bourgondiër zoals hij is, was het hongergevoel te groot en sloeg hij meteen af naar de bevoorrading (van een andere tocht weliswaar). 5 minuten later stonden onze drie avonturiers al op de top van de Bosberg, waar Van Wachbeke een ex-collega tegenkwam, uit de tijd toen hij maar een gewone werkmier was en nog niet mocht proeven van het wielerbestaan. In de kanttekening moeten we ook de prachtige outfit van de ex-collega vermelden, die op de webshop van "Man" door het grote succes momenteel gratis te verkrijgen is.
Na de Bosberg volgde een verkenning van groot Ninove en werd in Haaltert nog even de plaatselijke Carrefour de LArbre overgereden. Nadien ging het via klinkende namen als Impegem, Lebeke en Lede richting Erpe-Mere, waar Van Wachbeke het nodig vond om lek te rijden en zijn ex-collega met de wondermooie en vooral strakke Man outfit ons te laten voorbijrijden.
Toen de kaap van de 100km gepasseerd was kreeg plots Van Doorslaer het lastig. Ze zeggen weleens dat in grote koersen het kaf van het koren wordt gescheiden eens de magische kaap van 100km is bereikt. Welnu, Van Doorslaer voelde zich opeens als verdorven koren. Waar hij voordien de Eikenmolen en de Muur als een vlinder opfladderde, bleek nu het hellend stukje aan de spoorovergang van Wannenzele er te veel aan.
Gelukkig waren onze helden bijna thuis en na 120 km werd Oudenbos City bereikt, waar de pers ons in grote getale stond op te wachten. Het Vedettje maakte voor onze vedetten veel goed!
Wekker loopt af: 05u! Opstaan want Ward is weeral eens van zijn woord, en exact om 05u25 staat hij in de rechtstraat te Gezoarde bij Mats. Jaja, jullie horen het goed, Matsu is terug van de partij na lange overwintering aan zee. Afspraak 6u30 tankstation Leuven!! Andere helden Joris en Stijn zijn ook onderweg! Allemaal met kleine oogjes. Toch even vermelden dat onze Ward bijna geen oog heeft toegedaan, er stond bij hem een mini-voetbalwedstrijd op het programma de vrijdagavond om 10u30! En kon zelfs de slaap niet vatten nadien owv. de adrenaline, al dan niet van de voetbal of van wat nog komen zal. Je bent een ware held kerel!
De vloot vertrekt verder vanuit Leuven richting Monschau. Om 7u45 arriveren op de vaste standplaats. Het is best frisjes, korte broeken verdwijnen voor lange broeken, of lange beenstukken! Behalve Ward, had hij even pech dat hij enkel zijn kniestukken meehad! Pech of geen pech? De weergoden zijn ons alleszins goed gezind gebleven, geen druppel regen gehad! Allen goed ingeduffeld, beginnen we aan onze tocht, via perfect platte asfaltwegen, richting Rursee! De hellingen volgen elkaar ook gezwind op, de helden-berggeiten draaien de gas open! Mats ziet ze voor hem wegrijden en roept nog snel: tot straks e mannè! Ieder bij ons heeft zo zijn specialiteiten.. Na enkele klimmetjes moest er ook nog een plat stuk doorkruist worden, Matsu legt hem graag eens plat op zijn stuur om deze taak dan op zich te nemen.. Met een stevig tempo doorheen de vallei kwamen we aan onze eerste stop te Heimbach om iets te eten. Just gepast zei Stijntje, want hij begon vallende sterren te zien!
In onze vaste stek het Rur Café stonden de eieren al lichtjes te pruttelen, appelpannenkoeken, desserts, een compleet brood wordt er besteld.. Stammer Mats krijgt 3 spiegeleieren voorgeschoteld. De mannen van www.maatjemeer.be komen aan hun trekken! Direct na het eten beginnen we, wat dacht u?, alweer te klimmen, het eiwit zit nog niet defect in de maag of het komt alweer naar boven! Komaan Mats hoor ik de mannen nog roepen, maar het is alweer op eigen tempo naar boven rijden! Er wordt niet gekeken op een kilometer en de zwaardere stukken worden afgewisseld met gemakkelijkere, stevig tempo! Met een helpende hand komt ook Mats de lopende bergjes boven. (Nogmaals bedankt mannen!) Na 110km wordt er toch even halt gehouden om te overleggen, want het is nog een stukje richting Sankt Vither Strasse waar onze autos staan. ATC is unaniem, we blijven samen, het is toch bijna 25km naar beneden. De teller is niet meer onder de 38km/u gegaan.
Het was een prachtige dag, met een even mooie Monschau-rit in het Rurgebied! Thx voor de organisatie, en vooral het kameraadschap op en naast de fiets!
For the records: Distance 137km / Moyenne 29km/u / Altitude 2500m
Wanneer de toppers van
ATC zich tegoed doen aan een weekje welverdiende rust stond dit weekend in het
teken van de comeback. Een wederoptredende Van Doorslaer ( s morgens nog op de
schoolbanken ), Pieters ( met Bobarbenen ) en Wymeersch ( revaliderende ) werden bijgestaan door wegkapiteins Van
Wachbeke en De Clippeleir. Ondanks het
druilerige weer werd er van start gegaan voor een tochtje langsheen de cuesta van
Waasmunster en pittoreske heuvelruggen van Temse. Tussendoor werd er halt gehouden
aan de bevoorrading alwaar een Braziliaans etablissement ons voorzag van de
nodige koolhydraten. Het moet gezegd zijnde , dit was de ideale comeback rit om
de ATC tandem terug in roulatie te
krijgen, het vertrouwen aan te wakkeren en de gekende patronen terug op te
bouwen. Vergelijk het een beetje met de teambuilding sessies van Bjarne Riis.
Hier wordt de basis gelegd van een nog mooi en kleurrijk seizoen.
Na de loodzware Philippe Gilbert Classic van zaterdag waren het opnieuw dezelfde 3 Helden die aan de start van Mons - Chimay - Mons verschenen; Joris, Stijn en Ward. De andere Helden beperkten zich tot hetzij lokaal over honden rijden, hetzij flaneren door de polders met het meest exclusieve fietsteam van het land, hetzij de kat uit de appelboom kijken. Mons - Chimay - Mons dus. Zoals de naam het zelf zegt een rondje met start en aankomst in Mons en een passage in Chimay, het gekende bierdorp. Voor de ATC'ers was het de eerste deelname hier dus het was uitkijken naar wat de parcoursbouwers ons zouden voorschotelen.
Vrijwel meteen kregen we vlotlopende klimmen te verwerken. De combinatie hiervan met de strakke tegenwind zorgde ervoor dat het al van bij de start pittig was. Zeker met de nog niet 100% herstelde Gilbert-benen piekte het al af en toe. Tot aan de eerste bevoorrading reden we vrijwel de hele tijd met ons 3. Als bij wonder reed enkel Joris al plat op de bij momenten bijzonder slechte wegen. Maar over die wegen kwamen we wel op mooie plaatsen, dus dat namen we er maar bij. Tijdens de bandenwissel werden we voorbijgesneld door een groepje onder aanvoering van niemand minder dan Nico Eeckhout.
Na de bevoorrading pikten we bij hen aan en na de Philippe Gilbert Classic leken we vandaag wel op de Nico Eeckhout fandag te zitten. Desalniettemin werd er stevig de pees opgelegd. In groep kan je altijd iets meer en kon er makkelijker gerecupereerd worden op de tussenstukken. Maar het ging te vlot en de groep moest stoppen voor een lekke band. Op ons eigen tempo reden we verder en we haalden zowaar Bart Deurbroeck en David Motte bij. Maar op de klim richting stuwdam van Ry De Rome schudden ze ons terug uit het wiel. Al liet Stijn zich gewillig uitzakken om bij zijn knechten te blijven.
Bij de bevoorrading aan de dam kwamen Eeckhout en compagnie terug aansluiten en we zouden de rest van de rit samen met hen afleggen. Met momenten werd er stevig gekoerst. Joris oogde verrassend fris op de vlakken en ook bergop pikte hij probleemloos zijn wagonnetje aan. Klasse komt altijd bovendrijven zeggen ze. Leuk dat we met 3 samen konden blijven en met dank aan Nico Eeckhout (die niet van de kop is gekomen) een mooi gemiddelde bijeen reden. Na 6u22, 200km en 2500hm klimplezier kwamen we terug aan in Elio zijnen hof. Mons - Chimay - Mons is een ritje dat in de toekomst zeker nog op de agenda zal staan.
Om 6u30 zette ATC (Ward, Joris en Stijn) gezamenlijk koers richting Aywaille, het dorp van Philippe Gilbert. Een aantal weken geleden werd deze Belgische topwielrenner nog verguisd door de media en half België omwille van zijn belabberde prestaties. Vandaag stond een trainingsrit op geaccidenteerd parcours met hem op het programma, netjes geregeld door onze voorzitter en John Lelangue. De opdracht: 165 km.
Klokslag 8u00, nadat het startschot weerklinkt vertrekt Phillippe met in zijn zog een 300-tal lotgenoten, allen netjes onder begeleiding van enkele seingevers en motards. Phil neemt onmiddellijk de leiding en de eerste schiftingen worden doorgevoerd. In de eerste 50 km, doen we maar liefst 1000 hm, stuk voor stuk pittige, minder bekende hellingen die elkaar om de haverklap opvolgen en met stijgingspercentages die de 20% dikwijls overstijgen. Wat opvalt is dat Philippe op de hellingen speelt met de pedalen hij ziet niet af, hij praat nog, hij groet toeschouwers langs de weg terwijl iedereen zowaar à bloc zit. ATC volgt gezwind in zijn spoor en er is zelfs nog tijd om enkele fotos te maken op de fiets.
In het middenstuk van het parcours worden de hellingen minder snel opeenvolgend. De wind blaast pal op de neus en zelfs hier is het opletten door het vormen van waaiers. Ward heeft ondertussen af te rekenen met een mechanisch defect en Joris schakelt een versnelling lager om zijn piek voor het eindejaar niet in het gedrang te brengen.
Op de Muur van Hoei, waar Phil net naast mij een wheelie uit de kast tovert, word de groep verder uitgedund tot een man of 20 en ook één Grinta-vrouw Anja Buysse, de tante van Greg Van Avermaet. Uit de achtergrond komen er af en toe nog mensen terug en aan de bevoorradingen pikken er sommigen nog in, maar het is duidelijk we zijn met niet veel meer als we aan de voet van Philberg staan La Redoute, de laatste helling van de dag. Overal staat hier in Luikse Arial Phil op de weg geschilderd. Phil is hier duidelijk thuis en houdt zich aan zijn afspraak; we rollen binnen met een moyenne van 29,9 km/u.
Enkele ogenblikken later bollen Ward en Joris over de meet. Over één ding zijn we het eens; we kregen een prachtig parcours voorgeschoteld, mooie organisatie, memorabele herinneringen en vooral heerlijke trainingskilometers in het zog van een beresterke Phil. Enkel jammer dat we Patricia niet te zien kregen!
Voor enkele sfeerbeelden, klik op de kleine foto bovenaan het verslag.
ATC-team levendiger dan ooit! (open brief van de voorzitter)
Beste supporter,
het zijn wellicht moeilijke maanden voor u geweest, niet wetende hoe de toekomst van uw favoriete wielerteam er concreet zou uitzien. In verschillende media werd gewag gemaakt van enkele foutieve berichtgevingen. Zo zal ATC niet worden overgenomen door de familie/investeringsgroep Al Nayhan (ik geef toe dat er interesse was), en zal kopman Stijn De Clippeleir eerstdaags zijn aflopend contract gewoon verlengen (een transfer naar Movistar of Europcar is dan ook uit de lucht gegrepen). Ik ben wel eerlijk als ik zeg dat het seizoen tot dusver nog niet is gelopen zoals gewenst. Er was wel de uitschieter van De Clippeleir in Parijs-Roubaix, maar 1 ereplaats is voor een team met een reputatie als de onze absoluut een onvoldoende. Anderzijds wil ik wel stellen dat het tweede luik van het seizoen voor ons absoluut crucialer is, zo hebben we de hele winter geïnvesteerd in De Bock om hem klaar te stomen voor 3 Ballons, maar het voortbestaan van ons team hangt hier niet aan vast en komt hoe dan ook niet in het gedrang. Meer zelfs, momenteel durf ik zeggen dat we in volle onderhandeling zijn met huidige en nieuwe sponsors om volgend seizoen terug op volle sterkte te staan, zodat we het magische jaar 2011 opnieuw kunnen herhalen. Bovendien kreeg ik aanvragen binnen van diverse Italiaanse kledijsponsors, zodat we ook op die manier meer dan gezien zullen worden in het peloton. Tot slot wil ik toch nog eens duiden op de dosis pech die we dit jaar te verwerken kregen: - Wymeersch viel op jammerlijke wijze in de bevoorradingszone tijdens de 3de etappe van de Ronde van Ibiza en was enkele maanden out - Het lichaam van Van Doorslaer is nog niet aangepast aan zijn nieuwe fiets - Pieters heeft deze winter te veel tijd gestoken in het bovenlichaam - Joris De Clippeleir kampt met een postnatale depressie - Lubanski kampt al het hele seizoen met een overdosis testosteron en wil té veel - Van Wachbeke tenslotte wil pieken naar zijn klassieker: Gezoarse Kermis Enkel De Bock en Stijn De Clippeleir presteerden tot dusver op niveau.
Ik wil u alvast danken voor uw trouw, en vanaf heden kan u opnieuw de bemuizenissen van uw helden volgen via deze blog. Zo zal het grootste deel van onze ploeg nu zaterdag aanwezig zijn op de volledige vernieuwde Philippe Gilbert Classic, waar ikzelf in het organisatiecomité van zit (zie foto).
11 juni 2011 stond ATC aan de start van Les 3Ballons. Dit is een A categorie wedstrijd waarvoor Hilaire zijn volledige ploeg had opgetrommeld zodat we met 8 konden starten. Helaas hadden Andrei Michal Tchmil en Summie-Tom reeds tijdens de voorbereiding moeten afhaken met blessures. Andrei maakte met een mooie 4° plaats wel zijn wederoptreden in een locale kermiskoers te Oekraine..
Uiteindelijk telde de ploeg 6 helden: Polli dourke (Stijn), De jokke, Wardsj, Matsu Matsu, Bambino dOro (Wim) en Francesco.
Voor Francesco die zijn peilen al op de kortere en plattere koersen aan het richten is, is dit een wedstrijd volledig in dienst van de kopman.
Spijtig genoeg zouden een natwegdek en een spoorovergang nog voor de eerste helling een schifting voeren waardoor de hulp aan de kopman nogal beperkt zou blijven.. Dit was alvast het teken voor een iet wat moeilijke aanvangsfase. Francesco besloot dan ook rustig aan te vatten, maar nog tijdens de eerste klim verloor hij zijn lunchpakket en moest hij gedwongen terugkeren. Tijdens de afdaling lag er 1 verraderlijk bultje alwaar menig bidon de graskant koos, alsook deze van Held Rik. Bij de langere koersen kan hij wel wat water gebruiken, dus keerde hij voor een 2de keer om. Vervolgens verloor hij tijdens de beklimming van de Col dOderen ook nog het regenvestje en mocht hij al voor de 3de keer omkeren.
Tijdens de briefing had hij blijkbaar ook al niet goed opgelet want de bevoorrading bevond zich aan de voet van Col dOderen en niet boven.. Met 2 lege bidons begon hij dan ook te schooien om water. Hier betaalde hij al snel de tol van het succes van ATC, want geen enkele ploeg wou te hulp schieten. Hierdoor moest hij noodgedwongen stoppen bij een fan, die voor een handtekening de bidons weer vulde. Dit was dan weer het teken voor het begin van de wederopstanding. Geleidelijk aan voelde Francesco zich beter worden en dreef hij het tempo op. Zo passeerde hij op de route d Americain, de onfortuinlijke Bambino dOro die nog grotere problemen kende. Hoewel hij op weg naar de top van de grand Ballon nog zijn zonnebril eens verloor en voor een 4de keer mocht omkeren, bleef de moral en het tempo hoog.
Aan de voet van col Hunsdruck nam hij nog snel 24 redbulls tot zich en vloog letterlijk naar boven opzoek naar een goede groep. Hoewel de Jokke hem gewaarschuwd had voor de nadelen van zoveel RBs, twijfelde hij niet aan de voet van Ballon dAlsace om nog eens 24 RBs tot zich te nemen.. Dit zou hem op 2 km van de top alsnog zuur opbreken.. Hammertime!!! Gelukkig had hij eerder die dag toch teruggekeerd voor zijn lunchpakket dat hem er weer boven op hielp. Ook de gedachte van aankomst bij de scheune miekes gaven een boost aan de moral. Vervolgens zou een groep van een 20-tal renners in goede verstandhouding vaart maken naar de slotklim. De laatste 10km voor de klim was de samenwerking weg, maar een attente Francesco at rustig het bord van zijn medevluchters leeg.
Aan de voet van Planche des belle filles bleek een gouden Louis nog tot de mogelijkheden te behoren en werd de gas nog eens volledig opengetrokken. Met zijn gedachten bij de miekes vloog hij dan ook naar boven. Boven zag hij nog net Matsu Matsu voor zich uit rijden.. Uiteindelijk een kleine 8u30 gefietst en tevreden met de gouden plak. Planche des belles filles leverde overigens vooral uitgewrongen koeruirs op.. De miekes waren waarschijnlijk al vertrokken met de winnaar..
Proficiat aan alle helden, die allen een gouden medaille behaalden!!
Toch ook nog een woord van dank voor soigneur Ludo en Mecanicien Benny, die onze benen en fietsen in perfecte staat aan de start brachten!!! DANK U!
