Afgelopen nacht was't hier om het eerst naar de wc spurten, broer en ik. Ik moet er geen tekeningske bij maken zeker? Vanmorgen dan toch maar vertrokken naar school, goed op tijd. Onder het motto: wie niet waagt, niet wint, hoopte ik de lessen toch te kunnen geven. 't Begon al goed, ik kwam pas toe op de lerarenparking of mijn maaginhoud wou alweer de omgekeerde weg volgen (voor zover er nog iets in zat natuurlijk)... Toch kunnen inslikken, eik. Me met de moed der wanhoop naar de leraarskamer gesleept, met gelukkig een frisse wind en wat regen, dat heeft me er een klein beetje door geholpen. Vanuit de leraarskamer naar de eerste les: Nederlands. Ik was gelukkig zo slim geweest om mijn mentor op voorhand even te zoeken zodat ik haar even kon spreken en heb haar verteld hoe ziek ik me voelde. Ze stelde mij meteen voor om naar huis te gaan en de lessen op een andere keer te geven. Een verleidelijk aanbod, maar ik heb het toch afgeslaan omdat ik dan ook een les biologie zou missen. En voor biologie is het onmogelijk om dat onderwerp dat ik zou geven later aan bod te laten komen, aangezien de leerstof in een logische volgorde wordt opgebouwd. Dus: gaan me die banaan! Het eerste uurtje Nederlands verliep wel goed, mijn buik hield zich koest. Het uurtje erna, biologie, verliep een pak minder goed. Ik verviel in mijn oude fouten, en om eerlijk te zijn was ik er met mijn hoofd totaal niet bij. Ik gaf les op automatische piloot en babbelde bijgevolg veel te lang over hetzelfde onderwerp. Niet goed, maar ik was té geconcentreerd op het binnenhouden van de inhoud van mijn maag en darmen vrees ik... Dus vlak na bio nog snel een immodium'ke en motillium'ke geslikt en op naar de volgende les: Nederlands Die les Nederlands verliep weer vlot, maar blijkbaar spreek ik mijn "a" veel te zwaar en te lomp uit. Geen idee hoe dat komt, nog nooit opmerkingen over gehad, misschien wel omdat ik er ook daar niet 100% met mijn hoofd bij was. Verder geen tijd over gehad voor het spelletje: jammer maar helaas!
Morgen staan er vier uren op het programma: bio 2e jaar, bio 1e jaar, Nederlands 1E en Nederlands 1R. Nederlands zie ik weer compleet zitten: toffe lesonderwerpen (resp. poëzie: griezelen en herhaling van de werkwoordspelling waarvoor ik 3 spelletjes in elkaar gestoken heb, met doorschuifsysteem), en een schat van en mentor. Benadrukt het goede, wijst op de zwakkere puntjes en weet heel goed waar ze mee bezig is. Heel perfectionistisch ook, iets wat ik van haar kan leren! 't Is een schatje! (of zeg maar SCHAT, want ze is groot en smal, het tegengestelde van wat ik ben HAHA) Biologie 2e jaar zie ik minder zitten: ik heb het gevoel dat ik de leerstof zelf niet goed genoeg onder de knie heb. Ik begrijp het allemaal wel, kan het ook uitleggen, maar zie en voel de volgorde van het uitleggen nog niet goed aan. Dat wordt morgen dus vroeger opstaan om dat nog eens te herhalen! Bio 1e jaar loopt hopelijk wel vlot; ik heb die les al eens gegeven en weet wat mijn pijnpunten zijn, dus daar hoop ik op te letten.
Maar wat ik eerst en vooral hoop, is dat ik deze nacht zal kunnen slapen! En dat ik morgen een pak beter ben, want nog zo'n dag doorworstelen wordt zwaar!
Slaap ze. PS: een commentaartje mag altijd hoor ;)
Ik weet niet wat te denken over vandaag Ik had hoe dan ook heel veel zin in de les, maar ben tijdens de les een beetje beginnen dromen. Gek hé, aan het woord zijn, vragen stellen, en toch niet meer weten waarmee ik bezig was. Niet dat ik mijn draad kwijtgeraakt ben of gekke dingen gezegd heb, maar ik ben wel (weer eens) van mijn plan afgeweken. Mijn les was perfect opgesteld: de klemtoon lag op de juiste plaats. En TOCH ben ik erin geslaagd om die tijdens de les ergens anders te leggen. ALWEER. Ik heb dit vorige stage ook voorgehad, en toen kon ik mezelf wel voor de kop slaan dat ik zo stom kon zijn. Hoe dit komt? Geen idee! Ik denk dat het een stressreactie is of zo, of misschien volg ik mijn instinct te veel. Vreemd. Ik weet dan ook niet goed hoe ik hieraan kan werken, want elke les weer neem ik me voor het zo en zo en zo te doen. En toch loopt het niet zo.
Morgen heb ik 3u stage voor de boeg, na elkaar. 1u Nederlands in klas R, 1u biologie in klas S en dan weer een uur Nederlands in klas R. Het Nederlands zie ik enerzijds wel zitten, omdat ik de klas ook zo goed ken (ik heb die vandaag en gisteren gehad voor bio). Maar langs de andere kant ben ik helemààl niet zeker over mijn les. Ik heb daarstraks de fasering en de volgorde van de oefeningen nog veranderd en ik denk ook dat ik weer eens veel te veel/te moeilijke oefeningen zal hebben voor de leerlingen. Dat ik weer met handen en voeten zal staan uitleggen en zal pushen om alles op tijd af te krijgen. Hoe dat komt weet ik wel, ik heb een enorme schrik om tijd over te hebben. Stel je voor dat je daar dan staat, met je mond vol tanden en niets om hen voor te schotelen. Ik mag er niet aan denken! Vandaar dat ik mijn lessen veel te vol prop. Dat is niet goed, ik weet het, maar anders voel ik me te onzelfzeker. Ik probeer het dan ook langzaamaan af te bouwen, tot ik een les heb die net lang genoeg duurt.
Ik heb me dan ook voorgenomen om dit volgend jaar NOOIT tegen te komen. Hoe ik dat zal oplossen? Heel simpel. Voor biologie is het onmogelijk dat je tijd over hebt want er is altijd wel een vervolg of nog iets extras dat je kunt vertellen. Voor Nederlands is het wel mogelijk dat je tijd over hebt. Je kan toch moeilijk een hele les geven over hoofdletters en dan de laatste vijf minuten nog beginnen aan zinsontleding, ik zeg maar wat! Vandaar dat ik me voorgenomen heb om klassikaal een boek te (beginnen) lezen. Telkens wanneer er tijd over is, lees ik een klein stukje voor. Op een bepaald moment stop ik met voorlezen. Wie het vervolg wil weten, moet het boek maar ontlenen uit de bib! Als kind had ik een leerkracht die dit elke week deed: de vrijdagavond afsluiten met een fragmentje. Ik keek daar altijd enorm naar uit en eb ook alle boeken waarin we begonnen in de klas, in mijn eentje verslonden. Ik hou van het wegdromen wanneer er iemand voorleest
Biologie morgen zie ik ook min of meer zitten, maar toch ook niet. Ik zie het wel zitten omdat ik dezelfde les al eens gegeven heb aan en andere klas, gisteren, en dat verliep vlot. Toch eb ik schrik om voor die klas te gaan staan. Ik ken maar één leerlinge bij naam (omdat ze toevallig dezelfde naam heeft als ik) en het niveau voor biologie is daar veel lager. Bovendien is de klas moeilijk rustig te houden en moet ik bewijzen dat ik de stof ook op een andere manier kan geven. Ik moet erin slagen om de les beter in te delen dan ik maandag deed: dus meer stof op dezelfde tijd in een minder sterke klas, halleluja! Het ergste van al is dat ik in een andere klas zit: ander rompmodel, andere projector, lichtinval, zicht voor mijn neus, vreemd!
Hoe dan ook, we zien wel. Het wordt tijd dat ik in mijn bedje kruip, morgen vroeg genoeg opstaan om alles nog eens door te nemen en het komt (hopelijk) wel in orde.
O ja, nota aan mezelf: morgenvroeg moet je effectief ontbijten! 1 uurtje lesgeven zonder ontbijt, dat lukt prima, maar 3 uren komen niet goed denk ik
Alle gekruiste vingers zijn welkom!
P.S: Ik heb ook zon schrik om bezoek te krijgen van mijn lector van de hogeschool Langs een kant zou ik graag hebben dat ze er morgen zijn, want ik wil veel leren uit deze lessen. Langs de andere kant vrees ik dat ik, wanneer die van Nederlands het eerste uurtje al komt, ik voor de volgende 2 uren van mijn melk ga zijn Hopen op het laatste uurtje dus!
Waauw, wat een les. Ik tril nog steeds na. De deur van het biolokaal is magisch. Het is een poort naar een andere wereld met een andere ik. Weg met de zenuwachtigheid, onzekerheid en negatieve zelfcommentaren! Leve de zelfzekerheid, didactische principes en boeiende leerstof! En nog meer lang leve de nieuwsgierige leerlingen en het min of meer intacte lesmateriaal. t Is te zeggen, een goed rompmodel en een skelet dat meer uit elkaar hangt dan in elkaar, maar toch.
Het verliep fantastisch. Helemaal niet volgens plan, maar toch fantastisch. De bedoeling was zowel het rompmodel als het skelet te bespreken. De leerlingen hadden als voortaak het schema van het rompmodel al in te vullen. Toch leek het mij nuttig om dat schema samen met de leerlingen te overlopen. De leerlingen bleken echter zo geïnteresseerd en tot mijn eigen verbazing wist ik ook meer dan ik dacht over het onderwerp. Gevolg: een onderwijsleergesprek van een heel lesuur lang Maar daarom niet saai of oninteressant! De leerlingen hingen aan mijn lippen, stelden vragen en waren kritisch. En ik, ik vertelde en vertelde, duidde aan, demonstreerde,stelde op mijn beurt vragen en ga zo maar door. Heerlijk!
Zoals je leest is het toch niet allemaal oké, want mocht ik en heel schooljaar op deze manier lesgeven, dan zou iknog niet de helft van het leerplan behandeld hebben! Werk aan de winkel dus! De les van morgen zal voor een deel uit die van vandaag bestaan, plus de leerstof die voor morgen gepland was. Inwerken, herwerken en doorwerken dus!
Wat hebben we vandaag geleerd?
1.Ik ben goed bezig! Goede voorbereiding loont.
2.Het tempo moet VEEL hoger!
3.Ik ben goed in onderwijsleergesprekken met eerstejaars, hoera voor mezelf!
Ziezo, nu vlieg ik erin voor een namiddagje lessen voorbereiden, blaadjes afdrukken, mentoren lastigvallen met vragen, vrienden en klasgenoten vertellen hoe het geweest is en misschien zelfs mede-stagiaires troosten na een minder geslaagde les...
Ja, het leraar zijn bevalt me! Tot nu toch Ik hou mijn hart al vast voor de eerste tegenslag, maar één ding is zeker: fouten zijn er om uit te leren!
Daar gaan we weer, een nieuwe stageperiode in. Mijn schooltasje staat klaar, gepakt met een lesvoorbereiding, een didactisch model, blaadjes om uit te delen, een werkboekje, een handboek, lesbegeleidingsformulieren en honderd-en-één post-its aan mezelf. Maar ook een bundeltje ervaringen en werkpunten uit vorige stages. En tips van lectoren. En gelukwensen van vrienden en familie. Maar helemaal bovenaan het allerbelangrijkste: een heel klein hoopje moed. Netjes samengebonden, zodat er geen spatje verloren gaat. Hoop ik. Want je moet het toch maar doen, zomaar voor een klas gaan staan en even uit de doeken doen hoe het menselijk lichaam in elkaar zit.
Op mijn post-its en in de marges van de werkblaadjes vind ik kleine opdrachtjes voor mezelf terug. Mijn houvast. Gum deze weg en ik ben verloren! Wat erop staat? Stomme dingen, zoals vraagstelling! of per twee of studietips meegeven. Banaal, maar toch. Stel je voor dat ik daar sta, ik heb mijn uitleg gedaan en weet dan niet meer wat zeggen. Je zal het maar voor hebben.
Niet dat ik me schaam voor de leerlingen in de klas, in tegendeel! Zij weten als geen ander hoe het voelt om plots vooraan in een klas te staan en je klasgenoten te moeten aanspreken. Klasgenoten. Want zo voelt het een beetje. Een heel klein beetje. Niet zo veel meer als vorig jaar, maar toch een heel klein beetje. Ik schaam me echter wel voor de vakleerkracht waar ik stage bij mag lopen. Ik voel me dom, onervaren en klein. Een klein muisje in de schaduw van een tijger van een leraar. Een tijger die vlot op en af springt, leerlingen eruit pikt, de les een ongelooflijke dynamiek geeft en de leerstof op een unieke manier in die leergierige hoofdjes van de leerlingen pompt. Een tijger die zich vastbijt wanneer een leerling iets niet begrijpt, die spint wanneer hij ziet dat zijn pupillen zelf op zoek gaan naar meer informatie en die goedkeurend toekijkt wanneer een jongetje na lang denken toch de oplossing op een oefening vindt. Een tijger die verandert in een welpje wanneer een leerling een signaal geeft dat het niet goed met hem gaat. Die zorgzaam en vakkundig de leerling probeert te helpen. Zo ben ik nog lang niet. Ik ben niets in vergelijking met hem. Ik kom hooguit tot zijn enkels.
Vakkennis: check. Alhoewel. Ik weet wat ik sta te vertellen, maar kan ik er ook de kleine, interessante weetjes bij vertellen die het leren zo interessant maken? Ik vrees ervoor. Durf: check. Alhoewel. Ik durf best wel voor een klas te staan, maar durf ik ook mijn lesvoorbereiding los te laten en in te pikken op een interessante vraag van een leerling? Ik vrees ervoor. Dynamiek: check. Alhoewel. Ik kan best grappig uit de hoek komen en het tempo op een leuke manier opdrijven, maar durf ik ook echt de clown uit te hangen? Ja! Maar alleen als ik een clownspak aan heb, niet dus
En dan zijn er nog de voorbereidingen. Voorbereidingen en twijfels, twee woorden die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Is mijn tijdsindeling wel oké? Wat moeten de leerlingen eigenlijk onthouden uit mijn les? Zou mijn mentor dit oké vinden? Wat als ik tijd over heb? Wat als ik tijd tekort heb? Gelukkig kan ik voor een groot aantal van mijn twijfels bij de lectoren, mentoren of klasgenoten terecht, maar niemand kan mij vertellen hoe mijn les zal verlopen. Niemand kan me helemaal geruststellen.
Met een bang hartje ga ik dan ook slapen. Morgen toch een uurtje op voorhand naar school gaan, denk ik nu. Dan kan ik nog net even het biolokaal in om de modellen te testen en de projector alvast scherp te stellen. Hoop ik.
Wat ik ook hoop, is dat ik morgen de tijd zal hebben om deze blog aan te vullen. Want dat zou betekenen dat ik klaar ben met de voorbereidingen voor dinsdag, hoera!
Ik ben Aspirantleraar
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is lerarenopleiding secundair onderwijs.
Ik ben geboren op 01/01/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
