Kort samengevat: ik voel me slecht, ik heb pijn, ik ben droevig... laten we die tranen maar eens laten lopen! Ik kan gans belgië onder water zetten wanneer ik huilbuien krijg. Hoe ga ik in godsnaam de schoolweek overleven als ik de laatste tijd overgevoelig ben? Ik zal de avond wel vullen met films, of tenminste ik ga het proberen. 

Het leven van een 22-jarige kan toch zo leuk zijn...als je het zelf leuk maakt. Ik ben zo'n grote no-lifer, maar ik hou nu eenmaal van rust, boeken, films en mijn bed. Het enige vooruitzicht dat ik heb is de eerste festivals die in aantocht zijn. Nog 5-6 weken op de tanden bijten en we kunnen alle remmen losgooien!

Het was me weer het dagje vandaag, mijn humeur schommelde weer enorm heen en weer zoals een schip tijdens een orkaan. Ik probeerde mij te focussen op mijn schoolwerk (studeren voor de aankomende examens.). Dat werkte wel. Al een geluk heb ik ook een fantastische vriendin (Delphine), die mij de dag door smst, superfijn natuurlijk :D 

De meesten denken al aan het weekend, ik zie er deze keer tegenop. Mijn vriend deze week niet zien, dat was wel een onverwachtse twist in mijn planningen. Al een geluk heb ik een shitload aan balpennen die ik helemaal leeg kan schrijven door de voorbeeldige student uit te hangen. Mijn weekend zal bestaan uit: slapen, studeren, smsen met delphine, eten, smsen met delphine, drinken, smsen met delphine, series kijken en ja hoor, smsen met delphine. Op anderen moet ik toch niet rekenen, buiten K. die ik al 5 jaar ken. 

Mijn hoogsensitiviteit wordt dezer dagen zwaar, héél zwaar op de proef gesteld. Waar ik de energie nog haal, je ne sais pas. We blijven gaan met die banaan. Maar zolang mijn muziek er is en ons delphine, dan is er toch wel een heel klein beetje zonneschijn op mijn gezicht te zien.

Ik wist al vroeg dat ik anders was dan anderen. Buitenbeentje, verlegen, stil, observerend... Tot mijn 19e wist ik niet wat er met mij scheelde, totdat mijn toenmalige beste vriend het woord hoogsensitief liet vallen. Alles werd plots duidelijk. 

Maar het lastigste moest nog komen: ermee leren omgaan. Emoties beheersen is moeilijker dan ik dacht. 

Niemand begreep waarom ik sneller boos of verdrietig werd. Ik ging (en ga nog steeds) door een hel als ik heftige emoties ervaar. 

Men moet met heel veel dingen rekening houden, maar dat is niet altijd even makkelijk. En omdat het niet makkelijk is voor de mensen rondom mij, krijg ik vaak te maken met onbegrip. Van al mijn "kenmerken" kan ik intussen al een heel boek schrijven, ik kan soms zelf niet om met mezelf. Als ik het nog niet eens onder controle krijg, hoe kunnen mensen mij dan begrijpen of helpen? Het is een dagelijkse sleur: wat zal ik nu weer meemaken, wat wordt er vandaag tegen me gezegd, ... Mijn humeur is even verrassend als het weerbericht. Het kan veranderen van stralende zon naar donderwolken. 

Maar ik hou me overeind aan mijn muziek en mijn vriend. Er bestaat geen enkele andere persoon die me beter kent dan hij (zelf beter dan ik mezelf ken). Een schat van een kerel...een veel te goed mens. Dankzij hem probeer ik er nu beter mee om te gaan, al is het verdomd moeilijk om elke dag zoveel energie op te brengen voor zo'n ingewikkeld "mankementje" (zoals ik het zelf noem).