‘Wat we nu meemaken, zal een grotere psychologische impact op ons hebben dan we denken’

Deze maand is het precies tien jaar geleden dat je definitief een punt zette achter je tenniscarrière.

Justine Henin: “En precies twee weken later leerde ik Benoît (Bertuzzo, haar echtgenoot, red.) kennen. We hebben dus wel wat te vieren (lacht).

“Nu, ik ben niet van het nostalgische type. Ik koester de mooie herinneringen, maar hoef de beelden van vroeger niet telkens opnieuw te zien. Al heb ik wel gekeken toen de RTBF enkele maanden geleden een reportage over mijn successen op Roland Garros uitzond. Mijn dochter vroeg me om samen met haar te kijken. Niet dat mij dat zwaar viel, maar het voelde als een ander leven. Een leven waar ik trots op ben, maar toch.”

Alsof je niet naar jezelf, maar naar iemand anders zat te kijken?

Henin: “Zoiets, ja. Ik ben niet meer dezelfde persoon als toen. Ik zag een angstige en in zichzelf gekeerde Justine, terwijl ik na mijn carrière hard aan mezelf heb gewerkt.

“Toen ik stopte, had ik het gevoel al zoveel te hebben meegemaakt en tegelijk nog niets van het leven te weten. Ik had haast geen sociaal leven. Ik ging van hotel naar hotel en zelfs als ik thuis was, kon ik moeilijk aarden. Het moeilijkste aan mijn nieuwe leven was dat ik het helemaal zelf in handen moest nemen. Dat was ik nooit gewoon geweest: mijn leven was tot dan toe nauwgezet getimed en tot in de puntjes geregeld geweest. Maar goed, ik heb nergens spijt van.”

Hoe kijk je terug op de voorbije tien jaar?

Henin: “Ze zijn voorbijgevlogen. Ik ben iemand die altijd iets omhanden moet hebben, maar ik hoop dat de volgende tien jaar toch niet zo hectisch zullen zijn. Mijn kinderen zijn nog jong: Lalie is 7, Victor 3. Het voorbije jaar ben ik me er heel hard bewust van geworden hoe snel het leven voorbijgaat. Ik voel nu de behoefte om mijn prioriteiten te herschikken en meer te genieten. Na mijn tenniscarrière ben ik er meteen ingevlogen, zonder eerst op adem te komen. Carlos (Rodríguez, haar ex-coach en mentor, red.) is naar China vertrokken (waar Henins tweede academie gevestigd is, red.) en ik heb mijn verantwoordelijkheid in de academie hier opgenomen. Dat zeg ik zonder spijt, want in die nieuwe rol ben ik verder kunnen groeien als mens. Maar tijdens de eerste lockdown heb ik ontdekt hoe deugddoend thuiswerken kan zijn. We kennen allemaal het gevoel voortdurend ergens achteraan te moeten hollen. Wel, plots kon ik weer ademhalen.”

Gek toch, hoe je tien jaar en een lockdown nodig hebt gehad om tot dat inzicht te komen.

Henin: “Het eerste jaar na mijn afscheid was nog rustig, maar daarna heeft de gekte toegeslagen: Lalie werd geboren en ik moest het bedrijf hervormen. Dat het vandaag goed draait, dank ik aan tien jaar hard werken. Financiële steun voor de sport is er amper in België. Ik deed het werk van twee, drie mensen en klapte mijn laptop zelden voor één uur ’s nachts dicht. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen, maar het is slopend geweest.”

Veel sectoren hebben zwaar te lijden onder de coronacrisis. Hoe was het voor jou?

Henin: “Zwaar. We zijn zes maanden gesloten geweest, terwijl de vaste kosten doorliepen. Met de steun die we krijgen, dekken we het verlies niet. Het is frustrerend om de reserve die we hadden opgebouwd, te zien wegslinken.

“Veel mensen, ook beleidsmakers, geloven nog altijd dat de sportsector drijft op vrijwilligers. Dat klopt niet: ik heb mensen in dienst. Werknemers dus, geen vrijwilligers. Voor hen is het pas echt zwaar. Maar op het laatste Overlegcomité is met geen woord over de sport gerept. Net als de horeca zijn we een sector die op slot zit, maar helaas kunnen we op minder aandacht rekenen.

“Het debat moet nu maar eens worden gevoerd over wat we echt belangrijk vinden. De impact van deze crisis op de fysieke en mentale gezondheid van onze jongeren is niet min. Vooral over hen maak ik me zorgen. Hun levens zijn letterlijk tot stilstand gebracht, terwijl beweging essentieel is. Sport helpt gezondheidsproblemen te voorkomen, maar het belang daarvan wordt in België vaak nog onderschat. Ik wil de ogen van de mensen openen. Want, helaas: er is tijdens deze crisis geen pleitbezorger voor de sport opgestaan.

“Nu, ik zeg het allemaal met de grootste omzichtigheid. Het is een bijzonder jaar geweest, met omstandigheden die we nooit eerder hebben meegemaakt. Ik wil niemand met de vinger wijzen. Maar het is mijn overtuiging dat de sport niet de plaats krijgt die ze verdient.”

Behalve ondernemer ben je ook moeder. Maak je je zorgen over de toekomst van je kinderen?

Henin: “Ik ben sowieso iemand die zich snel zorgen maakt – een beetje té, soms. Natuurlijk ben ik ongerust. We leiden een jachtig bestaan. Dat begint ’s morgens al, met de rush naar school. Ik zie kinderen met niet één of twee activiteiten per week, maar wel tien. In mijn kindertijd tenniste ik vaak uren aan een stuk. Nu pikken de ouders hun kroost na anderhalf uur al op om hen naar de muziekles te brengen. En daarna nog even langs de grootouders. Het leven is kort, dus willen we overal maximaal van genieten. Maar genieten we nog wel écht?

“We staan amper nog stil en razen maar door. Maar je moet mee met je tijd: ik ga mijn kinderen niet verbieden om naar hun schermpjes te kijken. Ik hang voortdurend zelf aan mijn telefoon, dus ben ik niet echt een goed voorbeeld. Maar we moeten hier toch iets uit leren? Deze crisis mag toch niet voor niets geweest zijn? Wat we nu meemaken, zal een grotere psychologische impact op ons hebben dan we denken.

“Maar goed, ik blijf optimistisch: ik geloof dat we naar een beter evenwicht zullen gaan. Thuis proberen we nu wat meer volgens onze innerlijke klok te leven. Een moeilijke oefening, zeker voor iemand die zo hyperactief is als ik.

“Weet je, 2020 had een druk jaar moeten worden, met veel analysewerk voor France Télévision en Eurosport. In januari was ik al drie weken in Australië geweest. Mijn man is cameraman: we hebben allebei altijd veel gereisd en hebben onze kinderen voorgehouden dat vooral de kwaliteit van de tijd die we samen doorbrengen belangrijk is. Maar in Australië voelde ik voor het eerst dat het toch niet makkelijk was voor hen. Toen in maart de eerste lockdown werd afgekondigd, heb ik genoten van de vele wandelingen met mijn kinderen. Dat ik noodgedwongen thuis zat, heeft me alles in een ander perspectief doen zien. Toen de lockdown werd opgeheven, was ik bang dat we naar het helse tempo van daarvoor zouden terugkeren.”

Je wilt eraan ontsnappen?

Henin: “Dat gaat niet, je moet mee. Maar beetje bij beetje probeer ik toch plus juste te leven. We leven in een maatschappij waarin men steeds nieuwe behoeften creëert. Dat leidt tot overconsumptie, op alle vlakken. Dat zit me dwars. 2020 heeft ons geleerd dat we nergens méér behoefte aan hebben dan aan menselijk contact. Dát is wat we missen. Het klinkt wollig, maar we moeten terug naar de essentie. Ik wil geen tienduizend dingen tegelijk meer doen, ik wil af van het moordende ritme waarin ik heb geleefd. Niet makkelijk, want als ik niet werk, voel ik me snel schuldig. Mais bon, ik kan al beter genieten van kleine dingen. Ik sta het mezelf nu ook toe.”

Corona heeft ook de tenniskalender behoorlijk in de war gestuurd. Hoe heb jij dat beleefd?

Henin: “Ik heb de US Open en Roland Garros becommentarieerd. Het was vreemd om commentaar te leveren bij wedstrijden zonder publiek. Hoe moet het dan niet geweest zijn voor de spelers? Normaal trek je je op aan het publiek, maar nu kon dat niet. Zij die daar het beste mee zijn omgegaan, zijn het succesvolst geweest. Toen er uitzonderlijk in oktober gespeeld moest worden, op een moment dat het al koud was, klaagde Victoria Azarenka dat ze dat niet gewoon is, omdat ze in Florida woont. Tja, pas je aan! Dat mentale gevecht van de spelers was fascinerend om te zien.”

BACKHAND MET PAN

In januari draaide je samen met John McEnroe voor Eurosport een hilarische parodie op het comebacksyndroom in het vrouwentennis. Dat je ook acteertalent hebt, moet één van je beter bewaarde geheimen zijn.

Henin: “Ik hou wel van een beetje theater. En met John McEnroe is het altijd prettig samenwerken. Hij is altijd een fan van mij geweest.”

In het filmpje kruip je in de rol van een gestopte speelster die bij haar psycholoog, McEnroe dus, opbiecht dat ze ’s nachts wakker wordt en de ballenraper om een fles water vraagt, of in de keuken naar een steelpan grijpt om haar backhand te oefenen.

Henin (lacht): “Toen ik het scenario in handen kreeg, vond ik het meteen bijzonder grappig. Stoppen met tennissen en een nieuw leven beginnen is niet makkelijk. Dat heb ik aan den lijve ondervonden: mijn afscheid in 2009 viel me zwaar, en in 2010 heb ik me aan een comeback gewaagd. Maar goed, ik raakte geblesseerd en leerde Benoît kennen. Op dat moment besefte ik dat het genoeg was geweest: ik was klaar voor een nieuw leven.

“Nu, voor vrouwen ligt zo’n comeback nog wat gecompliceerder dan voor mannen: op zeker ogenblik begint onze biologische klok te tikken. Steeds meer speelsters wagen zich nu aan een comeback nadat ze moeder zijn geworden. Ik vind dat een krachtige boodschap, maar het blijft een moeilijk verhaal. Kijk maar naar Kim Clijsters.”

In dat filmpje zeg je over haar dat ze zich realiseerde dat ze het tennis miste ‘toen ze haar jongste spruit als een tenniszak over de schouder gooide.’

Henin (lacht): “Dat zijn niet mijn woorden! Het stond zo in het scenario.

“Kijk, Kims beslissing heeft iedereen verrast, maar ik oordeel niet. Misschien was ze tot het besef gekomen dat het te vroeg was om zich al helemaal aan het moederschap te wijden. Ik weet dat dat voor veel vrouwen een dilemma is. Bij Kim komt daar nog eens bij dat ze zich altijd als een vis in het water heeft gevoeld in het circuit. Ik kan me voorstellen dat het erg ingewikkeld is om een leven met drie schoolplichtige kinderen te combineren met het vele reizen als tennisspeelster. Maar wie zijn wij om haar het recht te ontzeggen om naar haar oude leven terug te keren?”

Heb je erbij stilgestaan dat zij je dit filmpje kwalijk kon nemen?

Henin: “Geen seconde! Soms lijkt het alsof je vandaag met niets nog mag lachen. Maar ik vind: voor humor moet er altijd plaats zijn. Toen ik het script las, vond ik er niets verkeerds aan. Anders zou ik het niet gedaan hebben: ik ben niet iemand die met anderen de spot drijft. Trouwens, ik lach ook met mezelf: ik heb zelf een comeback gemaakt.”

Heb je ’t erover gehad met Clijsters?

Henin: “Nee. Ik heb de US Open vanuit Parijs verslagen en heb haar dus niet gezien in New York. Mochten we elkaar tegen het lijf lopen, zou het er heel hartelijk aan toegaan. Ik ben blij als het goed met haar gaat, en volgens mij is dat wederzijds. Maar we grijpen niet naar de telefoon om de laatste nieuwtjes met elkaar uit te wisselen. Ik behoor niet tot het kringetje mensen dat ze van zo’n beslissing op de hoogte zal brengen.”

Wat vond je van haar prestatie op de US Open?

Henin: “Haar slagen hebben niets aan kwaliteit ingeboet. Maar in een sport die een pak fysieker geworden is, ook bij de vrouwen, draait het steeds meer om explosiviteit en uithouding. Op haar leeftijd (Clijsters is 37, red.) is dat niet vanzelfsprekend. De fysieke kwaaltjes waarmee ze af te rekenen kreeg, wijzen daar ook op.”

Ze speelde tot nu toe drie wedstrijden en verloor ze alle drie.

Henin: “Fysiek was ze nog niet helemaal klaar. Daar had ze vijf, zes toernooien voor nodig. Door corona is dat niet mogelijk geweest: het virus heeft haar comeback gebroken. Als ze meer toernooien had kunnen spelen, ben ik zeker dat ze ook wedstrijden had gewonnen.”

Wim Fissette, Clijsters’ coach bij haar eerste, geslaagde wederoptreden, heeft zich in Humo als eerste en voorlopig enige kritisch durven uit te laten over deze comeback: ‘Er is een statistiek die wijst op het extreme belang van de eerste drie slagen: de opslag, de return en de bal nadien. Als je meer dan 50 procent van die punten wint, is de kans groot dat je ook de wedstrijd wint. Kim haalt dat percentage niet, dát is haar probleem. Vooral ook omdat ze een competitiebeest is, en het keiharde, gefocuste trainen haar minder goed afgaat.’

Henin: “Heel interessant, wat Wim daar zegt. (Denkt na) Kim heeft altijd van het spelletje gehouden. Als er gewerkt moest worden, deed ze dat. Maar ze heeft het altijd meer van de wedstrijden en haar spontaniteit moeten hebben. De punten waar Wim het over heeft, vergen een rigoureuze trainingsarbeid. De vraag is of ze die kan opbrengen. Veel hangt ook af van de doelen die ze zich heeft gesteld. Daar hebben we het raden naar, ik lees er niets over. Na haar nederlaag in de US Open viel me de extreme ontgoocheling op haar gelaat op. Toen dacht ik: misschien is ze er met te hoge verwachtingen aan begonnen.”

OP DE BARRICADEN

Zou het een goede zaak voor het vrouwentennis zijn mocht een 37-jarige na zeven jaar afwezigheid meteen bij haar oude successen hebben aangeknoopt?

Henin (lachje): “Om eerlijk te zijn: nee, dat denk ik niet. Ook Serena (Williams, die 39 is, red.) krijgt het steeds moeilijker, en zij is niet eens zo lang uit roulatie geweest. Vroeger gaapte er een grote kloof tussen de top 20 en de rest. Vandaag halen meer speelsters een hoog niveau. Ook dat maakt het lastiger voor Kim.”

Vorige week maakte haar entourage bekend dat Clijsters past voor de Australian Open, maar dat ze ‘blijft trainen.’ Keert ze nog terug?

Henin: “Het zal er ongetwijfeld niet makkelijker op geworden zijn om gemotiveerd te blijven. Dat ze vorig jaar na haar uitschakeling op de US Open afzegde voor Roland Garros, was een veeg teken. Misschien besefte ze dat ze nog een pak werk voor de boeg had. Maar de tijd speelt niet in haar voordeel, ze is weer een jaartje ouder geworden.”

Zou een geflopte comeback afbreuk doen aan haar renommee?

Henin: “Niemand zal ooit haar palmares kunnen afpakken, haar titels getuigen van een grootse carrière. Maar is het allemaal de moeite waard geweest? De enige die daarop het antwoord kan geven, is Kim zelf.

“Zelf zou ik nooit een comeback hebben overwogen zonder de zekerheid dat ik weer het maximum uit mijn kwaliteiten kon halen. Maar Kim en ik hebben verschillende karakters: misschien denkt zij daar anders over.”

Eén van de figuren van het voorbije tennisjaar was het Japanse fenomeen Naomi Osaka, winnares van de US Open. Voor elke wedstrijd droeg ze een ander mondkapje met daarop de naam van een zwarte Amerikaan die stierf door politiegeweld.

Henin: “Een sterk gebaar! Vooral omdat ze eigenlijk een erg verlegen meisje is. Toen ze nummer één van de wereld werd, woog die status enorm op haar. Ik heb haar toen mogen interviewen voor France Télévision. Wel, na twee vragen zijn we moeten stoppen, zo erg voelde ze zich op haar ongemak. Wat ze in New York deed, was dus een totale verrassing. Er zal altijd discussie zijn of sportfiguren politieke standpunten moeten innemen, maar we hebben geëngageerde mensen nodig. Ook in de sport. Osaka is een mooi voorbeeld van hoe er ook een mens achter de atleet schuilt. Een wereldster als zij die er een mening op na houdt en die ook laat horen, is alleen maar mooi.”

Zou het iets voor jou geweest zijn?

Henin: “Ik stel nogal snel de legitimiteit in vraag waarmee ik me over iets zou uitspreken. Dat is mijn twijfelende kantje.

“Nu, in het tennis hebben we wel meer voorbeelden gehad. Billie Jean King, bijvoorbeeld: wat heeft zij niet betekend voor het vrouwentennis? Ik bewonder zulke mensen. Zelf heb ik te lang in mijn kleine tennisbubbel geleefd. Dan blijf je best nederig voor je je ergens over uitspreekt. Bovendien ben ik geen militante die snel op de barricaden kruipt.”

Net als voor Osaka is de roem ook voor jou lang een juk geweest. Ga je er nog altijd onder gebukt?

Henin: “Helemaal niet! Ik ben de beste van de wereld geweest in het tennis: dat bracht druk met zich mee. Toen ik stopte, heb ik die druk meegenomen naar mijn nieuwe leven. Pas toen ik mama ben geworden, begreep ik dat ik me al die druk niet hoefde op te leggen. Het was geweldig wat ik heb gepresteerd, maar zoveel mensen doen geweldige dingen. Ik hoefde dus niet langer te excelleren, gewoon mijn best doen was goed genoeg.

“Ik heb het geluk gehad enkele mooie pagina’s uit de Belgische sportgeschiedenis te kunnen schrijven, samen met Kim. In misschien wel de meest mondiale sport bij de vrouwen. Het is altijd prettig om daar erkenning voor te krijgen, en natuurlijk ben ik daarnaar op zoek gegaan. Maar dat is niet de reden waarom ik ooit voor het tennis gekozen heb. Als kind was ik onopvallend en verlegen. Het liefst hield ik me zo ver mogelijk van de schijnwerpers.”

TABOE

Met je project Justine for Kids toon je al jarenlang je sociale engagement. Daarbij heeft je bekendheid je wel geholpen.

Henin: “Ik was het nummer één van de wereld, verdiende goed geld en vond dat ik daar iets voor moest teruggeven. In 2003 ben ik benaderd door een organisatie waarmee ik ben gaan samenwerken. Daags na mijn nederlaag in de finale van Wimbledon tegen Amélie Mauresmo (in 2006, red.) – een moeilijke periode voor mij – zijn we met een groepje kinderen van een kankerafdeling in Brussel naar de bergen in Zwitserland getrokken. Dat was een openbaring voor mij: ik heb er van dichtbij de onrechtvaardigheid van het leven ervaren en gezien hoe die kinderen met hun beproeving omgingen.

“In 2008 heb ik dan Justine for Kids opgericht. Ik wilde meer doen. Tien jaar lang hebben we activiteiten opgezet voor zieke kinderen en kinderen met een handicap. Kleine momentjes waren het, die hen toelieten weg te dromen terwijl hun ouders op adem konden komen. Het plan om zelf een huis – een soort van vluchtoord – te bouwen, heb ik in juni moeten afblazen. Het was te zwaar geworden. Ik was oververmoeid en had nood aan een pauze. Maar onze nieuwe missie staat bijna op papier. Over enkele maanden starten we weer op.

“Het zijn maar kleine dingen, ik kan de wereld niet veranderen. Er is veel om voor te strijden en gelukkig zijn er mensen die dat ook doen. Misschien moet ik er zelf vaker mee naar buiten komen. Maar dat zit nu eenmaal niet in mijn karakter.”

De oprichting van Justine for Kids viel samen met je eerste afscheid van het tennis. Niet alleen was het een hommage aan je vroeg overleden moeder, je worstelde toen ook met een burn-out, heb je eens gezegd. En je wilde er meer zijn voor je zus.

Henin: “Mijn zus heeft toen inderdaad een familiaal drama meegemaakt. Om al de redenen die je aanhaalt, was het een moeilijke periode in mijn leven. Ik was op zoek naar zingeving, en omdat ik met tennissen gestopt was, had ik meer tijd. Doordat mijn moeder aan kanker gestorven is, heb ik me altijd erg verbonden gevoeld met kinderen met kanker. Zo is Justine for Kids ontstaan.”

Je zei dat je hard aan jezelf hebt gewerkt. Heb je daar professionele hulp voor ingeschakeld?

Henin: “Een psycholoog, ja. Ik maak daar geen geheim van. Het is niet erg om je leven op orde te moeten zetten. Soms moet je je verleden in de ogen durven te kijken. Door de therapie heb ik me met dat verleden verzoend en ben ik tot rust gekomen. Tijdens mijn carrière had ik dat allemaal weggestopt in een lade. Aan jezelf werken slorpt veel energie op, en dat viel niet te combineren met een carrière. Pas toen ik gestopt ben, heb ik het contact met mezelf en mijn kindertijd kunnen herstellen, en een heleboel zaken leren te begrijpen. Het is een zware, maar prachtige tocht geweest, maar ook één die volgens mij nooit helemaal voltooid is.

“Toen mijn mama overleed, was er nog geen sprake van psychologische bijstand. Als kind voel je veel, meer dan volwassenen vaak denken, maar ik heb toen niet de professionele hulp gekregen die ik nodig had. Later wel, maar liever had ik er met iemand over kunnen praten toen ik 12 was. Daarbij kwam nog dat mijn ouders hun eerste kind verloren hadden: dat moet een ondraaglijk drama geweest zijn. Van bij mijn geboorte heb ik geleefd met de pijn van mijn ouders, zonder dat die ooit echt is uitgesproken. Maar dat het een impact op mij heeft gehad – en nog altijd heeft – staat vast. Zoiets tekent een mensenleven.

“Maar goed, je kunt je niet je hele leven in een slachtofferrol blijven wentelen. Met de hulp van een psycholoog heb ik er op een positieve manier mee leren omgaan. Ook met de dood van m’n mama, trouwens. Beproevingen maken ons tot wie we zijn. Ik heb lang gedacht dat je om te slagen ook moet afzien, maar van die gedachte heb ik me kunnen ontdoen: het is niet waar! Ik vind ook niet meer dat het leven hard voor me is geweest: er zijn mensen die harder afzien. Trouwens, het leven laat zich niet sturen, het deelt klappen uit. Vroeg of laat gaan we allemaal dood. Ik heb de dood altijd iets vreselijks gevonden. Maar hoe fragiel het leven ook is, ik wil niet meer in angst leven. Ik heb hard gewerkt om ervan af te raken. Voor mezelf, maar vooral ook voor mijn kinderen: ik wilde hen niet met mijn angsten opzadelen.”

Het is haast een wonder dat je nooit gekraakt bent.

Henin: “Het tennis heeft me geholpen om te ontsnappen aan mijn angsten. In die zin was mijn carrière ook een vlucht. Iets wat me beschermde en me hielp te overleven. Maar goed, het was natuurlijk niet alleen dat: ik hield er ook echt van.”

Zijn de kwetsuren ondertussen geheeld?

Henin: “Genees je er ooit helemaal van? Ze schrijnen minder, dat wel. Natuurlijk mis ik mijn mama, maar ik beleef het gemis niet meer zoals vroeger. Ik ben nu zelf een mama en dat geeft me een andere verantwoordelijkheid. Uiteraard had ik de mooie momenten met mijn kinderen graag met haar gedeeld, zoals ook mijn man dat graag met zijn ouders had gedaan – hij heeft ze allebei niet meer. Maar goed, dat is het leven. We verliezen allemaal onze ouders, en soms gebeurt het te vroeg. Ik heb geleerd om het te aanvaarden. Maar genezen? (Denkt na) Ik kan me daar niet echt iets bij voorstellen.

“Veranderen doe je nooit helemaal, maar je evolueert en dat maakt het leven rijk. Het is nooit ergens te laat voor. Meer dan de kampioene die ik ooit ben geweest, ben ik een mens. Dat ik mijn toevlucht tot een psycholoog heb gezocht, is niet omdat ik ziek was, maar omdat ik vooruit wilde met mijn leven. Daarom praat ik erover: omdat het nog te veel een taboe is.”

Je man is elf jaar ouder. Dat had je nodig, heb je eens gezegd. Omdat je een vaderfiguur hebt gemist?

Henin: “Je zoekt altijd iets in je partner. Onbewust dan toch, want toen we elkaar ontmoet hebben, dacht ik nergens aan. Als ik iets miste, was het een normaal leven waarin je ook geniet van de kleine dingen. Laat dat nu net zijn waar Benoît heel goed in is.”

Over je vader praat je zelden. Jullie hebben lang in onmin geleefd, tot in 2008 de verzoening volgde naar aanleiding van een boek dat hij schreef over jou. Daarna werd het weer helemaal stil rond hem.

Henin (lacht): “Ik kan je geruststellen: ons contact is uitstekend. Meer dan een banale familiegeschiedenis is het niet. We hebben jarenlang moeilijk met elkaar kunnen praten, en dus begrepen we elkaar ook niet. Het leven is hem niet genadig geweest, en pas toen ik zelf kinderen kreeg, ben ik veel dingen beter gaan begrijpen. We zien elkaar geregeld en hij is een prachtige opa voor Lalie en Victor. Het verleden is het verleden. We vergeten het niet, maar we laten het rusten. Zo is het beter.”

© Humo