De allerlaatste die ik aan mijn sterfbed zou willen, is James Cooke

Later, wanneer ik de dood in de ogen kijk, zal ik vragen naar mijn geliefden. Naar mijn vriendin, naar mijn moeder, mijn beste vrienden. De friturist op het dorpsplein. Ik zal wachten op de blik van elk meisje dat ik heb bemind en op de lach van elke maat die mijn dagen het leven waard heeft gemaakt. Naar wie ik niet zal vragen, is Peter Van Asbroeck. Günther Neefs. Ook Waldek mag gewoon thuisblijven. En wel de allerlaatste die ik aan mijn sterfbed zou willen, is James Cooke.

In het fraaie staaltje consumentenbedrog getiteld Leef! brengt ’s lands bekendste Plopsaland-animator enige tijd door met mensen wier dagen zijn geteld. En ik maar denken dat de goelag de hel op aarde was. Hoeveel emmers coke moet zo’n tv-producer achter het neusbeen hebben om zo’n programma te willen maken, en hoeveel méér om het vervolgens in handen te geven van James Cooke? Hoe ver ben je heen als Philippe Geubels Walter Zinzen lijkt, vergeleken met wat je hebt? Ik heb niets tegen de mens James Cooke, maar bij de Rode Duivels zie ik ook liever Lukaku in de spits. Het is niet omdat je de Karen Damens van deze wereld aan het huilen kunt brengen op een boot dat je Lutgart Simoens bent. Je blijft een mascotte, een dansend aapje op een straathoek, een handpop waarbij iedereen het spelletje meespeelt zolang het niet al te irritant wordt.

Waarom toch moet ik hier stilaan élke week de vraag stellen waarom ieder privédrama heel Vlaanderen als publiek behoeft? 

John is terminaal en ziet zijn zoon voor het eerst sinds de scheiding van diens moeder. Hij praat over het gemis en de liefde voor zijn zoon met James Cooke, terwijl de zoon gewoon naast hem zit. Zeg die dingen rechtstreeks tegen je geliefden, niet via James Cooke. Kijk hén in de ogen, niet James Cooke. Jaag die cameraploeg je huis uit, flikker er hun vermeende goede bedoelingen achteraan en pak je zoon vast. Praat met je ex, eet en drink het beste wat de wereld je te bieden heeft, nodig al je vrienden uit en laat James Cooke vooral thuis.

Een man die al een halve eeuw Johns beste vriend is, is tot tranen toe bewogen om wat komen gaat, en het enige wat James Cooke kan uitbrengen is: ‘Heb je het daar moeilijk mee?’ Ja, wat had je dan gedacht, James Cooke, met je telegenieke ongedwongenheid: dat hij net als jij drie kwartier lang schaapachtig in het ijle zou staan grijnzen?

En dan krijg je door de aflevering heen nog twintig keer in je bek gestampt dat we James Cooke met z’n allen dankbaar zouden moeten zijn. Een productiehuis is geen liefdadigheidsorganisatie, het heeft iets te verkopen. En zelfs al was het dat wel: waar is men op uit? In het beste geval wordt van mij een rouwende gemaakt, in het slechtste een voyeur. John Beeckaert leek me geen onaardige vent, maar ik had hem niet moeten kennen. Daarmee had ik hem meer respect betuigd.

Leef!, elke maandag om 20.35 uur op Play4