Lieve jongen, hoe hebben ze je toch zo in de steek kunnen laten?

Lieve Martin,

Je vader en ik hebben de wedstrijd gezien en zitten sindsdien veilig verschanst in de stal. Maak je dus geen zorgen, wij redden ons wel. Ladislav, de blinde schaapsherder, heeft geen tv en stopt ons af en toe wat zuurkool toe. Hij heeft deze brief op de post gedaan. Je zus is nu zijn vrouw.

Het was niet best tegen Spanje, maar dat weten jullie zelf ook wel. Aan jou heeft het nochtans niet gelegen. Jij hebt een penalty gestopt! Achttien minuten lang was je de held van de natie. Kinderen liepen door de straten en zongen jouw naam, meisjes schreven hem in het zand en vlochten hun haar, oma’s kookten kilo’s bryndzové halušky voor het dorpsfeest. Goed, het was die slaapwandelaar van een Morata, en hij schoot hem ook min of meer tegen je aan, maar toch: je ouwe moedertje was zó trots.

En toen kwam die bal op de lat. Die kurevník van een Šatka, vuig gebroed van een štetka... Had hij die bal niet recht in de voeten van Sarabia gespeeld, dan was dit nooit gebeurd. Die spanjool mikte hem dan nog domweg tegen dat staketsel aan. En toen, ja...

De zon scheen in je ogen, ik zag het. Weet Stef Wijnants veel. Ik heb je zo’n bal duizenden keren zien wegslaan als kind op de training, op het knollenveld nabij de loodmijn. Waarom je hem niet gewoon vangt met je dubbele meter, een reus vergeleken met die Spaanse dwergen, ik begrijp het niet, maar ik ken dan ook niets van voetbal. Je doet ook maar je best. Mama weet wie haar zoontje is.

De verdediging heeft je in de steek gelaten, zoveel verstand heb ik er nog wel van. En bij uitbreiding je middenveld en aanval ook. Die chuj van een Duda mag dan eens alleen op doel afgaan, na mijlen buitenspel te hebben gestaan volgens je vader – hij is een strop aan het knopen en doet de groeten –, laat hij zich eerst inlopen, om de bal vervolgens ter meerdere eer en glorie van het Slovaakse volk metersver naast te schieten. Sukin syn.

Maar aan de overkant, mijn lieve jongen toch... Hoe hebben ze je toch zo in de steek kunnen laten? Zeventien schoten, nóg eens drie tegengoals, en dan die dampende berg hovno van een Kucka die hem er zelf in broddelt. De halušky plakte hier tegen de ruiten. Vlechten werden ontvlochten, jongens pisten je naam op de deur. Ze liepen door de straten met rieken en toortsen. Al een geluk dat we, gebonden aan een schapenbuik, met de kudde konden ontkomen.

Het huis is weg. We konden het licht van de vuurzee de hele nacht lang tot diep in het moeras zien. Maar de stal staat er dus nog wel; je vader heeft de ouwe merrie alweer van het kruis gehaald en Ladislav gevraagd er soep van te maken. Het waait allemaal wel over. Straks kom je weer naar huis en is deze nachtmerrie voorbij. Je bent 32, het is stilaan mooi geweest, toch? Kom maar weer gewoon naar moeke toe.