Ilse Van Loy (35), de vrouw van Peter Van de Veire: ‘Ondertussen maak ik weleens een mopje over wat ons overkomen is’

Je mag eender wie ter wereld kiezen: met wie ga jij een avondje uit eten?

“Samen eten, dat vind ik erg intiem. Het is een moment dat ik enkel deel met familie en vrienden, mensen bij wie ik tot rust kom. Ik kan me niet voorstellen dat ik aan de eettafel zou zitten met iemand die ik totaal niet ken en van wie ik van alles te weten wil komen. Dat lijkt me allesbehalve ontspannend.” 

“Dat neemt niet weg dat er een heleboel boeiende mensen op deze planeet rondlopen of rondgelopen hebben die ik graag eens zou ontmoeten. Ik denk bijvoorbeeld aan Albert Einstein of aan Sigmund Freud. Maar als ik dus íemand moet kiezen om samen mee te dineren, dan is dat toch mijn echtgenoot. Ik koester die momenten ’s avonds op ons hoekske, aan het keukeneiland. Peter en ik, wij hebben altijd iets te vertellen tegen elkaar, wij vallen nooit stil. Bovendien zijn we bourgondiërs en kunnen we niet wachten tot de restaurants de deuren weer openen.”

Noem drie zaken die jij en je partner gemeen hebben.

“We zijn oprecht geïnteresseerd in de verhalen die mensen te vertellen hebben. Mochten we niet goed kunnen luisteren, dan zouden we onze job niet naar behoren kunnen doen. We staan ook op dezelfde manier in het leven. We willen er graag àlles uithalen. Soms gaan we zo hard op in onze passie, dat we de rest van de wereld uit het oog verliezen. We moeten elkaar er regelmatig aan herinneren om wat gas terug te nemen.” 

“We maken ook graag plezier. We lachen veel, maar we hebben een totaal ander gevoel voor humor. Peter die komt tijdens een show van Hans Teeuwen niet meer bij van het lachen en die vindt films zoals The Hangover hi-la-risch. Mij zegt dat werkelijk niets. Peter vindt mij een moeilijk mens op vlak van humor. Maar ik kan er nu eenmaal niet goed tegen wanneer er gelachen wordt ten koste van een ander. Ik leef dan ontzettend mee met die persoon. Ik heb mijn humor liever niet gratuit en bij voorkeur gevat.”

Wat – van eender wat – is té serieus om moppen over te maken?

“Peter is, na het uitlekken van de befaamde filmpjes, lange tijd het mikpunt van spot geweest. Uiteraard is dat niet prettig. Het raakt niet enkel hem, maar de hele familie. Dat neemt niet weg dat ik er ondertussen zelf wel eens een mopje over maak. Wanneer een van de kinderen vraagt waar Peter is, dan hoor ik mezelf bijvoorbeeld luidop antwoorden dat hij vast en zeker ergens een filmpje aan het opnemen is. Er moet vrijheid zijn om met alles te kunnen lachen, maar humor is natuurlijk subjectief: wat voor de één grappig is, is dat voor de ander absoluut niet.” 

“Wat ik zelf onbegrijpelijk vind, zijn mopjes over suïcide. Mensen die geen uitweg meer zien, die lijden ondraaglijk hard. Ik zie in mijn praktijk regelmatig jongeren met zelfmoordgedachtes. En zeker nu – in coronatijden – hebben jongeren het erg lastig. Het is de taak van jongeren om los te breken van hun ouders, om met leeftijdsgenoten om te gaan, om alles wat ze thuis geleerd hebben te gaan toetsen in de buitenwereld, om daar zelf invulling aan te geven. Dat is van zo’n cruciaal belang voor hun identiteitsvorming en eigenwaarde. Die ontwikkeling ligt ondertussen al een volledig jaar stil. En dat heeft ernstige gevolgen voor het mentaal welzijn.”

Als je morgen kon wakker worden met een nieuwe kwaliteit of mogelijkheid, welke zou dat zijn?

“Mijn man zou zeggen: kunnen vliegen, maar daar doe je mij absoluut geen plezier mee. Sinds Peter me enkele jaren geleden een ballonvaart cadeau deed voor mijn verjaardag, kamp ik met afschuwelijke hoogtevrees. Niet bepaald een topmoment (lacht). Ik denk dat ik graag wat beter zou kunnen loslaten. Ik ben iemand die snel geëmotioneerd raakt en zich alles erg aantrekt. Het blijft malen in mijn hoofd wanneer ik iets ontstellends in de krant lees en ik neem mijn werk mee naar huis.” 

“Zo was er recent een jongere in de praktijk die ernstig suïcidaal was en dus dringend een opname nodig had. Maar er bleek nergens plaats te zijn. Probeer het volgende week nog eens, krijgt dat gezin dan te horen. Maar dan kan het al te laat te zijn. Kan je je voorstellen dat je kind met een gebroken arm op spoed te horen krijgt dat het enkele dagen later maar moet terugkomen? Het verschil tussen de middelen die worden vrijgemaakt voor lichamelijke en geestelijke zorg is schrijnend. Dergelijk onrecht raakt mij enorm en ik ben vervolgens een heel weekend voor dat gezin aan het rondbellen. Dat weegt. Loslaten, zonder daarbij aan inleving in te boeten, ik zou graag weten hoe dat moet.”

Hoe ziet een perfecte dag voor jou eruit?

“Een perfecte dag is een dag zonder scenario, een dag waarop alles per toeval in elkaar lijkt te vallen. Hoewel een perfecte dag eigenlijk helemaal niet perfect hoeft te zijn. Er zit ook heel wat schoonheid in imperfectie en de meest vreselijke dingen kunnen tot intens mooie momenten en interacties leiden.”

Welke herinnering koester je het meest?

“De geboorte van mijn zoon Lex. Dat was een magisch moment. Ik heb gelukkig een gemakkelijke bevalling gehad. Tijdens mijn opleiding heb ik veel bevallingen van nabij meegemaakt en het verschil in beleving tussen een bevalling met en één zonder epidurale verdoving was zo groot, dat de keuze voor mij snel gemaakt was. Voor mij dan liever geen pijn. Ik wou al heel lang mama zijn. Je wordt nu eenmaal geen kinder- en jeugdpsychiater als
je geen grote affiniteit hebt met kinderen. Als plusmama had ik al voor de dames van Peter gezorgd en dat maakte dat het dubbel zo hard kriebelde om het moederschap vanaf het begin te kunnen meemaken.”

Wat is je vreselijkste herinnering?

“Ik heb als kind en als adolescent vaak het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde. Ik vond moeilijk aansluiting bij leeftijdsgenoten. Terwijl zij naar de Backstreet Boys luisterden, zat ik met mijn neus in Engelstalige literatuur. Dat vreselijke gevoel van je onbegrepen en buitengesloten voelen kan ik nog erg goed oproepen. Het was ook een belangrijke drijfveer om me later te verdiepen in het geestelijk welzijn van jongeren.”

Deel een beschamend moment uit je leven.

“Of ik de verspreiding van ‘de filmpjes’ een beschamend moment vond? Ik zie niet in waarom ik me daar beschaamd om zou moeten voelen. Ik heb helemaal niets gedaan waarvoor ik me zou moeten schamen. Wij hebben ook nooit het gevoel gehad dat we ons moesten verantwoorden. Het gaat niemand wat aan. Ik vind nog altijd dat Peter in dit verhaal een slachtoffer is, dat zijn privacy immens geschonden werd. De dag nadat het nieuws breed uitgesmeerd werd, ben ik gewoon gaan werken. Eigenlijk hebben maar weinig mensen me erover aangesproken. Ik heb één brief ontvangen van iemand die het per se nodig vond om me er attent op te maken wat een vreselijke kwal mijn man is. Mensen doen maar.” 

“Kijk, Peter en ik hebben op een bepaald moment gekozen om dit leven samen te delen en dan loop je niet weg wanneer je in een storm terechtkomt. Uiteraard zijn er moeilijke gesprekken geweest. Maar ook dat is intimiteit: de moeilijkheden in de ogen durven kijken. De kern van een huwelijk is dat je elkaar draagt wanneer de ander het moeilijk heeft en dat hebben we gedaan. Afwisselend.” 

“En we vonden ook allebei dat als het nieuws over die filmpjes dan toch uitgesmeerd moest worden in de media, dat er in hoofdzaak aandacht moest geschonken worden aan het probleem rond de verspreiding van beelden die genomen worden in de privésfeer. Het moest om meer gaan dan om een imago of een relatie die gered moest worden. Ik wilde dat vooral jongeren, die zo vaak slachtoffer worden van een dergelijke schending van hun privacy, hiermee een stem zouden krijgen. We wilden dat die moeilijke periode iets positief zou voortbrengen.”

“Maar om op je vraag terug te komen, mijn meest beschamende moment was toen ik een jaar of acht was en met mijn familie op vakantie was in een poepchic hotel. ’s Avonds aten we in een eetzaal die overladen was met marmer en werden we bediend door obers in driedelig pak. Ik voelde me niet zo lekker en net toen de soep werd opgediend heb ik mijn soepkom tot aan de rand ondergekotst. Waarna de ober met een uitgestreken gezicht die soepkom weer naar de keuken bracht (lacht). Ik heb de hele vakantie lang argwanende blikken van hotelgasten gekregen. Dat was pas een gênant moment in mijn bestaan.”

Je hele huis staat in brand. Nadat je je geliefden en huisdieren hebt gered, is er tijd om nog één kostbaar item te redden. Wat? En waarom?

“Ik heb het even met Peter over deze vraag gehad, omdat ik werkelijk niets kon bedenken. ‘Jouw trouwjurk?’, stelde hij voor. Maar ik heb die jurk gedragen, er bestaan foto’s van, dus ik hoef er eigenlijk niets meer mee. En al onze foto’s staan tegenwoordig in de cloud. Omwille van mijn studies hebben Peter en ik op verschillende plekken gewoond en daaruit hebben we geleerd dat niet spullen maar mensen een thuis maken. Dus nee, ik ben eigenlijk aan niets gehecht en ik zie geen reden om nog wat langer in een brandend huis te vertoeven. Ik heb altijd van mezelf gedacht dat ik een tikje materialistisch was, maar dat blijkt dan toch goed mee te vallen. (lacht)”

Zou jij graag beroemd zijn. In welke zin?

“Het lijkt me fijn om beroemd te zijn wanneer je iets hebt betekend voor de mensheid, zoals Picasso, Nelson Mandela of Martin Luther King. Maar evengoed kunnen wij allemaal – los van bekendheid – een positieve stempel drukken op de samenleving en van grote waarde zijn voor elkaar. Daar draait vzw Huis 8 ook om. Elk kind draagt de mogelijkheid in zich om een schitterende bijdrage te leveren aan de wereld waarin we leven en elk kind verdient dan ook alle kansen om zich te kunnen ontplooien. Want kinderen zijn onze toekomst.” 

“Bekend zijn is voor mij geen doel op zich. Peter, dat is een geboren entertainer. Hij staat graag op een podium. Die behoefte is mij vreemd. De reden dat ik vandaag de spotlights opzoek, is om voor kinderen en jongeren én voor mijn beroepsgroep iets te kunnen bewegen. En ja – we moeten daar niet onnozel over doen –, dan helpt het dat mijn man een bekende kop heeft. En ja, daar maak ik dan ook schaamteloos gebruik van. (lacht)”

Als een glazen bol jou de waarheid kon vertellen over de toekomst: wat zou je willen weten?

“Niets. Werkelijk niets. Wat zou het opleveren? Volgens mij wordt die kennis een soort fixatie, waarnaar je
vervolgens gaat leven. Nee, ik wil zelfs niet weten wat voor weer het morgen wordt. Ignorance is bliss.”