Filmcomponist Carter Burwell brengt ‘Fargo’, ‘Carol’ en ‘Three Billboards’ tot leven in Gent
This is a true story: nooit eerder dirigeerde hij eigen werk voor publiek. Maar voor het Gala van de World Soundtrack Awards maakt hij een uitzondering. Carter Burwell, huiscomponist van de broers Coen, is er woensdag eregast.
Vraag hem niet om een handtekening of selfie. Voor Carter Burwell staat de muziek los van de muziekschrijver. Waar andere filmcomponisten ons zouden opwachten in maatpak, begroet de vaste toondichter van de broers Coen ons in een groen sportshirt. Het contrast met de protserige omgeving van zijn Gents hotel kon niet groter.
Tijdens de World Soundtrack Awards, in de marge van Film Fest Gent, is Burwell eregast. “Maar eigenlijk blijf ik liever onzichtbaar”, bekent hij. “Dat ik voor het eerst voor publiek ga dirigeren, maakt me onrustig.” Zelf houdt hij het bij één stuk, de rest laat hij over aan Dirk Brossé. Maar ook dat vindt hij lastig.
Burwell: “Alles wat ik schrijf is bedoeld voor een specifieke film. Dat is niet alleen de inspiratie, maar ook de enige plek waar de muziek hoort te leven. In mijn hoofd zijn de scores en de beelden onlosmakelijk met elkaar verbonden. Daarom ik voel me er ongemakkelijk bij dat de muziek daarvan wordt losgerukt.”
Dikke cheque
Het was met Miller’s Crossing in 1990 dat Burwell dat gevoel voor het eerst heeft ervaren. “Dat jaar werd die muziek veel gebruikt in trailers van andere films, omdat het klonk als een old-fashioned Hollywood-score”, zucht Burwell. “Maar dat bedoelde ik ironisch: Miller’s Crossing is brutaal, de warme muziek stond daarmee in contrast. Maar in een andere context kreeg dat een sentimentele connotatie. Heel raar, vond ik dat. Ik heb dat aangeklaagd bij verdeler 20th Century Fox, maar hun antwoord was simpel: ‘we geven jou een dikke cheque, wees er blij mee’. Maar ik was niet blij.”
Hoe komt die contextgevoelige muziek dan tot stand? “Ik lees graag het script voor er gedraaid wordt, maar vaak wacht ik met schrijven tot de eerste scènes zijn ingeblikt. In de sector is dat een aparte methode, de meeste regisseurs laten liever geen onafgewerkt beeldmateriaal zien. Maar bij Joel en Ethan Coen of Spike Jonze kan dat, we kennen elkaar al zo lang.”
‘Hier in Gent voelt het aan alsof ik iets nieuws uitprobeer. Wie weet ga ik het nog leuk vinden ook’
En dan is het wachten op die ene ingeving, die de toon bepaalt voor de hele score. Neem nu Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, de film van Martin McDonagh (In Bruges) met Frances McDormand die begin dit jaar potten brak in de bioscoop. “Ik had pas laat door welke richting het moest uitgaan”, legt Burwell uit. “Het enige wat Martin me had verteld, was: het gaat om een vrouw die de strijd aangaat met de politie. Meer niet. (lacht) Voor mij draaide het om taaie personages in een lieflijk stadje. En om een vrouw die lang zo slecht niet is als ze lijkt. Ja, ze doet dingen die verwerpelijk zijn, maar ze blijft menselijk. En dat moest de muziek duiden. Zo kwam ik op het idioom van de countrymuziek.”
98-jarige vader
Hoewel Burwell vooral werkt voor arthouse cinema, prijkt zijn naam ook op de score van de lucratieve franchise Twilight. “Maar dat is begonnen als independent film”, zegt hij. “Toen ik het script las, vond ik het niets voor mij. Maar ik had al met regisseur Catherine Hardwicke gewerkt, zij verzekerde me dat het geen mellow tienerdrama werd.” Toch sloten net die millennials de film in de armen, en werd Burwell plots een triple platinum-verkopende artiest.
De Amerikaan vat het als volgt. “Bij een independent film plezieren we onszelf, het kleine groepje van betrokken makers. Wij hoeven niet wakker te liggen van marketing of wat testpublieken denken. Bij studiofilms is dat het omgekeerde. Dan moet je het publiek plezieren, zij hebben grote verwachtingen. Interessant, maar eerlijk, dat doe ik niet graag.”
Daarom dat het hem ook niet deert dat hij nog maar twee keer werd genomineerd voor een Oscar, voor Carol en Three Billboards. “De Academy is niet mijn definitie van succes. Ja, ze worden beter in het erkennen van het type films die ik zelf graag zie. Maar ze blijven een klein publiek problematisch vinden.”
Tijdens het gala komen vanavond stukken uit onder meer Fargo, Carol, Three Billboards en Twilight aan bod. Met de expliciete zege van de componist. Die gaf Burwell nog maar één keer, uitzonderlijk, voor een kleinschalig filmfestival in Middleburg, Virginia. “Mijn toen 98-jarige vader woonde daar, ik kon hem in zijn rolstoel naar de concertzaal brengen. Een jaar later is hij gestorven, het ging me toen daar om. Maar dit in Gent is anders. Groter. Het voelt alsof ik hier iets nieuws uitprobeer. En wie weet ga ik nog leuk vinden, ook. (lacht)”
Op 17/10 in Capitole (Gent), worldsoundtrackawards.com
De cd Carter Burwell: Music for Film van Brussels Philharmonic onder leiding van Dirk Brossé is nu verkrijgbaar.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
