Dumoulin is niet gerust op klinkende zege in tijdrit

Tom Dumoulin is maandag op verkenning geweest in het dal tussen de vreeswekkende bergwanden van de Dolomieten. Hij is er niet enthousiaster op geworden. Het parcours van de 34,2 kilometer lange tijdrit tussen Trento en Rovereto, waarop hij dinsdag in de Giro d’Italia mogelijk de roze trui kan heroveren, is hem niet op het lijf geschreven. ‘Ik hou van de tijdrit, maar ik heb mooiere parcoursen gezien. Het is supersnel en vlak. Dat is niet helemaal zoals ik het wil hebben.’

Aan het eind van de middag heeft de titelverdediger plaatsgenomen in een zaaltje in een hotel ten noorden van Trento – uiterlijk ontspannen en fris na een dutje en een massage. Hij heeft het ondanks de loodzware race naar zijn zin in Italië. Naast hem staat het rijwiel waarop hij dinsdag misschien de regie in de wedstrijd kan hernemen. De stroken met regenboogkleuren staan dwars op de onderbuis, alsof het zicht op het palet van de wereldkampioen hem de gewenste vleugels kan opleveren.

Moordende klim 

Het is de dag na het weekeinde dat hij allengs het gat met klassementsleider Simon Yates heeft zien groeien en de prolongatie van zijn titel verder uit beeld is geraakt. Van 1 minuut en 24 seconden na de moordende klim van zaterdag naar de Monte Zoncolan naar 2 minuut en 11 seconden na een bergrit met vijf klimmen door de Dolomieten op zondag.

De wind gaat in de tijdrit een factor worden, is zijn voorspelling na het tochtje in de ochtend. ‘Als je met rugwind in de tijdrithouding op de fiets zit, zoals vandaag, dan zullen de verschillen niet heel groot worden. Als je 300 watt trapt, wat niet eens zoveel is, rij je al 50. Met heel veel inspanning kom je misschien tot 55. Maar er is een limiet aan hoe snel je kunt gaan.’

Een vergelijking met de openingstijdrit vol bochten en heuvels in Jeruzalem, die hij won, gaat volgens Dumoulin volledig mank. ‘Dat was misschien wel de lastigste die ik ooit heb gereden. Dit is zo’n beetje rechtuit langs de snelweg, een paar bochten op het eind, een beetje op en neer, maar niet veel.’

Twee minuten

Maar geen misverstand: het is zijn doel om weer te winnen. Hij laat zich niet uit over de hoeveelheid tijd die hij denkt op Yates te kunnen terugpakken. In zijn team, Sunweb, wordt twee minuten als het maximaal haalbare gezien – daarmee zou Yates het roze behouden.

Het had er zondag zelfs even de schijn van dat Dumoulin al definitief het zicht op de leiderstrui zou verliezen. Op zo’n drie kilometer van de finish op de Sappada, een naar verhouding bescheiden pas, verloor hij de aansluiting met enkele andere favorieten. Die schraapten achter de weggefladderde Yates de tellen van het asfalt om de almaar oplopende averij te beperken. Dumoulin leek stil te vallen, maar keerde terug, op wilskracht en ergernis over het halve uur waarin Domenico Pozzovivo, Thibaut Pinot, Richard Carapaz en Miguel Ángel Lopéz het vooral aan hem overlieten de aanval van Yates onschadelijk te maken. In een sprint op benen vol verzuring en krampaanvallen werd hij achter Yates en Lopéz nog knap derde.

Aan zijn vorm ligt het dan ook niet, zeggen ze bij Sunweb. Ploegleider Arthur van Dongen: ‘Hij is zeker niet slechter dan vorig jaar.’ Sam Oomen, zijn belangrijkste secondant in de bergen: ‘Tom klimt beter dan hij ooit heeft gedaan.’ Dumoulin zelf, gisteren: ‘Ik ben tevreden met mijn vorm en hoe ik rij. Tot nu toe heb ik geen fout gemaakt. Er is er nu één beter. Dat is wielrennen. Soms ben je niet de beste. Er moet nu wel iets heel geks gebeuren, wil ik nog winnen.’

Realisme 

Na de Zoncolan had het realisme al wortel geschoten. Zijn vijfde plek, achter de verrassende ritwinnaar Chris Froome, bracht hem tot de slotsom dat hij bergop niet tot de sterksten behoort. Er komen nog drie zware etappes aan. Dat de tijden op de Zoncolan de prestaties benaderden van de klassementsrenners in 2007, tot nu toe de snelste editie, riep het afgelopen weekeinde op Twitter vraagtekens op. Destijds domineerden renners die later op doping werden betrapt. Dumoulin: ‘Mijn tijd was best goed, ja. Ik begrijp dat er vragen zijn. Maar wat kan ik erover zeggen? Ik weet alleen dat ik het schoon heb gedaan.’

Hij geeft toe dat er geen plan is om Yates later in de week te kraken, mocht het dinsdag niet lukken. ‘Nee, tot nu toe niet. Ik zou niet weten hoe we hem ergens kunnen achterlaten. Het is wachten, wachten, wachten en hopen dat zo’n moment zich wel aandient. Er zijn wel vaker vreemde dingen gebeurd in de laatste week van een grote ronde. Ik blijf vechten tot Rome.’