Oud-prof Justine Henin mist vedetten bij huidige vrouwentennis: ‘De top-10 bereiken is knap, het is moeilijker om die volgende stap te zetten’

Er zijn in het vrouwentennis op dit moment geen uitgesproken helden, stelt Justine Henin, de Belgische voormalige nummer één van de wereld en zevenvoudig grandslamwinnares. Ze mist een onbetwiste kampioen. En als ­Serena Williams afscheid neemt, verdwijnt ook het laatste icoon van ­Henins generatie. Wie de rol van vaandeldrager in het vrouwentennis de komende jaren moet overnemen? ­‘Simona Halep, kan. Of Kiki Bertens, misschien’, zei Henin daags voordat Bertens werd uitgeschakeld op de ­Australian Open.

Dat Bertens die rol gaat vervullen lijkt voorlopig ijdele hoop. Woensdag eindigde de Australian Open, het eerste grandslamtoernooi van het seizoen, in een grote teleurstelling voor de Nederlandse nummer negen van de wereld. In de tweede ronde verloor ze met 6-3, 3-6, 3-6 van Anastasia Pavljoetsjenkova, de voormalig nummer dertien van de wereld en al eens kwartfinalist in Melbourne.

Dat Bertens in de eerste set nog op 5-1-voorsprong kwam, was vooral te wijten aan de fouten van haar Russische tegenstander. Daarna nam Pavljoetsjenkova het initiatief over. Ze drong Bertens met diepe ballen tot achter de baseline. De Nederlandse werd gedwongen om verdedigend te spelen. Pavljoetsjenkova durfde naarmate de wedstrijd vorderde meer risico te nemen. Met het groeiende zelfvertrouwen van de Russin vielen de ballen steeds vaker binnen de lijnen.

Gelaten

Bertens, normaal bescheiden, had voorafgaand aan het toernooi nog gezegd dat ze dit seizoen een grandslamtoernooi wil winnen. De reactie na haar verliespartij was gelaten: ‘Ik had op veel meer gehoopt, maar we gaan weer door. Ik ga nu zo snel mogelijk naar huis om weer keihard te trainen op de dingen die hier niet goed zijn gegaan.’

Het raakt aan de kritiek van Henin, die eerder deze week aan de telefoon vooruitblikte op het tennisseizoen. Volgens haar lijken sommige speelsters het geen ramp te vinden om te verliezen. ‘Een paar maanden later komt toch weer een kans, weten ze. Het niveau is misschien wel hoger, op dit moment. Maar geloof me: in mijn tijd telde iedere wedstrijd, op ieder toernooi’, zei Henin.

In de woorden van Bertens’ coach Raemon Sluiter klonk wel de frustratie door. Voor de camera’s van de NOS: ‘Dit is klote. (…) Het is de realiteit bij het vrouwentennis: er is heel veel mogelijk. Daarbij hoort helaas ook dat je er in de eerste of tweede ronde uit kunt vliegen. Zo breed is de top.’

De brede top is niet goed voor het vrouwentennis, denkt Henin. Ze telde hardop de grandslamtitels van de afgelopen twee jaar: acht toernooien, acht verschillende winnaars. ‘Tegen wie moet het kleine meisje dat net begint met tennissen dan opkijken? Ze heeft niemand om zich mee te identificeren. De sport heeft twee of drie vrouwen nodig die er met kop en schouders bovenuit steken.’

Justine Henin won in 2003 als 21-jarige met Roland Garros haar eerste grandslamtitel. Ze was daarna nog drie keer de beste op het gravel in Parijs. De Australian Open won ze een keer, de US Open twee keer. In 2004 werd ze olympisch kampioen op de Spelen van Athene.

Ze herkent wel iets van zichzelf in Bertens. ‘Op het hoogste niveau gaat het om de details. Je ziet dat Bertens fysiek veel vooruit is gegaan de afgelopen jaren. Toen ik de top-10 van de wereld haalde, verhuisde ik naar Amerika. Daar ging ik trainen met de beroemde trainer Pat Etcheberry. De techniek had ik wel, maar vooral lichamelijk moest ik sterker en conditioneel beter worden. Dat heeft Bertens ook gedaan. Het is verstandig dat ze ook minder dubbelpartijen gaat spelen.’

Moeilijker

Henin denkt wel dat het vanaf nu alleen maar moeilijker wordt voor Bertens. ‘De top-10 bereiken, dat is een knappe prestatie, begrijp me niet verkeerd. Maar die ranking zegt niet alles: door één keer goed te presteren op een grandslamtoernooi kun je veel punten verzamelen. Het is veel moeilijker om die volgende stap te zetten. Richting de nummer één positie en winst van een grandslamtoernooi.’

Of dat Bertens zou kunnen lukken? ‘Die voorspelling wil ik niet doen. Bertens is nu ongeveer net zo oud is als ik, toen ik stopte met tennissen (Bertens is nu 28, red.). Dat kan in haar voordeel werken. Tussen mijn eerste en laatste jaren als prof zit een wereld van verschil. Die eerste jaren was ik onzeker en angstig. Je leert van je successen en je verliespartijen. Op die ervaring kun je bouwen in je laatste jaren. Bertens speelde al een tijd mee tot haar echte doorbraak vorig jaar. Ze zal mentaal alleen maar sterker worden.’