Screening voor nieuwe Anderlechtspelers? Vranjes en andere beschadigde goederen uit de snelverkoop laat je best liggen

Toekomstige spelers van Anderlecht zouden voortaan op voorhand worden gescreend en bij aankomst in de club worden doordrongen van de clubcultuur. Met andere woorden, ze zouden een uitleg krijgen over de lijntjes, waar die liggen en waarbinnen ze moeten kleuren en bij voorkeur met welke potloden.

De aanleiding voor dat statement van afgelopen woensdag was het gedrag van de Kroaat Ognjen Vranjes, de dure verdediger die deze zomer is gehaald van AEK Athene voor 3,2 miljoen euro, terwijl de site Transfermarkt 2 miljoen al ruim voldoende vond. Vranjes vond er niet beter op het gooien van een molotovcocktail door AEK-hooligans naar de Ajax-fans deze week te verheerlijken op Instagram. De verontwaardiging was groot. Die is ook vreemd. Vranjes is in Griekenland al eens veroordeeld tot een voorwaardelijke acht maanden gevangenisstraf voor het aanmoedigen van supportersgeweld. Ik wist dat niet, maar ik moet dat niet weten, Anderlecht wel.

Bijvoorbeeld dat Vranjes het best kan worden omschreven als een randdebiel op noppen. Bovendien is hij een Bosniër, een Servische Bosniër, die rondloopt met de afbeelding van een veroordeelde oorlogsmisdadiger op zijn arm. Daar is nu ook weer van alles om te doen, maar dat is bijzaak: de Balkan was altijd al een fout wespennest, is dat nog steeds en zal dat in lengte van jaren blijven.

Het beste bewijs is de landkaart van de Republika Srpska die hij... Als u die zin mag afmaken, zegt u ongetwijfeld... altijd op zak heeft... of iets van die orde. Maar neen, hij heeft de landkaart laten tatoeëren, op zijn arm. Het is maar een klein stukje land en hij heeft een brede arm, dus dat lukte net.

Moraal van het verhaal: zo'n gestoorde (veertien keer veranderd van ploeg in elf seizoenen) hebben ze bij Anderlecht binnengehaald en op een voetstuk geplaatst als hun defensieve leider. Behalve een passage in Turkije en het Spaanse Gijon heeft hij altijd in orthodoxe landen gevoetbald, waar Afrikanen - en dat is dat zacht uitgedrukt - niet altijd welkom zijn.

Naast die Bosnische Serviër met fascistische sympathieën heeft Anderlecht een timide zwarte jongen uit Denemarken gezet, die ze voor tweeënhalf keer het bedrag van Vranjes hebben gehaald. En nog wat donkere en blanke kinderen uit eigen kweek voor en naast hem, en dan vragen ze zich af waarom de mayonaise niet pakt.

Scouts in de struiken

Zo'n Vranjes-verhaal kwam je weleens tegen in het basketbal van de jaren 80. Ik herinner mij een fenomenale zwarte Amerikaan die bij Damme kwam spelen. De naam ben ik kwijt, maar die avond speelde hij de tegenstander helemaal zoek. Een nieuwe sensatie voor de Belgische basketbalzalen? Niet echt, een paar weken later was het al minder: hij had zijn eerste centen gekregen, eindelijk een dealer gevonden en het zot in zijn kop, waardoor hij het in de VS niet had gemaakt, was terug.

Elke voetbalclub heeft haar verhalen van spelers die met geen tien paarden in toom zijn te houden. Meestal hoor je dan: dat wisten we niet. Jammer, maar helaas, met een beetje meer inspanning had je dat moeten weten. Zo gek als Tottenham moet het ook niet natuurlijk. Die verstopten scouts in het struikgewas om Jan Vertonghen bezig te zien op training, en vooral op de momenten dat de trainer niet keek. Het rapport zei: werkethiek voorbeeldig, geen tattoos, geen rare kapsels, stabiele relatie met vriendin uit de kunstensector. En o ja, hij kan voetballen maar dat wisten we al. Advies: halen.

Oké, de Premier League, dat is de top van de voedselketen. Die kopen in de betere designerzaken terwijl wij onze spullen/spelers halen in de soldenbakken van de Zeeman. Daar zijn af en toe goede zaakjes te doen, maar ook goedkope spullen keer je best drie keer om. Vranjes en andere beschadigde goederen uit de snelverkoop laat je best liggen.

Waarden van de club

Nieuwkomers moeten worden doordrongen van de clubcultuur, van de normen en waarden van de club. Het was niet exact in die bewoordingen dat daar van de week werd aan gerefereerd, maar het was iets van die strekking. Lovenswaardig initiatief, voorwaar. Ik zie het zo gebeuren. Moussa Subsahara of Dejan Ikannic die op het trainingscentrum van Neerpede, maar evengoed in Oostakker of Westkapelle of in de Genkse bossen arriveren en die in een bad clubcultuur worden gedompeld.

Moussa, Dejan, dit zijn de waarden van onze club, zo gaan wij met elkaar om, wij zijn één grote familie, wij beledigen niemand, we respecteren onze medemens. We zetten geen nieuwe tattoos zolang we hier zijn - de oude mag je houden. We rijden niet te snel. We passen op voor groupies. We doen het met condoom en we eten altijd en overal met mes en vork. Japanners zijn vrijgesteld (van vork en mes).

We doen ons best, luisteren naar de trainer. Die heet trainer of coach en de voorzitter heet voorzitter. De clubmanager kijken we niet in de ogen want dat loopt slecht af. Als je braaf bent en lang geblesseerd geraakt, zetten we je niet op de ziekenkas. Anders wel. Maar als puntje bij paaltje komt, is onze enige cultuur die van de kamelenmarkt: we hebben je gekocht en we willen je zo snel mogelijk met winst verkopen.