Wat nog rest van het kabinet-Michel voert een toneelstukje op. Dat is geen regering meer, maar wil wel graag regering blijven spelen
Bart Eeckhout is hoofdredacteur.
Het is tekenend voor de gezondheid van de politieke cultuur dat uitgerekend een peiling mee gaat beslissen of er nu al dan niet vervroegde verkiezingen komen. Of die nieuwe peilingcijfers betrouwbaar zijn of niet – en dat zijn ze meestal niet echt – doet er niet toe. De resultaten vervormen de realiteit tot een nieuw politiek feit. Ze inspireren analisten en beïnvloeden politici, ook en vooral als ze zweren dat dat niet het geval is.
Het toont de politiek op zijn smalst: een paardenkoers. Wie heeft goede benen, wie niet?
De hele regeringscrisis waarin dit land zich gestort heeft met een overgave een betere zaak waardig, hangt toch al van schijn en schaduw aan elkaar. Dat geldt voor beide kanten in het conflict. Aan de ene kant voelt de N-VA zich ‘gekwetst’ omdat premier Michel (MR) zichzelf “aan de goede kant van de geschiedenis” heeft geplaatst. Ach ach. Anderzijds is de premier gegriefd omdat N-VA hem openlijk als een handpop omschrijft. O wee, o wee.
Lees ook
Michel sluit deur voor samenwerking met N-VA: “Voorstellen zijn onaanvaardbaar”
Wie is bang voor verkiezingen? “N-VA zit in campagnemodus”
“Michel II heeft zich fenomenaal in de nesten gewerkt”, schrijft politicoloog Carl Devos in zijn column.£
Hoezo?
We zullen het politieke debat geen circus noemen, maar wat vandaag wordt opgevoerd, is wel een schijnvertoning. In New York wordt een VN-pact voor vluchtelingen goedgekeurd. De tekst ademt exact dezelfde welwillende sfeer van integratie en internationale ‘soft law’ uit als het geviseerde VN-migratiepact. Toch heeft de N-VA er nooit naar omgekeken. Hoezo, soevereiniteit, hoezo kracht van principes?
Wat nog rest van het kabinet-Michel voert een toneelstukje op. Dat is geen regering meer, maar wil wel graag regering blijven spelen
Wat nog rest van het kabinet-Michel voert evenzeer een toneelstukje op. Dat is geen regering meer, maar wil wel graag regering blijven spelen. Zo staat er nu dus een oppositie die eigenlijk geen oppositie is, tegen een regering die geen regering meer is. En ondertussen maar loeren naar de peilingen, als een kat naar een kerstboom.
Sleutel
Het is wellicht te laat voor koelbloedigheid, maar eigenlijk is het niet zo moeilijk om te bepalen wat er best zou gebeuren. En de sleutel ligt wel degelijk bij premier Charles Michel (MR).
Ideaal zou de premier alsnog naar de Kamer trekken, met een heldere en eenvoudige boodschap. Namelijk: de samenstelling van de regering is dramatisch gewijzigd en dus schakelt het kabinet over naar een voorzichtig beheer met een minimumprogramma: de begroting, de laatste sociaal-economische en andere geplande hervormingen en de organisatie van de verkiezingen. En daarvoor moet de regering dan inderdaad het vertrouwen vragen.
Het feuilleton van gespeelde verontwaardiging heeft nu wel lang genoeg geduurd
Komt dat vertrouwen er niet, dan is het de verantwoordelijkheid van de neestemmers dat de regering valt. Voor een grote grondwetsopening is er in dit voorzichtige scenario geen plaats. Pech voor N-VA: opgestaan is plaats vergaan. Is dat gemis N-VA een regeringsval waard, dan moeten ze maar een motie van wantrouwen indienen.
Het feuilleton van gespeelde verontwaardiging heeft nu wel lang genoeg geduurd. In een parlementaire democratie behoort een burger te mogen weten welke meerderheid er is voor welk regeerprogramma.