Aan de ketting: Thuiskomen in de wijde wereld

Ons trouwe, stalen ros is door collega Sanne van Grafhorst gestald bij station Middelburg. De conductrice die me er onderweg naartoe begeleidt, draagt een ring met Zeeuws knoopje. Meer is niet nodig voor een vertrouwd gevoel dat ik toeschrijf aan het feit dat ik een Rillandse vader en een Zierikzeese moeder heb. Maar ondanks die wortels ken ik Middelburg helemaal niet zo goed. Wat kun je hier heerlijk dwalen. Met elke hoek die ik omga, krijg ik een nieuwe monumentale verrassing cadeau. Het roekoe van een duif en vrolijk gekwetter van drie zwaluwen vormen de achtergrondmuziek.

Vlak bij de karakteristieke toren van de Koorkerk trekt een bloemenzaak de aandacht: Huis van Bloemen. Voor de deur ligt een gouden loper, een rank vol druiven buigt zich over de deur. Verderop citrusboompjes, gebloemde sierkussens en een reusachtige lampion. Nieuwsgierig stap ik de kleurrijke wereld binnen. Beide eigenaars, het echtpaar Peter en Bertine van de Meent, staan achter de toonbank. Het assortiment is aangepast op de wensen van de talloze toeristen, vertelt Bertine. Overal staan zijdebloemen. ‘Erg geliefd bij de mensen die een tweede huis hebben.’ Ondertussen vraagt een jonge vrouw met blonde knot om rode rozen. Echte. Die zijn vandaag niet op voorraad. Peter wijst hartelijk door naar de concurrent.

‘We hebben bewust een heel ander aanbod dan een gemiddeld tuincentrum. Onze bijzondere vaasjes doen het ook goed. Als Duitsers iets mooi vinden, kijken ze niet meer naar de prijs’, weet Bertine.

Ze houdt van haar stad. ‘Het is oud en tegelijkertijd heb je hier als modern mens alles wat je nodig hebt.’ Ze wijst ter illustratie naar buiten: ‘De kerkklokken luiden ieder kwartier en op de Markt worden dancefeesten gegeven.’ En alle buitenlandse bezoekers? ‘Middelburg zou Middelburg niet zijn zonder de Duitsers.’

voorwaarts, noordwaarts!

Eén ding heb ik met mezelf afgesproken: ik verlaat Zeeland niet zonder van de regionale lekkernij te hebben genoten. Het echtpaar Van de Meent dirigeert me naar banketbakkerij Bliek voor de lekkerste bolus. En daarna? Op naar Veere! Die tip kwam binnen in reactie op een Instagrampost die ik eerder vanmorgen plaatste. Als ik het toeristenstadje binnenrijd, rijdt een huifkar vol senioren me tegemoet. Het geklepper van de paardenhoeven sterft langzaam weg, terwijl de zoete geur van Oma’s snoepwinkel steeds dichterbij komt. Achter het loket staat Marit Amsterdam. Ja, dat is een bijzondere naam voor een Vlissingse, lacht ze olijk mee. ‘Dit is mijn vakantiebaantje. We verkopen alleen ouderwets snoepgoed’, vertelt ze met een knikje naar de toverballen en zuurtjes. De inkomsten komen voornamelijk uit Franse, Belgische en Duitse portemonnees. Als ik Veere verlaat, ontdek ik dat die Zeeuwse aantrekkingskracht van alle tijden is. In een hek staat een citaat van letterkundige ­Ritter (1882-1962) gegraveerd: ‘Heel de wereld trekt naar Veere.’

Voorwaarts, noordwaarts! Dat is de boodschap die me per mail vanaf de redactievloer bereikt. We fietsen immers ‘al’ drie dagen in de waterrijke provincie. De rest van Nederland wacht. En dus volg ik de bordjes richting Zuid-Holland, maar niet zonder een kleine omweg door Renesse. Hoe zou het zijn om in het beruchte dorp van bierkratbouwsels en vechtpartijen te wonen? ‘Geweldig! De overlast van jongeren is verleden tijd’, vindt de man die een deel van zijn oprit opnieuw bestraat. De stenen werden omhoog gedrukt door een boom verderop. ‘Wortels zijn sterk; dat wil je niet weten.’ Als ik hem vraag om zijn naam, zegt hij: ‘J. Kaptein.’ En dan met een knipoog vanonder zijn petje: ‘Oude adel, arme tak.’

Overmorgen viert hij zijn 85e verjaardag. Alweer 25 jaar geleden kwam hij hier wonen, vanuit Rotterdam. Immigranten gaven hem het gevoel dat hij niet langer thuis was. ‘Ik heb geen hekel aan buitenlanders, maar ze moeten zich wel aanpassen. Ik ben een Hollander, snap je?’ Praten over het bombardement op zijn oude stad maakt hem nog altijd emotioneel. Nu is meneer Kaptein zelf import. ‘Ze moeten hier wennen aan mijn snelle tong.’

Bij strandpaviljoen De Wijde Wereld drink ik een icetea voor ik definitief Zuid-Holland binnen fiets, richting Kapteins wortels.