'KID': Geestig spelconcept mist een tikkeltje diepgang
KID legt het wezen van de volwassene bloot voor een publiek van 8 jaar en ouder, en doet dat ,gespiegeld in hun reacties, evenzeer voor de volwassene zelf. Opzet en uitwerking zijn onweerstaanbaar, inhoudelijk hadden de makers van collectie BOG iets dieper mogen snijden.
KID is een dubbelslag: twee voorstellingen in één. Kinderen en volwassenen belanden afzonderlijk op een tribune aan weerszijden van het speelvlak. Onzichtbaar (maar goed hoorbaar) voor elkaar, dankzij de hoge houten wand die het toneel doorklieft. Het jonge publiek zal de ‘echte’ voorstelling te zien krijgen, wij, de volwassenen, hebben zicht op de achterkant van het toneel, waar flightcases met kostuums, attributen en flesjes water klaarstaan.
Acteurs Judith de Joode, Lisa Verbelen en Benjamin Moen ontvangen ons naakt en minzaam met de mededeling dat wij helaas enkel mogen assisteren aan de voorstelling die zich aan de andere zijde zal afspelen. Vervolgens hijsen ze zich in gekke dierenpakjes, klauteren de ladders op en verdwijnen over de wand naar het ‘echte’ toneel, waar het kinderpubliek wacht.
Wat is de volwassene? Hoe ziet hij eruit, waar leeft hij, hoe gedraagt hij zich? KID is je reinste National Geographic, in een dubbelzinnig spel van observatie. Het zijn de (nep)dieren die de kinderen inwijden in die vreemde mensensoort die ‘volwassenen’ heet, terwijl de reacties van de kinderen hun luisterende ouders inzicht biedt in het denken en voelen van hun kroost. En passant wordt bovendien het eigen volwassen bestaan op de korrel genomen – al blijft KID op dat vlak iets te zeer hangen in geïroniseerde clichés. Er wordt een weinig heroïsch beeld van de volwassenen opgehangen: ze hebben een koffie-adem, werken zich de burn-out in, doen het altijd en overal met iedereen en denken vergeefs dat ze overal controle over hebben. Het levert (zo te horen) supergeestige spelscènes op, maar een tikkeltje makkelijk is het ook.
En passant wordt bovendien het eigen volwassen bestaan op de korrel genomen, al blijft 'KID' op dat vlak iets te zeer hangen in geïroniseerde clichés
Maskers
Wat met de kwetsbaarheid van de volwassene? Dat de volwassene alleen is, dat hij melancholisch worstelt met het verglijden van de tijd, dat hijzelf liegt en de liefde hem bedriegt – er wordt aan de voorkant van de wand door de dieren met een kwinkslag overheen gewalst. Prima, maar aan onze zijde moet het er wél inhakken, want de ‘achterkant’ van een toneel is niet zomaar een plek: het is symbolisch gezien de plaats waar de maskers vallen, waar de komedie die zich voor het doek afspeelt de wrange bijsmaak krijgt van een tragedie. Dat gebeurt in KID te weinig. De onbestemde twijfel van de volwassene over zijn volwassenheid, zijn niet-weten, dat pas in de laatste scène een plaats krijgt, komt daardoor te onaangekondigd en vervliegt snel.
Wij aanzien de mensen van BOG noch eindregisseur Jetse Batlaan als theatermakers die de weg kiezen van het entertainment. Eerder lijkt het erop dat de focus op het waarlijk slimme en grappige concept van KID de inhoudelijke diepgang van wát er dan moet worden verteld te zeer in de verdrukking heeft gebracht.
Tot 23/12 in HETPALEIS, Antwerpen. Daarna op tournee. hetpaleis.be & bogcollectie.com
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
