Binnenhalen van Europees Geneesmiddelenbureau was als een bloedstollende voetbalwedstrijd

Maandagmiddag werd in zaal S.7 van het EU-hoofdkwartier in Brussel gestemd over welk land het Europees Geneesmiddelenbureau EMA mag overnemen van Groot-Brittannië. Zonde dat er geen livetelevisie was, maar via het blog van Paul Dallison van de politieke nieuwssite Politico was ik er toch een beetje bij. Hoewel ik me eerder niet erg had verdiept in de kwestie, greep het gevecht me gaandeweg de middag toch bij de keel. Het was bloedstollend.

Amsterdam hoorde bij de favorieten, maar ik zag het Olympische Spelen-/WK voetbal-scenario alweer voor me: Nederland geklopt door gekonkel en duistere deals. Daar waren de Italianen van Milaan, de grote concurrent, nu eenmaal veel beter in.

Wouter Bos, de Ruud Gullit van het Nederlandse bid, had vooraf gewaarschuwd: 'De kansen zijn klein.' Daar had je het calimerocomplex alweer. Dat Bos een listig spel speelde op het allerhoogste diplomatieke niveau had ik toen nog niet in de gaten. Hij manoeuvreerde ons land behendig in de rol van sympathieke underdog.

Vooraf had Nederland wiskundigen en speltheoretici gevraagd de beste strategie uit te dokteren. Maar ze kwamen er niet uit, het proces was te complex. Bos wist het zelf ook niet, zei hij. Natuurlijk wist hij precies hoe hij moest manoeuvreren, hij is niet voor niks gepokt en gemazeld in de slangenkuil van de PvdA. Opnieuw een briljant staaltje domme august.

Milaan 12 stemmen, Amsterdam 9, Kopenhagen 5, meldde Dallison om 17.37 uur. We zaten in de finale!

Om de zenuwen de baas te blijven ging ik het filmpje bekijken waarmee Nederland de afgelopen maanden Amsterdam had gepromoot als vestigingsplaats. Het leek veel op het Netherlands Second-filmpje van Arjan Lubach en ook op die filmpjes die je altijd ziet als Nederland aan de beurt is op het Songfestival. De grachten, een paar molens en tulpenvelden. De voice-over zei dat iedereen hier heel goed Engels sprak en drie kleuters riepen 'Hello!'. 'All in all we think Netherlands is the best choice', zei de voice-over. Kansloos filmpje, dacht ik. Nog een wonder dat ze premier Rutte geen klompen hebben aangetrokken.

Om 18.00 uur meldde Politico dat ronde 3 was begonnen. Tussen de stemrondes door was, begreep ik, het wheelen en dealen in volle hevigheid doorgegaan. Was het Engels van Halbe Zijlstra wel goed genoeg voor de laatste massagepogingen? Ik vreesde het ergste. Wat konden wij nog doen om de beslissende stemmen binnen te halen? Waar was Máxima als je haar nodig had?

_{Tekst gaat verder na de video}

'It's a tie!!!!', schreeuwde Dallison om 18.11 op zijn blog. Het was 13-13 geworden. Nu werd het loten, wist ik. Loten om 900 directe banen en 1.500 indirecte, 36 duizend hotelovernachtingen per jaar, farmaceutische reuzen die wellicht met het EMA zouden meekomen, gouden tijden voor de horeca op de Zuidas, enorme economische impulsen voor de P.C. Hooftstraat, volle internationale scholen, prestige - onze toekomst stond op het spel en er werd geloot.

Ik dacht aan de warme balletjes waarmee Sophia Loren ooit de WK-loting manipuleerde. Dat ging hier ook gebeuren, het briefje met 'Milaan' erop was natuurlijk subtiel gemerkt. Of op beide briefjes stond 'Milaan', zoiets.

18.12 uur: 'It's Amsterdam', meldde Dallison. Ik voelde zuivere emotie. Ik wilde iemand bellen om het nieuws te delen, maar ik wist niet wie. We hadden het EMA!

We zullen Wouter Bos moeten inzetten om Shell en Unilever uit Londen te lokken. En ook bij het Songfestival.