LEES OOK: Geen verhoopte top tien voor Willemsen en Aerts, Vannieuwenhuyse en Vercruyssen finishen als 13e

Willemsen had vooraf gehoopt haar zesde plaats van Sotsji te evenaren, maar dat zat er in Pyeongchang nooit in. Dinsdagavond, na de eerste twee runs, zocht Willemsen de verklaring voor haar mindere klassering vooral bij zichzelf. Ze vond toen dat ze enkele kleine stuurfoutjes had gemaakt.

“Maar vandaag waren het wél twee goeie runs”, vertelde ze na afloop van haar vierde afdaling in het Olympic Sliding Centre. “Meer dan goed starten en goede runs neerzetten kunnen we niet doen. Het is jammer dat we de top tien niet halen.”

“Het is zuur. Eindelijk hebben we de kloof met onze start(tijd) gedicht en nu lopen we achter met het materiaal. Wat vroeger ons sterk punt was, is nu opeens ons zwakke punt geworden. Het is frusterend. Kijk naar de Britse (Mica McNeill, red). Vandaag raakt zij in de eerste run elk muurtje, stond ze overal dwars. Toch verliest ze ten opzichte van ons maar zes honderdsten. Dat hadden drie of vier tienden moeten zijn. Per run scheelt het (materiaal) drie à vier tienden.”

Met haar huidige starttijd en runs zou Willemsen in Sotsji op het podium hebben gestaan, zegt ze. “Toen hadden we materiaalvoordeel. Gisteren hadden we de vijftiende snelheid van alle sleeën. Ik wil niet opscheppen maar ik ben nog altijd een goeie pilote. Het waren vandaag topruns. Ik weet ook wel dat materiaal deel uitmaakt van de sport maar er moeten dingen veranderen. We zetten stappen achteruit in plaats van vooruit. Deze elfde plaats weerspiegelt onze prestatie niet.”

Aerts: “Meer kunnen we niet doen”

“Het is frustrerend dat we achter de feiten aanlopen en blijven stilstaan qua materiaal”, vulde Sara Aerts, een voormalig meerkampster, aan. “Elfje heeft vandaag twee hele goeie runs neergezet. Meer kunnen we niet doen. Zelf heb ik heel hard genoten van deze Spelen. In Londen (2012) viel ik geblesseerd uit, nu heb ik de finish gehaald (lacht). Misschien doe ik er net als Elfje nog een jaartje bij. Dat beslis ik in de loop van de volgende weken.”

Vannieuwenhuyse: “Wat een klote derde run”

An Vannieuwenhuyse begon aan de tweede dag als vijftiende. Ondanks een mindere derde run slaagden zij en remster Sophie Vercruyssen er toch nog in op te schuiven naar plaats dertien in de eindstand. Al vloekte ze achteraf toch eens stevig.

“De vierde run was, na de topsleeën, een van de snelste van het pak. Maar wat een klote derde run”, lachte Vannieuwenhuyse na afloop in de mixed zone van het Olympic Sliding Centre. “Ik heb het daar volledig laten liggen. In bocht zes of zeven verloor ik de controle over de slee. We gingen alle kanten uit. We wilden plaatsen winnen, niet verliezen (lacht). Het was dan even balen. Maar Sophie heeft mij opnieuw moed ingesproken. Het is heel goed dat we op deze manier kunnen eindigen. Het was nog niet perfect, maar toch een mooie run. Ik ben blij dat we nog drie plaatsen konden opschuiven.”

Vannieuwenhuyse, een olympische debutante, had vooraf op plaats twaalf gemikt. “Het scheelt negen honderdsten (met de Russin Sergeeva, red). Als ik die fouten in de derde run niet maak, haal ik het. Maar als je rekent op de foutjes van een ander en je maakt ze dan zelf, dan is het balen. Ik kan het alleen mezelf verwijten dat we de top twaalf niet halen. Jammer.”

Desondanks sloot Vannieuwenhuyse haar competitie met een goed gevoel af. “We hebben als België 2 (na Willemsen/Aerts) bewezen dat we hier op onze plaats zijn. Er ligt wel nog veel werk op de plank. Ik moet vier goeie runs kunnen neerzetten, niet drie. Ook aan de starttijden is nog werk. We hebben snelheid en kracht genoeg maar kunnen dat nog niet omzetten in het sleeduwen. Een pushbaan in België of een buitenlandse coach die ons die specifieke techniek kan leren, dat missen we. Als we willen meevechten voor top zes of medailles, moet dat gewoon beter.”

Vannieuwenhuyse kijkt al vier jaar vooruit naar Peking 2022. “Dit smaakt absoluut naar meer. Ik ben heel blij dat ik dit kon meemaken. Nu ga ik eerst een maand vakantie nemen (lacht). Daarna wordt het vier jaar keihard werken om beter te worden.”

Of Sophie Vercruyssen aan boord blijft als remster, is nog afwachten. “Ik doe daar nu geen uitspraken over. Mijn lichaam heeft rust nodig. De komende maanden ga ik mentaal en fysiek tot rust komen. Ik weet dat ik nog niet op mijn maximum zit en nog veel potentieel heb. Ik kom uit het basket en tot vier jaar geleden had ik nog nooit gespurt. Ik ben heel tevreden over wat ik heb bereikt en dat ik hier als spurtster op de Olympische Spelen kan staan. Over wat de toekomst brengt, daar maak ik mij nu nog geen zorgen over.”