Graatmager, dagelijks opgesloten in een kist en mishandeld: het gruwelijke verhaal van de Duitse Jaden

Op een vroege zaterdagochtend in juli 2017 klinken ongewone geluiden in de voortent van een Nederlands gezin op camping De Twee Bruggen in Winterswijk. Als de man rond half vier zijn bed uitgaat om te kijken, treft hij tot zijn verbazing een naakt jongetje aan.

Het ventje is graatmager en heeft wat te eten uit de koelkast van de kampeerders gepakt. Hij zegt dat hij andere ouders zoekt, omdat zijn eigen ouders hem willen opsluiten. Aan de gealarmeerde politie vertelt hij zelfs dat zijn ouders hem willen vermoorden. En dat ze hem urenlang in een kist opsluiten, waarin hij ook zijn behoefte moet doen.

Het valt de agenten meteen op dat het 8-jarige jongetje, Jaden geheten, donkerpaarse striemen op zijn armen en enkels heeft. Ook is hij niet alleen dun, maar erg klein voor zijn leeftijd. Een forensisch arts stelt later vast dat hij kenmerken van verwaarlozing en mishandeling vertoont.

Als andere agenten aankloppen bij de caravan van het Duitse gezin, probeert de moeder van het jongetje te vluchten. Ze wordt na een korte achtervolging aangehouden en samen met de vader opgepakt. In de caravan treffen agenten de twee andere jonge kinderen van het gezin aan, en een aantal huisdieren.

Op dinsdag 14 augustus 2018, ruim een jaar later, veroordeelt de rechtbank in Zutphen het Duitse stel tot drie jaar gevangenisstraf. Die straf is lager dan de officier van justitie heeft geëist op grond van ‘vrijheidsberoving in het criminele circuit’, maar hoger dan andere straffen voor kindermishandeling waarnaar de rechtbank in de uitspraak verwijst.

De rechtbank rekent het de 35-jarige vader en moeder zwaar aan dat zij Jaden in elk geval tussen 1 juni en 22 juli 2017 op de camping geestelijk en fysiek hebben mishandeld, hem vastbonden met tiewraps en opsloten in een kist waarin hij zijn behoefte moest doen. Dat het jongetje zo dun is, wekt geen verwondering: hij heeft zelf aan de politie verteld dat hij soms niets en soms beschimmeld brood te eten kreeg.

Hoe heeft dit zo uit de hand kunnen lopen? Tegen andere campinggasten hebben de ouders gezegd dat ze op een seizoensplek staan, zolang ze hun huis verbouwen. 

Opvallen doen ze blijkbaar verder niet. Op de Facebookpagina van De Gelderlander herinnert een andere campinggast zich later vooral nog dat de vrouw haar loslopende honden erg goed had afgericht. Voor de drieduizend andere gasten houdt het stel goed verborgen welke horrortaferelen ze hun middelste kind laten doorstaan.

De twee zijn in 2012 in Duitsland al eens veroordeeld tot tweeënhalf jaar celstraf voor de mishandeling van de oudste zoon uit een eerdere relatie van de moeder. Haar man zit zijn straf uit, zij niet. Mogelijk slaan ze daarom op de vlucht: een vaste woon- of verblijfplaats hebben ze niet als de politie ze aanhoudt.

Jaden doet na de aanhouding van zijn ouders aan de agenten voor hoe hij bijna iedere dag wordt opgesloten in de zwarte tuinkist in de hoek van de voortent. De kist is 1 meter 20 lang, een halve meter hoog en een halve meter breed met een deksel erop. In de kist bevindt zich een kleinere kist waarin hij dan moet zitten. Soms worden zijn handen en voeten vastgebonden. De kist wordt dichtgemaakt, of er wordt iets zwaars bovenop gezet zodat hij niet kan ontsnappen.

Aan de politie vertelt zijn zusje dat het meestal hun vader is die haar broertje in de kist stopt. Behalve als hij moet werken, dan doet hun moeder het. Ze vertelt dat als het jongetje zit opgesloten, ze de urine soms uit de kist ziet lopen. Maar niet als opa en oma langskomen, dan wordt de kist gauw in de bestelbus van hun vader gezet.

‘Onhandelbaar’, noemt de vader zijn zoon in een politieverhoor: hij loopt vaak weg, steelt eten en bevuilt zichzelf. Om te voorkomen dat hij nog vaker wegloopt, begint de vader hem vast te binden waar het maar kan. Aan de caravan, aan zijn bed, aan de autostoel. En twee keer aan een speciekuip in de voortent. Met tiewraps of touwen.

WhatsApp-berichten tussen de ouders maken duidelijk dat het kind bij het minste of geringste straf krijgt. ‘Chipszak weg’ en ‘hij heeft ook aan de appelsap gezeten’, appt de moeder op 15 maart 2017. ‘Hij wordt vanavond schoongemaakt en dan vastgebonden in de caravan’, antwoordt de vader. ‘Ik maak hem kapot… 3,5 liter sap drinken en alles weer vol pissen’, stuurt de moeder terug.

Op 1 juni, als Jaden zich kennelijk los heeft weten te maken en de moeder zegt dat ze ‘doordraait’, probeert haar man haar gerust te stellen: ‘Gebruik de dikke tiewraps. We kopen zaterdag nieuwe.’ Het stel verblijft dan al op de camping in Winterswijk.

Bij moeder noch vader kan een psychische stoornis of een gebrekkige ontwikkeling worden vastgesteld, mede doordat ze slechts beperkt meewerkten aan onderzoek in het Pieter Baan Centrum. De moeder ontkent schuldig te zijn, zegt dat haar man een dominante rol heeft in het gezin en dat hij degene was die hun zoontje vastbond. Ook vindt ze dat het kind, ondanks al zijn gezondheids- en gedragsproblemen, toch ook ‘veel gelukkige momenten’ heeft gekend. 

Als ouders heb je de plicht om te zorgen voor je kind, houdt de rechtbank de vader en de moeder dinsdag voor. In plaats daarvan is het jongetje ‘vernederd, geschopt, vastgebonden, opgesloten en uitgehongerd’. Als hij inderdaad ‘moeilijk gedrag’ heeft vertoond, zoals de ouders beweren, vindt de rechtbank dat niet verwonderlijk. ‘In die kwetsbare situatie moet een kind juist op zijn ouders kunnen rekenen voor steun en veiligheid.’ 

Jaden woont inmiddels bij een pleeggezin, net als de twee andere kinderen. Volgens de officier van justitie gaat het goed met hem.