Bedreigt de Superliga de toekomst van UEFA? Ons medelijden is beperkt

Met de energie die vrijkomt uit de storm van verontwaardiging na de aankondiging van Europa’s grootste voetbalclubs over hun eigen competitie, zou je een klein land een winter lang van stroom kunnen voorzien. ‘Hoe durven ze?’, is de eensluidende, verbouwereerde teneur vanuit de bondskamers van FIFA en UEFA tot bij de supportersclub van SK Kemzeke. 

Was nu nog maar een fractie van die woede opgewekt toen wereldvoetbalbond FIFA, na een door en door corrupte procedure, de organisatie van het volgende WK toewees aan de semi-schurkenstaat Qatar. Duizenden Aziatische gastarbeiders lieten al het leven bij de bouw van voetbalinfrastructuur in de woestijnstaat, maar verder dan een T-shirt met een fletse boodschap komen de deelnemende landen nog altijd niet. Het is, qua schrokkerige inhaligheid vanwege de voetbaltop, toch nog net van een andere orde dan het voornemen om een soort NBA voor Europese voetbalclubs in te richten. 

Natuurlijk draait het Superliga-plan bijna uitsluitend om geld. Wie nu pas tot het besef komt dat het grote geld het ritme bepaalt van het internationale voetbal heeft de voorbije kwarteeuw toch een paar wedstrijden uit de Champions of de Premier League gemist. De woedende reacties van voorname Britse voetbalfans, van Gary Neville tot Stephen Fry, over het ‘verraad’ van de Engelse topclubs klinkt dan ook een tikje hypocriet. Even hypocriet als de boosheid van bijvoorbeeld Ivan De Witte, voorzitter van AA Gent, die in eigen land met een BeNe League toch ook een mini-superligaatje wil doordrukken. 

Het oppompen van inkomsten en uitgaven heeft van het internationale voetbal een miljardenbusiness gemaakt, waarbij de topondernemingen risico zo veel mogelijk willen uitsluiten. De charme van voetbal is in ruime mate dat het een toevalssport is, waar de zwakkere ploeg toch nog redelijk vaak kan winnen. Het doet de supporters van Club Brugge dromen dat ook zij, op een goede dag, toch nog altijd kunnen doorstoten in de Champions League. 

Voor de voetbalconglomeraten genaamd Real, Juventus of ManU blijft die sowieso wegsmeltende charme een te mijden risico. Een gesloten competitie lost dat probleem op. Saai en voorspelbaar? De Amerikaanse basketliga NBA bewijst dat er wereldwijd honderden miljoenen fans hun topvedettes en topsport boven sportromantiek verkiezen. 

Natuurlijk is het idee van de Superliga een nieuwe klap voor de liefhebber van ‘the Beautiful Game’ dat voetbal ooit was en soms nog is. Maar die liefhebber zal moeten erkennen dat de dagen dat SK Beveren Inter Milaan kon kloppen al decennia achter ons liggen. Niet de hedendaagse supporter heeft het meest te vrezen van de nieuwe globalisering, wel de instanties die de voetbalromantiek in de eerste plaats hebben kapotgemaakt: de internationale bonden UEFA en FIFA, die nu dreigen te worden weggezet als overbodige bemiddelaars met kleverige handen.  

Ons medelijden is beperkt.