Column André Zwartbol: De rouw van een cavia
Deze cavia is sinds afgelopen weekend alleengaand. De begrafenis van z’n maatje heeft in onze tuin plaatsgevonden. Steen erop – nee, geen monument, maar om te voorkomen dat de kat begint te graven.
Eerder bracht ik een dood konijn naar een speciale container die onze gemeente daarvoor heeft. Maar een cavia is een heel sociaal dier, daar krijg je een band mee en die kieper je niet zomaar in een container.
De andere cavia zit al een paar dagen min of meer stil in z’n hok. De sla die boven op z’n huisje ligt, kan hem niet vermurwen. Onze woorden ook niet.
Hij heeft gezelschap nodig, lees ik overal. Dat zeiden ze al toen we ‘m kochten. We kregen hem alléén niet mee. We moesten er per se twee kopen. Slimme verkooptruc, dacht ik toen nog.
Cavia’s zijn net inkjetprinters. De aanschafprijs valt erg mee, maar de vulling die erin moet, is prijzig – en als je pech hebt lusten ze alleen het voer van het duurste merk, omdat ze dat in hun eerste levensweken in de winkel hebben gehad. Dat lijkt me wél een verkooptruc.
Ik kan er niet mee zitten. Het plezier was vele malen groter. Dieren maken iets in je los wat mensen niet kunnen. En dat weet deze achtergebleven cavia maar al te goed.
