Is het een eend? Is het een drijvend stukje hout? Is het een vreemd beestje? Dat laatste kan je alvast met zekerheid zeggen over de dodaars. Dit koddige vogeltje heeft zijn naam, noch zijn uiterlijk mee. Mij doet hij wat denken aan een knutselwerkje dat door een kleuter die – net als ik vroeger en nu nog – niet bij de handigsten van de klas is, in elkaar geflanst werd. Je denkt dat je weet wat het moet voorstellen, maar zeker ben je er toch niet van.

Onze kleine fuutachtige is eigenlijk wat te gedrongen van formaat. De kop lijkt wat te groot en de snavel wat te kort. Als hij uit het water komt – wat hij zeer zelden doet – dan valt het op hoe ver de pootjes achteraan zijn lijfje zitten. Heel handig om te peddelen, maar een vergiftigd geschenk als je op de oever moet rondwaggelen of op je nest moet kruipen. De veren op zijn flanken en vooral op de achterzijde zijn heel donsachtig. Daardoor lijkt het wel of ze er een dot opgeplakt hebben. Dankzij dit deel kreeg hij zijn naam: de ‘dod’ aan zijn aars. Toch leuk als ze je genoemd hebben naar je kontje? Als hij dan nog eens zijn bek opentrekt, is het helemaal om zeep. Ze maken een hinnikend geluid als een paard. En dan ook nog eens een niet zo goed klinkend paard. Ook toen de geluiden uitgedeeld werden, stonden ze achteraan in de rij.

Neen, in tegenstelling tot de andere leden van de futenfamilie – denk maar even aan de gewone fuut of de geoorde fuut – is onze kleine dobberaar niet goed bedeeld geweest. Je hebt ze zonder twijfel al wel eens gezien tijdens een wandeling door een van onze natuurgebieden. Als er een waterplas van enige omvang is, is de kans groot dat ze er rondzwemmen. Dan ben ik er zeker dat je mij gelijk gaat geven: klein, actief en schattig, maar toch een beetje raar. Of ligt het aan mij?

Foto's: Marcel Moesen en PieterJan Vervecken

https://limburgs-landschap.be