"Eeuwig leven lijkt mij het mooiste geschenk"

“Mijn eerste indruk? Ofwel is die kerel verschrikkelijk arrogant. Ofwel ontzettend verlegen.” De allereerste kennismaking met de frontman van Oscar and the Wolf zal Jeroen De Pessemier niet licht vergeten. In zijn kenmerkende enthousiasme sprong de zotskap van The Subs onverhoeds voor de neus van Max Colombie, in de backstage van Les Ardentes. De boomlange zanger wist zich niet meteen een houding te geven, en draaide zich dan maar wat schutterig in een andere richting. 

Afgaande op zo’n onwennige ontmoeting zou je niet geloven dat deze twee schijnbare tegenpolen erg gediend zijn met elkaars gezelschap. Laat staan dat ze samen de schouders zouden zetten onder een van de meest geanticipeerde belpopplaten van het jaar. Maar zie: de langverwachte opvolger van Entity, geproducet door De Pessemier, ligt vrijdag in de winkels. Spoiler alert: Infinity klinkt broeierig, sensueel, dansbaar, treurig, donker romantisch én ontzettend goed.

En verrassend eclectisch, in vergelijking met je debuut.

Colombie: “Ik wilde niet in één trip verzand raken. Of mezelf herhalen. Dat wist ik van het begin. Ik wilde een collectie songs, net alsof we een oeuvre van jaren probeerden samen te vatten op één plaat.”

De Pessemier: “De stem van Max is natuurlijk ook zodanig herkenbaar, dat we heel avontuurlijk konden zijn in stijl of arrangement. Songs die te veel op een ander leken, zwierde Max ook meteen aan de kant. In de inconsistentie van deze plaat ligt voor mij eigenlijk net de consistentie.”

De hit ‘Princes’ vatte je indertijd op als een anthem, een hymne. 'Het is me bijna gelukt', zei je me achteraf, en je klonk een beetje teleurgesteld. De fans hebben inmiddels je ongelijk bewezen.

Colombie: “Door ‘Princes’ live te spelen, heeft die song de finale stap kunnen zetten. Of het me op deze plaat wél gelukt is? ‘Fever’ vind ik wat anthemish. En ‘Susato’ ook. Maar eigenlijk merk je pas in de allerlaatste fase – op het podium – of een song groter dan de song zélf kan worden. Tijdens een concert kun je zo’n nummer helemaal laten openbarsten. Dat hoeft voor mij niet meer zo nodig op plaat.”

Je parlando in het begin van 'Pretty Infiniti' (sic), de felle letters en de broeierige naaktheid op de hoes deden me wat denken aan Prince.

Colombie: “Dat heb ik er niet bewust om gedaan, maar nu je het zegt… Marie (Wynants; fotografe en ex van Colombie; GVA) vergeleek mijn outfit op Rock Werchter trouwens ook met die van Prince.”

Prince stelde zichzelf in de jaren 80 graag voor als een genderloze faun: “I’m not a woman / I’m not a man /I am something that you'll never understand." Ook jij lijkt in je clips en op het podium graag een bovennatuurlijke vorm aan te nemen.

Colombie: (enthousiast:) "Dat is ook écht zo! Ik heb een fascinatie voor mutantenfilms, en alles wat supernatural is. Wel raar om zo vroeg ’s ochtends al te spreken over welk bovennatuurlijke wezen ik eigenlijk zou willen zijn. (lacht) Maar ik was dolgraag een vampier geweest. Of éénder welk creatuur, waardoor ik eeuwig blijf voortleven." (De Pessemier kijkt Colombie aan met een blik die zowel verbazing, hilariteit en ongeloof verraadt)

Dat is toch je reinste nachtmerrie? Iedereen van wie je houdt, takelt langzaam af en sterft.

Colombie: “Ik zie dat anders. Het klinkt misschien cru, maar na tweeduizend jaar moet sterfelijkheid toch een ander gegeven worden voor je? Eeuwig leven lijkt mij het mooiste geschenk. Ik voel een hevig verlangen om te weten hoe je intellectueel en emotioneel evolueert wanneer je drie-, vijf- of tienduizend jaar oud zou kunnen worden.”

De Pessemier: “Ik moest eerst hard lachen om alles wat je zei, maar je hebt wel een punt: wie onsterfelijk is, wordt een soort collectief geheugen van de mensheid.”

Colombie: Alles is ook mogelijk, hé… álles! Je kunt uitgroeien tot een spilfiguur in de geschiedenis, maar net zo goed een paar honderd jaar aan lagerwal raken. (lacht) Het neemt de druk weg van het echte bestaan. In één mensenleven probeer je het zo goed mogelijk te doen, maar met het eeuwige leven kun je ook alles af en toe even laten hangen. Stress? Wég!”

Over stress gesproken: je staat er bekend om nogal heimelijk te doen wanneer je muziek opneemt. Een van je boezemvrienden, Mathieu van Bazart, heeft amper één song mogen beluisteren. Ben je zo onzeker?

Colombie: “Eigenlijk mocht iedereen binnenkomen in de studio. Alleen deed niemand dat." (lachje)

De Pessemier: “Allee! Zelfs je lief heeft een jaar lang niets mogen horen!”

Colombie: “Ja, dat is wel waar. Ik kijk niemand buiten, maar word snel geïntimideerd door andermans reacties. Zelfs als de commentaar positief is, maar niet precies zoals ik wil, word ik geplaagd door onzekerheid. Ik laat mezelf ook snel beïnvloeden. Dan kun je beter niemand toelaten in je eigen wereld.”

Hoe werkt dat tijdens concerten? Je zei onlangs dat er tien jaar van je leven afgaat, wanneer je performt.

De Pessemier: "Dat valt nog mee als je toch een vampier bent.”

Maar in een mensenleven lijkt me dat onhoudbaar.

Colombie: “Het is ook heftig. Pukkelpop, het Sportpaleis en de Lotto Arena waren slopende concerten voor mij. De maanden voorbereiding die eraan voorafgingen… Ik sliep nauwelijks, werd er zelfs paranoïde van: ik geloofde dat ik door de mand zou vallen, durfde het niet aan. Het leek me allemaal zo ongrijpbaar, zo groots. Ik wil oud worden zonder een Sportpaleis te moeten vullen, zei ik dan ook onlangs. Maar stilaan leer ik beter met de druk omgaan. Anders zou het inderdaad niet lang meer houdbaar blijven.”

De Pessemier: “Hoe sneller je groot wordt, des te gemakkelijker je hoogtevrees krijgt. Werkt het niet zo? In vergelijking met Max heb ik een veel gemakkelijker parcours afgelegd: ik kon eerst mijn angst voor het podium in de Charlatan overwinnen, voor The Subs naar een groter platform zijn doorgestoten. Die stappen moest Max zo goed als overslaan. Bovendien rust alle verantwoordelijkheid op zijn schouders. Ik ben zelf ook een frontman, maar niet de enige spilfiguur van The Subs. Ik ben hooguit de marionet ." (lacht)

Max kort zijn leven in door elk groot optreden, maar jij lijkt me net verschillende levens te hebben, als een kat. Onwaarschijnlijk dat je nog nooit je nek hebt gebroken tijdens zo'n maniakale show van The Subs.

De Pessemier: “Ik verlies geen leven, ik krijg er een bij! Zo voelt dat toch aan: concerten geven me een tomeloze energie. Als ik lang niet kan optreden, voel ik me verschrikkelijk down. Net alsof ik mijn wekelijkse shot adrenaline niet toegediend kreeg. Het is als met drugs: je wordt op den duur een adrenalinejunkie. Wanneer je lichaam vaker zo’n chemische opstoot krijgt, en je lichaam kan het aan, kun je op den duur niet meer zonder die rush.”

Colombie: “Na een groot optreden voel ik me soms down. Heel raar. Ik wéét dat ik me gelukkig zou moeten voelen. Of op zijn minst opgewekt. Maar na maanden kan afzien van de stress, verwacht ik achteraf altijd meer van de opluchting. Na Pukkelpop ben ik zelfs onder een tafel gekropen. Létterlijk. Moordende maagpijn. Ik kon niet meer recht lopen. (melodramatisch) Ik ben daar niet voor gemaakt, Jeroen!”

Hoe bekijken jullie elkaar als frontman?

Colombie: “Ik moet bekennen dat ik The Subs nog nooit live aan het werk heb gezien. Alleen tijdens een dj-set. Misschien was ik te jong om naar die concerten te gaan. Ofwel was ik veel te laat cool. (lacht) Maar ik heb wel filmpjes gezien. Jij klimt soms metershoog op een stelling! Dat zou ik nooit durven.”

De Pessemier: “Een stelling is bedoeld om in te klimmen, Max! Al moet ik er bijzeggen: ik heb hoogtevrees." (lacht)

Colombie: “Ik ook. In het Sportpaleis werd ik op een platform de hoogte in gestuwd. Dat was de hél. Doodsbang was ik. Misschien moet ik maar eens naar een shrink gaan om daarvan af te raken.”

De Pessemier: “Ik ga parachutespringen, en misschien raak ik er zo van verlost. Ga je anders mee, Max?”

Colombie: "Nee, gij. Ik wil niet dood.”

De Pessemier: “Ga je zo beginnen? Godverdomme! Daar had ik zelfs nog geen seconde aan gedacht.”

Past jullie karakter bij elkaar? Op papier zag ik het eerlijk gezegd niet. Max lijkt me altijd wat afwezig en dromerig, terwijl Jeroen over het algemeen spat van de energie. Leverde dat geen onnodige spanning op?

Colombie: “Maar Jeroen is ook dromerig. Mega. Hij kanaliseert dat gewoon anders. Dat contrast werkte zo goed. We hebben ook vaak heel diepe gesprekken gevoerd.”

De Pessemier: “Dat we niet al te erg op elkaar lijken, is net goed. Magnetische aantrekkingskracht, hè. Ik kan me niet voorstellen dat je goede muziek kunt maken, met iemand die je spreekwoordelijke evenbeeld is. Of je zou een onverbeterlijke narcist moeten zijn.”

Elton John onthulde onlangs in een Britse krant zijn favoriete playlist. Daarin stond Oscar and the Wolf bovenaan. "The biggest thing in Belgium right now”, noemde hij jullie. Voedt zo’n reactie de narcist in je?

Colombie: “Integendeel. Ik kan dat moeilijk bevatten. Het is onwezenlijk dat zo’n groot icoon mijn muziek überhaupt beluisterde. Of dat deuren opent? Mogelijk. Maar meestal besef je dat pas in uitgesteld relais. Toen Oscar and the Wolf hier aan een opmars bezig was, speelden wij in Londen. Pas toen we terugkwamen, merkten we wat er veranderd was. En daarna moesten we verbaasd vaststellen dat mensen in Turkije kwaad waren omdat we volgens hen in een te kleine zaal speelden.”

Ik zag beelden van die concerten in Turkije. Pure waanzin. 

Colombie: “Geschift, hè? Een vriendin die daar woont, legde me uit hoe dat komt. In Turkije gaan ze niet alleen voor de muziek naar een concert of een feestje. Het is een viering van de vrijheid, van het leven. In landen waar vaak aanslagen gebeuren, zijn mensen emotioneel meer uitgelaten. Het is ook een soort filosofisch verzet, bij al wie een open geest heeft: wij accepteren weird, wij accepteren queer, wij accepteren alles wat niet binnen een keurslijf past.

"Mijn songs klinken door de bank wat treurig, maar tijdens een concert gaat het mij meer om saamhorigheid dan om de muziek. Zelfs in oorlogstijden hadden mensen nood aan voorstellingen, al was het maar om gezond in hun hoofd te blijven.”

De nieuwe plaat zou een samenvatting zijn van een dramatisch jaar, las ik in de bio. Hoe gezond is het nu in jouw hoofd?

Colombie “Dat was … een fout. Ik had de bio gewoon niet goed gelezen. (De Pessemier proest het uit) Allee, Jeroen, ik ben daar serieus over. Ik moest die tekst snelsnel in het vliegtuig lezen, maar had er toen écht geen zin in. Ik heb er toen eens vluchtig over gekeken. Maar nu komt iedereen me natuurlijk bezorgde vragen stellen. (lacht) Toegegeven: ik ben over het algemeen heel dramatisch ingesteld, maar er is niets onoverkomelijks gebeurd.”

Wat heeft je dan wél geïnspireerd op deze plaat?

Colombie: “De muziek zélf. Ik moet altijd eerst het juiste geluid horen voor ik daar een gevoel aan kan verbinden. Dat was ongetwijfeld vaak vervelend voor Jeroen.”

De Pessemier: “Het was verschrikkelijk, man. Dat wil je niet weten. (lacht) Ach, Max is inderdaad een veeleisende artiest. Maar vooral omdat hij zo uitgepuurd werkt. Net dat maakt Oscar and the Wolf ook zo goed. Toen ik dat besefte, kon ik makkelijk werken. Ik hoefde niet met willekeurige klanken te gaan experimenteren. Zoals een dichter voldoening kan halen om alle woorden perfect in een sonnet te krijgen, zo geweldig was het om alle geluiden juist te krijgen op deze plaat.”

Colombie: “Ik ben vooral geschrokken dat Jeroen over zo’n empathisch vermogen beschikt. Hij schoof zijn eigen persoonlijkheid als artiest vaak aan de kant. Weinig mensen kunnen dat. Hij begreep me ook. De technische kant van muziek kan ik meestal moeilijk onder woorden brengen, maar hij voelde me aan.”

De Pessemier: “Je legde me alles met geuren en kleuren uit. Letterlijk. (lacht) Zo vroeg hij wel eens om “meer oranje” in een song, of meer “tsssssss”. Een andere keer wilde hij meer oceaan en wind horen in een liedje. Begin er maar eens aan! Filmische verwijzingen kwamen ook vaak voorbij: meer ‘Thriller’, of méér Jungle Book. Dan werd ‘Breathing’ helemaal Jungle Book en smeet hij de volgende dag alles weer weg." (lacht)

Je reputatie indachtig, Max: droom jij soms ook je muziek?

Colombie: “Dat is nog maar twee keer gebeurd. Maar daarvan is uiteindelijk niets op deze plaat beland. Ik heb wel geleerd om lucide te dromen. Onder meer om van mijn angsten verlost te raken. Van één droom herinner ik me dat ik naakt was, achtervolgd werd en in een lift stapte, maar mijn belagers niet kon afschudden. Een van de trucs is om dan naar je handen te kijken, waardoor je je bewust wordt dat je droomt. Op die manier kan je dan de controle over je droom winnen.”

Opmerkelijk dat je opnieuw over angsten begint. Een vorige keer noemde jezelf ook een hypochonder. Is het daar al mee gebeterd?

Colombie: “Ik heb nog altijd heilige schrik om ziek te worden. Dat ligt in mijn aard. Maar ik leer er beter mee om te gaan. Door mezelf in te prenten dat het niets méér dan een fobie is, en dus onredelijk. Een paar dagen geleden had ik bijvoorbeeld pijn aan mijn hals, en vreesde ik dat het weleens een gezwel zou kunnen zijn. Vroeger zou ik direct opzoeken wat er allemaal zou kunnen schelen, en flippen. Maar daar maak ik mezelf gelukkig niet langer zot mee.”

Infinity verschijnt vrijdag bij PIAS. Oscar and the Wolf speelt 27/10 en 28/10 in het Sportpaleis, Antwerpen