"En dan is het weer maart 2020": wanneer de school van je kinderen plots sluit door een corona-uitbraak

En plots is het weer maart 2020 – toen het land voor een eerste keer in lockdown ging, de scholen sloten en ouders alles tegelijk moesten doen. Het was toen multitasken, en het is nu weer multitasken, nu de Britse variant ervoor gezorgd heeft dat mijn vijfjarige en mijn zevenjarige thuis in quarantaine zitten, al wijst niets er voorlopig op dat ze ook besmet zijn. 

Maar alles begint dus weer van vooraf aan – zonder het goeie weer van die beginperiode. De strijd tegen overconsumptie van Netflix en Disney Plus, streng optreden – niet streng genoeg waarschijnlijk – tegen luidruchtige ruzies terwijl je aardappelpuree stampt, schoolwerk begeleiden terwijl je al voor de derde keer vandaag de vaatwasser vult.

En ondertussen proberen te werken, ook dat, terwijl op de achtergrond een film van My Little Pony bleirt– die Rainbow Dash is werkelijk een gruwelijk personage, om het niet over Apple Jack te hebben. Thank God dat er nog Ketnet is. Het is een van de sombere vaststellingen na bijna een jaar corona: dat ik zonder aarzelen en uit het  blote hoofd de namen van die kakelende pony’s kan opsommen.

Dat is bedoeld als grap, uiteraard. Maar eerlijk? De voorbije dagen waren niet bijzonder grappig. De hele covidcrisis kwam al een paar keer dicht bij huis – voor wie niet natuurlijk, laten we vooral niet claimen dat we uniek zijn. Maar nooit kwam ze zo akelig dichtbij als de voorbije dagen. (Wat wellicht ook betekent dat we tot nog toe geluk hebben gehad.)

Wat zeker is: het wàs slikken toen – zondag – het bericht kwam dat het coronavirus (relatief) massaal om zich heen greep in de kleuter- en lagere school van mijn kinderen. Ook voor iemand als mezelf: ik beschouw mezelf graag als een rationeel type, een beetje zenuwachtig soms, maar niet iemand die snel in paniek slaat.

Verspreid over twee vestigingen waren op dat moment al tien klassen van de vijftien kleuterklassen in quarantaine, met zeven vastgestelde besmettingen. En  aan de “gewone” COVID-19 zijn we onderhand misschien gewend geraakt, de Britse variant wekt toch extra sentimenten op. Want je denkt en je gelooft graag: kinderen worden minder makkelijk ziek. Maar weet je zeker dat jouw kinderen niets overkomt? Ik niet. 

Ongerustheid, dus. Die snel kan omslaan in boosheid. Bij mezelf, zeker en vast, en ook bij een pak andere ouders, die dat volop etaleerden in de overstromende WhatsApp-groepen. 

Ik moet denken aan de contactopspoorder die me belde. Zeker en vast, ze kreeg wat naar haar kop geslingerd van sommige mensen. Maar dat is net goed, zei ze, mensen moeten kunnen ventileren. Wie ben ik om haar tegen te spreken? 

De boosheid die velen voelen, ontstaat volgens mij uit onmacht en angst en zich keert tegen – ja, tegen wie eigenlijk? Tegen de school, voor een stuk, die gebrekkig gecommuniceerd zou hebben. Tegen de overheid en tegen het systeem in bredere zin. Maar of dat daarom terecht is?

De discussie over de scholen woedt ondertussen volop. Kijk hier naar het debat tussen professor Huisartsgeneeskunde Dirk Devroey (VUB) en professor Kindergeneeskunde Ann De Guchtenaere (UGent) in "Terzake". De tekst gaat daaronder voort. 

Laat ons eerst de (verkorte) chronologie van de uitbraak op de school van mijn kinderen overlopen.

Afgelopen zondag kregen we het eerste officiële bericht dat er een corona-uitbraak was. Dat was laat, vond ik (en vind ik nog altijd). Privacy is één ding, in zaken als dit is ook transparantie op zijn plaats. Al dagen eerder – op woensdag – waren een aantal kleuterklassen in quarantaine gezet, maar dat moesten we via via vernemen aan de schoolpoort. 

Ook zondag werd het duidelijk dat de besmetting naar de lagere school van mijn dochter was overgeslagen, zelfs naar haar klas. Toen al was duidelijk dat zij en haar klasgenootjes in quarantaine zouden moeten gaan, met een test bij het begin en einde daarvan – zo had Ben Weyts zondagavond in "Het Journaal" van 19 uur de nieuwe regels uitgelegd. Maar pas een dag later kwam de bevestiging daarvan, en dat zorgt voor zenuwachtigheid. Daar moeten we niet flauw over doen. Dinsdag werden uiteindelijk alle kinderen getest door een mobiel team van het UZ Gent, en het is wachten op de resultaten daarvan en de uiteindelijke beslissing.

Voor we in de anekdotiek belanden: de bottom line is dat het van aan de buitenkant allemaal te traag en te weinig transparant verlopen lijkt. En bovendien bleken ook de sneltesten die het onderwijs zelf ter beschikking stelt (eventjes) op, waardoor een aantal kinderen niet meteen getest kon worden. Wiens fout is dat? Daar durf ik geen antwoord op te geven. Dat wil ik ook niet, ik geloof dat er in uitzonderlijke situaties als deze niet in termen van fouten moet gepraat worden. Want voor de scholen is het een helse job.

Wordt er al eens een fout gemaakt? Wellicht wel, het tegendeel zou pas verbazen. Maar het grote probleem is dat de scholen tussen hamer en aambeeld zitten: niet zij nemen de beslissingen, maar ze mogen het achteraf wel gaan uitleggen aan misnoegde en ongeruste ouders. Er kan geen twijfel over bestaan dat die scholen en het Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB) hun stinkende best doen en vooral het welzijn van hun leerlingen voor ogen hebben.

Ik moet denken aan de opmerking van een arts, in een van de WhatsApp-groepen van ouders, die zei dat het “echt niet makkelijk” is. Er is de privacy van de zieken, het welzijn van de kinderen en het verlangen om de scholen open te houden. Ga er maar aan staan. Na de episode van de voorbije dagen ben ik ervan overtuigd dat school en CLB gewoon de richtlijnen gevolgd hebben die hen zijn opgelegd (en de besmette kinderen zijn wel meteen begeleid, voor de anderen was er wat minder tijd).

Er wordt ondertussen ook veel meer getest in de scholen, ook in het basisonderwijs. "Karrewiet" trok gisteren naar basisschool De Spiegel in Antwerpen. Bekijk hieronder de reportage. De tekst gaat daaronder voort. 

Dé grote vraag is: deugen de richtlijnen van de hogere overheden? Volstaat de aanpak zoals ze nu is? Had de Vlaamse regering niet wat sneller de teugels moeten aanspannen toen ze geconfronteerd werd met de Britse variant, en sneller striktere quarantaineregels invoeren? 

Niet dat er daarom meteen duizenden mensen in quarantaine moeten geplaatst worden – remember Kontich en Edegem – maar nu zijn tientallen kinderen en ouders uit de school van mijn kinderen nog dagenlang blijven rondlopen, blijven werken, blijven hobby’s uitoefenen. Met het risico op bijkomende besmettingen. 

Moeten tegelijkertijd de leerkrachten in het kleuteronderwijs niet een mondmasker om in de les? Moet er ook niet wat duidelijker, minder summier en sneller gecommuniceerd worden (uiteraard met respect voor de privacy)? Nu mag het vaak gewoon niet, het lijkt wel alsof er ergens een taboe op rust. Waarom niet meteen uitleggen welke maatregelen genomen worden en – vooral - waarom dat gebeurt. Het zou heel wat negatieve gevoelens kunnen voorkomen. Je moet hopen dat er snel beslissingen vallen, en dat de koers wordt bijgestuurd. Het zal wellicht de enige manier zijn om de scholen open te houden, en zo nog meer leerachterstand en ongelijkheid te voorkomen.