The Bony King of Nowhere: "Misschien was het geen slechte zaak om eens te crashen"

"I'm gonna pack it in, find myself a place", klonk het op de vorige langspeler van Bram Vanparys, alias The Bony King of Nowhere. Hij hield woord. "Mijn toenmalige vrouw en ik verkasten naar een grote lap grond in de Vlaamse Ardennen. Daar leefden we in een soort caravan – puur trailer trash. (lacht) Het was eigenlijk meer als een experiment bedoeld dan om als kluizenaars de bewoonde wereld voor altijd achter ons te laten. Het was altijd een wens om in de natuur te leven, en in de zomer van 2016 leek de tijd rijp om zo'n stuk land te kopen. Ik ben graag alleen, om te schrijven en te creëren. Maar we wilden er vooral rudimentair en uitgepuurd leven. Al het materiële dat mensen als normaal zijn gaan beschouwen, daar wilde ik van loskomen. Ik merkte bovendien al een tijdje dat ik erg onrustig was, en de confrontatie met mezelf moest aangaan."

Uiteindelijk werd ook zijn huwelijk op de proef gesteld. "Na een halfjaar hebben we gebroken met elkaar. We waren dertien jaar samen, dus kwam die beslissing als een vuistslag aan. Dat was een heel zwaarmoedige en donkere periode. In de aanloop naar de breuk ben ik wel opnieuw gaan schrijven. Na mijn vorige plaat Wild Flowers (2015) was ik even de kluts kwijt. Maar ineens had ik opnieuw enorm veel nood aan muziek. Het maakte me ook minder ongelukkig. Geen idee hoe ik er aan toe zou zijn geweest als de muziek er niet was geweest.”

"Weet je wat vreemd is? Toen we er nog niet uit waren of we samen zouden blijven of breken, schreef ik ontzettend donkere teksten. Donkerder dan waar we op dat ogenblik eigenlijk stonden. Die teksten hadden een bijna profetische waarde. Ze waren de voorbode van wat nog moest komen. Zot eigenlijk. Griezelig ook, om te beseffen dat ik onderbewust al wist hoe het zou eindigen. Sindsdien weet ik dat ik meer mijn intuïtie, mijn buikgevoel moet volgen."

Voor wie een in bittere tranen gemarineerd album zou vrezen: zó ellendig eenzaam klinkt het allemaal niet op de elegante breakup-plaat. "Blij dat je dat ook vindt. Met Silent Days wilde ik mijn liefde voor het experimentele Kid A van Radiohead en het klassieke van Bob Dylans Blood on the Tracks in balans brengen. Het was ook wel degelijk de bedoeling om een album te maken, en geen emotioneel traktaat. Daardoor kon ik meer afstand nemen van de teksten. Al kreeg ik het soms nog moeilijk in de studio: tijdens 'Waiting For Your Sign' moest ik de opnames zelfs stoppen omdat ik de tranen niet kon tegenhouden. Als ik die demo opnieuw beluister, komt die hele periode ook weer in alle hevigheid binnen, al is het nummer twee jaar oud. Ik voel dan weer exact wat ik toen voelde. Vlak na de breuk heb ik trouwens ook niet zo veel meer geschreven. Die was zo heftig dat ik niet in staat was om iets productiefs te doen."

Over de details van zijn gebroken huwelijk wil hij liever niet uitweiden: "Het is te persoonlijk, en bovendien mijn lezing van de feiten. Dan is het oneerbiedig om dat verhaal als enige te kunnen brengen. Ik denk dat het eerlijker is om te zeggen dat we met twee waren. Ook ik heb fouten gemaakt, en ik ben ook niet te beroerd om dat te erkennen. Nadien ben ik ook al mijn vorige relaties in vraag gaan stellen, en tot een groter besef gekomen."

Vals gevoel van zelfvertrouwen

Of hij ook veranderd is, willen we weten. "Ik ben veel bescheidener geworden. Nederiger zelfs, tegenover het leven. Dat is natuurlijk onvermijdelijk wanneer je aan hoge snelheid keihard tegen een muur knalt. Ik heb nooit veel tegenslagen voor de kiezen gekregen, en dat geeft een vals en overdreven gevoel van zelfvertrouwen. Onoverwinnelijkheid zelfs. Op dat vlak was het misschien geen slechte zaak om zo te crashen. Meer dan ooit kan ik kritiek verdragen, en er zelfs iets uit leren."

Wat hij ook leerde in de Vlaamse Ardennen: zo'n caravan kon verdomd koud zijn. "Ik heb er een jaar gewoond. In de helft van dat jaar hebben we een eind aan de relatie gemaakt, en moest ik alleen de ijskoude winter verbijten. Mijn innerlijke wereld rijmde wel héél treffend met de uiterlijke. Op een winterochtend opstaan terwijl het min drie graden is in je slaapkamer, dat wens je niet veel mensen toe. (lacht) Soms vraag ik me af hoe ik dat toen in godsnaam heb overleefd. Zelfs de prachtige natuur buiten vond ik een afschuwelijk uitzicht, omdat het me deed denken aan de plaats waar alles fout is gelopen. Soms sliep ik zelfs in de auto in de stad, omdat ik fysiek niet terug kon naar die caravan. Mijn grootste bezorgdheid was meestal: hoe kom ik déze dag weer door?"

Gitzwarte gedachten waren nooit ver weg: "Als je zo lang samen bent geweest, voelt het alsof een deel van je ziel is geamputeerd. Ik was volledig ontwricht. Gelukkig heeft het op zijn minst een mooie plaat opgeleverd. Ik ben er trots op, omdat ze zo intuïtief tot stand kwam. Schatplichtig blijven aan je originele idee vind ik enorm belangrijk. Dat zei de Amerikaanse schilder Robert Henri ook al: wanneer je een schets maakt, moet je die in een kader aan de muur hangen en er elke dag naar kijken. Die schets is het resultaat van een moment waarop je inspiratie in de schoot kreeg geworpen." Of het bitterzoete noodlot, natuurlijk.

Silent Days is uit bij Unday Records. The Bony King of Nowhere speelt 12/10 in de Botanique, Brussel en 19/12 in de Handelsbeurs, Gent.